Hevonen schreef:Ik lees in jouw verhaal eigenlijk dat het nu zo is dat jij het leeuwendeel van de 'lasten' voor jullie kind draagt, misschien uit angst dat hij anders geen tweede wil; of om hem te ontlasten. Hij kan gewoon zijn gang gaan.
Ik kan me voorstellen dat hij misschien bang is dat dat zal veranderen als er een tweede komt, dat jij dat niet meer trekt. Dat klinkt gemener dan ik het bedoel, en het klopt misschien ook niet, maar dat lees ik tussen de regels door.
Overigens, toen ik mijn (overigens gezonde) tweede kreeg verwachtte ik ook dat ik het makkelijk zou kunnen oppakken, maar het was bijna net zo'n groot verschil als bij de eerste, waarmee ik inmiddels een ritme had opgebouwd. Tussen de tweede en de derde was het verschil dan wel weer veel kleiner.
Tweede kinderen zijn vaak het tegendeel van de eerste; ik heb weleens gelezen dat dat een psychologisch effect is: door helemaal anders te zijn 'zorgt' het tweede kind dat het voldoende aandacht krijgt.
Het eerste kind zit nog niet eens in de fase dat ze speelafspraakjes over de vloer wil krijgen en naar clubjes moet. Als er een tweede bij komt is de kans groot dat die andere interesses heeft en op andere clubjes wil. Dan kan dat niet door alleen TO worden gefaciliteerd. En wil je een weekend met je partner weg is de kans ook kleiner dat iemand twee kleine kinderen te logeren wil, met eentje ben je toch flexibeler. Dus ook al denkt TO nu dat het geen invloed gaat hebben op het leven van haar man, haar man beseft dat juist ter dege. En dan nog even uitgaande van een kind zonder etiketjes.