Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-10-19 08:51

Geplaatst: 29-10-19 08:51

pmarena schreef:
Bij een adoptiekindje heel veel risico's uitsluiten vind ik nogal een uitspraak zeg. Zover ik weet zijn het toch vaak kinderen die juist wat extra zorg nodig hebben... dat geeft natuurlijk niks als je er bewust voor kiest, maar adoptie lijkt me sowieso vrij pittig.

Ik denk dat Suzanne bedoeld qua gezondheidsrisico's voor hen zelf?

**Geplaatst**: 29-10-19 09:23

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 29-10-19 09:23

Ja dat zou goed kunnen Nikass

Ik zou zeker even neuzen in de alternatieve / complementaire zorg Mona

**Geplaatst**: 29-10-19 09:32

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 29-10-19 09:32

Gebruikt je man biologicals ?

**Geplaatst**: 29-10-19 09:34

Geplaatst: 29-10-19 09:34

Mona81 schreef:
Bedankt voor de reacties allemaal, het geeft nieuwe inzichten en vraagstukken die ik mij nog niet eerder bedacht had.

Misschien toch wel handig voor de duidelijkheid: mijn man heeft ernstige reuma, hij is 35. Zijn medicijnen tijdelijk staken kan invloed hebben op de toekomst, maar in hoeverre, dat is niet te achterhalen. Er kan nieuwe ontstekings activiteit ontstaan, en daardoor extra schade aan de gewrichten, maar misschien was die dan ook ontstaan met de medicatie.
De schade die ontstaat kun je niet meer terugdraaien.

Verder slik ik antidepressiva, daar moet ik dan ook mee stoppen. Voor de ontwikkeling van het kind kan het geen kwaad, maar de baby zou wel na de geboorte ontwenningsverschijnselen hebben. En dat wil ik zo n kleintje echt niet aandoen. Ik was sowieso al aan het afbouwen, maar dat was in eerste instantie gewoon om te minderen.
Al met al is het niet zomaar even gemakkelijk besloten voor ons
Ik merk wel dat mijn man er steeds positiever over is. Hij zag een vrouw met een kindje papa van het station halen en toen bedacht hij zich dat het bij hem ook zo zou kunnen zijn. Dat vond hij toch wel een leuke en fijne gedachte.

W.b. jou medicatie kan het goed zijn om voor jullie beginnen aan een kinderwens waar te maken eens een gesprek te hebben op een POP-poli. Die kunnen met je meedenken wat wijsheid is rondom psychische klachten, medicatie en een zwangerschap/bevalling/borstvoeding enz. Ik snap dat je je kind geen ontwenningsverschijnselen wil aandoen, maar een moeder die slecht in haar vel zit na een bevalling omdat je hormonen volledig alle kanten opgeschopt worden kan soms een stuk zwaarder zijn voor een pasgeboren baby. Gewoon een tip.

Verder vind ik het knap dat je alles zo goed overdenkt. Wat jullie keuze ook wordt, jullie hebben hem weloverwogen gemaakt. En dat jullie jaren A hebben gezegd en gedaan betekend niet dat je daarvan niet mag terugkomen.
Er wordt hier veel gesproken over spijt hebben van je kinderen, maar ik ken ook de verhalen van mensen die spijt hebben van geen kinderen. Beide kan en dat weet je niet van tevoren. En spijt er van hebben "als je alles had geweten" is ook relatief.
Ik had, als ik had geweten hoe alles zou lopen, ook nooit mijn paard gekocht denk ik. Maar dat betekend niet dat ik niet gek op hem was (hij is ondertussen overleden) en ontzettend genoot van hem en vol liefde was. Een paard kun je weer verkopen, maar dat heb ik toch nooit gedaan omdat ik te dol op hem was.
Terugkeren op een pad is wat anders dan het pad nooit inslaan. Ik ken weinig moeders die terug zouden willen keren op het pad, wel moeders die er misschien achteraf nooit in waren gestapt. Maar ook vrouwen die spijt hebben nooit die weg ingegaan te zijn. Het leven is nou eenmaal een gok.

**Geplaatst**: 29-10-19 09:52

Geplaatst: 29-10-19 09:52

Ha, dat hebben ze mij ook "gelapt" om het op zijn Vlaams te geven, AD geven bij een burn-out zonder er deftige uitleg bij te geven en je bent op dat moment zo op dat je op alles maar braaf ja zegt. En ja, raak daar dan maar eens terug vanaf :roll:

.

