Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Imitador schreef:Wat een práchtig verhaal! Zit met een brok in mijn keel, echt heel mooi om te lezen.
Misschien is dit heel raar om te zeggen, maar ik bedacht het volgende. Ik weet dat ik geëmotioneerd ben omdat jij het zo fijn vindt om meer te zien en omdat iets in mij het 'zielig' vindt dat jij eerder minder zag. In de omgang met doven heb ik gemerkt (en uberhaupt als hulpverlener) dat iemand 'zielig' vinden of medelijden hebben niet iets positiefs hoeft te zijn (afhankelijk van de situatie natuurlijk, misbruikte kinderen zijn bijvoorbeeld wel zielig, maar iemand met een beperking niet per se). Het is belangrijk dat je iemands mogelijkheden voor ogen houdt. Doven vinden het soms moeilijk dat jonge dove kinderen een cochleair implantaat krijgen. Doven willen niet per se 'beter' worden, ze zijn goed zoals ze zijn. Ze hebben een eigen taal en cultuur die verloren gaat als alle dove kinderen een cochleair implantaat krijgen.
Heel verhaal... Maar mijn vraag is, herken jij dit gevoel of ervaar jij dit helemaal niet? Vind je het ergens lastig dat mensen om je heen het fijner/beter/wat dan ook vinden dat je meer ziet, meer zoals andere zienden wordt; of heb je dat helemaal niet?
Madeira_ schreef:.......
Weet je, de beperking vormt je toch naar je eigen 'ik', het 'hoort' bij mij. En ik zou er wel even over na moeten denken als ze mij weer kunnen opereren en ik ineens 100% zou zien, want ik word al gek van 10% met alles wat mij nu opvalt haha![]()
Ik geniet alleen maarmaar ergens is het natuurlijk allemaal spannend, eng, nieuw..