Geplaatst: 29-06-06 14:13 winged_angel schreef:allereerst wil ik zeggen dat ik het heel moedig vindt van jou dat je het openlijk durft zeggen. Het is zeker goed dat je WILT stoppen. Onthoud: waar een wil is, is een weg! ik weet jammergenoeg dat het heel erg moeilijk is om te stoppen.
Ikzelf doe het ook, maar durf het ook niemand meer zeggen. Rond oktober zag mijn beste vriendin het en hebben we veel gepraat. Toen ben ik ook teweten gekomen dat zij het ook deed en daar verschoot ik heel erg van. We hebben dan samen besloten om te stoppen en mekaar steun gegeven. Toch was dit nog altijd niet gemakkelijk. Als zij het deed, deed ik het ook en omgekeerd. We waren wel elke keer boos op de anders als ze het gedaan had. Nu is zij er volledig vanaf, maar ik heb het maar 1 maand volgehouden. Ik durf het haar niet te zeggen dat ik al die tijd gelogen heb, anders ga ik haar vertrouwen weer gebroken hebben en dat wil ik echt niet. Ik wil echt niemand teleurstellen. Ook het verbergen wordt op den duur een last. Als het warm is en iedereen loopt met een topje, maar jij met lange mouwen, dan valt het wel op en moet je elke keer uitvluchten verzinnen. Ook al zou ik kunnen stoppen, dan nog zou ik met lange mouwen moeten rondlopen omdat ik dan niet de wonden, maar de littekens zou moeten verberegen.
over het aan je ouders zeggen: op een dag hadden mijn ouders het gezien toen we aan het eten waren. Ze vroegen direct wat het was, waarom en zo. Toen heb ik ook veel met mijn moeder gepraat, maar de echte reden durfde ik niet te zeggen omdat ik me zo schaamde. Er waren wel veel andere redens, maar de hoofdreden weet niemand. We hebben dan geweent in elkaars armen, en de week daarna moest ik mijn arm af en toe tonen aan mijn vader. Ik deed het toen helaas nog atlijd, op mijn benen en buik. Het vreemde is dat we het er na die week nooit meer over gehad hebben. Ik denk dat ze het probleem willen ontwijken. Ik weet het niet... Toch weet ik dat ze het niet vergeten zijn, ik stel hen gewoon voortdurent teleur. Ik BEN gewoon niet de perfecte dochter die ze verwachten. Ook zijn mijn punten op school heel erg omlaag gegaan, ik had gewoon geen zin meer om te leren of zo.
Nu zeg ik gewoon niets meer, aan niemand. Ik weet dat het niet goed is, maar ik durf niets anders. Ik sluit me gewoon op in mezelf.
ik weet dat je hier misschien niet zoveel aan hebt, maar weet dat je niet alleen bent. Stoppen is echt moeilijk en het is heel erg moedig dat je het wilt vertellen aan je ouders, die zullen je zeker helpen. Komop meis, je kan het wel
Je hebt trouwens een PB.
, maar me vriendin kwam naar me toe, om 12 uur 's avonds, op een doordeweekse dag. Dag erna moest ik naar de dokter, die heeft me doorgestuurd naar jeugdzorg (of wat voor ... het ook was). Ik werd (bijna letterlijk 
) opgesloten in een inrichting, na 3 dagen heb ik mezelf er uit kunnen "likken" 
. Ook ik loop elke dag 's winters, of 's zomers, met een trui aan, vind het niet erg meer, vind het eerlijk gezegt heerlijk die trui 