Adoptie is niet zo eenvoudig als het lijkt. De meeste herkomstlanden richten zich meer en meer op het vinden van gezinnen in eigen land (ook beter voor de kids om in eigen cultuur te kunnen opgroeien) en het zijn vooral de zogenaamde special needs kinderen die in aanmerking komen voor buitenlandse adoptie. Special needs omvat dan een heel gamma, gaande van oudere kinderen, siblings/triblings, lichte medische noden tot zwaardere aandoeningen.
Uiteraard wordt dit op voorhand zeer grondig doorgesproken in het adoptiebureau en kan je zelf aangeven wat je jezelf al dan niet ziet dragen. Wij kozen indertijd bewust voor een SN-adoptie.

Daarnaast is het na de adoptie ook vaak niet makkelijk. Hier gaat het tot nu toe fantastisch maar ik ken via een facebookgroep ook heel veel mensen bij het zeer moeilijk loopt.

Maar goed, zo ver is de topicstarter natuurlijk nog niet

**Geplaatst**: 29-10-19 09:54

Geplaatst: 29-10-19 09:54

elnienjo schreef:
lizy29 schreef:
Inmiddels ben ik zwanger van nummer 3 en eerlijk, ik vind het moederschap zwaar, heel zwaar maar ik kan er ook enorm van genieten.

Hoe komt het dan dat je voor maar liefst 3 kinderen bent gegaan? Daar wordt het toch alleen maar zwaarder door?

Ik heb er 3 ja t is zwaar ,maae idd wat je ervoor terugkrijgt is onbeschrijfbaar
Alleen als je een moeder bent zal je dat begrijpen

**Geplaatst**: 29-10-19 09:56

Geplaatst: 29-10-19 09:56

elnienjo schreef:
Mona81 schreef:
Mijn man denkt er hetzelfde over. Voor hem is het niet zo qua gevoel, maar meer vanuit het idee om een gezin te hebben. We hebben altijd gezegd, het is toch al te laat, mijn man zijn gezondheid is ook niet denderend en we hebben het heel leuk met z'n tweeën.
Er was nooit echt een hele duidelijke reden die niet kan veranderen in elk geval. Ik vond het eigenlijk wel best, zo met de paarden en andere dieren en hij vond wel best dat ik dat best vond.
Maar nu hebben we gesprekken over: is dat dan de rest van ons leven, wij tweeën en de dieren? En wat ik eigenlijk wel wil ervaren is de diepe liefde die ik zie bij mijn zusje voor haar kind. Dat raakte mij het meeste.

Dat van de aarde, daar heb je een punt. Dat vind ik zelf ook wel beangstigend, om een kind te krijgen en dat daarmee "op te schepen"

Jij bent al 38 (tegen dat je zwanger zou zijn en een kind gebaard ben je wellicht al 40!!) en je man heeft geen goede gezondheid. Wat heb je een kind dan te bieden?
Het is wellicht gewoon een laatste stuiptrekking van je hormonen die eind houdbaarheidsdatum naderen dat je opeens zo'n vlaag van verstandsverbijstering krijgt. Zou er niet teveel aandacht aan schenken en vooral met je verstand beslissingen nemen.

Ik vindt dat ze juist wel de aandacht eraan moet schenken
Deze jaren zijn de laatste kansen
40 is niet bejaard
50 ook niet.. kind zal ong 18 zijn als ze 60 is

Nou kan prima
Ik wordt 37 en mijn jongste is 7mnd

Als ze dalijk 50 is kan t niet meer en wie weet heeft ze voor altijd spijt

Dus ts denk er goed over na

Als jullie t beiden willen waarom niet..

**Geplaatst**: 29-10-19 10:01

Geplaatst: 29-10-19 10:01

IMJ schreef:
Iedereen is de eerste periode van zijn leven bewust kindvrij. De 1 wat langer dan de ander

Ik heb altijd gezegd dat ik nu denk dat er geen kinderen komen maar hoe ik daar in de toekomst over denk?

Dit inderdaad.. en zo klinkt het bij TS ook.

**Geplaatst**: 29-10-19 10:03

Geplaatst: 29-10-19 10:03

pmarena schreef:
Bij een adoptiekindje heel veel risico's uitsluiten vind ik nogal een uitspraak zeg. Zover ik weet zijn het toch vaak kinderen die juist wat extra zorg nodig hebben... dat geeft natuurlijk niks als je er bewust voor kiest, maar adoptie lijkt me sowieso vrij pittig.

