Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-07-22 22:02

Geplaatst: 21-07-22 22:02

Urbanus schreef:
Onali schreef:
Maar aan welke voorwaarden moet ik dan wel voldoen om te mogen reageren.

Blijkbaar val ik al af omdat ik geen kinderwens heb.
Wat maakt jouw mening belangrijker dan het mijne?

Sorry, waar zeg ik dat? Doe niet zo tragisch.

Ik vind het alleen ongenuanceerd als iemand zegt: ik zit in het team van je man. Dat slaat de discussie toch helemaal dood?

Echt mensen. Kom op.

Want waar zeg ik dat ik team Man ben?

**Geplaatst**: 21-07-22 22:03

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 21-07-22 22:03

Nergens, heb ik ook niet gezegd. Wat een non-discussie, jij legt mij dingen in m'n mond en daarna ga je verongelijkt doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-22 22:03

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-22 22:03

Ik bedoel natuurlijk niet zo zwart-wit dat zijn leven niet is veranderd. Natuurlijk is zijn leven veranderd sinds onze dochter er is, maar hij heeft nu net zoveel tijd als voorheen voor zijn sport en hobby’s en leuke dingen doen, dat bedoel ik er meer mee te zeggen. Dat was namelijk een van zijn argumenten waarom hij het niet wil; bang dat er minder tijd voor zichzelf overblijft.

Ik wil nogmaals benadrukken dat het voor mij ook niet zo zwart-wit is dat ik wil scheiden als er echt geen 2e kind komt. Dit is natuurlijk wel iets wat door je hoofd spookt bij zo’n sterke wens. Zoals zo veel dingen door je hoofd spoken. En ik wil ook geen overhaaste beslissingen nemen. Daarom heb ik dit topic geopend. Ik hoor graag de mening of ervaring van anderen waardoor ik mijn eigen gedachten hopelijk wat kan ordenen en nuanceren.

Sorry, ik vind “tel je zegeningen” erg lastig. Ik ben onwijs blij en gelukkig met mijn dochter, maar die wens voor een 2e zit heel diepgeworteld.
Als ik mijn zegeningen tel, kom ik er 1 tekort :')

#sarcasmeuit

We hebben afgesproken het onderwerp even los te laten voor nu. Geeft even lucht. We gaan binnenkort weer een nachtje weg samen en afgesproken daar weer te praten. Daar wil ik nogmaals relatietherapie aankaarten. Mocht hij dan niet open staan daarvoor ga ik in elk geval zelf in gesprek met een therapeut :-)

**Geplaatst**: 21-07-22 22:05

Geplaatst: 21-07-22 22:05

Heb je er al eens met je ouders/ vriendinnen over gehad?
Of iig iemand die dichtbij je staat.

**Geplaatst**: 21-07-22 22:05

Geplaatst: 21-07-22 22:05

Neevoor2 schreef:
We hebben afgesproken het onderwerp even los te laten voor nu. Geeft even lucht. We gaan binnenkort weer een nachtje weg samen en afgesproken daar weer te praten. Daar wil ik nogmaals relatietherapie aankaarten. Mocht hij dan niet open staan daarvoor ga ik in elk geval zelf in gesprek met een therapeut

Dat lijkt me absoluut het verstandigst. Zoals mijn moeder zegt, wat in het vat zit verzuurt niet. Laat het even op z'n beloop, van forceren is een relatie nog nooit beter geworden.

**Geplaatst**: 21-07-22 22:06

Geplaatst: 21-07-22 22:06

Neevoor2 schreef:
Ik bedoel natuurlijk niet zo zwart-wit dat zijn leven niet is veranderd. Natuurlijk is zijn leven veranderd sinds onze dochter er is, maar hij heeft nu net zoveel tijd als voorheen voor zijn sport en hobby’s en leuke dingen doen, dat bedoel ik er meer mee te zeggen. Dat was namelijk een van zijn argumenten waarom hij het niet wil; bang dat er minder tijd voor zichzelf overblijft.

