Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-06-13 10:46

Geplaatst: 14-06-13 10:46

kiki1983 schreef:
Sabinee__ Dat is echt vreselijk als iemand zo onverwacht uit je leven wordt gerukt er zijn dan nog zoveel dingen die je wilt zeggen en die je wilt doen samen maar dat zal er niet meer van komen..Zo verschrikkelijk, zo is het mijn oma ook gegaan en zij was de 2de ouder die ik nooit heb gedaan. Ik kan nog praten tegen mijn moeder en dingen met haar doen maar heb haar niet meer helder meegemaakt..ze onthoudt toch niks..

Ja klopt. Het is ook nog steeds een beetje onwerkelijk. Hoe kan hij nou opeens weg zijn?
En inderdaad.. Was vorige week jarig.. Geen papa.. En zo meer momenten.

Ook vind ik nieuw evenwicht zoeken met mijn moeder erg moeilijk..

Ik kan me voorstellen dat het verschrikkelijk is ook voor jou! (ik werk in de geriatrie als maatschappelijk werker. Ik begeleid familie van mensen met een dementie..)

**Geplaatst**: 14-06-13 10:49

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 10:49

Yup hier nog een, ik ben m'n vader verloren toen ik 17 was. (Ben nu 21) Hij was 55 jaar en kreeg een hartinfarct en in een paar uur tijd was hij overleden. Hij was (of leek) heel gezond, sportte regelmatig, niet te dik ofzo, at gezond... Dus we zagen dat totáál niet aankomen natuurlijk. Nouja in wat voor roes je dan terecht komt is onbeschrijfelijk.

**Geplaatst**: 14-06-13 10:52

Geplaatst: 14-06-13 10:52

saskiakefie schreef:
Yup hier nog een, ik ben m'n vader verloren toen ik 17 was. (Ben nu 21) Hij was 55 jaar en kreeg een hartinfarct en in een paar uur tijd was hij overleden. Hij was (of leek) heel gezond, sportte regelmatig, niet te dik ofzo, at gezond... Dus we zagen dat totáál niet aankomen natuurlijk. Nouja in wat voor roes je dan terecht komt is onbeschrijfelijk.

Het valt me op dat het veel vaker voorkomt dan ik dacht..
Mijn vader was 52

Laatst bijgewerkt door Sabinee__ op 14-06-13 10:52, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-06-13 10:52

Geplaatst: 14-06-13 10:52

ik wil mij ook melden. heb nog niet alle verhalen gelezen.

Ik heb op 8 juni 2006 mijn moeder verloren. Ze is eigenlijk al heel haar leven ziek geweest, ik heb haar nooit gezond geweten. Ik heb dan ook altijd met idee geleefd dat ze vroeg of laat zou sterven. naar mijn mening heeft ze het lang genoeg volgehouden en mijn eerste reactie toen ik te horen kreeg dat ze gestorven was, was er dan ook één van opluchting.
Ik zat net in mijn voorlaatste jaar studies, had net mijn eerste examen achter de rug. Mijn ouders waren op reis naar Mexico want mijn moeder hield enorm veel van reizen. Ze was daar jammergenoeg opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking. Omdat ze ook nog eens aan de nierdialyse lag, was het allemaal niet zo simpel om haar naar huis te krijgen. De dokters moesten wachten tot haar bloedwaarden stabiel waren omdat ze het risico niet wilden nemen om haar zo terug naar huis te vliegen. Op 7 juni mailde mijn vader nog dat ze aan de betere hand was en dat ze normaal de dag erop naar huis zouden kunnen komen (ondertussen lag ze al 3 weken daar in het ziekenhuis). Op 8 juni legde ik mijn examen af, kwam ik terug op mijn studentenkamer en zag ik dat ik een postkaartje ontvangen had uit Mexico met daarop de melding dat ze het daar zo leuk vonden en dat ze daar voor altijd wilde blijven. Dat kaartje was vier weken geleden verstuurd maar om een of andere reden kwam het net op 8 juni toe. Ik smste mijn vader dat het kaartje was toegekomen en dat het examen goed was verlopen. Toen smste hij mij terug dat hij zou bellen, wat hij tot dan toe nog niet gedaan had.
Mama was gestorven en hij zou alleen moeten terugkeren.