Zo jammer dat adoptiekinderen zo vaak weggezet worden als 'speciaal'. Het zijn hele gewone kinderen, maar zoals elk kind een individu. Elk kind heeft zorg nodig, elk kind is verschillend.
Het meest opvallende aan adoptiegezinnen is dat ze zo gewoon zijn. Wij zijn ooit bij een gezin op de koffie geweest om hun ervaringen te horen over adoptie van een buitenlands kindje. Zij hadden een zwart en een blank adoptiekindje. Het was tijdens het avondeten. 2 gezichtjes vol choco, 2 hoopvolle stemmetjes die vroegen om tv te mogen kijken, 2 teleurgestelde gezichtjes omdat ze eerst huiswerk moesten maken. Veel wereldschokkend hadden ze niet te melden, maar voor ons wel heel nuttig om te zien dat een gezin met adoptiekinderen een heel gewoon gezin is.
Nu zijn wij zelf zo een heel gewoon gezin met een bijna volwassen geadopteerde zoon. De adoptie is 1 keer een issue geweest toen hij in de lagere school zat. Een ander kind van zijn klas hield een spreekbeurt over adoptie. Bij de nabespreking zei mijn zoon spontaan dat hij ook geadopteerd was. Toen werd hij voor heel de klas door de juf een leugenaar en aandachtstrekker genoemd. Terwijl het netjes aan de school gemeld was dat hij geadopteerd was. Kluns van een juf

Verder kunnen we er allemaal nogal om lachen, vooral als mensen zeggen dat mijn zoon echt heel erg op mij lijkt.
O ja, en pubertijd zoon viel hier ook samen met overgang ma. Arme pa...
Ach, zelfs dat viel nogal mee.

**Geplaatst**: 29-10-19 10:08

Geplaatst: 29-10-19 10:08

Ik zet adoptiekinderen niet weg als "speciaal".
Zie de reactie van Balte voor uitleg van mijn "vaak extra zorg"-opmerking

**Geplaatst**: 29-10-19 10:13

Geplaatst: 29-10-19 10:13

pmarena schreef:
Ik zet adoptiekinderen niet weg als "speciaal".
Zie de reactie van Balte voor uitleg van mijn "vaak extra zorg"-opmerking

Daar gaat het over 'special needs' adopties. Heel veel respect voor de mensen die dat aandurven, maar dat is nog een ander verhaal als gewone adoptie. Het zijn ook andere organisaties die dat regelen, want dat vraagt specifieke expertise.

**Geplaatst**: 29-10-19 10:42

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 29-10-19 10:42

Burn out en depressie klinkt misschien voor TO logisch, maar weet ook dat hormonen ook van invloed zijn op je stemming. Gevoelig voor depressie ben je blijkbaar (ik ook..), dus bedenk dat ook.

In dit soort discussies lijkt het altijd wel neer te komen op de moeders die aanmoedigen onder het mom 'ik zou ze niet meer willen en kunnen missen' en de mensen die de andere kant belichten niet heel serieus genomen worden omdat zij niet weten hoe het is en dus niet mee zouden kunnen praten. Tot aan diagnoses over autisme aan toe. Dat vind ik erg jammer, want er is geen goed of fout in deze. Natuurlijk moet je wat met je gevoelens, erover nadenken is ook er wat mee doen! Ik denk dat er best wat ouders zijn die een andere keuze hadden gemaakt als zij naast hun gevoel ook hun ratio hadden laten meebeslissen. En helaas zie ik daarvan zeer nabij een voorbeeld waarvan de kinderen toch de dupe zijn, hoe hard hun ouders ook roepen dat ze echt niet zonder zouden willen.

Tegenwoordig hebben we een keuze, maar voor welke prijs? Alle voorbeelden van mensen die op hun 45e een gezond kindje kregen ten spijt, de statistieken laten domweg zien dat er meer risico's aanzitten. Waarom dit wegwuiven met een argument dat net zo krom is als 'mijn opa heeft zijn leven gerookt en is ook 100 geworden'?

Wat betreft adoptie denk ik dat het probleem met de beeldvorming is dat je voornamelijk de negatieve verhalen hoort. Want als het goed gaat, dan is er niets bijzonder over te melden en hoor je er niets over. Net als de boze stiefmoeders die het altijd gedaan hebben, terwijl er natuurlijk ook legio stiefouders zijn die het gewoon hartstikke goed doen.

