Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-06-13 18:40

Geplaatst: 13-06-13 18:40

Amigo_ schreef:
Hoe vinden jullie dat, dat je vader/moeder een nieuwe vrouw/man heeft?

M`n moeder is nu al weer 7 jaar getrouwd en daarvoor hadden ze al een aantal jaar wat. Maar ik kan er nog steeds niet aan wennen. M`n haren gaan overeind staan als hij haar een kus geeft.

Ze had mij toen beloofd dat ze nooit meer zou trouwen. Dat m`n vader haar eerste en enige liefde zou zijn en blijven. Toen ze dat vertelde dat ze opnieuw ging trouwen heeft me dat echt heel veel pijn gedaan. Voelde me toen echt bedrogen.

Ik ben heel erg blij voor mijn vader.
Ik zie nu weer een gelukkige vader. Hij is jarenlang zwaar depressief geweest. Zelfs het bedenken wat we moesten eten was te veel.

Maar ik denk dat t ook wel scheelt dat ik zeker weet dat mn ouders zeker wel gescheiden zouden zijn als ze nog geleefd zou hebben.
En heel soms vraag ik me toch stiekem af of het leven dat echt zoveel beter geweest zou zijn.

Ik weet namelijk zeker dat ik dan bij mijn moeder was gaan wonen en mijn zus bij mijn vader was gebleven.
Denk dat t een hele nare scheiding was geworden

**Geplaatst**: 13-06-13 18:42

Geplaatst: 13-06-13 18:42

Toevallig Dit jaar nog mijn moeder verloren

(Ze is overleden aan kanker d.m.v uitzaaing heeft 2 keer borstkanker gehad)
Vervelende was dat we het wel al van te voren wisten dus het was voor haar gewoon afwachten.

We hebben gelukkig wel ons best gedaan om van dat laatste jaar nog iets leuk te maken

ben nu 21 dus niet echt jong maar had het fijner gevonden als ze wat langer bleef.

**Geplaatst**: 13-06-13 19:01

Geplaatst: 13-06-13 19:01

Wat een heftige verhalen...
Ik heb mijn vader eigenlijk nooit gekend, hij overleed net voor mijn tweede verjaardag aan een acute alvleesklier ontsteking, iets wat (toen?) heel zeldzaam is.
Onder het eten werd hij niet goed en zijn mama en hij naar het ziekenhuis gereden, daar kreeg hij te horen dat hij 'maar een paracetemol moest nemen en zich niet zo aan moest stellen'.
De vrijgekomen zuren hebben zijn organen aangetast/aangevreten wat leidde tot bloedingen, hij is uiteindelijk ook overleden aan een slagaderlijke bloeding, papa was 36. Mama en ik bleven achter.
Mijn moeder kreeg toen ik 5 was een nieuwe vriend, ze zijn 8 jaar samen geweest, de relatie is uiteindelijk stuk gelopen. De relatie heeft ze toen meer voor mij gedaan als voor haarzelf...

Ik weet ook totaal niet hoe het is om een vader te hebben, een echte vader. Wanneer ik bij vriendinnen ben en het is 'pap dit, pap dat' probeer ik me in te beelden hoe dat zou zijn, maar op een of andere manier lukt me dat niet.
Veel mensen zeggen, 'ach jij moet niet zeuren, voor jou is het niet erg want je hebt hem toch nooit gekend'. Misschien is het gek, ik ben 18 maar ik mis hem nu meer dan ooit.
Soms ben ik ook kwaad op papa, waarom heeft hij ons alleen gelaten?! Natuurlijk weet ik wel beter, maar toch.
De jaren met z'n tweetjes zijn zeker niet altijd makkelijk geweest, we hebben veel te onderhouden thuis en we staan overal alleen voor. Vooral toen ik echt aan het puberen was had ik graag een nuchtere vader gehad als 'back up' wanneer mama en ik ruzie hadden.

