Citaat:Maar dan moet de aanpak van buitenaf komen, want als je als ouder alleen maar mild mag zijn en je kind wil iets niet van je aannemen en je mag je kind dan niet aanpakken.
Volgens mij zit er een levensgroot verschil tussen je kind duidelijk maken waarom je iets wat hij doet afkeurt, of zelfs onaccepteerbaar vindt, en iemand met hufterige opmerkingen finaal de grond instampen.
Zou je tegen je collega zeggen dat zijn reet dik is?
Zou je het fijn vinden als iemand dat tegen jou zei?
En als je maar éven nadenkt, is het dan zo moeilijk om te bedenken dat schelden (want dat is het) en kleineren/beledigen niet echt de weg is bij een onzekere tiener?
Ten eerste ligt het probleem vaak al in de eerste 12 jaar, wanneer er goede eetgewoontes aangeleerd moeten worden.
En een moeder die af en toe de snoepkast leegvreet, en dan weer op dieet gaat (zelf ook schuldig aan hoor
) is echt geen goed voorbeeld.Ten tweede zie ik jongeren vaak in de supermarkt als ik tussen de middag boodschappen doe, en wat ze meenemen is niet mals.
Broodje kroket, zakken snoep, chips, frisdrank, zelfs bier....
En dan is er op vele scholen ook nog ongelooflijk veel ongezonde troep verkrijgbaar.
Maar kinderen krijgen in veel gevallen geld mee van ouders (ze hebben lang niet allemaal een baantje), en scholen kunnen heel eenvoudig het aanbod gezonder maken.
Maar in ieder geval: je standpunt duidelijk maken zonder iemand te beledigen, is een basisvaardigheid in deze samenleving, dus misschien goed als ouder even na te denken over wat je nou wil, en hoe je dat kan bereiken?
.
), maar als ouders structureel zo op het gewicht van dochters reageren, is er toch wat mis.
gezond eten is ok, geen probleem mee, maar niks...
) en misschien trekt ze wel bij als je haar duidelijk kan maken dat je er zelf ook echt wat aan wilt doen, maar dan wel op jouw manier, en met goede begeleiding?
Geen goede manier van je ouders, een beetje hard is oké. Maar dit? Nee, absoluut niet! 
Ik eet en het komt eraan, hij vreet en valt af. Het is niet eerlijk!