Ik wil nogmaals benadrukken dat het voor mij ook niet zo zwart-wit is dat ik wil scheiden als er echt geen 2e kind komt. Dit is natuurlijk wel iets wat door je hoofd spookt bij zo’n sterke wens. Zoals zo veel dingen door je hoofd spoken. En ik wil ook geen overhaaste beslissingen nemen. Daarom heb ik dit topic geopend. Ik hoor graag de mening of ervaring van anderen waardoor ik mijn eigen gedachten hopelijk wat kan ordenen en nuanceren.

Sorry, ik vind “tel je zegeningen” erg lastig. Ik ben onwijs blij en gelukkig met mijn dochter, maar die wens voor een 2e zit heel diepgeworteld.
Als ik mijn zegeningen tel, kom ik er 1 tekort #sarcasmeuit

We hebben afgesproken het onderwerp even los te laten voor nu. Geeft even lucht. We gaan binnenkort weer een nachtje weg samen en afgesproken daar weer te praten. Daar wil ik nogmaals relatietherapie aankaarten. Mocht hij dan niet open staan daarvoor ga ik in elk geval zelf in gesprek met een therapeut

Knap van je dat je hebt besloten het even rust te geven. Veel succes en ik hoop op een uitkomst waar jullie allebei blij van worden.

**Geplaatst**: 21-07-22 22:14

Geplaatst: 21-07-22 22:14

Wat een moeilijke situatie. Ondanks dat wij zeer bewust maar 1 kind hebben en ik je man zeker begrijp, snap ik ook dat het jou op deze manier wel heel rauw op je dak valt. Je had een plaatje in je hoofd van hoe jouw gezin er hopelijk uit zou zien in de toekomst. Op het moment dat jij denkt dat dat dichterbij komt is het ineens nee (in ieder geval voor jouw gevoel) en kunnen jullie er ook nog eens niet over praten. Dat is nogal een flinke verandering van je toekomstbeeld en ongeacht wat een ander daarvan vindt mag je daar natuurlijk gewoon hartstikke verdrietig en emotioneel om zijn.

Dat hij het niet wil kan je niet veranderen, maar in een relatie zou ik wel verwachten van mijn partner dat het een gespreksonderwerp is en dat ik niet als een soort buitenstaander de al gemaakte beslissing meegedeeld krijg.

Ik denk zeker dat relatietherapie alleen om die reden al een goed idee zou zijn. Niet om daar de een of de ander te proberen te overtuigen van wel of niet een 2e kind, maar om in ieder geval weer met elkaar in gesprek te kunnen gaan. Daarbij zou ik persoonlijk ook met iemand gaan praten want dit roept (logisch) een hoop bij je op, deze emoties kan je niet kwijt bij je man en ik denk dat het heel fijn is als je er met een neutraal iemand over kan praten.

**Geplaatst**: 21-07-22 22:20

Geplaatst: 21-07-22 22:20

Is het een idee om eerst zelf eens het gesprek aan te gaan met een therapeut over hoe je het gesprek het beste met je man aan kunt gaan? Ik kan me best voorstellen dat jij emotioneel bent bij dit onderwerp en ik kan me ook heel goed voorstellen dat je man dan misschien niet de reactie geeft die jij verwacht (of helemaal dus geen reactie geeft).

Misschien kan zo'n therapeut jou handvaten geven om je emoties even achterwege te laten tijdens het gesprek met je man. En dan natuurlijk niet om je man over te halen zo snel mogelijk een tweede kindje te maken, maar in ieder geval zo'n beladen onderwerp goed te kunnen bespreken.

Heel veel succes, dit lijkt me oprecht de meest vervelende situatie waar je in terecht kunt komen omdat je op dit gebied inderdaad geen consessies kunt doen

**Geplaatst**: 21-07-22 22:23

Geplaatst: 21-07-22 22:23

Ik heb trouwens een paar keer gelezen dat de man van TS de deur dicht heeft gegooid zonder daar een reden voor te geven maar dit klopt niet.

Neevoor2 schreef:
Mijn man geeft aan dat hij de behoefte voor een 2e niet zo voelt. Hij vind het nu al vrij lastig dat het leven anders is; meer plannen, rekening houden met, minder spontane acties. Hij mist het leven van hiervoor soms wel. Nu hebben we een makkelijk, lief, vrolijk meisje. Geen moeilijke start gehad of moeilijkheden op latere momenten, dus daar ligt het probleem niet. Hij is voor haar ook een betrokken vader, daar kan ik niks van zeggen. Hij denkt vooral dat we door een 2e kind nog meer moeten plannen en het veel drukker wordt en er geen tijd voor zichzelf overblijft.

