Ik denk dat er heel veel mensen dit lezen en dit herkennen, maar niet reageren.
Eerlijk gezegd vind ik het wel een sterk topic, knuppels en hoenderhokken.
Niet iedereen kan monogaam zijn, en het zou stukken makkelijker zijn voor de wereld als er minder een taboe op ‘vreemdgaan’ rust.
De vergelijking van het paard vind ik juist wel sterk maar ik zal de mensenversie er eens bij pakken vanuit mezelf:
Ik ben niet monogaam, ik gedraag me netjes zo in relaties maar monogaam ben ik niet en dat ga ik ook nooit worden ook.
Maar ondanks dat ik dan niet monogaam ben zegt dat echt helemaal niets over hoeveel ik geef om mijn partner.
Sterker nog vorig jaar kwam ik er achter dat ik zelfs in fase straalverliefd ook enorm veel kan voelen voor een ander.
En tegelijk, tegen verliefd aan.
Daar heb ik toen over nagedacht, want eigenlijk ‘mag’ dat niet maar ik kwam tot de conclusie dat ik weinig anders kan doen dan het accepteren.
En goed zorgen dat ik mezelf uit situaties houdt waarbij er dingen fout kunnen gaan, als ik een enorm zwak voor iemand heb ben ik niet met die persoon alleen.
Maar eerlijk, ik kan niet garanderen dat ik nooit de fout in zal gaan hoe goed ik ook mijn best doe en mezelf zoveel mogelijk bescherm.
Maar echt waar het zegt echt niks over hoeveel je om iemand geeft.
Ik was echt stapel, stapel en stapelgek op mijn ex en toch kreeg ik tegelijk ook gevoel voor een ander erbij.
Nu ben ik altijd eerlijk geweest over dat ik niet monogaam in elkaar zit, en hij wist dus ook dat ‘vreemdgaan’ niet voort zou komen uit niet van hem houden.
Uiteindelijk kwam het gesprek ook, ik heb zoiets van als er eens wat gebeurt is zeg het gewoon eerlijk, terwijl mijn ex het dan juist liever niet wil weten.
Dus in dat opzicht, er werd over gecommuniceerd en dat maakte dat het nooit een enkel probleem geweest is.
Misschien ook wel omdat ik mocht zijn wie ik ben, en ik me daardoor niet belemmert of knel gezet heb gevoeld waardoor er dus ook nooit wat gebeurt is.
Nu moet ik wel zeggen, ik zou nooit verder gaan dan fase daten zonder te vertellen hoe ik in elkaar zit.
Mijn eerste relatie was met iemand die best flink jarloers was en ik heb me daardoor erg bekneld gevoeld achteraf gezien.
Toen dacht ik dat wil ik gewoon niet meer, gewoon direct open kaart spelen en als iemand denkt het niet te trekken stopt het daar.
Heel jammer, maar ik wil niet constant het idee hebben dat ik niet eens naar een ander kijken mag bij wijze van terwijl ik me keurig aan de afspraken houdt.
Mijn ervaring is ook dat als ik weet dat een partner het weet, ik er helemaal geen behoefte aan heb om wat met die gevoelens te doen.
Ze zijn er, ze mogen er zijn en dat zorgt voor rust in mijn hoofd en ik word er oprecht heel happy van dat ik mag voelen wat ik voel.
Daar heeft een partner ook alleen maar plezier van, want het bleek me echt vleugels te geven dat ik mag voelen wat ik voel.
Zo kan het dus ook, en dan hoeft het niet eerst fout te gaan.
Geplaatst: 26-10-18 14:14 
Yep Palmera en ik ook. En ik ben zo een brave dat ik er zelf af en toe van over mijn nek ga 