Ondertussen zijn we 7 jaar verder, ben ik afgestudeerd, heb ik een goede job, een huis gekocht, ben ik getrouwd en heb ik mijn eigen paarden. ik vind het verschrikkelijk dat ze dit nooit heeft kunnen meemaken.
Mijn vader heeft een kleine 3 jaar nadien een nieuwe partner leren kennen. Zij was ook weduwe en dat maakte het er wel iets makkelijker op. Op dat moment ben ik wel het huis uitgegaan omdat ik dat ook wel nodig vond. Ik heb een goede band met mijn vader maar hij heeft zijn eigen leven nu. ik heb er nu ook een stiefbroer en twee stiefzussen bij en ik ben meter van de jongste van mijn stiefbroer. Het is misschien allemaal een beetje snel gegaan, maar ik zie dat mijn vader gelukkig is nu. Die 2,5 jaar heb ik gedacht dat hij er nooit over heen zou geraken.

Wat betreft mijzelf. Ik kan het allemaal goed plaatsen en ik heb er mee leren leven. het heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben en over hoe ik nu denk en doe in het leven. Ik besef iedere dag meer en meer dat ik op haar lijk en ik heb het er verschrikkelijk moeilijk mee dat ze er niet meer is om mij raad te geven (ik heb nog een ander topic lopen ivm met mijn huwelijk). Wat ik hier ook gelezen heb, dat mensen na x aantal tijd verwachten dat je er over heen bent, dat klopt jammer genoeg helemaal. Ik heb mijn verdriet veel opgekropt waardoor er nu soms nog wel eens rare reacties uit mij komen. Mensen vragen er inderdaad nooit meer naar....

**Geplaatst**: 14-06-13 10:53

Geplaatst: 14-06-13 10:53

Idd met verjaardagen is het ook erg moeilijk. Ben dinsdag 26 geworden.. de eerste keer dat mijn moeder me niet feliciteerde...Zo egoistisch maar dat doet pijn. En ik wist niet dat familie van mensen met dementie begeleid konden worden..Zoiets kan ik eigenlijk heel erg goed gebruiken denk ik. Hoe kan ik die hulp aanvragen? Het is bij mij ook dat de meeste demente mensen langzaam ernaartoe zijn gekropen. Door mijn moeder haar delier is ze plotsklapts volkomen dement geworden..

En idd hartinfarct komt schijnbaar erg veel voor. Daardoor is mijn moeder ook in het ziekenhuis beland en heeft ze die delier gekregen.

**Geplaatst**: 14-06-13 11:27

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 11:27

Ik was niet heel jong meer dat mijn vader overleed. Ik was 30, straks in augustus is het 2 jaar geleden.

Mijn vader was bijna 20 jaar ouder dan mijn moeder, maar hij zei altijd dat hij 104 zou worden.
Helaas heeft hij dat niet gehaald.

In januari 2011 is hij opgenomen in het ziekenhuis met duizeligheidsklachten.
Mijn vader was hartpatient.
Er zijn verschillende onderzoeken geweest maar ze konden niet echt een oorzaak vinden.
Hij heeft 8 weken in het ziekenhuis gelegen en het ging steeds slechter.
Uiteindelijk heeft hij een pacemaker gehad en mocht hij naar huis.
Thuis moest hij verder revalideren met thuiszorg, maar er kwam geen verbetering.
Hij was ook veranderd, van de eeuwige optimist naar een iemand die niks meer zag zitten.
1 ochtend was hij met de thuiszorg in de badkamer om te scheren toen hij in elkaar is gezakt.
Hij is naar het ziekenhuis afgevoerd en daar is hij nooit meer bij gekomen.
Hij heeft nog 5 dagen in een coma gelegen en is toen overleden.
Hij had een herseninfarct gehad in de hersenstam.

Achteraf gezien heeft hij in januari al een herseninfarct gehad.
Heel cru gezegd was het beter geweest dat hem dat laatste half jaar bespaard was gebleven.
Ook al was mijn vader al in de 70, hij werkte nog.
Was druk met beeldhouwen en zat werkelijk nooit stil.
Nog vol plannen.
En dat laatste half jaar kon hij niks meer, hij kon niet eens zonder hulp uit bed komen.
En dat vond hij zo moeilijk, niet te accepteren dat zijn lichaam niet meer wilde.

