Bokt.nl

CupCakes_ schreef:

Ik heb een jonge aussie van 11 maanden, maar de laatste weken heb ik echt het gevoel dat niks wil lukken. Trainen gaat ruk, de wandelingen verschilt enorm hoe het gaat. Maar voor mijn gevoel verpest ik hem op deze manier. Ik wil het zo graag goed doen en een goed opgevoede hond krijgen, maar nu lijkt dat een hele grote opgave



Er over sparren met iemand uit de buurt gaat niet, want er is niemand met wie ik dat kan doen.

Sychess schreef:

CupCakes_ schreef:

Ik heb een jonge aussie van 11 maanden, maar de laatste weken heb ik echt het gevoel dat niks wil lukken. Trainen gaat ruk, de wandelingen verschilt enorm hoe het gaat. Maar voor mijn gevoel verpest ik hem op deze manier. Ik wil het zo graag goed doen en een goed opgevoede hond krijgen, maar nu lijkt dat een hele grote opgave



Er over sparren met iemand uit de buurt gaat niet, want er is niemand met wie ik dat kan doen.

Ik heb ook Aussies, je mag met mij sparren ik woon in het oosten van het land. Dus mocht je enigszins in de buurt wonen wil ik wel een keer samen met je wandelen om je te helpen.

Shiloh schreef:

Een paar maanden geleden gen onderzoek laten doen naar een mutatie die een vergroot risico op hartfalen geeft die bij ons in de familie zit. Had een paar jaar lang gezegd het niet te willen weten, maar het begon toch te knagen.

Daar kwam helaas uit dat ik het gen draag. Daardoor heb ik vrijdag een afspraak gehad bij de cardioloog voor een echo. Gewoon een eerste screening. Ik verwachte net als de rest van mijn familie met het gen een “alles ziet er goed uit, tot over 2 jaar”. Ook omdat ik helemaal geen klachten heb.

Maar helaas. Ik heb een verminderde pompfunctie. Normaal bij vrouwen is boven de 54%. Ik zit op 48%. Gelukkig wel net onder het randje en is niet super dramatisch, maar goed is het ook niet.

Nu mag ik dus op mijn 38ste voor de rest van mijn leven aan de hart medicatie. Dat zou het hart ontzien en zou de pompfunctie moeten verbeteren.

Ik kan het nieuws best goed relativeren. We zijn er op tijd bij, er is nog niet zo veel aan de hand. Ik ben blij dat ik niet gewacht heb tot ik klachten kreeg. Etc. Maar het is gewoon niet de uitslag waar ik op rekende. Merk dat het me de afgelopen dagen heel erg bezig houdt. Gewoon poedersuiker.

Anomien schreef:

Dat schoonfamilie telkens over mijn grenzen gaan. Dat mijn emmer overloopt. Ik dit vertel.
En dat die grenzen dan toch weer vervagen.

Dat we er om verhuisd zijn… om meer privé leven te hebben. Dat ze dan toch 3x per week onaangekondigd aan de deur staan. Ik aan mijn s. Moeder merk dat ze dingen weet die wij niet vertellen. Dan zit je ons gewoon in de gaten te houden.

Ik doe niet eens open. Manlief wel.
Vervolgens zit ik weer in mijn irritatiezone

Ik wil gewoon een volwassen privé leven hebben. Ja ze zijn daar onderdeel van. Maar niet in die intensiteit.

Ik hoef mij toch niet te verklaren waar ik was… en wat ik doe. Waarom de kinderen iets wel of niet aanhebben. Waarom de lamp dinsdagnacht aanstond.. etc etc

Ja. Ik overdrijf niet.
Ik weet dat communicatie de sleutel is. Maar als ik communiceer is het kwestie van enkele dagen. Tegen een betonplaat voor de kop kan ik niet blijven communiceren.

In ons oude huis had ik al de drang om altijd maar weg te moeten zijn, soort van onbereikbaar zijn. Na de verhuizing ging dat enkele weken goed, eindelijk thuis durf te voelen. Maar nu betrap ik mezelf d’r op dat ik op m’n vrije dag al aan het ontvluchten ben.

sterregoud schreef:

Anomien schreef:

Dat schoonfamilie telkens over mijn grenzen gaan. Dat mijn emmer overloopt. Ik dit vertel.
En dat die grenzen dan toch weer vervagen.

Dat we er om verhuisd zijn… om meer privé leven te hebben. Dat ze dan toch 3x per week onaangekondigd aan de deur staan. Ik aan mijn s. Moeder merk dat ze dingen weet die wij niet vertellen. Dan zit je ons gewoon in de gaten te houden.

