Bokt.nl

Ailill schreef:

Lief,

Wat ben je sterk! Wat heb je al veel meegemaakt, wat ben ik trots op je omdat je er nog bent. Wat ben je stoer, steeds maar meer willen en nooit genoegen nemen met wat je nu kunt, wie je nu bent.

Wat ben je eigenwijs, met al die beelden in je hoofd van wie je graag zou willen zijn, van wie je graag had willen worden. Wat ben je mooi, omdat je nooit wilt opgeven maar oh, wat ben je koppig, ik zou zo graag willen dat je het niet ziet als opgeven. Accepteren, ik blijf het tegen je zeggen, accepteren is niet hetzelfde als opgeven. Pas wanneer je het accepteert zoals het is kun je er iets aan veranderen, wist je dat? Wist je dat het geen zin heeft om er tegen te blijven vechten, dat het daarmee niet verdwijnt? Heb je door dat het niet werkt, doen alsof het er niet is? Het is er, dit is je leven en je kunt het nooit echt gaan leven met je kop in het zand.

Wat ben je goed in jezelf voor de gek houden, lief, en het spijt me dat ik het zeg. Wat ben je goed in mooie woorden aan de muur hangen en op je lijf tatoeëren en wat ben je goed in het hopen dat het genoeg is. Maar als je niet ‘practice what you preach’ hou je toch alleen jezelf maar voor de gek? Mooie woorden zijn maar dat, mooie woorden. Daden daarentegen, die laten zien wie je bent.

Wat vind ik het verschrikkelijk, om je elke keer weer te zien vechten tegen de tegenslagen en teleurstellingen. Wat doet het me pijn als je zegt: “dat heb ik natuurlijk weer”, of wanneer je zegt dat je pas gelukkig kan zijn op het moment dat je nog meer kunt, nog meer hebt, nog meer bent. Wat vind ik het moeilijk om te zien hoe je soms gevangen zit, in je eigen lichaam en in je eigen geest. Wat wil ik je graag helpen als ze weer eens met je aan de haal gaan, ik wil zo graag dat je gelukkig bent.

Wat ben je krachtig, dat je zelfs nadat het leven niet is geworden wat je ervan had verwacht op zoek gaat naar nieuwe uitdagingen, manieren om te groeien. Wat ben ik fan van mensen die altijd blijven zoeken naar manieren om te groeien, dus ja, ik ben ook fan van jou.

Maar oh, wat maak je me soms boos. Wat maak je me soms boos als je weer blijft hangen in het verleden en alle dingen die zijn gebeurd. Ik begrijp het wel, maar ik zou zo graag willen dat je het los laat omdat je er toch niks meer aan kunt veranderen. Wat zou ik het stoer vinden als je ooit kunt zeggen dat je dankbaar bent voor alles wat er is gebeurd, omdat het je heeft gemaakt tot wie je bent. Ik zou zo graag willen dat jij, net als ik, trots kunt zijn op jezelf, op hoe ver je bent gekomen en op de persoon die je nu bent.

Wat zou ik soms graag willen dat je elk moment van je leven beleeft als een wonder, niet alleen de uitzonderingen ‘wanneer het een keertje kan’. Wat zou ik graag zien dat je altijd gelukkig bent – wat zou het fijn zijn als je zou beginnen te geloven dat het kan, altijd, in ieder geval in je basis, gelukkig zijn. Dat het niet een voorrecht is die bewaard wordt voor de mensen die het verdienen maar dat het voor iedereen voor het oprapen ligt. Je hoeft alleen maar je ogen open te doen.

Wat zou ik graag meemaken dat je vrede sluit met het leven. Dat je stopt met je verzetten tegen alles wat het nog in petto heeft voor je, maar dat je voor je durft te laten gebeuren. Dat je besluit dat je het verdient en dat je daarna eindelijk kunt ontspannen.