Mijn moeder heeft sinds een jaar een nieuwe vriend, hij doet het goed in de mensport en is vaak (weken) weg op internationale concoursen, mama gaat altijd mee. Dit is best een grote klap voor mij geweest, mama en ik waren een echt team en al-tijd samen, we zouden elkaars gedachten kunnen lezen, nu is dat allemaal voorbij. Ze kiest niet meer voor mij, zij ze. 16 jaar voor mij gezorgd te hebben vond ze meer dan genoeg. G. kan in haar ogen niks verkeerd doen, ik op het moment alles.
Tja, ik ben 18 en kan goed voor mezelf zorgen maar toch is de verandering dan groot... Het voelt nu alsof ik er helemaal alleen voor sta ook al gun ik mijn moeder het allerbeste van heel de wereld en ook dit gun ik haar.
Ik denk dat ik gewoon nog moet wennen...

**Geplaatst**: 13-06-13 22:09

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 13-06-13 22:09

Echt vrolijk wordt ik niet van dit topic.. Het zorgt voor een hoop pijnlijke herinneringen en gedachtes.

Zoals ik eerder ook al verteld heb, heb ik een 'koppie erop en gaan met die banaan' mentaliteit. Vooral niet stilstaan bij wat je voelt en wat je denkt.. Het wegvluchten van de realiteit. Het stomme is dat ik mij dit heel goed realiseer, maar dit niet kan veranderen. Na anderhalf jaar door te hebben geramd, ben ik mijzelf voorbij gelopen en heb ik een stap terug moeten doen. Nu nog een jaar later heb ik dezelfde muur herbouwd.

Ik kan mijn verhaal heel goed vertellen als dat nodig is, maar naar mijn idee iets te goed. Ik vertel het, zonder emoties. Er staat dan eerder een glimlach op mijn gezicht, dan het verdriet wat van binnen zit. Het is niet leuk.. en ik wil er niet om lachen..

Mensen die het verhaal kennen verwachten dat je er na 2,5 jaar wel 'overheen' bent of zo. Dat het geen deel meer van je leven uit maakt. Dat je niet iedere dag aan haar denk, haar laatste maanden iedere dag door je hoofd spoken. Dat je niet bij iedere belangrijke keuze stilstaat bij de vraag wat zij ervan gedacht zou hebben. Dat je het niet mist dat je, je verhaal niet meer kwijt kan bij de vrouw die 19 jaar voor je gezorgd heeft. Of dat je het niet mist dat je geen vragen kan stellen over hoe je dingen het beste aan kan pakken. Dat ze je straks geen adviezen kan gaan geven als je zelf kinderen krijgt.. Dat ze alleen nog maar een symbolische rol kan spelen op ieder moment in je leven.

Ik merk dat ik emotioneel gezien heel gesloten ben geworden naar anderen toe. Als je iemand niet echt toelaat in je leven, kan je 'm tenslotte ook niet echt verliezen..

Vandaag dan leuk nieuws gekregen, maar ik kan helemaal niet oprecht blij zijn.. Mijn positieve emoties tonen.. Ik kan het niet met haar delen..

**Geplaatst**: 13-06-13 22:39

Geplaatst: 13-06-13 22:39

Anniekskie schreef:
Ons grootst dierbare bezit samen staat bij mij in de wei. Onze pony die al sinds zijn negende bij ons op stal is. Hij is inmiddels 27 geworden, en word steeds bangerr dat ik hem ook kwijt raak. Hij verbind me echt met mijn vader.

Heel herkenbaar... De pony die ik van mijn vader heb gekregen heb ik ook nog steeds

Ze is inmiddels 38. Toen mijn vader overleed heb ik gezegt dat de pony nooit meer weg zou gaan. Een paar jaar geleden stond ik voor de keuze om haar in te laten moeten slapen. Ze was zwaar hoefbevangen en ze was erg slecht :(:)