Ik doe niet eens open. Manlief wel.
Vervolgens zit ik weer in mijn irritatiezone

Ik wil gewoon een volwassen privé leven hebben. Ja ze zijn daar onderdeel van. Maar niet in die intensiteit.

Ik hoef mij toch niet te verklaren waar ik was… en wat ik doe. Waarom de kinderen iets wel of niet aanhebben. Waarom de lamp dinsdagnacht aanstond.. etc etc

Ja. Ik overdrijf niet.
Ik weet dat communicatie de sleutel is. Maar als ik communiceer is het kwestie van enkele dagen. Tegen een betonplaat voor de kop kan ik niet blijven communiceren.

In ons oude huis had ik al de drang om altijd maar weg te moeten zijn, soort van onbereikbaar zijn. Na de verhuizing ging dat enkele weken goed, eindelijk thuis durf te voelen. Maar nu betrap ik mezelf d’r op dat ik op m’n vrije dag al aan het ontvluchten ben.

Kan je man niet wat duidelijker zijn naar zijn familie toen? Datje onaangekondigd bezoek gewoon niet meer wilt hebben, en dat ze jullie meer leefruimte moeten gunnen .

Amber_anne schreef:

Soms zit er niks anders op dan heel duidelijk te zijn of door jezelf te onttrekken aan de situatie. Misschien maakt het je man wakker als jij besluit weg te gaan

Want eigenlijk komt je man nu niet voor je op en laat zijn familie over jou grenzen gaan

colinneke schreef:

Verdrietig omdat ik net vlakbij de plek was waar ik getrouwd ben.
Had niet verwacht dat het mij zoveel zou doen, ben sinds vorig jaar juni gescheiden.

En omdat mijn collega waarmee ik aan het scharrelen ben morgen een sollicitatiegesprek heeft.
De kans is heel groot dat hij binnenkort dus weg is.

hahahatsjoe schreef:

Prachtig Sychess

Sychess schreef:

Op 31 december j.l. mijn vader verloren...

En me af en toe heel erg schuldig voelen omdat het - naast het feit dat hij er niet meer is - eigenlijk heel goed met mij gaat. Dat is een ander verhaal.

Soms komt het verdriet dan ineens weer even keihard aan. Iemand die iets zegt (vaak achteloos, want voor velen is het normaal om nog een vader te hebben) of ineens weer die foto op je telefoon terwijl je naar iets anders aan het zoeken was.

Of iemand treffen die ook te vroeg zijn of haar vader is verloren en me beseffen dat ik (helaas) lang niet de enige ben.

Nieuwe mijlpalen behalen (dat andere verhaal) en dan ineens denken: zag hij maar hoe goed ik het nu doe.

Je moeder die een tekening teruggeeft die je als 13-jarige hebt gemaakt voor hem, blijkt dat 'ie die al die tijd heeft bewaard... Dat doet wat met je.

Altijd willen trouwen, maar het nu niet meer willen want hij kan me toch niet meer weggeven.

Laatst wel ineens een heel mooi gedicht geschreven ('s nachts in mijn hoofd terwijl ik niet kan slapen, wie heeft dat ook zo vaak? ) :

[ Afbeelding ]

Myfairytale schreef:

Ik heb het (gelukkig) nog niet meegemaakt, maar kan me wel enigszins voorstellen hoe je je voelt.

Het gedicht wat je geschreven hebt is bijzonder mooi, echt prachtig!
Weet zeker dat hij daar ook heel trots op is.

Ja, is, want die connectie die jij beschrijft, zal er vast nog zijn, al zien we het niet.

Citaat:

Prachtige tekst, ik heb m opgeslagen. Als het mag, zou ik m graag willen delen op mijn fb.

Helaas weet ik precies hoe je je voelt. Mijn vader is op 9 december overleden, afgelopen maandag 15 weken geleden. Het gaat goed maar soms ook niet. Het besef dat hij niet bij belangrijke dingen is, maakt me verdrietig. Maar ook de onbeduidende dingen waar hij niet bij zal zijn maken me verdrietig. De dagelijkse dingen waarbij ik hem om advies vroeg, ik denk dagelijks “ even aan mijn vader vragen”. Oh nee, dat kan niet meer. Het heeft voor een gat in mijn hart gezorgd. Maar over het algemeen gaat het goed, ik kan weer lachen. En dat maakt me dan ook weer schuldig, heel raar