Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-09-24 22:54

Geplaatst: 26-09-24 22:54

Cupcakes wat knap dat jij al mee bent gegaan. Als je de volgende keer niet wilt, zal je zus dat wel begrijpen denk ik. Zeker die ambulance zo zien.. dat zou ik ook niet aan kunnen :(:)

Hier is het al iets meer dan een half jaar geleden dat we Max hebben moeten laten gaan. Mee dat ik dit typ meteen weer tranen omdat ik hem weer voor me zie.
In het dagelijks leven gaat het nu wel weer goed. Het thuis komen zonder blije hond etc.
Maar soms overvalt het me nog enorm.
Als ik 's avonds laat thuis kom bijvoorbeeld en m'n ouders al naar bed zijn en je dus in een 'leeg' en donker huis binnenkomt.
Voor boodschappen rij ik langs onze wandelplek. Ik ben er al wel 100x langs gereden en elke keer denk ik dan aan Max. Soms met een glimlach, soms toch even wat tranen.

Van de week best een erge. Hij ging af en toe mee naar een vriendin. Dan parkeerde ik verderop zodat hij even kon plassen voor we het huis in gingen. Inmiddels ben ik al wel tientallen keren weer bij die vriendin geweest. Toevallig moest ik van de week dus wat verderop parkeren en ik voelde me ineens ziels alleen. "Oh dit liep ik altijd met Max". Zo'n onverwachtse klap. Even terug de auto in, even huilen en weer door.

Ik wil hier geen "how do I make this about me" post van maken

maar meer begrip tonen. Dat van Jip is nog maar zo kort geleden. Het is oké als dat nog veel langer zeer gaat doen.

**Geplaatst**: 27-09-24 05:40

Geplaatst: 27-09-24 05:40

Ze vroeg of ik mee wilde omdat zij zelf niet zo fit was, met name erg misselijk. En ik heb er zelf eigenlijk niet bij stil gestaan dat het wel eens voor mij te intens kon zijn.

De voorbeelden die jij beschrijft daar herken ik mij ook wel enorm in. Die dagelijkse dingen, thuis komen in een leeg donker huis, bepaalde plekken etc. Ik ben bijvoorbeeld nog steeds niet naar zijn favoriete losloop gebied geweest. Meerdere keren geprobeerd maar dat lukte nog niet. Wie weet komt dat wel weer.

En iedere hond is intens verdrietig als iemand die moeten laten gaan. Dus deel ook vooral alles wat je wil delen. Dat doe ik tenslotte ook nog steeds. :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-09-24 09:01

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst door de TopicStarter : 27-09-24 09:01

Begrijp helemaal wat jullie doormaken.
Hier ook meerdere honden in moeten laten slapen en het verdriet wordt uiteindelijk (hier na jaren) ietsjes minder, maar het blijft altijd aanwezig.

**Geplaatst**: 27-09-24 12:00

Geplaatst: 27-09-24 12:00

Alles is even veel en ik merk dat m’n emmer gewoon vol zit. Paard gaat niet zo lekker, werk loopt niet soepel, dochter zit niet lekker in haar vel en na 2,5 jaar begint het gedoe met de scheiding me ook op te breken. Ben snel emotioneel en wil het liefste mezelf een paar weken verstoppen voor alles.

**Geplaatst**: 27-09-24 12:31

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 27-09-24 12:31

Dat snap ik helemaal Aretha, 2,5 jaar is ook erg lang. En al die andere dingen erbij is gewoon veel! Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 29-09-24 07:41

Geplaatst: 29-09-24 07:41

Afgelopen week te horen gekregen dat een van mijn beste vriendinnen, uitgezaaide kanker heeft. Komt zo uit de lucht vallen. Ze heeft veel pijn, ik hoop dat de behandelingen en medicatie gaan helpen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-24 08:45

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-24 08:45

Oh vreselijk, wat akelig Bloemetje75.
Ik hoop met je mee en wens jou en haar natuurlijk, veel sterkte toe! :(:)

**Geplaatst**: 01-10-24 14:52

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 01-10-24 14:52

Hartstikke verkouden en daar bovenop begin ex na weken radiostilte, weer met dingen naar m’n hoofd te gooien. Hij verdraait altijd alles. Ligt altijd aan anderen en nooit aan hem. Zo klaar met hem en dit kinderachtige gedrag!! _-:(

**Geplaatst**: 01-10-24 16:57

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 01-10-24 16:57

Daar bestaat een handige optie voor = blokkeren die hap!

