Bokt.nl

kevertje04 schreef:

Lieve papa,

ik mis je. Mama zit niet goed in haar vel, ze redt het maar moeilijk alleen. Ik zou zo graag zien dat ze gelukkig was met iemand waarbij ze haar hart kon luchten, maar ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om haar met een ander te zien. Jij hoorde bij mama, jij was haar ware. Nu je er niet meer bent, is het stil in huis. Ik heb nog een tijd gehad dat ik rond 17u 's middags de deur hoorde en dacht dat jij het was, dat je weer thuiskwam van je werk zoals vanouds. Of als de bel ging: ik schoot iedere keer rechtovereind en rende naar de deur. Hoopvol als ik was, trok ik die open, maar je stond er nooit. Ook dacht ik een keer dat ik je zag toen ik aan het werk was. Toen ik nog een keer goed keek, was het gewoon een man die op je leek... Het is ook niet mogelijk, je kan niet meer terug komen. Maar ik wil het zó graag.

Ik denk nog vaak aan vroeger. Hoe je me door de kamer slingerde waardoor het voelde of ik kon vliegen, of me de kieteldood gaf. Hoe we samen grapjes konden maken en hoe hard jij dan om mij kon lachen. Hoe je in het weekend altijd heerlijk stond te kokkerellen in de keuken. Hoe we mosselen zochten op Terschelling, om die aan het eind van de dag zelf op te eten. Ik herinner me de blik in je ogen, je stem, je lach, je armen om me heen, je schoot waar ik op mocht zitten. Je voelt zo dichtbij maar je bent zo ver weg.

We hebben het niet vaak over je, hier thuis. Zeg maar gerust bijna nooit. Dat is niet omdat we je vergeten zijn, ik kan het gewoon niet aan. Mama vindt het volgens mij ook moeilijk. We missen je gewoon heel erg. Je hoort bij ons, als papa en als echtgenoot. De klap die ik voor m'n smoel kreeg toen mama vertelde dat je niet meer beter werd was onbeschrijflijk groot. Ik heb uren op haar schoot liggen huilen. Ik hoopte dat het een droom was, maar niets was minder waar: je kanker was terug en je had nog maar kort te leven. Je had keihard gevochten maar niets mocht meer baten. Ik was nog maar 11, maar toen je die dag thuis werd gebracht uit het ziekenhuis wist ik dat het serieus was. Zelf had je ook gehuild, wat een klap moet het voor jóu zijn geweest.

Je takelde snel af. Het enige lichtpuntje in je leven was letterlijk het kaarsje dat we elke dag voor je aanstaken. Ook overdag, kon jij niets meer zien dan dat lichtpuntje. De tumoren beperkten je zicht en al zou je beter worden, je zou voor altijd blind blijven. Op een bepaald moment was je zo verzwakt dat we mijn bed in de huiskamer hebben gezet en je bedlegerig werd. Ik sliep in jouw bed. Een paar uur heb je in dat bed volgehouden. Diezelfde nacht nog ben je, met de zachte miezerregen tegen de ramen, overleden. Nog geen vijftig jaar oud.

Het spijt me, papa. Het spijt me van alles. Het spijt me van m'n depressie, van m'n doodsgedachten, van m'n zelfbeschadiging. Het spijt me echt heel erg. Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet. Ik doe mijn best, echt waar. Ik weet dat dat is wat je wilt: dat ik slaag voor mijn vwo, maar vooral gelukkig ben met mezelf. Het was alleen zoveel makkelijker geweest als je nog hier was...

Ik hoop dat je bij me bent. Ik hoop dat je me volgt met alles wat ik doe. Dan zal ik mijn best doen om de gelukkigste vrouw op aarde te worden. En dan hoop ik je weer te zien, als mijn tijd is gekomen.

Rust zacht, lieve papa.

Dreamy schreef:

"Ik ken je langer dan vandaag" zei je tegen mij. Dat betekend nog niet dat jij mij goed genoeg kent om te weten dat het zwaarder is dan dat ik laat blijken.
Want ja, het is een rotsituatie. Liefde is niet gemaakt voor mij, lijkt wel. Iedere keer als ik écht verliefd ben, loopt alles mis en maak ik uit wanhoop meer kapot dan ik denk. Bij jou probeerde ik dat niet te doen, hoewel het ook al gedoemd was om te mislukken. Maar ik bleef hopen en deed zo mijn best om dit niet te verknallen en kijk waar we nu zijn. Nergens. Je wilt vrienden blijven, maar hoe kan ik dat? Nog geen maand geleden vertelde je mij dat je me mistte, veel aan me dacht en je me misschien toch wel echt leuk vond. En vandaag de dag sta je, voor mijn neus en met die veel te leuke kop van je, te flirten met een ander. Vandaag kwam de klap pas echt binnen en het voelde alsof ik een beetje dood ging van binnen. Misselijk, verdrietig en boos. Onterecht, dus ik voel me nog stom ook, omdat ik zou moeten weten dat er niets meer in zat. Maar toch, elke keer als jij mij appt, blijft plagen op werk, me roept en opzoekt, krijg ik hoop. Kreeg ik hoop, moet ik eigenlijk zeggen, want alle hoop is na vandaag in een klap uit mijn lijf geslagen.
Hoe het nu verder gaat, geen idee. Het hoeft van mij niet meer. Echt even niet meer..

NatalieLot schreef:

Ik kan alleen zeggen dat ik mezelf heel erg mis. En het klinkt misschien erg zelfzuchtig maar ik ben mezelf verloren en weet niet waar ik moet gaan zoeken om me terug te vinden.

Sidera schreef:

NatalieLot schreef:

Ik kan alleen zeggen dat ik mezelf heel erg mis. En het klinkt misschien erg zelfzuchtig maar ik ben mezelf verloren en weet niet waar ik moet gaan zoeken om me terug te vinden.

Stapje voor stapje!

Hhilde schreef:

Heel mooi topic. Ik hoop dat het voor iedereen die hier heeft gepost geholpen heeft, opgelucht heeft.

Lief mens,

Jaren geleden kon ik je niet zeggen waar je nu zou zijn. Ik twijfelde toen zelfs of je vandaag wel zou halen. Je hebt het jezelf zo moeilijk gemaakt, jaren lang, dagen achter elkaar. Ik kan de littekens op je lichaam en in je doen en laten nog steeds zien. Waarom? Dat heb ik me heel lang afgevraagd. Iedereen ziet jou als een aardige, vlotte en mooie, jonge vrouw. Dat heb je zelf nooit willen accepteren... En hoewel je zegt dat je gelukkig bent, twijfel ik daar nog steeds aan. We weten allebei dat je eetstoornis nog lang geen verleden tijd is en ondanks dat je zegt dat het niets met gevoel te maken heeft... Ik weet wel beter. Je zult nog steeds niemand dicht genoeg bij je laten om je pijn te doen. En hoewel je soms oprecht gelukkig lijkt, het volgende moment zie ik je weer diep ongelukkig. Je bent zo'n meisje dat als ze blij is, héél blij is en als ze verdrietig, héél verdrietig. Je zou dat aan jezelf moeten gaan waarderen, hoe puur je bent. Hoeveel dingen je goed kan doen. Je bent al een heel stuk verder dan een paar jaar geleden. Ik hoop dat je over een tijdje écht gelukkig bent en je niet meer hoeft te liegen over dat je jezelf geaccepteerd hebt hoe je bent.

Blijf hoe je bent en maak jezelf niet ongelukkiger
Dikke X