Moderators: NadjaNadja, Essie73, Polly, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird


Macusa schreef:Ik zeg niet dat het zo is, ik voer dat alleen maar op als een veronderstelling, omdat er hier ontzettend wordt afgegeven op de ouders. Mensen op Bokt staan veel te snel met een oordeel klaar, terwijl ze helemaal niet weten wat er aan de hand is!
Een therapie is nb o.a. bedoeld om dit soort dingen te onderzoeken.
Iemand met een stoornis moet ook opgevoed worden ook al lijkt het soms voor ouders onbegonnen werk.
Met ouders erbij?! Die ook nog eens zeggen dat het jouw schuld is?!
Ik schiet ook niet altijd even goed op met m'n broer (die overigens 5,5 jaar ouder is) of met m'n zus (3 jaar ouder), ook wel eens ruzie, soms wel eens met schreeuwen. Ik heb nog nooit een mep gehad van een van de twee, ook al zaten we met z'n drieën in de puberteit, samen
.
Miryamk schreef:Macusa schreef:Ik zeg niet dat het zo is, ik voer dat alleen maar op als een veronderstelling, omdat er hier ontzettend wordt afgegeven op de ouders. Mensen op Bokt staan veel te snel met een oordeel klaar, terwijl ze helemaal niet weten wat er aan de hand is!
Een therapie is nb o.a. bedoeld om dit soort dingen te onderzoeken.
Ik begrijp wat je bedoeld te zeggen maar ook wanneer hij een of andere stoornis zou hebben mogen de ouders het slaan niet negerenIemand met een stoornis moet ook opgevoed worden ook al lijkt het soms voor ouders onbegonnen werk.
Def schreef:Klinkt meer als een gedragsprobleem wat niet gediagnosticeerd is...
Misschien hier eens wat meer aandacht aanbesteden?
Absoluut waar dat je misschien af en toe beter je mond kunt houden, geef je broer ook de kans om aan te tonen dat hij zijn best wil doen om te veranderen (er even van uitgaande dat hij daarvoor open staat). Laat dan van jouw kant af ook zien dat jij bereid bent om je aan te passen, om minder snel te reageren en proberen om ruzies op een normale toon uit te praten. Zet je over je weerstand om 'normaal te doen' tegen je broer heen en doe je best. Maar ik vind absoluut niet dat je dan alles maar over je kant moet laten gaan, jij mag best je grenzen aangeven en ik vind dat normaal in je eigen bed kunnen slapen daar ook echt wel bij hoort!

Tamara schreef:Sorry, maar ik vind sommige reacties hier echt onbegrijpelijk... Natuurlijk, waar er twee vechten, hebben er twee schuld, absoluut. Ik denk dat TS en haar broer nu in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen en dat het écht niet gaat helpen als zij haar mond gaat houden, niet reageert of probeert haar broer te ontwijken. Het zou toch wat zijn, dat je alles maar moet slikken... Natuurlijk, af en toe is het verstandiger om je mond te houden of het op een later moment met je ouders uit te spreken. Maar je moet toch niet uit notabene je eigen kamer naar de bank hoeven verkassen omdat je eigen broer het vertikt om ook een beetje rekening te houden met jou?!
Wat ik helemaal absurd vind, is dat mensen vinden dat het 'normaal' en 'uitgelokt' is als je door je eigen broer geslagen wordt. Een beetje dollen, stoeien, natuurlijk, geen probleem. Maar knalharde klappen krijgen, sorry, maar ik kan er serieus níet bij dat mensen dat normaal gedrag vinden en dat haar ouders gelijk hebben met het feit dat zij dat uitlokt. Natuurlijk zal zij heus het bloed wel eens bij haar broer onder de nagels vandaan halen, net zo goed als dat andersom gebeurt en dat haar ouders daar ook wel eens last van hebben. Maar slaan vind ik echt een teken van onmacht, een ongelijke strijd die TS nooit of te nimmer kan winnen. Ik snap ook echt niet hoe haar ouders zoiets toe kunnen staan...
TS, ik ben blij om te lezen dat jullie in therapie gaan, hopelijk brengt dat wat meer begrip aan alle kanten in de familie, zowel van jouw ouders en broer voor jouw situatie als andersom. Jullie zijn in een dusdanige machtsvertoning vergroeid dat ik denk dat hulp van buitenaf een erg goede zet is om die cirkel te doorbrekenAbsoluut waar dat je misschien af en toe beter je mond kunt houden, geef je broer ook de kans om aan te tonen dat hij zijn best wil doen om te veranderen (er even van uitgaande dat hij daarvoor open staat). Laat dan van jouw kant af ook zien dat jij bereid bent om je aan te passen, om minder snel te reageren en proberen om ruzies op een normale toon uit te praten. Zet je over je weerstand om 'normaal te doen' tegen je broer heen en doe je best. Maar ik vind absoluut niet dat je dan alles maar over je kant moet laten gaan, jij mag best je grenzen aangeven en ik vind dat normaal in je eigen bed kunnen slapen daar ook echt wel bij hoort!
Sterkte meis
dat er ergens op me profiel ook nog 13 jaar staat komt omdat ik mijn profiel sinds mijn aanmelding hier niet meer heb veranderd ongeveer (ga ik nu doen!)
. Zo zit het.. denk ik.. ongeveer..?

