Bokt.nl

cocktailtime schreef:

sommige mensen hebben zo iets niet meegemaakt en denken aan zichzelf dat ze vertragingen hebben en te laat komen. maar beseffen niet hoe het voor familie misschien wel niet is.
veel mensen denken ook door even therapie te volgen gaat hij/zij wel anders denken. maar zo is het niet.
ik heb dit zelf meegemaakt in mijn familie.

mijn tante 1 persoon waarmee ik mee kon lachen, die ik alles kon vertellen zo spontaan. zij maakte de familie bij ons compleet. zo begon het allemaal.
3 jaar geleden werd ze deprisief. de overburen maakte de rolluiken dicht en ze zei zie je wel die mensen willen mij niet meer zien. want ik ben stom en ik kan niks. ze dacht dat niemand meer van haar hield ze durfde niet meer naar buiten. want de mensen die haar aankeken waren vast aan het zeggen dat zij stom was. zo negatief dacht zi over zichzelf.

wij als familie hebben 3 jaar lang tijd in haar gestoken want we waren er voor haar! er waren dagen bij dat ze 7x in de week bij ons langs kwam omdat ze niet wist waar ze heen moest.
ze heeft in een inrichting gezeten waar ze niet naar buiten mocht. en dat is moeilijk om zo iemand zo te zien! daarbij heeft ze meerdere pogingen gedaan om voor de trein te springen. en dan sprong ze op het laatste moment toch weg. want het ging toch wel allemaal hard.

augustus 2008:
net voor haar vakantie kwam ze naar ons toe en vertelde ik ga nog een mooie vakantie met mijn kinderen maken en ik heb ze alles gegeven wat ze graag wilde. deze woorden doen pijn als iemand dat tegen je zegt! en we zeide nog. maak een super fijne vakantie, kom met mooie verhalen terug en probeer het niet doe het ons niet aan. wij houden van je! ze heeft ons belooft het nooit meer te doen.

september 2008:
mijn tante kwam nog op mijn verjaardag en vertelde haar vakantieverhalen in geuren en kleuren. ze vertelde hoe leuk ze het heeft gehad en samen heb ik nog de slappelach met haar gehad om dingen die niemand wist alleen wij 2! later die dag ging ze weg en ze zei tot de volgende keer he!
maar die volgende keer kwam nooit meer.

ze fietse naar haar werk, waarvan ze nooit meer terug kwam. ze kon het niet langer meer aan en is op 8 september voor de trein gesprongen. zelf kwam (de ex van haar zoon) op het station en keek op het bord. geen treinen tussen venlo en roermond. meteen denkend dat het mijn tante zou kunnen zijn. en zo was het ook!

en nu bijna 1 jaar later vraag ik me af wat heeft zij gedacht die laatste momenten. had ik het maar gezien. dan waren we samen gesprongen! want zonder mijn tante zou het toch allemaal niet meer compleet zijn. maar sommige mensen hebben mij vertelt zij heeft inderdaad niks gedacht.
ze had pijn, ze was ziek, ze wilde niet meer, en ze heeft niet gedacht hoe erg het is voor een machinist en haar familie. gewoon haar gedachte stil gezet en weggegaan. stil en zonder iets te zeggen.

dit verhaal wilde ik even aan jullie kwijt.
omdat veel mensen meteen denken aan de machinist de reizigers die maar klagen om 2 uur vertraging te hebben. en ja ik weet het het is rot! maar daar halen we die mensen niet meer mee terug.
en kom asjeblief niet met de woorden waarom nemen ze dan geen medicijnen. of hangen ze zich zelf op.
misschien was dit wel beter geweest. maar denk je nu zelf dat die mensen daar aan denken.
die denken niet van hoe doe ik de mensen geen pijn. nee die denken ik wil dood ik wil dood ik wil dood.

heidiLOVER schreef:

Sommige mensen hebben daar nou eenmaal geen respect voor dat mensen er uberhaubt al aan denken om zelfmoord te plegen maar dat ligt gewoon bij iedereen anders.