Wat zou ik graag willen dat je elk moment tot in de uiterste hoekjes proeft en ervaart, inademt en voelt tot in je kleinste puntjes van je lijf. Wat zou ik graag willen dat je je lijf niet meer afstoot omdat je het niet knap genoeg of niet sterk genoeg of niet dun genoeg of niet flexibel genoeg vindt, maar dat je het leert te omarmen en dat je inziet dat het je kan helpen voelen hoe het leven voelt. Wat zou het mooi zijn als je kunt inademen en kunt voelen dat je leeft, niet? Dat je je hart kan voelen kloppen, gewoon op elk gegeven moment. Wat zou het mooi zijn, niet?

Wat zou ik het stoer vinden wanneer je jezelf zo goed leert kennen dat je niet zomaar meer alles gelooft wat er in je hoofd opkomt maar dat je onderzoekt waarom het er is. Wat zou ik het stoer vinden als je stopt met jezelf te willen bewijzen, je bent prachtig en meer dan goed genoeg zoals je bent.

Wat ben je een mooi mens, lief, en wat is het jammer dat je het zelf niet ziet. Wat ben je bijzonder, omdat je er bent en omdat je jezelf bent. Wat ben je sterk, en wat hou ik van je.

Wat hou ik van je.

Ik hou van je, lief, wanneer ga jij ook van jou houden?

Ailill schreef:

Lief,

Wat ben je sterk! Wat heb je al veel meegemaakt, wat ben ik trots op je omdat je er nog bent. Wat ben je stoer, steeds maar meer willen en nooit genoegen nemen met wat je nu kunt, wie je nu bent.

Wat ben je eigenwijs, met al die beelden in je hoofd van wie je graag zou willen zijn, van wie je graag had willen worden. Wat ben je mooi, omdat je nooit wilt opgeven maar oh, wat ben je koppig, ik zou zo graag willen dat je het niet ziet als opgeven. Accepteren, ik blijf het tegen je zeggen, accepteren is niet hetzelfde als opgeven. Pas wanneer je het accepteert zoals het is kun je er iets aan veranderen, wist je dat? Wist je dat het geen zin heeft om er tegen te blijven vechten, dat het daarmee niet verdwijnt? Heb je door dat het niet werkt, doen alsof het er niet is? Het is er, dit is je leven en je kunt het nooit echt gaan leven met je kop in het zand.

Wat ben je goed in jezelf voor de gek houden, lief, en het spijt me dat ik het zeg. Wat ben je goed in mooie woorden aan de muur hangen en op je lijf tatoeëren en wat ben je goed in het hopen dat het genoeg is. Maar als je niet ‘practice what you preach’ hou je toch alleen jezelf maar voor de gek? Mooie woorden zijn maar dat, mooie woorden. Daden daarentegen, die laten zien wie je bent.

Wat vind ik het verschrikkelijk, om je elke keer weer te zien vechten tegen de tegenslagen en teleurstellingen. Wat doet het me pijn als je zegt: “dat heb ik natuurlijk weer”, of wanneer je zegt dat je pas gelukkig kan zijn op het moment dat je nog meer kunt, nog meer hebt, nog meer bent. Wat vind ik het moeilijk om te zien hoe je soms gevangen zit, in je eigen lichaam en in je eigen geest. Wat wil ik je graag helpen als ze weer eens met je aan de haal gaan, ik wil zo graag dat je gelukkig bent.

Wat ben je krachtig, dat je zelfs nadat het leven niet is geworden wat je ervan had verwacht op zoek gaat naar nieuwe uitdagingen, manieren om te groeien. Wat ben ik fan van mensen die altijd blijven zoeken naar manieren om te groeien, dus ja, ik ben ook fan van jou.

Maar oh, wat maak je me soms boos. Wat maak je me soms boos als je weer blijft hangen in het verleden en alle dingen die zijn gebeurd. Ik begrijp het wel, maar ik zou zo graag willen dat je het los laat omdat je er toch niks meer aan kunt veranderen. Wat zou ik het stoer vinden als je ooit kunt zeggen dat je dankbaar bent voor alles wat er is gebeurd, omdat het je heeft gemaakt tot wie je bent. Ik zou zo graag willen dat jij, net als ik, trots kunt zijn op jezelf, op hoe ver je bent gekomen en op de persoon die je nu bent.