De man van TS geeft duidelijk aan dat hij nu al moeite heeft met hoe zijn leven veranderd is door kind 1. Dat wil niet zeggen dat hij niet blij met het kind is, maar ik snap heel goed dat het schakelen is en mannen hebben daar vaak toch wat meer moeite mee.

Ik ben dol op onze dochter, maar dit gevoel ken ik heel goed. Zeggen dat het tegen is gevallen is niet de juiste bewoording, maar ik vind het ouderschap veel moeilijker/zwaarder/beperkender dan ik had verwacht en ik wilde echt heel erg graag kinderen. Ik denk dat dit het onderwerp is waar TS het over moet gaan hebben met haar man, niet zo zeer de toekomst maar het nu. Zijn er andere factoren die meespelen, verantwoordelijkheidsgevoel, dingen die spelen op het werk of in de familie of vrienden? Dit kan allemaal invloed hebben op zijn beslissing.

**Geplaatst**: 21-07-22 22:24

Geplaatst: 21-07-22 22:24

Ik snap je heel goed TS. Veel bokkers vragen je waarom je zo graag een 2e kind wilt, maar een kinderwens laat zich niet beredeneren.
Ik kan me voorstellen dat je je min of meer ‘bedrogen’ voelt ( je eigen woorden ) door je man omdat jullie al samen hadden besproken ooit een 2e te willen en ook wanneer jullie hieraan wilden beginnen.
Toch moeten jullie er samen uitkomen. Wat ik in dit verhaal wel een beetje flauw vind van je man is dat hij niet open staat voor relatietherapie. Niemand kan en mag hem dwingen tot het krijgen van nog een kindje, maar een beetje begrip voor jouw situatie zou hem wel sieren. Hij is degene die zich bedacht heeft en hij zou het toch gemakkelijker voor jou moeten willen maken om dit te kunnen accepteren
Ik wens je veel sterkte

**Geplaatst**: 21-07-22 22:28

Geplaatst: 21-07-22 22:28

verootjoo schreef:
Ik begrijp niet waarom er in een topic over kinderwens mensen gaan reageren die zelf totaal geen kinderwens hebben.

Veel vrouwen hebben een diepgewortelde instinctieve drang tot kinderen krijgen, een wens voor een tweede kan net zo sterk zijn als de wens voor een eerste en door onze menselijke cognitieve vermogen het verdriet net zo groot als deze wens niet in vervulling kan gaan.

Wat een ongelooflijke moeilijke situatie, geen idee wat ik zelf zou doen. Iig blijven communiceren, en eventueel met z’n tweeen naar een psycholoog/coach om eea goed uit te kunnen spreken en je verdriet een plek te geven. Bedenk goed dat het afscheid nemen van zoiets groots ook een rouwproces is, waarin ontkenning, woede, vechten allemaal zijn plek nodig heeft.

Omdat er ook een partij is die geen kind bij wil?
Waarom zou maar één kant belicht mogen worden?

Ik denk dat even het onderwerp laten rusten, hoe zwaar ook, het verstandigste is. Áls zijn ‘nee’ te maken heeft met angst voor veranderen dan is het enige antwoord hem tijd geven om te copen met de verandering die de 1e mee gebracht heeft. Dat duurt dan bij hem blijkbaar langer. ALS dat het probleem is dan gaat het enkel erger worden door er op te blijven wijzen.

Veel moed ook aan jou TS.

Ook al wil ik geen kinderen. Ik kan me voorstellen dat dit laten rusten tegen elk instinct dat je hebt in gaat.

