Moderators: Ladybird, Mjetterd, xingridx, ynskek, Polly
SindyKaya schreef:Memories schreef:Waarom niet? Je mag best hulp aan bieden en er dan later achterkomend dat de gevraagde of benodigde hulp teveel voor je is. Het is geen alles of niets.
Ja dit dus.. Heeft iemand enig idee hoe zwaar het is om iemand te willen helpen die het niet accepteert?
Het sloopt je, vooral als je door hebt dat het niet werkt.
Ik vind het echt niet gek dat TS een stapje achteruit doet, ze moet ook aan haar zelf blijven denken.
XxLMMxX schreef:Ik denk dat de vraag ook helemaal niet is hoe goed jij je best hebt gedaan.
Want dat heb je.
Maar Bo valt niet makkelijk te helpen.
Daar kan Bo niks aan doen.
Dat jij uiteindelijk afstand moet nemen om er zelf niet aan onder door te gaan snap ik en lijkt me heel verstandig.
Maar het is wel een verschil hoe je dat brengt: Bo ik ben het zat, ik kom niet meer en dat is jouw schuld.
Of voorzichtig een stapje terug doen...
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Geen makkelijke situatie.
En lief dat je zo je best doet.
jansje73 schreef:Wat ik er vergeten bij te zetten is dat BO GEEN HULP MEER WIL! Met alles wat wij en vooral ik voor haar hebben gedaan ZE WIL GEWOON GEEN HULP![...]We hadden met zijn allen regelmatig appjes , smsjes of een belletje na Bo gedaan deze niet of veel later pas gelezen en niet op terug gereageerd , telefoontjes aannemen dat zat er al niet bij, voicemail ingesproken er werd niet op terug gereageerd. Ik was daar ook al een paar keer voor de deur gestaan gebeld , geklopt , geroepen maar er werd niet open gedaan.
jansje73 schreef:Tot februari toen was bij ons de maat vol , ik samen met iemand van groep na haar huis geweest en als een gek zo hard gaan kloppen, klapperen met de brievenbus tot het hondje ging blaffen bleef maar door kloppen en klapperen totdat Bo naar beneden toe kwam, toen verteld dat zij de deur moest open doen en ons binnen moest laten en wat ze ook had gedaan. Ik had de huisarts gebeld en zijn we daar geweest.
jansje73 schreef:Hoe vaak in die tijd dat ik mijn paarden niet kon rijden omdat ik naar Bo toe moest
MarlindeRooz schreef:Als iemand met een depressie niet zelf wil vechten dan moet je dat ook niet afdwingen. Dan kan je beter diegene steunen als vriendin, niet als hulpverlener. Dus leuke dingen doen, langskomen, appjes sturen. En dan hoef je niet direct naar de Efteling... maar samen koekjes bakken of een serie kijken is ook leuk! En dan niet uren blijven.
Ik zit momenteel in dezelfde situatie en heb me er maar bij neergelegd dat er een grote kans is dat ze dood is binnen een jaar (ze is 21...). Tja, ze willen haar niet opnemen en ze woont alleen. Ik heb ook een sleutel en hoop gewoon heel hard dat ik niet degene ben die haar aantreft.
En dat betekent niet dat ik niet over de zeik was de vier keer dit jaar dat ze in het ziekenhuis lag. Dat raakt me enorm, maar je houdt er niks aan. Dat is niet mijn taak.
safina schreef:Weet je, TS, het niet reageren op telefoontjes, Sms'jes, aanbellen, aankloppen en contact vermijden etc hoort allemaal bij een depressie. Het heeft niks met jullie te maken en ook niks met onwil van Bo. Een depressie kan, al naar gelang hoe zwaar hij is, een verschrikkelijk monster zijn dat in je hoofd zit en alles overneemt. Het legt het normale en gezonde denken stil. Zie het als een gegeven: iemand met verlamming kan niet lopen, iemand met een depressie kan soms niet reageren. Haar gedachten zijn verlamd.
Ik denk dat je aardig je eigen grenzen bent overgegaan met al je goede bedoelingen om haar te helpen. En het heeft ook nog niks geholpen. Want soms heeft iemand geen helper nodig, maar gewoon een vriend.
Neem even ruimte voor jezelf om het op een rijtje te zetten en bij te komen van alles. Het heeft duidelijk heel erg veel impact op je gehad en dan heb je dat nodig. Je kunt er niet voor een ander zijn als je niet goed voor jezelf zorgt.
En bedenk tijdens die afstand of er manieren zijn waarom je er voor Bo kan zijn zonder roofbouw op jezelf te plegen. Misschien is dat af en toe een berichtje sturen dat je aan haar denkt of heel af en toe een klein halfuurtje op bezoek. Het hoeft niks groots te zijn. Het zit hem vaak in hele kleine dingen. Niet helpen, niet haar willen veranderen, maar 'er zijn'. En als je het lukt om dat samen met de hele vriendengroep te organiseren, dan kan je elkaar ook wat steunen en is het niet zo zwaar.
Robijntjah schreef:Als het voor de omgeving al zo zwaar is, kun je nagaan hoe het voor die persoon zelf is
Ik ben het eens met de verantwoordelijkheid daar laten waar hij hoort, echter is het soms wel de toon die de muziek maakt.
Ik persoonlijk had het in mijn depressie niet getrokken als ineens de hele vriendengroep op de stoep stond om dit 'even duidelijk te maken' en mij onder mijn neus te wrijven wat zij allemaal wel niet voor mij gedaan hadden (zonder dat ik daarom gevraagd had) en dat ik dus fout zat door niks te ondernemen daarmee.
Xanthippe schreef:Vraagje aan de mensen die al wel van dichtbij geconfronteerd zijn geweest met iemand met een depressie:
Een collega die vriend geworden is, zit er nu ook middenin, gaat door therapie, is thuis van het werk. Is het echt "normaal" dat die zelfs niet kan vragen hoe het met mij gaat? Dat ik aangeef (na zijn vraag van hoe was je dag?) pijn te hebben en naar de dokter te moeten en zelfs geen "oei, waarom" krijg? Is echt een oprechte vraag trouwens, ik kan het echt ff niet plaatsen.