Ik mis hem vreselijk, ik was echt een papa's kindje.

Gelukkig kan ik er goed over praten met mijn man die helaas in het zelfde schuitje zit.
Want net een maand voor mijn vader is mijn schoonvader overleden aan darmkanker na bijna 2 jaar ziekte.

**Geplaatst**: 14-06-13 11:32

Geplaatst: 14-06-13 11:32

Mindim schreef:
pluklief schreef:
Mijn moeder is afgelopen december overleden, na een lang gevecht tegen kanker. Ik had een hele goede band met mijn moeder, ook wel met mijn vader maar ik was echt een moederskindje. Ik heb het er nog erg moeilijk mee, ook nog veel te weinig tijd gehad om het te verwerken. Het gebeurde vlak voor de kerstvakantie, dus in de vakantie de crematie geregeld en sinds dien weer heel druk met mijn eerste jaar diergeneeskunde. Hopelijk gaat het na de zomer vakantie wat beter.

Rot he. Mijn vader is 12 december overleden en 20 december gecremeerd, je gaat zo raar de kerstdagen in, die waren echt bagger. Het is nog maar een half jaar geleden, tuurlijk heb je het er moeilijk mee, ik ook nog steeds hoor en dat duurt ook nog wel even.

Heel erg herkenbaar, mijn mama werd gecremeerd de dag na mijn verjaardag. Toen ik dit jaar op zaterdag 18 werd en daarna uitging etc. voelde ik me heel erg vreemd, ik was dus zegmaar op haar crematie dag aan het feesten terwijl zij 3 jaar terug toen gecremeerd werd. Heel erg gek! Bij ons was het ook een maandje voor sinterklaas en vlak voor kerst, dus dat was ook echt niet gezellig meer natuurlijk..

Over botte opmerkingen; de opmerking "hey wat koop jij voor je moeder met moederdag?" "m'n moeder leeft niet meer" "oh, dat heeft dus ook best wel voordelen!"
tja..

**Geplaatst**: 14-06-13 11:35

Geplaatst: 14-06-13 11:35

Phoeh wat een verhalen... niet te vaak lezen dit topic...

Ik heb inderdaad ook meer het gevoel dat het gemis alleen maar erger word... inplaats van minder,
Moet zeggen dat ik de laatste tijd weer heel erg last heb van schuldgevoel, bang of ik het wel heb goed gedaan..
Had ik niet iets anders moeten doen ect ect.. dingen die ik hem gewoon nog wou vragen..
Hatelijk is dat gevoel

En je kan er ook echt niks aan doen.....
Zondag word helemaal een k*t dag...

Dikke knuffel voor iedereen!!

**Geplaatst**: 14-06-13 11:37

Geplaatst: 14-06-13 11:37

Dat soort niet tactvolle opmerken.. Ik ga er altijd maar vanuit dat mensen gewoon niet weten wat ze moeten zeggen. Al heb ik dan ook liever dat ze dan gewoon maar hun mond houden. Dat soort opmerkingen kwetsen je. Als het kon had ik al mijn spaargeld uit willen geven aan een kadootje voor moederdag dat ik haar ook fysiek kon overhandigen. Die erfenis.. Ik had 'm liever niet gehad als ik daarvoor mijn moeder terug had gehad.

Mensen die het niet meemaken, weten niet hoe het is en weten niet hoe je je voelt. Ze weten niets..

**Geplaatst**: 14-06-13 16:50

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 16:50

Erg is dat he.. Snap niet dat mensen soms zo ongevoelig kunnen zijn. Zolang je het niet zelf hebt meegemaakt snap je het ook niet maar je inleven kan wel. Mijn vriend doet ook net alsof hij mij begrijpt maar dat kan hij niet want hij heeft nog nooit een dierbare verloren en ook nooit een demente ouder gehad..

**Geplaatst**: 14-06-13 16:54

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 16:54

Maar hij ziet jouw pijn en frustratie wel.

**Geplaatst**: 14-06-13 16:57

Geplaatst: 14-06-13 16:57

Mijn vader is afgelopen februari overleden. Na een kort ziektebed van 8 weken (dat we het wisten totdat hij overleed). Ik heb het er nog elke dag moeilijk mee. Hij is 64 geworden en zelf was ik toen 22. De paarden was iets wat ik alleen met hem had en hij met mij.. Dat mis je dan nu helemaal. Ik vind het vooral zo moeilijk dat hij nooit ziet dat ik kinderen krijg. Mijn eerste trouwdag niet meemaakt.. etc.

