
Ik heb dit weekend lange diensten gehad.
Heel lief dat mn kerel het vlees er uit haalt. Wel jammer dat hij vergeet dat we katten hebben. Daahaaaag cordon bleu

Dus, hem weer op het juiste spoor gezet.
Ook prima.
Thuis, zet hij zijn plaat met race autos op de achtertafel.
Voor de duidelijkheid. Hij is verwend met een kamer van 3*5 meter, waar hij helemaal los kan gaan.
Maar hij vond dit praktischer.
Ik niet, want hij besloot ook even, dat we dan maar aan de voortafel gingen eten.
Dus tijdens.het eten...
"Is de achter tafel weer beschikbaar voor het eten morgen?"
Nou... Jaaa...nou... Jaaa...nee.
"Waarom eigenlijk niet?"
Nou... Jaaa ik vind dit praktischer.
"Okey, en waarom eigenlijk precies?"
En toen kwam de aap uit de mouw.
"Ja, die kamer is een rommel! En iedereen gooit er maar wat neer.'
Ik stikte bijna in mijn paksoi.
"Ahaaa... Maar we zijn maar met zn tweeën. Dus wie is iedereen?!"
Ja. Nouja, jij en ik, met name jij (oftewel, ik gooi zn kamer vol)
Aha... Ja! Dat klopt. Maar eigenlijk is dat allemaal post, die jijzelf in bakken en mappen zou stoppen, allemaal van jou. Ja, die bak letters, mee eens ruim ik op. Maar de rest. Ja lieverd. Dat is allemaal van jou.
Nu is hij teleurgesteld "zijn kamer" aan het opruimen...
Het is nu net een puber van 13, die nog net niet roept. "Ik haat je mama!"
En stiekem vind ik dit ook wel weer heel erg grappig.
Want...
Hij heeft toen zelf gezegd. "Alles wat van mij is, mag je op mijn kamer leggen!"
Ja, dat is natuurlijk niet tegen dovemansoren.