**Geplaatst**: 01-10-24 18:11

Geplaatst: 01-10-24 18:11

Little_Gift schreef:
Daar bestaat een handige optie voor = blokkeren die hap!

Als dat kon, had ik dat allang gedaan. Helaas is de scheiding nog niet rond omdat hij alles tegen houd. Hoop dat het nu via de advocaten gaat lopen en dat het toch snel rond is…

**Geplaatst**: 01-10-24 19:28

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 01-10-24 19:28

Ach dat is balen dat jullie op die manier wel nog gedwongen "in contact" moeten blijven... Hoop inderdaad voor jou dat het snel voorbij is, want zo'n tegenwerkende ex is echt waardeloos

**Geplaatst**: 02-10-24 11:58

Geplaatst: 02-10-24 11:58

Dat de eerste beesten }:0

vandaag zijn afgevoerd en het einde definitiever wordt… ook al wist ik al dat het moest. Verdrietig maakt het me wel. Ik heb dan ook niet willen weten wie als eerste ging. De rest volgt deze maand.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-24 13:45

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-24 13:45

Waarom moeten ze weg dan Anomien? En gaan ze allemaal naar de slacht?

**Geplaatst**: 02-10-24 16:08

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 02-10-24 16:08

Dat ik met mijn kinderen in een klote straat woon. Drank, drugs, dealen, overlast. Gisteren scheef voor mijn huis iemand neergestoken. Gelukkig niet veel van mee gekregen tot politie en ambulance in de straat stonden. Daarvoor wel schreeuwende mannen gehoord. Niks mee gedaan want dat gebeurt hier de hele dag wel.
Zou zo graag verhuizen maar kan nog wel 7 jaar duren voor ik een sociale huurwoning krijg. Huur nu particulier.

**Geplaatst**: 06-10-24 17:25

Geplaatst: 06-10-24 17:25

Ik ben vandaag verdrietig wakker geworden omdat ik (fijn) droomde over mijn beste vriendin. Zij is 10 maart 2020 overleden door suicide en ik mis haar zo ontzettend.
Ik heb haar moeder maar een appje gedaan en ik kreeg een lief appje terug. Daarna voelde ik me iets beter maar nog steeds op random momenten dat ik m'n tranen niet kan tegenhouden vandaag..

**Geplaatst**: 06-10-24 17:29

Geplaatst: 06-10-24 17:29

_Karlijn schreef:
Ik ben vandaag verdrietig wakker geworden omdat ik (fijn) droomde over mijn beste vriendin. Zij is 10 maart 2020 overleden door suicide en ik mis haar zo ontzettend.
Ik heb haar moeder maar een appje gedaan en ik kreeg een lief appje terug. Daarna voelde ik me iets beter maar nog steeds op random momenten dat ik m'n tranen niet kan tegenhouden vandaag..

Dikke knuffel! Het is niet makkelijk en soms moet je even uithuilen.

**Geplaatst**: 06-10-24 17:54

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 06-10-24 17:54

Knuffel Karlijn!

**Geplaatst**: 06-10-24 17:59

Geplaatst: 06-10-24 17:59

_Karlijn schreef:
Ik ben vandaag verdrietig wakker geworden omdat ik (fijn) droomde over mijn beste vriendin. Zij is 10 maart 2020 overleden door suicide en ik mis haar zo ontzettend.
Ik heb haar moeder maar een appje gedaan en ik kreeg een lief appje terug. Daarna voelde ik me iets beter maar nog steeds op random momenten dat ik m'n tranen niet kan tegenhouden vandaag..

