Bokt.nl

estherpitout schreef:

Jeetje meid wat afschuwelijk. Echt verschrikkelijk.
Ik weet oprecht hoe jij je nu voelt. Ongeloof en onmacht en veel verdriet spelen nu de hoofdrol in je leven.
In 1999 is mijn moeder overleden aan borstkanker. Ik was toen 12.
En in april 2006 is mijn vader overleden aan een hartstilstand.
Hij is nooit meer wakker geworden uit zijn slaap. Ik was 18 jaar.

Mijn opa kreeg een hartstilstand bij mij tussen de visite thuis op mijn 17e verjaardag vlak voordat mijn oma overleed aan ouderdom.
En 6 weken geleden mijn lieve paardje moeten laten inslapen door een gebroken been.

Al dit soort gebeurtenissen hebben zo'n impact op jezelf en je leven. Je voelt je verscheurdt van binnen. Leeg.

Hij is vreselijk als zoiets je gebeurd, je kan het niet geloven. je snapt het gewoon niet, en je wilt het ook niet geloven.
Dan besef je pas weer hoe abrubt het leven kan eindigen, dat het ineens voorbij kan zijn, en dat je van alle mooie dingen in het leven moet genieten. Dan snap je ineens niet meer waarom je je in godsnaam vorige week zo druk heb gemaakt om die ene puist op je voorhoofd. ( bijv.) Dan snap je uberhaupt niet meer waarom je je druk hebt gemaakt om al die kleine dingetjes, als zoiets ergs je overkomt. Je wordt met beide benen keihard op de vloer gesmakt.

Praat in ieder geval over je verdriet, loop er niet van weg, krop het niet op, en maak van je hart geen moordkuil.

Ik geloof niet in een God. Wel in een hemel. ( En ik denk dat wij mensen express niet mogen weten hoe die eruit ziet, want daar is het waarschijnlijk zo mooi, dat als we dat wisten, we er allemaal massaal heen zouden willen)

Jou vader is daar waar mijn familie ook is. Op die ene mooie plek. Weet dat hij van je houd en altijd over je waakt en op je neerkijkt.
Iedere keer als je aan hem denkt is hij bij je. Hij is altijd bij je. Alleen in een andere vorm.
Sluit je ogen en je ziet hem, je ruikt hem, je hoort hem. Denk aan alle mooie herrineringen en momenten van jou en je vader.

Ik wil je echt een hart onder de riem steken.
Ik wens jou en je familie zoveel sterkte met dit verlies.

Ooit, als wij ook alle levenslessen geleerd hebben en klaar zijn voor de grote oversteek, zien wij onze familie en geliefden weer terug.
Daar geloof ik in. En nu is het onbegrijpelijk en voel je je klein en kwetsbaar. Maar je komt er weer sterker uit, want je bent een sterke meid. Het komt weer goed, heus waar.

Tijd heelt de wonden, en haalt uiteindelijk de zeer scherpe randjes ervanaf.
Vroeg of laat overkomt het ons allemaal, dat we onze lieve ouders verliezen ( helaas vaak veels te vroeg ).

Heel veel sterkte en een Dikke knuffel.
Esther.

P.S.: als je ooit behoefte hebt om te praten of iets dergelijks etc. Je mag mij altijd PB'en.