Wat zou ik soms graag willen dat je elk moment van je leven beleeft als een wonder, niet alleen de uitzonderingen ‘wanneer het een keertje kan’. Wat zou ik graag zien dat je altijd gelukkig bent – wat zou het fijn zijn als je zou beginnen te geloven dat het kan, altijd, in ieder geval in je basis, gelukkig zijn. Dat het niet een voorrecht is die bewaard wordt voor de mensen die het verdienen maar dat het voor iedereen voor het oprapen ligt. Je hoeft alleen maar je ogen open te doen.

Wat zou ik graag meemaken dat je vrede sluit met het leven. Dat je stopt met je verzetten tegen alles wat het nog in petto heeft voor je, maar dat je voor je durft te laten gebeuren. Dat je besluit dat je het verdient en dat je daarna eindelijk kunt ontspannen.

Wat zou ik graag willen dat je elk moment tot in de uiterste hoekjes proeft en ervaart, inademt en voelt tot in je kleinste puntjes van je lijf. Wat zou ik graag willen dat je je lijf niet meer afstoot omdat je het niet knap genoeg of niet sterk genoeg of niet dun genoeg of niet flexibel genoeg vindt, maar dat je het leert te omarmen en dat je inziet dat het je kan helpen voelen hoe het leven voelt. Wat zou het mooi zijn als je kunt inademen en kunt voelen dat je leeft, niet? Dat je je hart kan voelen kloppen, gewoon op elk gegeven moment. Wat zou het mooi zijn, niet?

Wat zou ik het stoer vinden wanneer je jezelf zo goed leert kennen dat je niet zomaar meer alles gelooft wat er in je hoofd opkomt maar dat je onderzoekt waarom het er is. Wat zou ik het stoer vinden als je stopt met jezelf te willen bewijzen, je bent prachtig en meer dan goed genoeg zoals je bent.

Wat ben je een mooi mens, lief, en wat is het jammer dat je het zelf niet ziet. Wat ben je bijzonder, omdat je er bent en omdat je jezelf bent. Wat ben je sterk, en wat hou ik van je.

Wat hou ik van je.

Ik hou van je, lief, wanneer ga jij ook van jou houden?

Ailill schreef:

Lief,

Wat ben je sterk! Wat heb je al veel meegemaakt, wat ben ik trots op je omdat je er nog bent. Wat ben je stoer, steeds maar meer willen en nooit genoegen nemen met wat je nu kunt, wie je nu bent.

Wat ben je eigenwijs, met al die beelden in je hoofd van wie je graag zou willen zijn, van wie je graag had willen worden. Wat ben je mooi, omdat je nooit wilt opgeven maar oh, wat ben je koppig, ik zou zo graag willen dat je het niet ziet als opgeven. Accepteren, ik blijf het tegen je zeggen, accepteren is niet hetzelfde als opgeven. Pas wanneer je het accepteert zoals het is kun je er iets aan veranderen, wist je dat? Wist je dat het geen zin heeft om er tegen te blijven vechten, dat het daarmee niet verdwijnt? Heb je door dat het niet werkt, doen alsof het er niet is? Het is er, dit is je leven en je kunt het nooit echt gaan leven met je kop in het zand.

Wat ben je goed in jezelf voor de gek houden, lief, en het spijt me dat ik het zeg. Wat ben je goed in mooie woorden aan de muur hangen en op je lijf tatoeëren en wat ben je goed in het hopen dat het genoeg is. Maar als je niet ‘practice what you preach’ hou je toch alleen jezelf maar voor de gek? Mooie woorden zijn maar dat, mooie woorden. Daden daarentegen, die laten zien wie je bent.

