Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-07-23 15:03

Re: Wat doen jullie met kind(eren) van partner?

Geplaatst: 25-07-23 15:03

Nou denk ik dat het een aardige uitdaging is om in die leeftijdscategorie kinderloze mensen te vinden, dus om te zeggen dat hij er bewust naar gezocht heeft is wel heel makkelijk gesteld.
Maar ik denk vooral dat hij er niet bij stil staat dat niet iedereen maar even makkelijk 'vrouw des huizes' wil zijn.

**Geplaatst**: 25-07-23 15:14

Geplaatst: 25-07-23 15:14

Femke_Tweety schreef:
Is papa op zoek naar een vervangende moeder zodat 'ie gewoon zijn eigen ding kan doen,

Of is hij echt op zoek naar een volwaardige partner/ nieuwe liefde, die zijn dochter accepteert maar waar hij geen moedergedrag van afdwingt?

Het feit dat hij dus al vaker 'moedertypes' gezocht lijkt te hebben na de biologische moeder van zijn dochter doet me een beetje vrezen voor dat eerste eigenlijk.

Ik hoop dat jullie eruit komen op een manier die voor beiden (of eigenlijk alledrie...) goed voelt.

Nou die heeft hij niet gezocht hoor, die is hij gewoon tegengekomen en in zijn leeftijdscategorie is dat natuurlijk ook niet zo gek. Vrouwen van rond de 40 met kinderen komen veel meer voor dan zonder..

**Geplaatst**: 25-07-23 15:37

Geplaatst: 25-07-23 15:37

Relaxed schreef:
@Barbalala, niet doet? Ik bén toch een hele dag bij haar gebleven? Het gaat om de manier waarop, hij heeft het erop aan laten komen en mij voor het blok gezet.

Als een boer met kiespijn, ja.

Tovaita schreef:
BarbaLala schreef:
Wat een onzin. Hoezo kiest ze niet voor zijn kind? Hij heeft een kind en zij accepteert en omarmt dat, dat betekent niet dat je meteen een semi-ouder voor dat kind bent als je net een blauwe maand samen bent. Kom op zeg.

Die kerel maakt grandioos misbruik van het feit dat hij een relatie heeft. Zoals zoveel mannen doen die kinderen hebben. Nieuwe vrouw in het leven, die kan het gezin wel weer draaiende houden.

Nergens in de OP staat dat ze "net een blauwe maandag samen zijn", dus was ik niet van op de hoogte.
Maakt ook niet zoveel uit op zich, lees verder in het topic dat ze 5 maanden samen zijn en dan zou je in mijn optiek best eens een dag samen kunnen doorbrengen als stief-moeder en stief-dochter.
(Andere discussie is dan weer dat ik het wel vrij vlot vind om kinderen binnen zo'n tijdsbestek al te introduceren in je relatie, maar nogmaals; Da's een ander gesprek

)

En er zijn natuurlijk altijd 2 kanten aan zo'n situatie; TS had ook de keuze kunnen maken niet 'op te passen' en haar eigen ding te gaan doen.
Wat voor mij heel erg naar voren komt is dat ze achteraf vooral de balen heeft van haar eigen keuze en handelen in deze, maar dat is haar vriend niet direct te verwijten als zij er zelf voor kiest dit aan te gaan.

**Geplaatst**: 25-07-23 17:17

Re: Wat doen jullie met kind(eren) van partner?

Geplaatst: 25-07-23 17:17

Het arme kind. Dat hij nog niet heeft geleerd niet zo snel vrouwen aan zijn kind voor te stellen om haar te beschermen.

**Geplaatst**: 25-07-23 20:22

Re: Wat doen jullie met kind(eren) van partner?

Geplaatst: 25-07-23 20:22

Ik vind dat altijd zo’n onzin dat gezever over wanneer je een kind bij een relatie mag betrekken.

Die kinderen zijn geen wezentjes gemaakt van suiker. En het leven gaat zoals het gaat. Na een jaar iemand pas betrekken is ook maar raar. Oh papa gaat samenwonen.

Mijn ex z’n kinderen vonden het juist fantastisch dat ik er was.

**Geplaatst**: 25-07-23 21:13

Geplaatst: 25-07-23 21:13

Het gaat ook niet zozeer om het ontmoeten van de nieuwe relatie, maar om het weer afscheid moeten nemen wanneer het geen langdurige relatie wordt.

**Geplaatst**: 25-07-23 21:53

Re: Wat doen jullie met kind(eren) van partner?