Dat was in het weekend en ik wilde absoluut niet haar dode lijf 2 dagen op het erf hebben en er tegen aan kijken dus ik zei zaterdags, maandag bel ik de DA om haar in te laten slapen. Wat heb ik gejankt over de keuze! Zondags besloot ik om haar veel te verwennen met appels, wortels en slobber. Iets wat ze geweldig lekker vond maar amper meer kreeg vanwege haar bevangenheid. Maandags stond ik op met lood in mijn schoenen... En toen ik de stal in liep stond de pony tegen de staldeur aan te trappen dat ze naar buiten wilde! Dus ik dacht nou dan ga je nog maar even naar buiten voordat de DA komt... Ze ging in een drafje de wei in, plofte neer om te rollen en stond heel voldaan op en ging vrolijk grazen! Mijn moeder wist hoe moeilijk ik het er mee had en had op een afstandje staan kijken en kwam naar me toe en zei; wacht nog maar eventjes af voordat je de DA belt om haar in te laten slapen... Vanaf dat punt is ze zo goed opgeknapt. De DA en hoefsmid zagen haar vooruitgaan en vonden het verbazingwekkend!

**Geplaatst**: 13-06-13 23:05

Geplaatst: 13-06-13 23:05

Wou wat is het super fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, ondanks dat het hele moeilijke verhalen zijn.

Ik 01-11-11 mijn lieve papa verloren aan Alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lever. Vanaf het moment dat papa pijn kreeg, tot het moment van overlijden heeft nog geen half jaar geduurd. en we wisten de echte oorzaak pas eind september. In september hebben ze toen gezegt, nog een half jaar tot en jaar, helaas mocht dat maar een maand zijn..

Ik mis hem nog iedere dag

Wat ik heel erg herkende was dat er gezegd werd dat je zo boos kan worden als iemand zegt dat ze hun ouders haten. Dat heb ik ook heel erg, het doet echt pijn in mijn hart als ik dat hoor.
Ik zeg ook heel vaak, onthoud 1 ding: je weet pas wat je mist, als je het echt niet meer hebt.

Laatst heb ik dit op FB gezet:
Besef één ding, je hebt maar één papa en mama.
Doe één ding, geniet van ze, zolang ze er nog zijn.
voel één ding, onvoorwaardelijk liefde voor je papa en mama.
zie één ding, je papa en mama houden onvoorwaardelijk van je.
onthoud één ding, je weet pas echt wat je mist als je één van beide kwijt raakt.

Ik krijg er altijd heel veel reacties op dat mensen er toch even weer bewust van worden.

Waar ik inderdaad ook veel moeite mee heb, is de reclames van vaderdag. die mogen van mij echt even weg nu. ben er klaar mee

**Geplaatst**: 13-06-13 23:11

Geplaatst: 13-06-13 23:11

@ rianneke... Ik teken ervoor dat hij op zo'n manier 38 wordt. Dan heeft ie nog wel ff te gaan. Het is een eigenwijze dat heeft ie pap en mij al heel vaak bewezen. Dat hij nooit weg zou gaan is al gezegd voordat pap plotseling overleed en een stukje van hem, mijn Fries en de haflinger die hij net een maand op stal had zijn ook met hem mee gegaan, dus daarboven zal hij ook altijd over ze waken.

@ k_im... Ik had het er laatst met iemand over en die zei mij, iedereen denkt dat het gemis slijt, maar neem van mij aan, hoe ouder je word en hoe langer het geleden is, hoe groter het gemis word. Denk dat dat ook wel echt zo is, je beseft dat ze steeds meer van je leven missen. Er niet bij zijn met belangrijke beslissingen, de mooie dingen, maar ook de moeilijke dingen. Ondanks dat het hier pas 7 maanden geleden is denk ik wel dat dit zo is.

**Geplaatst**: 13-06-13 23:14

Geplaatst: 13-06-13 23:14

Anniekskie schreef:
@ k_im... Ik had het er laatst met iemand over en die zei mij, iedereen denkt dat het gemis slijt, maar neem van mij aan, hoe ouder je word en hoe langer het geleden is, hoe groter het gemis word. Denk dat dat ook wel echt zo is, je beseft dat ze steeds meer van je leven missen. Er niet bij zijn met belangrijke beslissingen, de mooie dingen, maar ook de moeilijke dingen. Ondanks dat het hier pas 7 maanden geleden is denk ik wel dat dit zo is.