Wat vind ik het verschrikkelijk, om je elke keer weer te zien vechten tegen de tegenslagen en teleurstellingen. Wat doet het me pijn als je zegt: “dat heb ik natuurlijk weer”, of wanneer je zegt dat je pas gelukkig kan zijn op het moment dat je nog meer kunt, nog meer hebt, nog meer bent. Wat vind ik het moeilijk om te zien hoe je soms gevangen zit, in je eigen lichaam en in je eigen geest. Wat wil ik je graag helpen als ze weer eens met je aan de haal gaan, ik wil zo graag dat je gelukkig bent.

Wat ben je krachtig, dat je zelfs nadat het leven niet is geworden wat je ervan had verwacht op zoek gaat naar nieuwe uitdagingen, manieren om te groeien. Wat ben ik fan van mensen die altijd blijven zoeken naar manieren om te groeien, dus ja, ik ben ook fan van jou.

Maar oh, wat maak je me soms boos. Wat maak je me soms boos als je weer blijft hangen in het verleden en alle dingen die zijn gebeurd. Ik begrijp het wel, maar ik zou zo graag willen dat je het los laat omdat je er toch niks meer aan kunt veranderen. Wat zou ik het stoer vinden als je ooit kunt zeggen dat je dankbaar bent voor alles wat er is gebeurd, omdat het je heeft gemaakt tot wie je bent. Ik zou zo graag willen dat jij, net als ik, trots kunt zijn op jezelf, op hoe ver je bent gekomen en op de persoon die je nu bent.

Wat zou ik soms graag willen dat je elk moment van je leven beleeft als een wonder, niet alleen de uitzonderingen ‘wanneer het een keertje kan’. Wat zou ik graag zien dat je altijd gelukkig bent – wat zou het fijn zijn als je zou beginnen te geloven dat het kan, altijd, in ieder geval in je basis, gelukkig zijn. Dat het niet een voorrecht is die bewaard wordt voor de mensen die het verdienen maar dat het voor iedereen voor het oprapen ligt. Je hoeft alleen maar je ogen open te doen.

Wat zou ik graag meemaken dat je vrede sluit met het leven. Dat je stopt met je verzetten tegen alles wat het nog in petto heeft voor je, maar dat je voor je durft te laten gebeuren. Dat je besluit dat je het verdient en dat je daarna eindelijk kunt ontspannen.

Wat zou ik graag willen dat je elk moment tot in de uiterste hoekjes proeft en ervaart, inademt en voelt tot in je kleinste puntjes van je lijf. Wat zou ik graag willen dat je je lijf niet meer afstoot omdat je het niet knap genoeg of niet sterk genoeg of niet dun genoeg of niet flexibel genoeg vindt, maar dat je het leert te omarmen en dat je inziet dat het je kan helpen voelen hoe het leven voelt. Wat zou het mooi zijn als je kunt inademen en kunt voelen dat je leeft, niet? Dat je je hart kan voelen kloppen, gewoon op elk gegeven moment. Wat zou het mooi zijn, niet?

Wat zou ik het stoer vinden wanneer je jezelf zo goed leert kennen dat je niet zomaar meer alles gelooft wat er in je hoofd opkomt maar dat je onderzoekt waarom het er is. Wat zou ik het stoer vinden als je stopt met jezelf te willen bewijzen, je bent prachtig en meer dan goed genoeg zoals je bent.

Wat ben je een mooi mens, lief, en wat is het jammer dat je het zelf niet ziet. Wat ben je bijzonder, omdat je er bent en omdat je jezelf bent. Wat ben je sterk, en wat hou ik van je.

Wat hou ik van je.

Ik hou van je, lief, wanneer ga jij ook van jou houden?

SplashIsLief schreef:

Lieverd,

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen en eigenlijk weet ik ook niet of ik je wel een brief moet geven. Er is zoveel wat er in me omgaat, zoveel wat ik je wil zeggen, zoveel wat ik met je wil delen. Er is zoveel… en dat maakt het zo moeilijk.

