Meld me weer....
Afgelopen week is de botscan geweest, aanstaande maandag het gesprek met de orthopeed.
Even spannend dus.
Psychisch gaat het niet echt heel fantastisch.
Zo hoopt manlief hardop dat er iets heel fout gaat met de narcose
omdat dit makkelijker zal zijn voor ons om mee om te gaan.
Je bent depressief of niet hè....
Af en toe krijg ik het gevoel dat hij het niet gaat redden, het is zo zwaar.
Niet heel binnenkort of zo hoor, maar dit houdt hij zo geen 2 jaar meer vol.
Ik hoop dat hij snel wordt geopereerd zodat hij weer verder kan kijken
en op gaat knappen.
Op mijn werk heb ik op de computer een artikeltje gevonden dat de Raad van Bestuur
heeft besloten dat personeel en directe familie voorrang krijgen op de wachtlijst
(poging om het ziekteverzuim van personeel zo laag mogelijk te krijgen).
Ik heb het uitgeprint en neem het maandag mee naar het ziekenhuis;
van deze kruiwagen ga ik maar eens gebruik maken.
Stilletjes aan ben ik me ook aan het voorbereiden voor als het fout moest gaan.
Vooral financieel heb ik daar wel zorgen over.
Ik kan altijd wel meer gaan werken in het ziekenhuis, maar vind het niet zo'n ideale oplossing
om zoonlief zo veel bij oppas en bso te moeten onderbrengen.
Ik ben nu aan het kijken of een opleiding tot pedicure iets voor me is,
omdat ik dat vanuit huis kan doen en ook zelf de werktijden kan bepalen.