) dat ik niet meer als een zeurderig kind wilde overkomen, en me overal maar bij neerlegde.
. Vind het dapper dat je de stap genomen hebt. Tamara schreef:Sorry, maar ik vind sommige reacties hier echt onbegrijpelijk... Natuurlijk, waar er twee vechten, hebben er twee schuld, absoluut. Ik denk dat TS en haar broer nu in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen en dat het écht niet gaat helpen als zij haar mond gaat houden, niet reageert of probeert haar broer te ontwijken. Het zou toch wat zijn, dat je alles maar moet slikken... Natuurlijk, af en toe is het verstandiger om je mond te houden of het op een later moment met je ouders uit te spreken. Maar je moet toch niet uit notabene je eigen kamer naar de bank hoeven verkassen omdat je eigen broer het vertikt om ook een beetje rekening te houden met jou?!
Wat ik helemaal absurd vind, is dat mensen vinden dat het 'normaal' en 'uitgelokt' is als je door je eigen broer geslagen wordt. Een beetje dollen, stoeien, natuurlijk, geen probleem. Maar knalharde klappen krijgen, sorry, maar ik kan er serieus níet bij dat mensen dat normaal gedrag vinden en dat haar ouders gelijk hebben met het feit dat zij dat uitlokt. Natuurlijk zal zij heus het bloed wel eens bij haar broer onder de nagels vandaan halen, net zo goed als dat andersom gebeurt en dat haar ouders daar ook wel eens last van hebben. Maar slaan vind ik echt een teken van onmacht, een ongelijke strijd die TS nooit of te nimmer kan winnen. Ik snap ook echt niet hoe haar ouders zoiets toe kunnen staan...
TS, ik ben blij om te lezen dat jullie in therapie gaan, hopelijk brengt dat wat meer begrip aan alle kanten in de familie, zowel van jouw ouders en broer voor jouw situatie als andersom. Jullie zijn in een dusdanige machtsvertoning vergroeid dat ik denk dat hulp van buitenaf een erg goede zet is om die cirkel te doorbrekenAbsoluut waar dat je misschien af en toe beter je mond kunt houden, geef je broer ook de kans om aan te tonen dat hij zijn best wil doen om te veranderen (er even van uitgaande dat hij daarvoor open staat). Laat dan van jouw kant af ook zien dat jij bereid bent om je aan te passen, om minder snel te reageren en proberen om ruzies op een normale toon uit te praten. Zet je over je weerstand om 'normaal te doen' tegen je broer heen en doe je best. Maar ik vind absoluut niet dat je dan alles maar over je kant moet laten gaan, jij mag best je grenzen aangeven en ik vind dat normaal in je eigen bed kunnen slapen daar ook echt wel bij hoort!
Sterkte meis