Als ik bedenk dat ik je pas een jaar ken, vind ik het gek dat ik zoveel voor je ben gaan voelen ondanks dat we helemaal niet in de positie zaten om dat gevoel te ontbranden. Bij toeval kwamen we op elkaars pad en uiteindelijk groeiden we meer en meer naar elkaar toe. Ik was naïef, zocht niks achter ons contact en negeerde het gevoel dat ontstond. Ik wilde er niks van weten en daarom deed ik of het er niet was, of ik niet naar jouw berichtjes uit keek, of ik niet gekker op je was dan zomaar iemand. Ik negeerde de plagerige en flirterige ondertoon die steeds vaker in onze berichten voor kwam. Dat was veel makkelijker, maar.... ontkennen had geen zin meer. Natuurlijk wist ik dat er meer achter zat. Maar het kon niet, het mocht niet, het moest stoppen.

Ik dacht dat we net weer een flinke stap naar elkaar hadden gezet. Het voelde allemaal zo goed. Open en eerlijk, blij en verliefd. Maar toen? Toen was het ineens voorbij. Over. Klaar. Ergens voelde het raar en oneerlijk, maar natuurlijk wist ik dat dit het beste was voor ons allebei. Maar net als eerder wist ik niet hoe het verder moest. We hadden zoveel contact met elkaar gehad, dat ik niet goed wist hoe ik daar afstand van moest nemen. De hele dag hoorde ik je, zag ik je, rook ik je. Ik werd er gek van. Het levende bewijs van de persoon waar ik gek op ben, loopt hele dagen om me heen. Zo dichtbij, maar ondertussen zo ver weg. Ik merkte dat ook jij moeite had met echt afstand nemen. Wanhopig heb ik je van me afgeduwd, maar uiteindelijk mocht het niet baten, want langzaam aan groeiden we weer naar elkaar toe.

Wie houden we nou eigenlijk voor de gek? We zijn gek op elkaar en we proberen met elkaar in contact te blijven. We proberen elkaar te blijven voeden met onze gevoelens, maar ondertussen proberen we afstand te creëren tussen ons. We trekken aan elkaar, we duwen elkaar weer weg. Ik kan het niet. Ik wil je helemaal. Ik wil voor je vechten, lol maken en mezelf zijn. Ik wil niet continue op mijn eigen rem trappen, omdat mijn gevoelens voor jou niet kunnen. Ik wil niet op mijn rem trappen, omdat jouw gevoelens voor mij helemaal niet kunnen.

Ik wil mezelf verliezen in iets wat wij ooit waren. Ik wil herinneringen ophalen en nieuwe herinneringen maken. Ik wil samen komen en samen groeien. Ik wil zoveel samen, maar ik wil niet samen elkaar aantrekken en weer afstoten. Ik wil niet meer leven tussen hoop en wanhoop.

Ik ben dankbaar dat ik het kleine hartje achter de grote mond heb mogen zien. Ik ben dankbaar voor het feit dat we zoveel hebben gedeeld en dat ik zoveel van je heb mogen leren. Je bent dan af en toe een opgefokt standje en misschien zou het soms wat minder mogen, maar zelfs dat vind ik leuk. Je hebt muren bij me afgebroken en je hebt me zoveel moois gegeven. Bedankt voor alles lieverd.

Ik hou van jou.

Ewona schreef:

Mijn brief :