Ik geloof ook niet dat gemis slijt, je leert er alleen mee om gaan. ik denk dagelijks aan mijn vader, maar in het begin was het met alles wat ik deed, en nu kan ik wel gewoon een hele dag stage lopen zonder elk moment er aan te denken. maar zoals ik savonds alleen zit, of er zon topic voorbij komt, of ik even foto's kijk, dan bevestigd dat gemis, verder denk ik dagelijks wel even aan papa, er is geen dag zonder.
Ik hoop morgen te slagen voor mijn opleiding, aan 1 kant heel mooi, maar vind het ook jammer, want ik moet nu wat anders doen, maar papa kan het ook niet meer meemaken..

**Geplaatst**: 14-06-13 08:21

Geplaatst: 14-06-13 08:21

K_im schreef:
Echt vrolijk wordt ik niet van dit topic.. Het zorgt voor een hoop pijnlijke herinneringen en gedachtes.

Zoals ik eerder ook al verteld heb, heb ik een 'koppie erop en gaan met die banaan' mentaliteit. Vooral niet stilstaan bij wat je voelt en wat je denkt.. Het wegvluchten van de realiteit. Het stomme is dat ik mij dit heel goed realiseer, maar dit niet kan veranderen. Na anderhalf jaar door te hebben geramd, ben ik mijzelf voorbij gelopen en heb ik een stap terug moeten doen. Nu nog een jaar later heb ik dezelfde muur herbouwd.

Ik kan mijn verhaal heel goed vertellen als dat nodig is, maar naar mijn idee iets te goed. Ik vertel het, zonder emoties. Er staat dan eerder een glimlach op mijn gezicht, dan het verdriet wat van binnen zit. Het is niet leuk.. en ik wil er niet om lachen..

Mensen die het verhaal kennen verwachten dat je er na 2,5 jaar wel 'overheen' bent of zo. Dat het geen deel meer van je leven uit maakt. Dat je niet iedere dag aan haar denk, haar laatste maanden iedere dag door je hoofd spoken. Dat je niet bij iedere belangrijke keuze stilstaat bij de vraag wat zij ervan gedacht zou hebben. Dat je het niet mist dat je, je verhaal niet meer kwijt kan bij de vrouw die 19 jaar voor je gezorgd heeft. Of dat je het niet mist dat je geen vragen kan stellen over hoe je dingen het beste aan kan pakken. Dat ze je straks geen adviezen kan gaan geven als je zelf kinderen krijgt.. Dat ze alleen nog maar een symbolische rol kan spelen op ieder moment in je leven.

Ik merk dat ik emotioneel gezien heel gesloten ben geworden naar anderen toe. Als je iemand niet echt toelaat in je leven, kan je 'm tenslotte ook niet echt verliezen..

Vandaag dan leuk nieuws gekregen, maar ik kan helemaal niet oprecht blij zijn.. Mijn positieve emoties tonen.. Ik kan het niet met haar delen..

Heel erg herkenbaar, met het verschil dat ik er niet over kan/wil praten, wil er niet over praten omdat ik dermate emotioneel word dat ik dichtklap.
En het slijt absoluut niet, althans niet bij mij, het voelt nog als gisteren.....

Ook die muur is ook zo herkenbaar.

Ik weet niet of je leuke nieuws een zwangerschap is, maar inderdaad je kunt het niet delen, niet even vragen, hoe doe je dit, hoe doe je dat, niet samen praten over hoe was ik als baby enz enz

**Geplaatst**: 14-06-13 08:59

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 08:59

Een zwangerschap haha, nee zeg alsjeblieft nog even niet. (Heb mijn stage af kunnen sluiten met een voldoende haha) ik zalber later wat dieper op in. Zit nu in de wachtkamer.. van de psycholoog..