**Geplaatst**: 29-10-19 10:50

Geplaatst: 29-10-19 10:50

Sclimpre schreef:
pmarena schreef:
Bij een adoptiekindje heel veel risico's uitsluiten vind ik nogal een uitspraak zeg. Zover ik weet zijn het toch vaak kinderen die juist wat extra zorg nodig hebben... dat geeft natuurlijk niks als je er bewust voor kiest, maar adoptie lijkt me sowieso vrij pittig.

Zo jammer dat adoptiekinderen zo vaak weggezet worden als 'speciaal'. Het zijn hele gewone kinderen, maar zoals elk kind een individu. Elk kind heeft zorg nodig, elk kind is verschillend.
Het meest opvallende aan adoptiegezinnen is dat ze zo gewoon zijn. Wij zijn ooit bij een gezin op de koffie geweest om hun ervaringen te horen over adoptie van een buitenlands kindje. Zij hadden een zwart en een blank adoptiekindje. Het was tijdens het avondeten. 2 gezichtjes vol choco, 2 hoopvolle stemmetjes die vroegen om tv te mogen kijken, 2 teleurgestelde gezichtjes omdat ze eerst huiswerk moesten maken. Veel wereldschokkend hadden ze niet te melden, maar voor ons wel heel nuttig om te zien dat een gezin met adoptiekinderen een heel gewoon gezin is.
Nu zijn wij zelf zo een heel gewoon gezin met een bijna volwassen geadopteerde zoon. De adoptie is 1 keer een issue geweest toen hij in de lagere school zat. Een ander kind van zijn klas hield een spreekbeurt over adoptie. Bij de nabespreking zei mijn zoon spontaan dat hij ook geadopteerd was. Toen werd hij voor heel de klas door de juf een leugenaar en aandachtstrekker genoemd. Terwijl het netjes aan de school gemeld was dat hij geadopteerd was. Kluns van een juf
Verder kunnen we er allemaal nogal om lachen, vooral als mensen zeggen dat mijn zoon echt heel erg op mij lijkt.
O ja, en pubertijd zoon viel hier ook samen met overgang ma. Arme pa...
Ach, zelfs dat viel nogal mee.

Niet echt on-topic, maar Wsl ben je als adoptieouder ook op de hoogte dat het vroeg scheiden van een kind van de ouder zorgt vrijwel altijd voor een hechtingsstoornis.
Uit zich niet bij iedereen even heftig, en genoeg niet adoptiekinderen die dat ook hebben (check

en ik functioneer ook prima) , maar vraagt wel wat extra zorg en aandacht bij de opvoeding. Het feit dat het bij jullie goed is gegaan zegt dan ook wel wat over jullie ! (Positief

). Echt heel mooi dat jullie dat gedaan hebben en een kindje die omgeving hebben geboden.

Ze zijn hoe dan ook wat kwetsbaarder dan niet-adoptie kinderen als ze in een niet-ideale omgeving opgroeien (wat dus niet te voorspellen valt, denk aan scheidingen etc.). En dan hebben we het nog niet over het feit dat het niet echt te voorspellen is welke kindjes dus het kwetsbaarst zijn aangezien daar ook een stukje aanleg bij zit.

@TS, depressie en burn-out kan allerlei oorzaken hebben....Ook reactieve depressies zijn een ding. Erfelijk belastbaarheid zou ik me dus niet per se zorgen om maken als het niet in de familie zit. Maar als je wil stoppen met AD zou ik dat wel eerst doen, en kijken hoeveel draagkracht je dan nog over hebt. Ik ben iemand bij wie anti-depressiva echt helpen als een zonnetje. Maar dat betekent ook dat ik echt totaal niet (meer) functioneer zonder (dat heb ik echt onderschat, die ene keer dat ik anderhalf jaar zonder zat. Was best gelukkig, maar toch een boel meer moeilijkheden in mijn leven), en al helemaal geen kind aan zou kunnen. Ik zou wel eerst stoppen en dat uitgebreid evalueren, want wie weet heb je er toch meer baat bij dan je dacht, en gaat het dan zonder medicatie erg moeilijk en zwaar worden. Wees je er ook van bewust dat postnatale depressie een reëel risico is. Ook dat laat zich niet voorspellen, maar is wel iets om rekening mee te houden. En misschien ook een optie om te kijken of er een sociaal systeem te mobiliseren valt die je in dat geval ook zouden kunnen ondersteunen oid. Dat soort dingen zijn imo erg belangrijk. Misgaan kan het altijd, het kan leuker zijn of minder leuk dan verwacht, maar de vraag is of je de mogelijkheden hebt om dat op te vangen evt. Als zich moeilijkheden aandienen, en of je daar zelf de emotionele energie voor gaat hebben