**Geplaatst**: 14-06-13 17:25

Geplaatst: 14-06-13 17:25

Wat een vreselijke verhalen

Ik ben mijn moeder verloren op mijn 21e verjaardag. Ze had kanker, we wisten het nog maar 4 maanden en toen was het al gebeurd. Voor haar was het beter, het was een lijdensweg. Veel mensen zeggen dat het ergste wat je kan overkomen is 1 van je ouders verliezen maar ik durf wel te zeggen dat ik het zoveel erger vond om haar zo te moeten zien lijden.

Vandaag een crematie gehad van de moeder van een stalgenootje, ze is 18 en inmiddels beide ouders verloren. Wat is het leven toch oneerlijk

**Geplaatst**: 14-06-13 17:33

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 17:33

Idd PercyLeen, mooi dat je het zegt, "dat het zoveel erger is om iemand te zien lijden"
Maar op je verjaardag dat lijkt me helemaal pittig..

Een dikke knuffel voor je stalgenootje,, vreselijk

Ik weet nog wel dat ik naast me vader stond, en hij echt ze laatste adem uitblaaste, en toen echt "dood" was
Er echt zo'n rust kwam..... geen gevecht, geen pijn meer, gewoon rust..

**Geplaatst**: 14-06-13 17:44

Geplaatst: 14-06-13 17:44

En dan die eindeloze stilte..ik werd er letterlijk ziek van, mijn hele lijf deed pijn van het gemis. Wat gaat houden van dan diep

**Geplaatst**: 14-06-13 17:54

Geplaatst: 14-06-13 17:54

Ik ben er op het moment van overlijden zelf niet bij geweest.. Vanwege de enorme pijn die mijn moeder had, lag zij sinds 31 december in het ziekenhuis. Ondanks haar grote wens thuis te overlijden, was dit echt niet meer mogelijk. 22 januari kreeg ik een telefoontje dat het erg slecht ging en dat ze wellicht die nacht zou komen te overlijden. Mijn oom adviseerde mij om gewoon thuis te blijven, ik kon tenslotte toch niets doen. De volgende ochtend, nog geen telefoontje gehad, naar het ziekenhuis gegaan. Daar ben ik de hele dag gebleven.. Mijn moeder was al in slaap gebracht, maar 'leefde' nog wel. Communiceren en afscheid nemen was er niet meer bij. Ik zei die middag nog: ''Als we nu allemaal weggaan is het voorbij.'' Rond half 6 ben ik naar huis gegaan. Even wat eten en mijzelf opfrissen. Mijn neef zou langskomen maar was wat vertraagd. Alleen mijn oma was toen nog aanwezig. rond 6 uur. Haar bed was erg vies. De zusters vonden het nodig het bed te verschonen en verzochten mijn oma de kamer te verlaten. Tien minuten later mocht zij weer naar binnen waar ze haar dochter in volledige paniek terug vond. Ze pakte haar vast, troostte haar. Na de woorden '' het is goed zo, ga nu maar '' is zij in de armen van mijn oma overleden..

Het moest zo zijn. Enkele jaren eerder is een broer van mijn moeder aan dezelfde ziekte overleden, terwijl mijn oma net even weg was. Dit heeft zij altijd zo erg gevonden.. Het gevoel dat ze er niet voor hem was. Nu was ze alleen met haar dochter. Ik denk dat mijn moeder alsnog zelf haar moment gekozen heeft..

**Geplaatst**: 14-06-13 17:58

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 17:58

Tranen stromen over mijn wangen Kim. Wat moet je een immens verdriet hebben maar wat mooi ook dat ze na de woorden van je oma ging...

**Geplaatst**: 14-06-13 20:58

Geplaatst: 14-06-13 20:58

Over botte opmerkingen; de opmerking "hey wat koop jij voor je moeder met moederdag?" "m'n moeder leeft niet meer" "oh, dat heeft dus ook best wel voordelen!"
tja..

er dwaalt op facebook ook een plaatje met poppetjes rond waarop kinderen aan een jongen vragen wat geef jij je papa met vaderdag waarop hij antwoordt met een bloem en uitgescholden wordt voor mietje....zo sneu!!