**Geplaatst**: 14-06-13 09:09

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 09:09

Het gemis slijt echt wel maar komt op de meest vreemde momenten boven ploppen. Kijk de geeikte momenten zoals bij je huwelijk of als je 21 wordt of geboorte van een kindje is normaal. Maar als je in gedachte de was aan het ophangen ben en je gaat opeens een gesprek met je vader/moeder aan of zo dat zijn bij mij vooral de momenten dat ik het moeilijk heb. Dit geldt overigens alleen voor mijn vader, mijn moeder is nog te vers, die wil ik nog bellen met ohh mam, heb je.... of zullen we... zoals pas, mooi weer hup bbqen.. dan hoor je je moeder te bellen in ons geval -O-

K daar gaat het hele leuke idee.. zucht nja, wel bbq maar er hangt weer een wolkje.
Ik ben ook het type dat alles weglacht hoor, positief blijven +:)+

maar ondertussen gaan die radartjes maar door

**Geplaatst**: 14-06-13 09:14

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 09:14

Komt me heel bekend voor..slikken en doorgaan...bek houden en doorbijten...

Hebben jullie het ook dat jullie een enorm schuldgevoel hebben als je lacht? Mijn moeder leeft dan nog wel maar ik was gisteravond met mijn beste vriendin bij haar en mijn moeder had geen idee meer wie ik was, ad kleding in de wc gestopt en allerlei rare dingen gedaan, ze had zitten huilen waarom ik haar in die gevangenis achterliet en waarom ze steeds werd tegengehouden als ze weg probeerde te gaan..Hartverscheurend. En ik kwam thuis en lachte om iets op tv en ik zat zo hard te lachen en toen dacht ik...Wie ben ik om te lachen? Ik mag niet lachen en ik mag geen plezier hebben. Mijn moeder is dement, mijn oma is dood en mijn vader wil me niet..Hoe kan ik in godsnaam lachen terwijl mijn moeder dement is en verdriet heeft?

**Geplaatst**: 14-06-13 09:35

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 09:35

Nee geen schuldgevoel en moet jij zeker ook niet hebben.
Jij kan er niets aan doen dat het leven gaat zoals het gaat. Je moet juist lachen (wel gemeend en niet geforceerd) zodat je je eigen leven kan leiden.
Denk je nu echt dat je moeder wil dat je een kind van haar bent die niet kan genieten van haar eigen leven? Nee ze zou zeggen, meisje, kom denk aan jezelf! Moet je boeten om dingen waar je geen aandeel in heb? NEE!!!!

**Geplaatst**: 14-06-13 09:35

Geplaatst: 14-06-13 09:35

Je moet je niet schuldig voelen omdat jij nog leeft en lacht. Dat zouden zij ook niet gewild hebben.
Hoe moeilijk het ook is.

**Geplaatst**: 14-06-13 09:37

Geplaatst: 14-06-13 09:37

Pff wat een verhalen

Mijn stief vader is alvleesklier kanker geconstateerd 3 kwart jaar geleden ze zeiden dat hij nog een half jaar max te gaan had nu moet hij begin juli weer door de scan, ik hou m'n hart vast.. Als ie weg valt blijft gezin van een kindje van 6 (zijn echte kind, mijn broertje) 1 van 12, 18 en ik 20 achter en natuurlijk m'n moeder.. Pff ik hoop dat die dag nog lang weg mag blijven maar dit zal geen jaar meer duren ben ik bang..

Vriendinnetje van me heeft haar vader nooit gekent, haar moeder was 5 maanden zwanger toen haar vader overleed in een auto ongeluk.

**Geplaatst**: 14-06-13 10:16

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 10:16

Poeh wat een verhalen, ik kan er (gelukkig) niet over mee praten, maar ik vind jullie allemaal wel heel erg sterk. Dit zijn dingen die je niet mee zou moeten maken op zo'n jonge leeftijd. Ik lees verschillende mensen die zich schuldig voelen, ik hoop dat jullie je daar in ieder geval over heen kunnen/leren zetten. Je overleden ouder zou echt niet willen dat jij met een schuldgevoel blijft zitten en ziet ongetwijfeld liever dat je lacht en gelukkig bent, hoe moeilijk dat ook is.

