Jeetje veel reacties weer!
Ik zat vanmiddag op m'n werk dus k zal nu even uitleggen hoe ik op mn besluit gekomen ben want ik heb er echt wel diep over nagedacht.
Ik ben inmiddels gestopt met de studie en ga in september weer een nieuwe start maken met een andere studie (filosofie). Ik heb dus ruim de tijd gehad om na te denken over hoe ik het dan wil gaan doen want de start die ik dit studiejaar gemaakt had was op alle fronten gewoon te beroerd voor woorden.
Sowieso was onderstaande reactie me het meest bij gebleven. Ik denk dat je aan sentimentaliteit niet altijd wat hebt maar je af en toe beter even hard kan zijn.
Disa schreef:Ik zou zeggen, paard verkopen frisse start maken met een studie die je leuk lijkt en niet verdrietig of wanhopig gaan zitten doen.
Nu even 4/5 jaar knallen, daarna een leuke baan zoeken en het geld stroomt binnen. Er zijn paarden genoeg op de wereld en na je studie ben je van alle middelen voorzien om een geschikte te kopen.
De paar jaar van je studie zijn wel heel erg bepalend voor hoe de rest van je leven eruit gaat zien. Paarden blijven er altijd wel, de mogelijkheid om te studeren wordt steeds minder naarmate je ouder wordt.
Sorry maar ik vind het altijd wat kortzichtig als mensen een studie zwaar laten lijden onder de hobby. Een studie kan er ook juist (in de toekomst) aan bijdragen dat je een hobby met veel meer plezier kan uitvoeren. Door de extra verdiensten kun je dan denken aan een stal bij huis, fraai gefokt dier etc. etc.
Ik heb je profiel zojuist bekeken, inderdaad heb je een mooi compleet paard en dat maakt de beslissing taai. Maar..........first things first ook al moeten de kiezen daarvoor even op elkaar
Hoewel ik weet dat het wel degelijk mogelijk is om een paard te onderhouden en rijden naast je studie, wil ik het mezelf gewoon niet ‘aandoen’.
Mijn grootste reden is denk ik dat ik er niet tegen kan om dingen half te doen, en dat geldt zowel voor m’n paard als voor m’n studie. Zoals aimee al zei, het is wel zo prettig om je studie ook tijdig af te kunnen ronden (ook voor je portemonnee) en als ik al aan de cijfers zie dat slechts 30% van de filosofie-studenten dat in de voorgeschreven tijd doet, kost het kennelijk best wat energie om daarbij te horen. Bovendien ben ik al 20 als ik begin dus ik heb geen zin om nog meer tijd te vergooien.
Om dit te verwezenlijken zou ik mijn paard op een laag pitje moeten zetten en dat druist gewoon in tegen mijn fanatisme. Alles of niets zullen we maar zeggen. Ik rijd nog een paar buitenwedstrijdjes, maak nog een paar mooie foto's van em en dan is het mooi geweest. Voor augustus wil ik alles achter de rug hebben zodat ik een frisse start kan maken.
Klinkt allemaal hard.. Maar hij gaat alleen naar een goede baas met een grote stal (want die heeft ie wel nodig anders kan hij z'n kont niet eens keren
) waar hij dagelijks buiten komt. Mijn ouders zouden er anders ook nooit achter staan want die zijn ook hartstikke gek op hem want hij heeft echt een fantastisch lief en leuk karakter. Heel misschien wil mijn vorige instructrice hem, dat zou perfect zijn. Ik heb mijn vorige paard ook verkocht en dat is me helemaal niet zo tegen gevallen als ik gevreesd had. Hij is nu zeker net zo gelukkig dus ik hoef me helemaal nergens rot of schuldig om te voelen.
Daar in Tilburg ergens op pension zetten heb ik ook nog overwogen maar dan moet ik daarbij ook nog eens dubbel zo hard gaan werken om het te bekostigen. En dan moet ik op m’n fietsje (want ik heb daar geen auto, en laat staan een trailer voor Tycho) elke dag naar die stal fietsen (ook ’s winters in de regen of in het donker, terwijl ik eigenlijk geen tijd heb blabla, ik zie het al helemaal voor me.) Een bijrijder zie ik dan ook niet echt zitten want Tycho maakt misbruik van beginners
, en ervaren ruiters willen weer niet meebetalen (logisch). Bovendien zou m’n vader het helemaal niks vinden want we hebben thuis hartstikke mooie stallen. Als ik hem nou al ergens op pension had was het maar een kwestie van het paard verhuizen, maar nu is het wat anders.
Wellicht klink ik verwend maar het is een hobby voor je plezier, het moet niet als een verplichting gaan voelen. En ik had er in de paar maanden dat ik daar in Tilburg op kamers zat en studeerde zelfs al last van dat het meer een ‘last’ was om telkens weer naar huis te ‘moeten’, een verantwoordelijkheid waardoor ik me echt geboeid voelde en daar kan ik slecht tegen. Ik wil gewoon bijv. een maand naar het buitenland kunnen en me niet altijd in hoeven te houden voor m’n paard. Een eigen paard is gewoon een fikse verantwoordelijkheid (zeker als hij aan huis staat) en dat zie ik op mijn leeftijd even niet zo zitten, ik wil vrij kunnen gaan en staan waar ik wil. Ook wil ik mijn zus niet extra belasten want ze zal dan wel vaak z'n stal en wei moeten doen en daar zit ze helemaal niet op te wachten. Daarbij ken ik zo nog wel een paar plaatsen waar ik altijd paarden kan rijden dus ik hoef er niet helemaal mee te stoppen.
Ook gaan mijn vriend en ik misschien een appartementje kopen in Tilburg en dan vind ik het al helemaal beroerd om om de dag te zeggen “Tabee, ik ga weer een nachtje naar huis voor m’n paard”. Je start dan als het ware een nieuw/ander soort leven op
waar even geen paard in past, althans geen eigen paard.
Dit is allemaal niet als verantwoording bedoeld, maar het is voor mezelf misschien ook wel prettig om terug te lezen als ik op een kritiek moment terug wil gaan krabbelen want ik vind het echt jammer
Ik heb al vanaf m’n 13e een eigen paard gehad en ze zijn voor ons echt huisdieren dus het zal wel een gat zijn. Op een gegeven moment wordt het gewoon een deel van je leven. Maar goed.. als dat leven dusdanig verandert dat er geen paard meer in past moeten de tanden maar even op elkaar. Het is alleen gewoon zo’n lief en mooi paard. Maarja die zijn er wel meer moet je dan maar denken