Een kleine troost… haar mama was vast ‘blij’ en dankbaar dat jij haar niet vergeet en haar vriendschap als onmisbaar beschouwd.

Bij het verliezen van je kind is het ergens heel treurig om te zien dat vrienden doorleven en het meeste vergeten. Bij een ouder slijt dat verdriet niet zo snel of nauwelijks. Dan is het soms zelfs pijnlijk te zien dat vrienden wel trouwen en kinderen krijgen. Dan denken zij “wat als…”

Dat jij haar moeder opzocht… deed vast heel veel met haar. Misschien wil je, nu je toch aangeeft veel verdriet te hebben, eens een kop thee doen met haar mama. Of even een wandeling te maken. Wellicht dat het jullie beiden mag helpen.

Voor jou veel sterkte. En een hele dikke knuffel!

**Geplaatst**: 08-10-24 21:30

Geplaatst: 08-10-24 21:30

Ik erger mij ergens aan mijzelf dat ik soms een beetje te overbezorgd ben over anderen. Het maakt mij ergens ook een beetje verdrietig.

Ik heb twee beste vriendinnen en beide zijn nogal van het ver weg reizen. En ik gun het ze het beide echt enorm om vakantie te vieren en de mooiste plekken te zien.

Maar ik merk dat ik met name bij deze twee mensen toch behoorlijk bezorgd ben dat er wat gebeurd en ze niet terugkomen. Het is echt doemdenken , maar ik vind het lastig om het los te laten.

Gevolg is dat ik enorm chagrijnig wordt met name de weken ervoor. Ze komen dan beide enthousiast vertellen wat ze gaan doen maar ik merk dat ik het lastig vind om mee te gaan in hun enthousiasme. Ik zeg ook altijd eerlijk dat ik wat overbezorgd ben en beide zeggen ze mij altijd geen zorgen het komt goed. Maar het gevoel overvalt mij toch nu wel met enige regelmaat. En tegelijk hou ik ontzettend veel van deze twee en moet je ze dan ook los kunnen laten.

Gelukkig trekken ze zich weinig van van mijn soms zenuwachtige gedrag , blijven nuchter en tegelijk veroordelen ze mijn bezorgdheid niet. Het is ook meer als er wat gebeurd dan ben je er niet zo 1,2,3.

En een van mijn vrienden gaat ook maar 8 dagen . Andere vriendin heeft plannen voor 3 maanden aan de andere kant van de wereld. Ik vind het altijd lastig , ook al laat ik ze altijd gaan en ik zou ze ook absoluut niet willen tegenhouden dan zou ik een enorm slechte vriendin zijn. Maar de gedachte vind ik soms ook al fout voelen alsof mijn veilige gevoel belangrijker is.

Ik probeer nu in ieder geval voor dit keer mijn telefoon wat los te laten en maar te gaan denken in we horen het wel. En maar veel afleiding en proberen in ieder geval een dag te plannen naar de Hoge Veluwe , ik moet ook veel werken , maar vriendin in kwestie is een collega en we werken met cliënten waarvan een aantal zich daar ook bewust van zijn. Met name één zoekt mij dan extra meer op om te vragen hoe lang het nog duurt en of we geen berichtje kunnen sturen. Dan blijf je er ook wel continue mee bezig op werk. Client kan er niks aan doen , ene kant snap ik dat client het fijn vind om bij mij zekerheid te krijgen. ( van de begeleider die daar zelf dus helemaal niet zeker van is , maar ik kan gelukkig daarin wel onbezorgd overkomen)

Gelukkig vind ik nu heel veel steun bij mijn lieve paardjes , dat is altijd een ding wat hoe rot ik mij ook voel stabiel blijft. Er gaat toch niks boven een knuffelbeurt met een Fjord. Zij slepen mij eigenlijk al jaren door moeilijke situaties.