Geplaatst: 25-07-23 21:53

Hopelijk vonden ze dat ook fantastisch…

**Geplaatst**: 25-07-23 21:55

Geplaatst: 25-07-23 21:55

josien_m_ schreef:
Het gaat ook niet zozeer om het ontmoeten van de nieuwe relatie, maar om het weer afscheid moeten nemen wanneer het geen langdurige relatie wordt.

En wanneer weet je dat wel?

**Geplaatst**: 25-07-23 21:56

Geplaatst: 25-07-23 21:56

Doubtless schreef:
Hopelijk vonden ze dat ook fantastisch…

Kinderen zijn best flexibel. Je kan in het leven dan nooit meer een nieuwe relatie aangaan. Want wanneer weet je of het voor eeuwig is? Ik vind het tonen van je kinderen niet serieus nemen om ze daar uiteindelijk niet bij te betrekken en voor hoe lang voor de gek te houden…..? En dan ineens oh papa of mama gaat samenwonen. Ze moeten er ook in meegroeien.

**Geplaatst**: 25-07-23 21:58

Geplaatst: 25-07-23 21:58

Zonnetje81 schreef:
Doubtless schreef:
Hopelijk vonden ze dat ook fantastisch…

Kinderen zijn best flexibel. Je kan in het leven dan nooit meer een nieuwe relatie aangaan. Want wanneer weet je of het voor eeuwig is? Ik vind het tonen van je kinderen niet serieus nemen om ze daar uiteindelijk niet bij te betrekken en voor hoe lang voor de gek te houden…..? En dan ineens oh papa of mama gaat samenwonen. Ze moeten er ook in meegroeien.

Sorry Je bent echt appels met peren aan het vergelijken. Heb je überhaupt zelf kinderen?

**Geplaatst**: 25-07-23 22:04

Geplaatst: 25-07-23 22:04

Ik begrijp niet helemaal je opmerking "als een boer met kiespijn ", Barbalala. Had ze dan moeten staan springen van blijdschap?

Daarnaast struikel ik over de term "stiefmoeder". Dat is ze IMO (nog) niet. Het is de vriendin van pa, de prille vriendin van.

Ts kiest voor een man met kind, dat klopt. TS heeft zelf geen kinderwens, dat klopt volgens mij ook. Dat staat denk ik echter los hiervan, het kind is er nou eenmaal. Zijn kind. Niet het hare.
Ts weet ongetwijfeld dat ze in de komende jaren tijd met kind door zal brengen en gaat daarmee akkoord- anders was er vast geen relatie geweest.

Maar TS is er niet mee akkoord gegaan als oppas te fungeren die het kind op een zondag entertaint als paps de hort op is. En zeker niet na een relatie van nog geen half jaar als je het mij vraagt.

TS is vriendin van en als vriendin van is tiener ook onderdeel van het verhaal. Maar mij lijkt dat dat mondjesmaat opgebouwd moet worden. Van eens een uitje met pa erbij, tot een weekendje als TS ook bij haar vriend is.. en als dat eens wat geland is dan kan het gerust zo zijn dat het zo uitkomt dat ze een paar uurtjes alleen zijn.

Volgens mij is ergens in deze lijn iets misgegaan met de verwachtingen, van welke zijde dan ook. Wellicht van vriend, die had verwacht wederom een soort situatie als met z'n ex te krijgen waarin gezin en relatie moeiteloos in elkaar overliep? Maar ik denk ook wellicht in de assertiviteit. Zoals al eerder genoemd werd "hoe loopt dit zo dat je op een zondag met puber in huis zit en het jouw taak is?"

Hoe sta je er zelf nu in Relaxed, heb je het nog besproken?

**Geplaatst**: 25-07-23 22:34

Geplaatst: 25-07-23 22:34

Zonnetje81 schreef:
Kinderen zijn best flexibel. Je kan in het leven dan nooit meer een nieuwe relatie aangaan. Want wanneer weet je of het voor eeuwig is? Ik vind het tonen van je kinderen niet serieus nemen om ze daar uiteindelijk niet bij te betrekken en voor hoe lang voor de gek te houden…..? En dan ineens oh papa of mama gaat samenwonen. Ze moeten er ook in meegroeien.

Veel minder flexibel dan je denkt hoor. Die hele 'als papa en mama maar gelukkig zijn'-mentaliteit, 'Suzanne Rethans'-manier van denken, klopt echt niet.

En waarom dan ineens samenwonen? Alsof dat per se moet na een korte tijd... Het lijkt me niet meer dan normaal om een jaartje te wachten met voorstellen. Dan weet je in ieder geval al beter of het voor de langere termijn goed gaat dan na twee maanden.