**Geplaatst**: 14-06-13 21:15

Geplaatst: 14-06-13 21:15

Mloei schreef:
Mijn vader is afgelopen februari overleden. Na een kort ziektebed van 8 weken (dat we het wisten totdat hij overleed). Ik heb het er nog elke dag moeilijk mee. Hij is 64 geworden en zelf was ik toen 22. De paarden was iets wat ik alleen met hem had en hij met mij.. Dat mis je dan nu helemaal. Ik vind het vooral zo moeilijk dat hij nooit ziet dat ik kinderen krijg. Mijn eerste trouwdag niet meemaakt.. etc.

Dit klinkt mij allemaal zo bekend in de oren. De paarden was ons alles.
Onderstaande foto geeft wel aan hoe trots hij was dat ik zijn passie voort heb gezet
http://i40.tinypic.com/eknorp.jpg
Deze foto is ook een uitsnede van papa met het hoofd van de pony gemaakt en die is gebruikt. Andere vinden die foto heel mooi, maar voor mij is hij dubbel zo speciaal, hij geeft echt onze band weer.

Hij heeft de kleine van mijn zus gekend zijn eerste verjaardag niet meegemaakt, maar mijn kinderen zal hij nooit kennen idd. Dit idee maakt het vaak ook wel moeilijk.

@ k_im.... wel mooi dat je ook het gevoel hebt dat het zo heeft moeten zijn, maar ook jij heb dus niet echt afscheid van haar kunnen nemen?

Aan de ene kant ben ik blij dat ik mijn vader nooit heb zien lijden, zoals wij na hebben kunnen gaan is hij vrij snel overleden. Hij is nog in de douche geweest, aangezien die nog nat was. Hij lag beneden voor de bank, maar had zijn bril niet op en zijn horloge niet om. Dit is normaal het eerste wat hij doet, aangezien hij zonder bril niet kan zien. Dus als we het zo na kunnen gaan is het allemaal heel snel gegaan, alleen waarom moest dit op 56 jarige leeftijd al gebeuren.

@ percyleen... dat is ook heftig, je verjaardag zal voor iedereen een moeilijke dag zijn, maar voor jou vast helemaal.

**Geplaatst**: 14-06-13 21:47

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 21:47

Vreselijke verhalen zie ik voorbij komen zeg krijg er gewoon tranen van in mijn ogen. Allen heel veel sterkte en kracht toegewenst.

Mijn ouders leven allebei nog (59 en 69). Maar mijn erg geliefde schoonmoeder overleed op 45jr leeftijd aan alvleesklier kanker, ik zag haar echt aan als 2e moeder voor me.

**Geplaatst**: 14-06-13 21:48

Geplaatst: 14-06-13 21:48

Mijn vader aan kanker toen ik 8 was. Inmiddels 6 jaar geleden. Als ik heel eerlijk ben, ik weet niet waar de uitzaaiingen precies zaten etc.. -O-

**Geplaatst**: 14-06-13 21:51

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 21:51

Wauw ik heb voor iedereen in dit topic erg veel respect!. Nu ik dit allemaal lees besef ik mij pas hoe gelukkig ik ben. Ik heb allebei mijn ouders nog en al mijn opa's en oma's. En tot nu toe allemaal geen tekenen van ziekte. Ik ga hier de komende jaren nog heel erg van genieten, want je weet nooit wanneer het te laat is !

**Geplaatst**: 14-06-13 22:22

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 22:22

Toen ik 11 was is mijn vader plots overleden. Hij ging elke vrijdag avond op de manege paardrijden en ik ging elke vrijdag avond met hem mee.
Op de bewuste avond, was de eerste keer, sinds jaren, dat ik niet mee kon, ik moest naar een feestje.
Hij heeft tijdens het paardrijden een hartstilstand gekregen. Vriendinnetje van mij (toen 10 jaar) heeft het voor haar neus zien gebeuren.
Zelf ben ik nog wel verder gegaan met paardrijden op de manege. Ook een jaar later, toen onze groep naar de paarden mocht en naar de bewuste rijbak. Heb alleen nooit op het paard gereden waar mijn vader op dat moment op zat. Dat heb ik nooit aan gekunnen.