Ik had de afgelopen jaren echt moeite met plannen om vaak te gaan maar sinds vorige week lijk ik het knopje te hebben gevonden. Normaal op stal voelde ik toch niet de volledige ontspannen die ik sinds vorige week plots gevonden heb. Ik neem ook meer tijd om alles te doen om ook bewuster mij op het paard te richten. De telefoon leg ik weg , en mijn paarden lijken dat ook wel fijner te vinden dat alle aandacht er voor hun is.

Sorry voor mijn ellendige verhaal , het voelt wel fijn om even mijn ei kwijt te kunnen. Ik kan het er in mijn omgeving met anderen niet heel goed over hebben omdat je toch vaak wordt gezien als aansteller.

**Geplaatst**: 08-10-24 21:46

Geplaatst: 08-10-24 21:46

Wellicht niet voor dit topic of dit forum en krijg vast ook spijt van deze post maar: ik kan niet meer. Oprecht.

Heb al contact gehad met de Luisterlijn en 113 zonder resultaat. GGZ ben ik al heel lang bekend en behandeling staat on hold/is gestagneerd, waardoor zij me ook niet gaan helpen en ook de crisisdienst niet wil helpen. Weet niet waar ik nog een sprankje hoop vandaan moet halen om de nacht te overleven..

**Geplaatst**: 08-10-24 21:48

Geplaatst: 08-10-24 21:48

Wat lastig Zebrastreep!
Ik snap heel goed dat je je daar zorgen over maakt, zou je misschien met ze kunnen overleggen waar je mee zit? Misschien kan je dan iets afspreken dat je je minder zorgen hoeft te maken. Maar een ideetje hoor

Of misschien kan je wat dingetjes opschrijven voor jezelf? soort geheugensteuntjes dat het goed komt

Ik lucht ook m'n hart eventjes. Ik heb de laatste tijd dat ik me wat meer alleen voel? Ik heb genoeg lieve vriendinnen, maar die zijn bijna allemaal verder weg verhuisd, ik kan ze dus moeilijk eventjes zo opzoeken. Met ov allemaal dik 1,5u of meer. Ik spreek ze dus veel minder. Ik vind dat erg lastig

Het zijn goede vrienden van me, en als ik ze spreek is het helemaal goed. Maar ik mis ze wel.
Ik heb vrienden in de buurt die ik ook gewoon spreek. Maar het voelt soms zo naar.

Ik studeer ook weer sinds een paar weken. Gister en vandaag ziek thuis gebleven. Meteen minder zin in alles. Ik loop vast op bepaalde vlakken. Ook wat andere dingen waar ik me zorgen om maak. Het loopt even allemaal niet zo lekker afgelopen week.

**Geplaatst**: 08-10-24 21:49

Geplaatst: 08-10-24 21:49

_Karlijn schreef:
Wellicht niet voor dit topic of dit forum, maar: ik kan niet meer. Oprecht.

Heb al contact gehad met de Luisterlijn en 113 zonder resultaat. GGZ ben ik al heel lang bekend en behandeling staat on hold/is gestagneerd, waardoor zij me ook niet gaan helpen en ook de crisisdienst niet wil helpen. Weet oprecht niet waar ik nog een sprankje hoop vandaan moet halen om de nacht te overleven..

Heb je iemand in je omgeving die je zou kunnen bellen? Al is het maar om je wat in de gaten te houden de aankomende nacht met name.

Wat rot dat het GGZ je zo laat zitten.... Het zou niet zo moeten zijn.

Ik wou dat ik iets kon zeggen om je een sprankje hoop te kunnen geven , maar ik weet niet zo goed wat.