Laatst bijgewerkt door Ayasha op 21-07-22 22:34, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-07-22 22:29

Geplaatst: 21-07-22 22:29

zonnebloem18 schreef:
Ik heb trouwens een paar keer gelezen dat de man van TS de deur dicht heeft gegooid zonder daar een reden voor te geven maar dit klopt niet.
Neevoor2 schreef:
Mijn man geeft aan dat hij de behoefte voor een 2e niet zo voelt. Hij vind het nu al vrij lastig dat het leven anders is; meer plannen, rekening houden met, minder spontane acties. Hij mist het leven van hiervoor soms wel. Nu hebben we een makkelijk, lief, vrolijk meisje. Geen moeilijke start gehad of moeilijkheden op latere momenten, dus daar ligt het probleem niet. Hij is voor haar ook een betrokken vader, daar kan ik niks van zeggen. Hij denkt vooral dat we door een 2e kind nog meer moeten plannen en het veel drukker wordt en er geen tijd voor zichzelf overblijft.

De man van TS geeft duidelijk aan dat hij nu al moeite heeft met hoe zijn leven veranderd is door kind 1. Dat wil niet zeggen dat hij niet blij met het kind is, maar ik snap heel goed dat het schakelen is en mannen hebben daar vaak toch wat meer moeite mee.

Ik ben dol op onze dochter, maar dit gevoel ken ik heel goed. Zeggen dat het tegen is gevallen is niet de juiste bewoording, maar ik vind het ouderschap veel moeilijker/zwaarder/beperkender dan ik had verwacht en ik wilde echt heel erg graag kinderen. Ik denk dat dit het onderwerp is waar TS het over moet gaan hebben met haar man, niet zo zeer de toekomst maar het nu. Zijn er andere factoren die meespelen, verantwoordelijkheidsgevoel, dingen die spelen op het werk of in de familie of vrienden? Dit kan allemaal invloed hebben op zijn beslissing.

Precies dit! Het ouderschap komt pas op het moment dat het kindje er daadwerkelijk is. Je kunt vantevoren van alles bedenken en leren hoe het zou kunnen lopen maar je weet het pas echt als je er middenin zit.
Misschien is je man zich daar nu bewuster van dan toen jullie nog maar samen waren.
En ziet hij het nog meer veranderen als er een 2e bij komt.

**Geplaatst**: 21-07-22 22:32

Geplaatst: 21-07-22 22:32

Ik heb even getwijfeld om dit te delen maar wellicht geeft het een kleine inzage in het hoofd van je man en eventuele gevolgen voor jullie kind(eren). Dit is wel een erg persoonlijk verhaal maar ik wil dit wel delen omdat ik denk dat het iets toevoegt.

Ik kom zelf uit een gezin van 4 meiden. Ik ben zelf de derde en mijn ouders waren er eigenlijk wel klaar mee na mij :')

. Toch bleek later mijn moeder graag een vierde kind te willen. Mijn moeder heeft mijn vader overgehaald voor het vierde kind met de argumenten dat hij wellicht een zoon zou krijgen waar hij "stoere" dingen mee kon doen (mijn vader wilde graag een zoon en na drie meiden ben je dat wel zat). Dus zodoende werd mijn moeder zwanger van nummer 4. Weer een meisje.

Vanaf het moment dat ons jongste zusje geboren is kijkt onze vader niet naar haar om. Inmiddels is ze dik in de 20 en wordt er nog steeds niet naar haar omgekeken door onze vader. Het lijkt wel alsof ze voor hem niet bestaat. Af en toe zegt ze ook "papa mag mij gewoon niet", al vanaf dat ze 5 of 6 jaar oud is. Ik ben een stuk ouder dan de jongste maar nog altijd breekt het me dat onze vader veel aandacht in de oudste twee (en al minder in mij) gestopt heeft en dat hij al helemaal niet omkijkt naar de jongste.

Ik zeg dit niet om vervelend te klinken maar weet wat je een kind aan kan doen als het een ouder heeft die eigenlijk niet zat te wachten op nog een kind. Want hoewel mijn vader een topvader was voor de eerste twee gaf het geen garantie voor hoe hij ons (de derde en vierde) behandelde.

Onze moeder is trouwens wel een topvrouw! Ze heeft altijd goed voor ons gezorgd en is nog altijd gewoon getrouwd en samen met onze vader.

**Geplaatst**: 21-07-22 22:49

Geplaatst: 21-07-22 22:49

Neevoor2 schreef:
Ik bedoel natuurlijk niet zo zwart-wit dat zijn leven niet is veranderd. Natuurlijk is zijn leven veranderd sinds onze dochter er is, maar hij heeft nu net zoveel tijd als voorheen voor zijn sport en hobby’s en leuke dingen doen, dat bedoel ik er meer mee te zeggen. Dat was namelijk een van zijn argumenten waarom hij het niet wil; bang dat er minder tijd voor zichzelf overblijft.

