Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly

.
. Magrathea schreef:Een vraag voor zij die graag 24/7 bereikbaar zijn (en dan bedoel ik niet degenen met een ernstig ziek familielid/vriend oid, dat vind ik een ander verhaal). Hoe vaak is het nuttig gebleken dat je constant bereikbaar bent versus hoe vaak is het je tot last geweest? Ik kan me namelijk echt indenken dat als je het idee hebt op elk telefoontje/appje te moeten reageren omdat het belangrijk kan zijn je een enorm gejaagd leven leidt, alsof al je dierbaren elk moment dood neer kunnen vallen bij wijze van
Vergeet dikwijls bluetooth aan te zetten in de auto, dus dan hebben ze gewoon pech. Op m'n werk ligt m'n gsm in m'n handtas en kunnen ze me op het werknummer bellen (wat bijna niemand kent). Thuis staat dikwijls de muziek harder dan de trilstand van de gsm, dus heel vaak dat ik het niet hoor. In geval van nood bellen ze maar nog eens of ze spreken maar iets in
Thank god hadden ze ook het nummer van de moeder van m'n ex (waar ik die nacht sliep), dus op die manier alsnog op de hoogte gebracht. Maar sindsdien gaat m'n gsm niet meer uit. Pluizebolpum schreef:Ik vind het bijzonder als mensen verwachten dat je direct binnen vijf tellen reageert op een appje. Soms ben ik bezig en heb ik het niet door of gewoon even geen zin om direct te reageren op een jammerende mobiel. En soms hoor ik 'm gewoon niet. Ik ben ouderwetsch en heb nooit geleerd dat je die krengen dag en nacht om je nek moet hangen zodat je elk mogelijk berichtje direct kunt beantwoorden. Uiteraard verwacht ik van anderen ook niet dat ze direct reageren als ik iets op een app slinger.
Bovendien vind ik dat continu checken of er nog een berichtje is binnengekomen toch lichtelijk dwangmatig gedrag. Iets wat je misschien doet als je je een ongeluk verveelt maar niet als je in gezelschap bent.
Als het echt belangrijk is moet men maar gewoon bellen. Dan weet ik waar mijn telefoon uithangt (die ligt meestal ergens te verstoffen) en dan reageer ik wel zo snel mogelijk. Of ik neem op of ik bel terug.
Dus, ja, theoretisch gezien ben ik altijd bereikbaar, al lijkt dat in de praktijk nogal eens tegen te vallen.
helaas helpt dat niet altijd, ik kreeg een week later te horen dat mijn oma in het ziekenhuis lag, 2 dagen later is ze overleden. Mocht ik eerder wat had geweten hadden had ik misschien nog wat kunnen regelen (ik woon in het buitenland).
. Ondanks de stilte kijk ik gewoon met grote regelmaat of er toch niet iemand iets heeft gestuurd. Ik ben er wel mee gaan minderen (laat mijn telefoon gerust thuis als ik een dag op pad ga en: als-ie leeg is is-ie leeg, hoef ik 'm ook niet mee te nemen), maar loop dan vaak tegen het probleem aan dat ik bang ben om 'm daarna weer aan te zetten, omdat mensen iets van me nodig hebben en ik de hele dag niet heb gereageerd (ik ben nog op onderzoek of dit nou echt een reële angst is, of ik mezelf dat gewoon aanpraat).