
Die vader met die twee verschillende schoenen, briljant
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly

), die kikker springt tegen de hond der neus aan, hond springt anderhalve meter de lucht in en land op de voerton een meter verderop.
Die jongen wist niet hoe die het had. Kijkt mijn vriend aan, kijkt dan naar de krantjes in zijn hand en je zag hem denken: Wat moet ik nu doen. En mijn vriend wist niet hoe snel hij die oorwarmers af moest zetten. Ik stond achter hem mijn lach in te houden, en toen die jongen de oprit af was barstte ik in lachen uit samen met vriendlief. Tranen in mijn ogen, broek bijna vol gepiest. En schoonmams had het eerst niet door waarom ik zo in een deuk lach, en toen kwam ze erachter, de oorwarmers. Dus wij met zijn drieën kwamen niet meer bij, en toen kwam schoonpaps ook maar eens kijken wat er aan de hand was. De hele weg na huis hebben vriendlief en ik nog zitten lachen.
´knaas..? joyce, gaat het wel goed met je?´


Donkerblauw schreef:Ik kijk eigenlijk altijd als eerst of diegene die viel hulp nodig heeft, en of alles oké is. Mocht dat zo zijn, dan lach ik er later om, maar mocht diegene zich toch bezeerd hebben, dan lach ik niet.
Weet namelijk hoe het voelt, als je ergens op een druk punt onderuit gaat, en vervolgens iedereen als een kudde geiten je aan zit te staren, zonder je te helpen..
Ben een keer in een redelijk volle bus onderuit gegaan, toen ik op krukken liep (operatie aan m'n kruisbanden). Niemand wilde zijn plaatsje afstaan, dus moest blijven staan, en op een onbewaakt moment viel ik dus om. En niemand die er maar aan dacht om mij overeind te helpen (op de buschauffeur na, die remde meteen, en kwam mij oprapen).
Als iemand echt flink onderuit gaat, schrik ik zelf meestal zo dat het niet eens in me op komt om te lachen. Zo ook met mensen die tegen een glazen deur oplopen. Ik heb ook een keer iemand door een glazen deur heen zien lopen, dan is het niet grappig meer... Nog zo'n klassieker: tramrails en fietsen. Ik heb al vaker mensen op deze manier zien vallen, maar laatst in Antwerpen zag ik wel een hele mooie. Mevrouw's voorwiel bleef steken in de rails waardoor ze met de rest van de fiets een mooie salto maakte. Ik ben meteen naar haar toe gegaan om haar omhoog te helpen en te vragen of ze oké was. Achteraf heb ik wel echt moeten lachen, ik heb zelden zo'n mooie val gezien.
Diezelfde dag was ik in een museumwinkel en daar wilde een oude vrouw op een poef gaan zitten. Helaas mikte ze verkeerd en ging ze precies tussen twee poefjes inzitten, waardoor ze klem kwam te zitten en niet meer omhoog kwam. Uiteindelijk hebben we haar er met drie man weer uit gekregen.
Volgens mij bracht ik ongeluk die dag. 
Hij werd natuurlijk aardig uitgelachen, maar pakte een nieuwe stoel en daar bleef het bij. Totdat hij een paar minuten later wéér met een kapotte stoel op de grond kwam, ik dacht echt dat ik er in bleef.
oe mijn uiterste best om niet in lachen uit te barsten* Ah... Ja, iedereen zo zijn eigen ding he, ik zou niet constant stil kunnen zitten.