In ieder geval een knuffel voor jullie allemaal, ik kan me niet voorstellen hoe het is om zonder één van mijn ouders te leven (ik heb zelfs al mijn opa's en oma's nog), dus van mijn kant alleen maar veel respect voor jullie.

**Geplaatst**: 14-06-13 10:19

Geplaatst: 14-06-13 10:19

Ik vind het heel erg moeilijk om geen schuldgevoel te hebben. Mijn moeder zou absoluut willen dat ik plezier zou maken! Gister vertelde ik haar dat ik naar manu chao ga zaterdag en liet haar die muziek horen. Vond ze hartstikke leuk en zei nog dat ik dan wel moest vertellen hoe het was geweest dus ik dacht nou zaterdag ga ik daar lekker heen en mijn moeder vind het goed dus ik kan met een gerust hart gaan en toen vroeg ze waar haar hond was en hoe al die mieren op haar kwamen ( ze hallucineerd soms) en dan zakt de moed me weer in de schoenen...

Iedereen vraagt ook steeds of ik langs wil komen of wat wil gaan doen maar de laatste tijd zijn er maar 3 plekken waar ik te vinden ben..Thuis, in het ziekenhuis en op de begraafplaats. Mijn vriend is ook nogal van mij geschrokken..Hij zei ga toch eens wat leuks doen..Maar ik vind niks meer leuk. Enige wat ik leuk vind is om bij mijn moeder te zijn als ze redelijk helder is. Als ze helemaal in de war is ga ik liever gelijk weer naar huis maar dat doe ik niet. Ik push mijzelf om 2 x per dag naar haar toe te gaan is eigenlijk ook onzin want ze weet toch niet meer dat ik ben geweest en de helft van de tijd weet ze niet eens wie ik ben.

Moet ook steeds denken aan vroeger. Mijn moeder en oma gingen ELKE dag naar mijn demente overgrootmoeder toe. Echt ELKE dag en ik denk dan van ja ik moet ook ELKE dag gaan..Maar dat gaat ook niet lang meer duren dat ik dat kan want mijn geld raakt nu echt op. Heen en weer naar mijn moeder is 10 euro benzine..en ik ga 2x per dag dus 20 euro per dag..

**Geplaatst**: 14-06-13 10:25

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 14-06-13 10:25

Ik denk, nee weet eigenlijk zeker dat je hulp moet zoeken, zo kan je niet verder. Jouw leven heeft dan wel een negatieve kant, maar dat moet naast je staan en niet pal midden in! Je moet niet, heel banketstaaf gezegd, ze merkt er toch niets van als je eens lekker een dagje voor jezelf neemt. Meid, zoek hulp zodat je verder kan met je eigen leven. Je hoeft je moeder niet te vergeen,absoluut niet, maar dit is niet de bedoeling lijkt me, hoelang wil je hiermee doorgaan?

nee niet doen. :(:)

**Geplaatst**: 14-06-13 10:28

Geplaatst: 14-06-13 10:28

Fijn topic.. Ik zat er zelf namelijk aan te denken om er 1 te openen..
Ik ben 21 en mijn vader is zes weken geleden heel plotseling aan een acute hartstilstand overleden.
Ik was erbij - en mijn moeder heeft reanimatie toegepast. Binnen 6 minuten stond er een heel arsenaal aan hulpverleners.
Mijn vader heeft nooit meer zelfstandig hartslag gehad en is een uur later doodverklaard.

Mijn vader was nooit ziek. Zijn dossier bij de huisarts bestond uit een ingegeroeide teennagel..
Het plan was dat hij 100 zou worden..

**Geplaatst**: 14-06-13 10:32

Geplaatst: 14-06-13 10:32

ThreeFingers schreef:
Bah, bah, bah, wat een heftige verhalen komen hier voorbij het roept veel bij me op, misschien eens goed om het van me af te schrijven..

Allereerst wil ik iedereen heel veel sterkte wensen!