**Geplaatst**: 08-10-24 21:56

Geplaatst: 08-10-24 21:56

PotjeMayo schreef:
Wat lastig Zebrastreep!
Ik snap heel goed dat je je daar zorgen over maakt, zou je misschien met ze kunnen overleggen waar je mee zit? Misschien kan je dan iets afspreken dat je je minder zorgen hoeft te maken. Maar een ideetje hoor
Of misschien kan je wat dingetjes opschrijven voor jezelf? soort geheugensteuntjes dat het goed komt

Ik lucht ook m'n hart eventjes. Ik heb de laatste tijd dat ik me wat meer alleen voel? Ik heb genoeg lieve vriendinnen, maar die zijn bijna allemaal verder weg verhuisd, ik kan ze dus moeilijk eventjes zo opzoeken. Met ov allemaal dik 1,5u of meer. Ik spreek ze dus veel minder. Ik vind dat erg lastig
Het zijn goede vrienden van me, en als ik ze spreek is het helemaal goed. Maar ik mis ze wel.
Ik heb vrienden in de buurt die ik ook gewoon spreek. Maar het voelt soms zo naar.

Ik studeer ook weer sinds een paar weken. Gister en vandaag ziek thuis gebleven. Meteen minder zin in alles. Ik loop vast op bepaalde vlakken. Ook wat andere dingen waar ik me zorgen om maak. Het loopt even allemaal niet zo lekker afgelopen week.

Dankjewel voor je reactie. Ik vraag altijd aan ze om in ieder geval een berichtje te sturen als ze veilig zijn aangekomen , en weer thuis zijn. Beiden doen dat ook. Ik heb ook wel het idee dat ze zich bewust zijn van mijn angst en daar wel rekening mee houden. Maar goed soms zo op vakantie kan je dat ook weer een beetje vergeten maar daar kan ik mij wel in vinden. Omdat één van de twee ook een collega is probeer ik ook maar te denken als het niet goed is hoor ik dat snel. Haar familie weet van mijn bestaan af en dat idee vind ik ook wel fijn dat ik wel op de hoogte wordt gebracht , al ken ik deze mensen niet persoonlijk. ( even sidenote deze vriendin is al flink wat ouder als dat ik ben dus ze loopt ook niet in 7 sloten tegelijk)

Andere beste vriendin haar ouders ken ik dan wat meer persoonlijk en hebben mijn nummer en ik ga er bij hun zeker 100% vanuit dat als er wat is ik het wel hoor dat idee vind ik dan ook erg prettig. En dat bij beide geen bericht is goed bericht ook wel vrijwel altijd klopt.

Goede tip van het opschrijven, ik probeer bijvoorbeeld nu steeds te zeggen blijf in het hier en nu , want nu al zo druk maken voor iets wat over 2 weken is , helpt natuurlijk helemaal niet mee. Beide zijn nu veilig thuis en in de buurt.

**Geplaatst**: 08-10-24 22:59

Geplaatst: 08-10-24 22:59

_Karlijn schreef:
Wellicht niet voor dit topic of dit forum en krijg vast ook spijt van deze post maar: ik kan niet meer. Oprecht.

Heb al contact gehad met de Luisterlijn en 113 zonder resultaat. GGZ ben ik al heel lang bekend en behandeling staat on hold/is gestagneerd, waardoor zij me ook niet gaan helpen en ook de crisisdienst niet wil helpen. Weet niet waar ik nog een sprankje hoop vandaan moet halen om de nacht te overleven..

Ik wil je sterkte wensen :knuffel:

wat moeilijk dat de crisisdienst niet wilt/kan helpen

Is het niet mogelijk om intern ergens opgenomen te worden? Ik weet niet hoe moeilijk dat is in Nederland

**Geplaatst**: 08-10-24 23:48

Geplaatst: 08-10-24 23:48

@Zebrastreep: dankje, ik heb geen 'omgeving', mijn omgeving bestaat uit een aantal hulpverleners die niet meer willen helpen, ik heb geen vrienden meer... m'n moeder wil ik niet lastig vallen, complexe relatie en ze gaat zaterdag na jaren weer op vakantie en wil niet dat ze zich druk maakt om mij

@Amber_anne: dankje, in Nederland is een groot tekort aan bedden, eigenlijk voornamelijk gedwongen opnames nog, ten eerste wil ik dat voorkomen want het is verschrikkelijk, ten tweede gaat m'n moeder zaterdag dus met vakantie, wil ik geen stoorzender zijn en ik moet voor mijn kat zorgen