Ik wil nogmaals benadrukken dat het voor mij ook niet zo zwart-wit is dat ik wil scheiden als er echt geen 2e kind komt. Dit is natuurlijk wel iets wat door je hoofd spookt bij zo’n sterke wens. Zoals zo veel dingen door je hoofd spoken. En ik wil ook geen overhaaste beslissingen nemen. Daarom heb ik dit topic geopend. Ik hoor graag de mening of ervaring van anderen waardoor ik mijn eigen gedachten hopelijk wat kan ordenen en nuanceren.

Sorry, ik vind “tel je zegeningen” erg lastig. Ik ben onwijs blij en gelukkig met mijn dochter, maar die wens voor een 2e zit heel diepgeworteld.
Als ik mijn zegeningen tel, kom ik er 1 tekort #sarcasmeuit

We hebben afgesproken het onderwerp even los te laten voor nu. Geeft even lucht. We gaan binnenkort weer een nachtje weg samen en afgesproken daar weer te praten. Daar wil ik nogmaals relatietherapie aankaarten. Mocht hij dan niet open staan daarvoor ga ik in elk geval zelf in gesprek met een therapeut

Ik denk dat het leven met een kind in meer opzichten veranderd. Ook de verantwoording die je voelt over je kindje kan voor sommige mensen heel heftig zijn. Het geeft ook zorgen, zelfs al het gezonde, makkelijke kinderen zijn. Is dat niet wat je man voelt? En wat hem misschien wel benauwd? En twee kinderen is ook wel een dubbele zorg.

Mijn broer en schoonzus hebben hetzelfde gehad. Hij was er heel stellig in en het is ook bij een kind gebleven. Zij heeft het heel lang heel moeilijk gevonden, helemaal toen ze zelf op een gegeven moment geen kinderen meer kon krijgen. Maar hun gezinsleven en relatie was uiteindelijk toch meer waard.

Zijn nee weegt wat mij betreft net zo zwaar als jouw ja. Dat praten nu moeilijk is snap ik ook wel. Jouw emoties zitten hoog en dat is begrijpelijk. Misschien moet je het even laten rusten en de afspraak maken er over een half jaartje nog eens op terug te komen. En dan indien nodig ook met een therapeut erbij.

**Geplaatst**: 21-07-22 22:58

Geplaatst: 21-07-22 22:58

Hier zelf jongste uit een gezin van 4, mijn zussen zijn en 11 en 9 jaar ouder. Als kind was mijn oudste zus half mijn moeder.. nu ik 40 ben hebben we als 3 zussen een redelijk goed contact. Mijn broer is 2 jaar ouder, als kind altijd gedoe, als pubers ook, dus ik ben jong uit huis gegaan.
( dus pin je niet vast op die 2

jaar)
zelfs ben ik trotse moeder van 1 zoon van inmiddels 8, helaas ging zwanger raken niet vanzelf,en ben ik heel erg blij en trots op mijn kind. Toen hij 3 was zijn we het gesprek pas weer aan gegaan, ( na de eerste nacht dat hij doorsliep)maar we waren allebei helemaal gelukkig met de situatie die ontstaan was,
We rijden beiden paard, 1 neem je makkelijk spontaan mee, en hij is zelf ook prima dat hij alleen is. Met dagjes weg nemen we lekker een vriendje mee, dat ontlast die ouders een dagje en ons ook soort van alleen de lusten en om 5 uur weer thuis afzetten voor de “ lasten”.
Door de 8 jaren heen hebben echt wel vaker een gesprek er over gehad ( iets met hormonen) maar ik kan nu met recht zeggen dat we een leuk leven hebben zo.
Voor nu zou ik het laten rusten, ga werken aan het ontdekken wat je ook alweer zo leuk aan elkaar vond, en dan kijk je over een half jaar of jaar nog eens weer hoe jullie er samen naar kijken.
Wij hebben ook wel therapie gehad om te leren communiceren/ uitleggen/ luisteren en dat heeft ons onwijs geholpen, mijn man vond het ook een drempel, maar het is gewoon een ontspannen hulp in communicatievaardigheden

**Geplaatst**: 21-07-22 23:54

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 21-07-22 23:54

Ik betwijfel of degenen op bokt die meermaals anti-kinderen krijgen op bokt propageren de juiste zijn om de andere kant te belichten van een situatie als dit. De man van ts is al vader, niet kind-vrij dus niet vergelijkbaar qua gedachte als je mij vraagt. Maar aan TS wat ze met die reacties doet idd.