Toen ik 5 was overleed mijn vader aan een schedelbasisfactuur na 6 weken in coma gelegen te hebben. Mijn moeder, mijn zus en ik bleven achter. Maar het verlies van de boeg van het gezin liet zijn sporen na, mijn zus ontspoorde compleet en ging aan de alcohol en drugs..... veel elende heeft dit veroorzaakt, mijn moeder was nooit hertrouwd en stond er dus alleen voor.
Mijn moeder was mijn alles mijn steun en toeverlaat mijn rots in de branding en ohw jee kwam niet aan mijn moeder.
Toen ze 51 was kreeg ze kanker in haar onderlip, een klein bobbeltje, maar die moest er wel uit, daardoor werd ze ze toch behoorlijk zwaar verminkt...maar het mocht niet baten ze kreeg uitzaaien naar haar lymfeklieren, bestralingen volgde...lymfeklieren in haar hals werden verwijderd. Met de gevolgen een tumor aan haar slagader in haar hals...een tikkende tijdbom.
Ze werd in het ziekenhuis verzorgt, Ik voelde me zo gefrustreedr en machteloos ( nog steeds ben ik verdrietig en woest ) ze wilde graag naar huis en ik wou haar thuis hebben en helpen verzorgen. Er kwam natuurlijk ook verpleging thuis. Ze had een vieze wond/tumor in haar hals die schoongehouden en verbonden moest worden.
Maar zoals ik al schreef "een tikkende tijdbom"
Op een avond we waren aan het eten en (mijn moeder lag in een bed in de woonkamer) hoorde ik iets kletteren en druppelen ik keek en terwijl ik dit typ krijg ik de krampen in mijn buik tranen lopen over mijn wangen het bloed spoot eruit, dit was verschrikkelijk. Alle szat vol tot op de muur je eigen moeder. Nooit zal ik vergeten hoe ze nog mijn naam zei...

Nooit heb ik dit een plekje kunnen geven, nog dagelijks vreet dit aan me

Meid wat vreselijk om dat zo mee te maken.. zou je niet me iemand er over willen praten? (Therapeut oid) want ik kan me voorstellen dat je dit niet alleen kan verwerken.. in ieder geval veel sterkte :(:)

Ik heb mijn beide ouders nog gelukkig. Heb wel geen schoonvader meer, mijn vriend was 16 toen zijn vader zi h niet lekker voelde en naar de dokter ging. Hij is bij de dokter overleden aan een gescheurde aorta. Nooit ergens last van gehad..
Vind he heel jammer dat hij de hoogtepunten i de f amilie (geboortes etc) niet mee kon maken en ik weet dat mijn vriend hem mist..

**Geplaatst**: 14-06-13 10:37

Geplaatst: 14-06-13 10:37

kiki1983

Respect voor je dat je dat doet! Het is vreselijk om mee te maken. Mijn moeder kreeg heel veel morfine tegen de pijn en andere medicijnen ook zij was mijn moeder niet meer, ook niet meer qua uiterlijk ( door de operaties ). maar ze was wel mijn moeder. En toen ze in het ziekenhuis lag en ik was bij haar wou ik eigenlijk ook weer weg een soort van angst....en als ik dan weer thuis was tja dan wou ik weer naar mijn moeder...
Veel van je gevoelens herken ik, ook dat schuldig voelen. Mijn nuchtere verstand zegt dat dat niet hoeft, dat ik best mag lachen, en ik weet dat ze zou willen dat ik gelukkig ben. Maar ik ben ik niet meer sinds de dag dat ze overleed.

Je kunt misschien beter 1x per dag gaan, dan ben je er ook iedere dag geweest! Veel sterkte

**Geplaatst**: 14-06-13 10:38

Geplaatst: 14-06-13 10:38

Ladybird schreef:
Wou wat is het super fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, ondanks dat het hele moeilijke verhalen zijn.

Ik 01-11-11 mijn lieve papa verloren aan Alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lever. Vanaf het moment dat papa pijn kreeg, tot het moment van overlijden heeft nog geen half jaar geduurd. en we wisten de echte oorzaak pas eind september. In september hebben ze toen gezegt, nog een half jaar tot en jaar, helaas mocht dat maar een maand zijn..