**Geplaatst**: 29-10-19 11:11

Geplaatst: 29-10-19 11:11

Mooi uitgelegd Menino.
Wij kozen inderdaad bewust voor een SN-adoptie maar dat houdt gewoon in dat mijn zoontje een aangeboren hartaandoening heeft. Hij is hiervoor al geopereerd in het herkomstland en moet twee maal per jaar opgevolgd worden door de cardioloog. Ergens in de toekomst wacht nog een operatie.
Qua hechting, opvoeding en dergelijke loopt het hier fantastisch. Ik durf dat woord te gebruiken, niet voor mezelf maar voor hem want hij is gewoon fantastisch: attent, authentiek, wijs, grappig, lief, verstandig...er zijn geen woorden voor

.
Hier dus een heel gewoon gezin.

Bij de mensen die ik ken zijn het zeker niet de SN-adopties die moeilijk verlopen qua hechting en eventueel problematisch gedrag.
Ik denk echter dat er inderdaad heel veel gewone gezinnen zijn met speciale kinderen en dat als je bv op een adoptiegroep zit, dat je net daar meer mensen met moeilijkheden treft omdat het voor hen een manier is om gehoord/geholpen te worden. Ikzelf zeg daar bijvoorbeeld nagenoeg niks, het zou nogal onrespectvol zijn om telkens te schrijven van oh maar hier gaat het goed hoor.

Enfin, we wijken af van het topic zeker

**Geplaatst**: 29-10-19 12:08

Geplaatst: 29-10-19 12:08

En los van of een adoptiekind nu wel of geen rugzakje met zich zou meedragen, valt die optie af als je er zelf niet 200% achter staat. Je moet die moederliefde ook kunnen geven aan een kind dat niet van jezelf is.
Mijn kind is geweldig, ik kan er zo hard van genieten en ik hou zielsveel van hem, je kan dat inderdaad niet met iets anders vergelijken. Maar andermans kinderen vind ik maar meh, niet boeiend. Ik denk zelfs dat mocht een ander kind zich hetzelfde gedragen als mijn zoon, ik hem maar vermoeiend en irritant zou vinden. Ik zie mezelf dan bv ook op dit moment niet voor adoptie kiezen, want een kind verdient ook ouders die daar wel voor kunnen openstaan.
en dan nog niet te spreken over de zware slopende en jarenlange procedures waar je zo vaak over hoort? Nog een reden om het echt met heel je hart te willen

**Geplaatst**: 29-10-19 12:24

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 29-10-19 12:24

TS, als je denkt "goh, eigenlijk heel gezellig en mooi" bij de aanblik van een baby die toevallig familie is, dan moet je een mooie foto van die baby boven je bed hangen. Of in de huiskamer. Dát is gezellig en mooi.

Je krijgt er heel veel voor terug als je kinderen hebt, maar dat gaat simpelweg niet vanzelf: je zal er ook heel veel voor moeten (op)geven. Het leven draait gewoon niet meer om jezelf en dat van je man. Punt. En daar moet je zin in hebben. Voor de rest van je leven. Of je kind nou echt leuk is, of misschien toch niet zo...

Ik ga er dus mooi niet aan beginnen. Mijn leven is leuk genoeg zonder kinderen - ik ben hoogstens een leuke tante. Voor een middagje ;-)

**Geplaatst**: 29-10-19 12:33

Geplaatst: 29-10-19 12:33

Wat betreft reuma en mannelijke kinderwens: Radboud Dolhain in het Erasmus Rotterdam doet hier onderzoek naar (ook trouwens naar vrouwen met reuma en kinderwens - maar dat is hier niet relevant - en hij weet je dus ook te vertellen over de verhoogde kans op een kind met RA; want die is er wel, al is RA niet 'echt' 'Mendeliaans' erfelijk). Misschien is het helemaal geen gek idee om je reumatoloog te vragen je eenmalig door te verwijzen naar het Erasmus/Radboud, om een keer goed door te spreken wat de (on)mogelijkheden zijn. Radboud doet momenteel oa onderzoek of het wel echt nodig is zo lang met MTX te stoppen.