In een relatie is sprake van 'wij', evenals dat je samen 'ouders' bent. Dat kun je in lastige situaties niet individualiseren tot alleen wat mij uitkomt als steriliseren om van de discussie af te zijn. Bizar voorstel vind ik dit persoonlijk.

@ts, lastig hoor. Je man geeft antwoord in gesprekken. Maar een ja of nee is in principe ook al een antwoord.
Verder komt je wens dat hij het erover heeft met anderen over als hoop/ kans dat zijn mening verandert en frustratie dat hij die kans geen vorm geeft.

Lastige situatie zo. Wat ik je zou adviseren is een professional raadplegen. Niet onder noemer relatietherapie. Maar vooral iemand die jouw en zijn kant hoort en kan vertalen. Dat jullie beide je qua gevoel weer gehoord voelen en echt begrijpen. Een derde kan daar heel waardevol in zijn.

En als ik er vanuit mag gaan dat je samen wilt blijven. Dan denk ik dat het een goed uitgangspunt voor jou is dat de gesprekken leiden tot je begrip en omgaan met zijn nee.
Als het er echt niet in zit, kun je het niet forceren en alsnog verder onderzoeken.

Zorg in ieder geval dat je weet dat je er echt alles aan gedaan hebt en daar vrede bij kan vinden zou ik zeggen.

**Geplaatst**: 22-07-22 00:05

Geplaatst: 22-07-22 00:05

Neevoor2 schreef:
Hij geeft aan geen spijt te hebben van onze dochter, dat heb ik hem ook gevraagd.

Onze relatie zat verder gewoon goed, alleen weet ik dat hij op communicatie niveau niet heel open is en over zijn gevoelens praat. Dit is nooit echt een groot issue geweest en kon ik prima mee omgaan, maar in deze situatie vind ik dat wel heel erg lastig.
Ik heb ook gevraagd of hij relatie therapie wil overwegen om juist neutraal en met een onafhankelijk iemand met elkaar te communiceren.

Ik vind het heel moeilijk dat hij eerst wel 2 kinderen wilde en nu ineens niet meer. Alle grote aankopen voor onze eerste zijn gedaan met het idee dat er nog een 2e zou komen (kinderwagen, babykamer etc) en ook ons huis is zo ingedeeld. Daarin voel ik me heel erg ‘bedrogen’ (bij gebrek aan een ander woord hiervoor). Hij is zelf ook nooit het gesprek begonnen toen hij begon te twijfelen na de eerste. Sterker nog, we hadden samen een bepaalde tijd afgesproken wanneer we voor de 2e zouden gaan, en toen die periode aanbrak (ongeveer een half jaar later) en ik er over begon kwam ineens zijn twijfel op tafel.

Het voorstel van (gedeeltelijk) pleegzorg lijkt mij erg lastig, een kind van iemand anders in huis halen om daarvoor te zorgen. Ik zou hier misschien voor open staan maar ik kan me niet voorstellen hoe mijn man dit wel zou willen. Maar is in een later stadium misschien iets om te bespreken.

We zijn beide in de 30. Dochter is bijna 2.

Ik vind het niet raar als iemand na het eerste kind van mening veranderd.

Ik denk dat je misschien zelf eens ergens moet gaan praten. Ik vind het behoorlijk obsessief eigenlijk. Zo erg dat het een relatie sloopt die gewoon goed zat. En dat een 2e kind niet zo heel meer werk is dan 1 kind…Ik kan je verzekeren dat 2 kinderen echt veel meer werk is. Als ik zie hoe je dat nu al ingericht hebt met kinderopvang en grootouders voor 1 kind dan is er helemaal geen ruimte voor een tweede. Want die extra belasting gaat ook naar grootouders.