Ik mis hem nog iedere dag

Wat ik heel erg herkende was dat er gezegd werd dat je zo boos kan worden als iemand zegt dat ze hun ouders haten. Dat heb ik ook heel erg, het doet echt pijn in mijn hart als ik dat hoor.
Ik zeg ook heel vaak, onthoud 1 ding: je weet pas wat je mist, als je het echt niet meer hebt.

Laatst heb ik dit op FB gezet:
[i]Besef één ding, je hebt maar één papa en mama.
Doe één ding, geniet van ze, zolang ze er nog zijn.
voel één ding, onvoorwaardelijk liefde voor je papa en mama.
zie één ding, je papa en mama houden onvoorwaardelijk van je.
onthoud één ding, je weet pas echt wat je mist als je één van beide kwijt raakt.[/i]

Ik krijg er altijd heel veel reacties op dat mensen er toch even weer bewust van worden.

Waar ik inderdaad ook veel moeite mee heb, is de reclames van vaderdag. die mogen van mij echt even weg nu. ben er klaar mee

hier kreeg ik toch tranen van in mn ogen!!
prachtig geschreven!.

**Geplaatst**: 14-06-13 10:41

Geplaatst: 14-06-13 10:41

VivaLaVida

Dank je wel, het is voor mij misschien wel goed om er hier over te praten, omdat niemand mijn verdriet ziet. Typen gaat wel maar praten niet...

**Geplaatst**: 14-06-13 10:43

Geplaatst: 14-06-13 10:43

pipo schreef:
Ik denk, nee weet eigenlijk zeker dat je hulp moet zoeken, zo kan je niet verder. Jouw leven heeft dan wel een negatieve kant, maar dat moet naast je staan en niet pal midden in! Je moet niet, heel banketstaaf gezegd, ze merkt er toch niets van als je eens lekker een dagje voor jezelf neemt. Meid, zoek hulp zodat je verder kan met je eigen leven. Je hoeft je moeder niet te vergeen,absoluut niet, maar dit is niet de bedoeling lijkt me, hoelang wil je hiermee doorgaan? nee niet doen.

Je hebt gelijk echt waar! Maar kan mijzelf er niet gewoon toe aan zetten om een dag niet te gaan of wat leuks te gaan doen. 2 van mijn broers gaan makkelijk een aantal dagen niet en 1 broer kan gewoon zeggen "ik heb geen zin ik ga morgen wel weer". Wou dat ik dat kon ik heb nooit zin om naar mijn moeder te gaan..Mijn ex maakt hetzelfde mee met zijn moeder en hij zei ook " je wilt wel naar je moeder gaan maar je wilt naar je ECHTE moeder gaan en niet het hoopje mens wat ze is geworden" en hij heeft echt gelijk.

Sabinee__ Dat is echt vreselijk als iemand zo onverwacht uit je leven wordt gerukt er zijn dan nog zoveel dingen die je wilt zeggen en die je wilt doen samen maar dat zal er niet meer van komen..Zo verschrikkelijk, zo is het mijn oma ook gegaan en zij was de 2de ouder die ik nooit heb gedaan. Ik kan nog praten tegen mijn moeder en dingen met haar doen maar heb haar niet meer helder meegemaakt..ze onthoudt toch niks..

**Geplaatst**: 14-06-13 10:45

Geplaatst: 14-06-13 10:45

ThreeFingers schreef:
VivaLaVida

Dank je wel, het is voor mij misschien wel goed om er hier over te praten, omdat niemand mijn verdriet ziet. Typen gaat wel maar praten niet...

Ook heel veel herkenning in jouw verhaal. Als ik bij mijn moeder ben wil ik naar huis, als ik thuis ben wil ik alleen maar terugggaan naar mijn moeder. En idd typen gaat wel, praten niet. Mijn moeder ziet er nog hetzelfde uit maar haar ogen staan zo eng..De lust is eruit..