**Geplaatst**: 25-07-23 22:36

Geplaatst: 25-07-23 22:36

Ik deel die mening niet. Iemand met kinderen een jaar daten zonder kinderen geeft toch een heel ander beeld dan met de kinderen erbij. Of kinderen van beiden die niet met elkaar overweg kunnen. Maar misschien een andere discussie.

**Geplaatst**: 25-07-23 23:28

Geplaatst: 25-07-23 23:28

Los van dat onze situaties niet bepaald te vergelijken zijn wil ik best mijn situatie schetsen. Mijn man heeft co-ouderschap over zijn dochter. Ik ken haar sinds ze 3 is. Nu had ik zelf ook altijd een kinderwens dus dat veranderd het verhaal natuurlijk al en een 3 jarige is heel wat anders dan een puber. Inmiddels belanden we bij de puberfase aan maar goed, dat is heel wat jaren later.
Ik ben er min of meer ingegroeid, heb aangegeven eerst zeker te willen weten dat het tussen ons serieus was dus het heeft een aantal maanden geduurd voor ik haar ontmoette. Dat hebben we uitgebouwd van een middagje, een keer blijven eten, een keer blijven slapen, een keer mee met papa naar mijn huis en zo steeds wat vaker. Zo bleef ze het ook leuk vinden en we hebben het initiatief altijd veel bij haar gehouden.
Inmiddels wonen we een ruime 3 jaar samen waarvan zij de helft van de tijd ook bij ons. Mijn basisregel is: Het is jou dochter en ze komt bij ons voor jou, niet voor haar stiefouder. In de praktijk ben ik wel flexibel als mijn man tot laat werkt bijvoorbeeld of in de avond wat wil doen. Maar de basis is, ze is er maar om de week en ze komt voor jou, niet voor mij. Inmiddels denk ik dat ze meer voor haar zusje komt maar goed.

Hij doet de schoolse dingen qua besprekingen, contact met zijn ex, grote regelzaken. Ik shop met haar (want dat vinden we beide heel leuk), ga ook gerust op een vrije dag met haar weg of breng haar naar sport. Als ik het leuk vind help ik op school maar ik maak daarbij zeker gebruik van mijn stiefprivilege en weiger te luizenpluizen.

In het kort: Inmiddels zijn we zoveel jaar verder en ben ik een aantal dagen per week thuis met onze dochter als hij werkt, ik vind het raar om mijn stiefdochter dan bijvoorbeeld naar de opvang te laten gaan dus is ze bij mij, mijn man werkt veel en ik parttime. Maar als je elkaar nog vrij kort kent en je hebt te maken met een puber en een stiefmoeder die niet perse heel erg kindgericht is vind ik de verantwoordelijkheid bij jou laten niet heel tof, ook niet naar het kind toe. Je zult vast je best doen maar dit komt op mij nogal gemakzuchtig over. Bovendien kun je bij een puber zeker afvragen wat ze ervan vind, kleine kinderen zijn daar toch vaak makkelijker in te begeleiden.

**Geplaatst**: 25-07-23 23:41

Geplaatst: 25-07-23 23:41

BaileyMix schreef:
Zonnetje81 schreef:
Kinderen zijn best flexibel. Je kan in het leven dan nooit meer een nieuwe relatie aangaan. Want wanneer weet je of het voor eeuwig is? Ik vind het tonen van je kinderen niet serieus nemen om ze daar uiteindelijk niet bij te betrekken en voor hoe lang voor de gek te houden…..? En dan ineens oh papa of mama gaat samenwonen. Ze moeten er ook in meegroeien.

Veel minder flexibel dan je denkt hoor. Die hele 'als papa en mama maar gelukkig zijn'-mentaliteit, 'Suzanne Rethans'-manier van denken, klopt echt niet.

En waarom dan ineens samenwonen? Alsof dat per se moet na een korte tijd... Het lijkt me niet meer dan normaal om een jaartje te wachten met voorstellen. Dan weet je in ieder geval al beter of het voor de langere termijn goed gaat dan na twee maanden.

Ik ben het in ieder geval helemaal eens met wat jij allemaal schrijft in het topic, dat scheelt mij weer schrijven.

**Geplaatst**: 26-07-23 00:16

Re: Wat doen jullie met kind(eren) van partner?

Geplaatst: 26-07-23 00:16

IMO bij een vrij nieuwe relatie dump je als ouder je kind niet bij de nieuwe partner tenzij het absolute noodzaak is. Ja. Als je partner een kind heeft omarm je die MAAR zeker de eerste periode is het IMO je taak als ouder om te zorgen dat kind en vriendin elkaar kennen en vertrouwen met jou als stabiele factor.