**Geplaatst**: 22-07-22 00:07

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 22-07-22 00:07

Hoe kun je dat verzekeren?

**Geplaatst**: 22-07-22 00:09

Geplaatst: 22-07-22 00:09

Urbanus schreef:
Hoe kun je dat verzekeren?

Been there Urbanus.

**Geplaatst**: 22-07-22 00:15

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 22-07-22 00:15

Ah, maar dat is vanuit jouw perspectief dus. Want ik ervaar het anders.

Zo zie je maar, de 1 heeft met 4 kinderen nergens last van en de ander heeft aan 1 genoeg.

Je kunt niet voor iemand anders beslissen hoe iets is, daarom kan ts ook niet voor haar partner beslissen hoe een 2e is voor hem.

**Geplaatst**: 22-07-22 00:47

Geplaatst: 22-07-22 00:47

Totaal geen tips, zou niet weten wat je in deze situatie moet doen. Je kan iemand moeilijk dwingen. Maar hoe dan ook, wat een klotesituatie

Dikke knuffel aan jou TO, het is nogal wat :(:)

**Geplaatst**: 22-07-22 00:50

Geplaatst: 22-07-22 00:50

Urbanus schreef:
Ah, maar dat is vanuit jouw perspectief dus. Want ik ervaar het anders.

Zo zie je maar, de 1 heeft met 4 kinderen nergens last van en de ander heeft aan 1 genoeg.

Je kunt niet voor iemand anders beslissen hoe iets is, daarom kan ts ook niet voor haar partner beslissen hoe een 2e is voor hem.

2 kinderen moeten 2 keer eten, 2 keer toilet, 2 keer naar bed gebracht worden, 2 keer naar school, 2 keer naar een buitenschoolse activiteit etc. Alles is dubbel. Dat jij het niet als een belasting ervaart is een ander verhaal. Maar ze werken wel allebei. En idd ze kan niet voor haar partner beslissen. Maar om daar een goede relatie op te laten klappen met alle gevolgen voor hun eerste kind vind ik behoorlijk bizar.

**Geplaatst**: 22-07-22 00:53

Geplaatst: 22-07-22 00:53

janderegelaa schreef:
Maar om daar een goede relatie op te laten klappen met alle gevolgen voor hun eerste kind vind ik behoorlijk bizar.

Dat doet zij natuurlijk niet, dat doet hij net zo goed door opeens van mening te veranderen terwijl ze daarvoor allebei op één lijn zaten en ook met die gedachte een gezin zijn gestart. En nu samen doorgaan geeft allesbehalve garantie dat die relatie niet klapt, want grote kans dat je hem dit kwalijk blijft nemen.

Dus nee, echt niet met je eens hier dat TO de boeman(vrouw) is als ze hierom de relatie verbreekt.

**Geplaatst**: 22-07-22 03:30

Geplaatst: 22-07-22 03:30

Een relatie is geen statisch gegeven, maar iets waar beide partners energie en aandacht in moeten steken. De mens met wie je de relatie aanging is veranderd, evenals jijzelf.
Wat ik lees is dat ts steun en communicatie mist op dit moment. Misschien wel minstens zo belangrijk als de kinderwens zelf, ook al kan dat heel intens zijn.
TS, Ik hoop dat jullie er samen uitkomen op een goede en verrijkende manier.

**Geplaatst**: 22-07-22 06:41

Geplaatst: 22-07-22 06:41

senna21 schreef:
Een relatie is geen statisch gegeven, maar iets waar beide partners energie en aandacht in moeten steken. De mens met wie je de relatie aanging is veranderd, evenals jijzelf.
Wat ik lees is dat ts steun en communicatie mist op dit moment. Misschien wel minstens zo belangrijk als de kinderwens zelf, ook al kan dat heel intens zijn.
TS, Ik hoop dat jullie er samen uitkomen op een goede en verrijkende manier.

En ongetwijfeld zal hij dat andersom net zo voelen want zijn wens/mening zal voor zijn gevoel ook totaal niet meetellen als TS elke opnieuw weer het onderwerp aanstipt en, logischerwijze, daar heel emotioneel over wordt.