Lieve Patrick,
We leerden ons kennen als buurjongen/buurmeisje toen ik als 10 jarige naast je kwam wonen, jij was toen in mijn ogen al "heel groot, oud en wijs" want je was al 14.
Al heel vlug merkten we en iedereen rondom ons dat er een enorme klik tussen ons was.
Jij was de derde van vier kinderen, ik was alleen thuis. Ik bekeek je in eerste instantie als mijn grote broer.
Altijd hingen we samen rond na school en op vrije dagen.
Maakten samen de stallen schoon, werkten samen in de tuin van je vader om zo meer vrije tijd samen te hebben.
Urenlang lagen we samen in de weide tussen de koeien naar de wolken te kijken.
Hielden we mensen voor de gek met onze onnozele spelletjes, die sommige ook wel eens ergerden.
We hadden echt een leuke en onbezorgde tijd.
Twee jaar ging dat supergoed.
Ondertussen waren we niet alleen vrienden, maar noemden onze ouders het "kalverliefde".
Wat het ook was of geweest is, we hebben er beide met volle teugen van genoten.
Tot die vreselijke dag ik samen met mijn ouders terug kwam van een uitstapje en thuis aangekomen jouw moeder totaal in paniek aantroffen ...
Mijn moeder is meteen naar haar toe gegaan om haar te troosten en bij te staan, ik mocht niet mee, moest thuis blijven ondertussen.
Maar ik werd gewoon gek tussen die muren, ik moest weten wat er aan de hand was, want ik voelde gewoon dat het vreselijk mis was.
En dat bleek het ook te zijn.
Jij ging na het opknappen van je werkjes (voor een keertje zonder mijn hulp) even naar het centrum met je fiets om een ijsje te eten.
*zucht*
Diezelfde route die je zo vaak nam.
Onderweg kwam je een vrachtwagen tegen die afdraaide en jou door zijn "blinde hoek" niet heeft gezien.
Je was op slag dood.
Een vreselijke tijd volgde, waarin ik van alles tegelijk probeerde te doen.
Mezelf omhoog houden, je moeder troosten, je kleine broer proberen te troosten, iedereen liep verloren in zijn eigen wereldje.
Ik werd wel ouder, maar jij bleef voor altijd 16.
Hoe vaak ik me nu nog afvraag of we bij mekaar zouden gebleven zijn, als gewone vrienden, als boezemvrienden of meer ?
Hoe vaak ik me afgevraagd heb waarom ik net die dag niet bij je was, of het dan ook gebeurd zou zijn.
Of we samen ijs zouden gaan eten of gewoon thuis gebleven waren.
Niemand zal het weten.
Ik kan het je niet meer vertellen, maar ik hou nog steeds van je gezicht, je eerlijkheid, van de gekke dingen die je deed.
Hoelang het nu ook al geleden is, nooit zal ik je vergeten, je was het mooiste in mijn jeugd !

Ailill schreef:

Lief,

Wat ben je sterk! Wat heb je al veel meegemaakt, wat ben ik trots op je omdat je er nog bent. Wat ben je stoer, steeds maar meer willen en nooit genoegen nemen met wat je nu kunt, wie je nu bent.

Wat ben je eigenwijs, met al die beelden in je hoofd van wie je graag zou willen zijn, van wie je graag had willen worden. Wat ben je mooi, omdat je nooit wilt opgeven maar oh, wat ben je koppig, ik zou zo graag willen dat je het niet ziet als opgeven. Accepteren, ik blijf het tegen je zeggen, accepteren is niet hetzelfde als opgeven. Pas wanneer je het accepteert zoals het is kun je er iets aan veranderen, wist je dat? Wist je dat het geen zin heeft om er tegen te blijven vechten, dat het daarmee niet verdwijnt? Heb je door dat het niet werkt, doen alsof het er niet is? Het is er, dit is je leven en je kunt het nooit echt gaan leven met je kop in het zand.

Wat ben je goed in jezelf voor de gek houden, lief, en het spijt me dat ik het zeg. Wat ben je goed in mooie woorden aan de muur hangen en op je lijf tatoeëren en wat ben je goed in het hopen dat het genoeg is. Maar als je niet ‘practice what you preach’ hou je toch alleen jezelf maar voor de gek? Mooie woorden zijn maar dat, mooie woorden. Daden daarentegen, die laten zien wie je bent.