Wat deze vader geflikt heeft vind ik dus niet kunnen naar het kind toe en eerlijk…. Ik was gewoon niet gegaan. Niet omdat ik een kind niet wil accepteren maar omdat ik het een absoluut gebrek aan verantwoordelijkheid en respect vindt naar zowel zijn dochter (fijn als je vader niet eens de moeite wil doen voor je. Weet je ook meteen waar je staat als kind.) als naar zijn vriendin hoe hij dit aangepakt heeft.

Ook al zou ik een kind wel willen accepteren, als bewust kinderloze heb ik simpelweg niet de tools die iemand met kinderen of een kinderwens wel heeft. (Het wordt er toch vaak genoeg in gewreven dat iemand die geen kinderen heeft geen mening kan hebben over opvoeding enz.) dus dan is het IMO gewoon over mijn grenzen gaan door me in het diepe te gooien zolang ik geen band heb kunnen opbouwen met het kind. Ik zou hier dus ook erg pissig over zijn omdat het boekdelen spreekt over hoe belangrijk hij zijn eigen kind vindt.

**Geplaatst**: 26-07-23 01:06

Re: Wat doen jullie met kind(eren) van partner?

Geplaatst: 26-07-23 01:06

Als hij maar een keer per jaar naar een festival gaat, dan kan hij toch bijtijds met moeder overleggen dat dochterlief twee weekenden achter elkaar bij hem komt en daarna weer door in het normale ritme.
Neem aan dat ie niet last minute een kaart voor een festival heeft gescoord.
Als hij langer dan een week op vakantie wil, moet hij dat ook kort sluiten met de moeder van zijn kind.
Als je langere tijd bij elkaar bent en hij overlegt met de moeder, kind en jou, prima laat hem lekker gaan naar zijn jaarlijkse festival.

Op dit moment komt het heel gemakzucht over. En petje af dat je je ontfermt hebt over zijn dochter.

**Geplaatst**: 26-07-23 07:17

Re: Wat doen jullie met kind(eren) van partner?

Geplaatst: 26-07-23 07:17

Ik woon 5 jaar samen met een man met 2 kids in co ouderschap.
Zelf heb ik geen kinderen en ook geen kinderwens.

Bij ons is de afspraak duidelijk en dat is dat hij 100% verantwoordelijk is voor de kids en ik me geen moeder voel en dat ook niet speel.

Ik werk veel, heb paarden en helaas geen geweldige gezondheid, dus het is ook een stukje zelfbescherming om geen extra taken en verantwoordelijkheden op me te nemen.
Mijn vriend gaat er niet automatisch van uit dat ik op pas.

Natuurlijk doe ik dat wel, maar niet zonder overleg. En als het niet past omdat ik al andere plannen heb, dan regelt hij gewoon oppas.

Zo is het ook zo dat hij ophalen en brengen naar school/ sport/ vriendinnen/ moeder zelf voor zijn rekening neemt.
In geval van nood, spring ik bij, maar dat is zelden het geval. Maar voor mijn vriend wel fijn om te weten dat hij achtervang heeft als het nodig is.

De dagen dat ik de paarden rijd, eet ik laat, want voor het paardrijden eten valt voor mij als een baksteen.
Zonder kids eten we samen laat.
Met kids eet hij op een normale tijd met kids en eet ik later alleen.

Ik doe regelmatig alle voorbereidingen voor het eten wat betreft klaarzetten/ schillen en snijden, zodat mijn vriend het alleen in de pan hoeft te gooien.

Wat betreft "je bent mijn moeder niet". Dat klopt, ik bemoei me dan ook niet met schoolreisje, kledingkeuzes, etc. Wel bemoei ik me met huishoudelijke zaken in de zin van rommel wordt gewoon opgeruimd, tafel afruimen na het eten.
En verder hoeven ze hier niet veel te doen.

Qua leuke dingen doen samen.... dat gebeurt hier niet veel. Oudste dochter van mijn vriend heeft wat gedragsstoornissen en uitjes zijn simpelweg niet leuk.

In aanvang heb ik daar wel heel veel energie in gestoken, maar het gaf zoveel stress dat ik ermee gestopt ben.

Met de jongste doe ik wel dingen. Stukje fietsen, wandelen, spelletje, paardrijden, winkelen, etc. Gewoon simpele en gezellige dingen. Dat voelt voor mij niet als een verplichting om haar te vermaken, maar doen we gewoon zoals het uitkomt.

En verder ben ik altijd geïnteresseerd in hun verhalen en problemen en weten ze dat ze daarmee bij mij terecht kunnen.