**Geplaatst**: 29-10-19 13:52

Geplaatst: 29-10-19 13:52

Sclimpre schreef:
pmarena schreef:
Ik zet adoptiekinderen niet weg als "speciaal".
Zie de reactie van Balte voor uitleg van mijn "vaak extra zorg"-opmerking

Daar gaat het over 'special needs' adopties. Heel veel respect voor de mensen die dat aandurven, maar dat is nog een ander verhaal als gewone adoptie. Het zijn ook andere organisaties die dat regelen, want dat vraagt specifieke expertise.

Wij hebben ons verdiept in adoptie. 'Gewone' adoptie komt bijna niet meer voor, die worden meer en meer in eigen land opgevangen, o.a. om kinderhandel (zoals 30 jaar geleden) tegen te gaan.

Wat naar Nederland komt is veelal special needs.

**Geplaatst**: 29-10-19 13:59

Geplaatst: 29-10-19 13:59

Zoals Balte dus ook al zegt

Tegenwoordig schijnt het best anders te gaan dan bij de nu al (bijna) volwassen geadopteerde kinderen. Maargoed idd offtopic.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-10-19 23:16

Geplaatst door de TopicStarter : 29-10-19 23:16

Ibbel schreef:
Wat betreft reuma en mannelijke kinderwens: Radboud Dolhain in het Erasmus Rotterdam doet hier onderzoek naar (ook trouwens naar vrouwen met reuma en kinderwens - maar dat is hier niet relevant - en hij weet je dus ook te vertellen over de verhoogde kans op een kind met RA; want die is er wel, al is RA niet 'echt' 'Mendeliaans' erfelijk). Misschien is het helemaal geen gek idee om je reumatoloog te vragen je eenmalig door te verwijzen naar het Erasmus/Radboud, om een keer goed door te spreken wat de (on)mogelijkheden zijn. Radboud doet momenteel oa onderzoek of het wel echt nodig is zo lang met MTX te stoppen.

Bedankt voor de tip!

**Geplaatst**: 29-10-19 23:33

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 29-10-19 23:33

Een hele rare wellicht TS maar ik zie het meer in mijn omgeving.... komt jouw kinderwens de kop op steken omdat je een burn out gehad hebt(in jouw geval ook nog incl depressie)?
Je zult nl niet de eerste zijn die "vlucht" in het moederschap na een stressvolle lange periode waarbij je de vinger op je eigen zere plek hebt gelegd naar alle waarschijnlijkheid.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-10-19 23:48

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-10-19 23:48

Juist niet, Wildgirl. Ik ben tijdens en lang na mijn burn out lang snel overprikkeld en vermoeid geweest. Ik bedacht me juist altijd dat ik blij was dat ik geen kinderen had, omdat ik dacht dat ik dat niet zou trekken.
Ik ben nu juist sterker en gezonder, het voelt meer als een uitdaging dan een uitvlucht

**Geplaatst**: 30-10-19 06:19

Geplaatst: 30-10-19 06:19

Als ik je zo een beetje hoor dan denk ik dat jullie aan kinderen toe zijn, het idee is alleen wennen aangezien jullie de wens niet eerder hadden.
De keuze om aan kinderen 'te beginnen' is ook iets heel spannends en zijn altijd wel dingen te bedenken om het niet te doen.
Maar als je het graag wil, kijk dan vooral naar je eigen situatie en naar wat wél kan.

**Geplaatst**: 30-10-19 06:32

Geplaatst: 30-10-19 06:32

Majabeestje schreef:
Als ik je zo een beetje hoor dan denk ik dat jullie aan kinderen toe zijn, het idee is alleen wennen aangezien jullie de wens niet eerder hadden.
De keuze om aan kinderen 'te beginnen' is ook iets heel spannends en zijn altijd wel dingen te bedenken om het niet te doen.
Maar als je het graag wil, kijk dan vooral naar je eigen situatie en naar wat wél kan.

Dit is ook mijn gedachte!

**Geplaatst**: 30-10-19 06:44

Geplaatst: 30-10-19 06:44

Mona81 schreef:
Juist niet, Wildgirl. Ik ben tijdens en lang na mijn burn out lang snel overprikkeld en vermoeid geweest. Ik bedacht me juist altijd dat ik blij was dat ik geen kinderen had, omdat ik dacht dat ik dat niet zou trekken.
Ik ben nu juist sterker en gezonder, het voelt meer als een uitdaging dan een uitvlucht

Maar bedenk je dat je met kinderen ook in zo'n periode terecht kunt komen en dan is er geen weg meer terug. Ik vindt het wel heel goed dat jullie er echt bewust over na denken.