Wat vind ik het verschrikkelijk, om je elke keer weer te zien vechten tegen de tegenslagen en teleurstellingen. Wat doet het me pijn als je zegt: “dat heb ik natuurlijk weer”, of wanneer je zegt dat je pas gelukkig kan zijn op het moment dat je nog meer kunt, nog meer hebt, nog meer bent. Wat vind ik het moeilijk om te zien hoe je soms gevangen zit, in je eigen lichaam en in je eigen geest. Wat wil ik je graag helpen als ze weer eens met je aan de haal gaan, ik wil zo graag dat je gelukkig bent.

Wat ben je krachtig, dat je zelfs nadat het leven niet is geworden wat je ervan had verwacht op zoek gaat naar nieuwe uitdagingen, manieren om te groeien. Wat ben ik fan van mensen die altijd blijven zoeken naar manieren om te groeien, dus ja, ik ben ook fan van jou.

Maar oh, wat maak je me soms boos. Wat maak je me soms boos als je weer blijft hangen in het verleden en alle dingen die zijn gebeurd. Ik begrijp het wel, maar ik zou zo graag willen dat je het los laat omdat je er toch niks meer aan kunt veranderen. Wat zou ik het stoer vinden als je ooit kunt zeggen dat je dankbaar bent voor alles wat er is gebeurd, omdat het je heeft gemaakt tot wie je bent. Ik zou zo graag willen dat jij, net als ik, trots kunt zijn op jezelf, op hoe ver je bent gekomen en op de persoon die je nu bent.

Wat zou ik soms graag willen dat je elk moment van je leven beleeft als een wonder, niet alleen de uitzonderingen ‘wanneer het een keertje kan’. Wat zou ik graag zien dat je altijd gelukkig bent – wat zou het fijn zijn als je zou beginnen te geloven dat het kan, altijd, in ieder geval in je basis, gelukkig zijn. Dat het niet een voorrecht is die bewaard wordt voor de mensen die het verdienen maar dat het voor iedereen voor het oprapen ligt. Je hoeft alleen maar je ogen open te doen.

Wat zou ik graag meemaken dat je vrede sluit met het leven. Dat je stopt met je verzetten tegen alles wat het nog in petto heeft voor je, maar dat je voor je durft te laten gebeuren. Dat je besluit dat je het verdient en dat je daarna eindelijk kunt ontspannen.

Wat zou ik graag willen dat je elk moment tot in de uiterste hoekjes proeft en ervaart, inademt en voelt tot in je kleinste puntjes van je lijf. Wat zou ik graag willen dat je je lijf niet meer afstoot omdat je het niet knap genoeg of niet sterk genoeg of niet dun genoeg of niet flexibel genoeg vindt, maar dat je het leert te omarmen en dat je inziet dat het je kan helpen voelen hoe het leven voelt. Wat zou het mooi zijn als je kunt inademen en kunt voelen dat je leeft, niet? Dat je je hart kan voelen kloppen, gewoon op elk gegeven moment. Wat zou het mooi zijn, niet?

Wat zou ik het stoer vinden wanneer je jezelf zo goed leert kennen dat je niet zomaar meer alles gelooft wat er in je hoofd opkomt maar dat je onderzoekt waarom het er is. Wat zou ik het stoer vinden als je stopt met jezelf te willen bewijzen, je bent prachtig en meer dan goed genoeg zoals je bent.

Wat ben je een mooi mens, lief, en wat is het jammer dat je het zelf niet ziet. Wat ben je bijzonder, omdat je er bent en omdat je jezelf bent. Wat ben je sterk, en wat hou ik van je.

Wat hou ik van je.

Ik hou van je, lief, wanneer ga jij ook van jou houden?

SplashIsLief schreef:

Ik heb vandaag mijn brief verstuurd. En.... ik heb lang getwijfeld maar ik wil het iedereen aanraden, dat als je de mogelijkheid hebt om jouw woorden te uiten, om dat ook te doen. Ik ben blij dat ik de ontvanger heb laten weten hoe het voelt. En de reactie was anders dan verwacht. Ik had een complete dichte deur verwacht, maar de deur ging juist verder open dan gedacht.