**Geplaatst**: 14-06-13 22:22

Geplaatst: 14-06-13 22:22

Mijn vader is overleden toen ik 18 was. Hij had kanker. Het begon in zijn prostaat maar volgens het ziekenhuis was het goedaardig. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was en ik ging 1x in de twee weken een weekend naar mijn vader toe. Verder had ik weinig contact met hem.
Een tijdje nadat ik te horen kreeg dat hij prostaatkanker had ging het steeds slechter met hem. Er waren uitzaaiingen en het zou niet meer goed komen.
Op een dag werd ik gebeld door mijn oom (mijn vader zijn tweelingbroer). Hij wilde mij even melden dat mijn vader al een dag in het ziekenhuis lag. En omdat ik nu toch 18 was begreep ik zeker wel dat hij mijn vader zijn garage, auto en motoren zou erven. En dat ik wel wat meer tijd in mijn vader mocht steken. Wat was ik daar boos om zeg! Ik ben diezelfde dag nog naar mijn vader geweest. Zijn buik zat vol met vocht en die werd leeg gehaald. Hij mocht weer naar huis.

Thuis ging het echter steeds slechter met hem. Op een avond heb ik met mijn vader en moeder zijn crematie geplant. Pff wat was dat moeilijk zeg. Mijn vader heeft uiteraard gehuild. Ik had hem nog nooit zien huilen. Ik ging naast hem zitten en omhelsde hem. Wij hebben nooit vaak geknuffeld. Ik voelde alle botten in zijn lichaam, wat was hij mager... De muziek die gedraaid zou worden hebben wij ook uitgezocht. Het nummer moment of glory van the scorpians deed ons nog harder huilen. Mijn momenten van glorie heb ik al gehad zei mijn vader.

Hij kon niet meer goed voor zichzelf zorgen. Hij ging wonen in een huis voor terminale patiënten. Hij kwam lopend binnen, liep vervolgens met een rollator een paar dagen later in een rolstoel en daarna kon hij zijn bed niet meer uit. De verpleging heeft zijn bed nog voor de tv gezet zodat hij de motor races nog kon kijken.

Mijn moeder, vriend, oom en vriend van mijn vader waren een avond bij hem op bezoek. Het ging niet goed met hem. Ik ging buiten even roken met iedereen die er was. Mijn moeder bleef bij papa. Wij namen papa in gedachte mee naar buiten zodat hij ook kon 'roken' (mijn vader rookte al jaren). Eenmaal buiten werden we geroepen door de verpleegkundige. Het ging niet goed, we konden maar beter even naar papa gaan. Toen ik de kamer in liep zag ik hoe hij zijn laatste adem uitblies. Hij is dud echt met ons mee naar buiten gegaan. Hij heeft 10 dagen in dat huis gewoond.

Toen we naar huis gingen begon het met regenen en onweren..

En nu inmiddels vier jaar later, heb ik er nog steeds moeite mee. Ik heb spijt dat ik nooit meer aan mijn vader heb laten weten dat ik van hem hou. Ik vond het toen moeilijk om mijn emoties te tonen en ik wilde me graag groot houden. Ik wilde niet dat iemand zag hoe verdrietig ik eigenlijk was.

Laatst bijgewerkt door LEKKERGEK op 14-06-13 22:24, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-06-13 22:23

Geplaatst: 14-06-13 22:23

Mijn (stief)vader is een jaar geleden overleden aan een hersentumor.
Het ergste vind ik nog wel dat ik hem heb zien afzakken van sterke, gezonde man naar iemand die verdwaald is in zijn eigen lichaam en niet eens meer kon praten. Wij hebben hem gelukkig tot het laatste moment thuis kunnen verzorgen met het gezin en hij is thuis overleden.

Toen mijn vader besloot om mij op 13-jarige leeftijd de deur te wijzen heeft hij een vaderrol voor mij vervult en ik ben ontzettend blij dat ik in mijn tienerjaren een vader figuur heb gehad. Hij is ook de man geweest die mijn moeder ontzettend gelukkig heeft gemaakt en ik vind het ook zo fijn dat ik dat heb kunnen zien.
Het gemis blijft ontzettend, maar ik ben ook ontzettend dankbaar dat ik die jaren van hem heb kunnen genieten en dat hij bij ons gezin is gekomen.