Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-09-24 18:48

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 05-09-24 18:48

Gecondoleerd en heel veel sterkte

**Geplaatst**: 05-09-24 19:05

Geplaatst: 05-09-24 19:05

Wat heftig, heel veel sterkte gewenst.

**Geplaatst**: 07-09-24 15:51

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 07-09-24 15:51

Gecondoleerd!

Ik zit sinds vorige week weer in de kliniek ivm depressie en ik vind het erg eenzaam.. ene kant vind ik dat delen lastig, aan de andere kant zou dat het niet moeten zijn.

**Geplaatst**: 07-09-24 16:38

Geplaatst: 07-09-24 16:38

soloro schreef:
Gecondoleerd!

Ik zit sinds vorige week weer in de kliniek ivm depressie en ik vind het erg eenzaam.. ene kant vind ik dat delen lastig, aan de andere kant zou dat het niet moeten zijn.

He wat vervelend voor je. :(:)

Ik wou dat ik je kon helpen. Ik heb ook jaren van depressie gekend. Het gaat nu al heel lang goed gelukkig. Was er maar een toverstokje voor he? Dikke knuf. :knuffel:

**Geplaatst**: 09-09-24 20:16

Geplaatst: 09-09-24 20:16

Help.. ik ben stuk..

Ik heb de blues. En ik ben niet iemand die de blues heeft, zo ben ik niet..
Maar.. Nu ben ik even stuk ofzo.. En ik voel me zo alleen - ook al wéét ik dat ik dat niet ben.

3 jaar geleden heeft mijn vader een hartaanval gehad. Hij is oké hoor, maar dat was natuurlijk ontzettend schrikken. Een reality check.
Hij moest 6 maanden recupereren, en mocht daarna weer aan de slag. Op zijn 3de werkdag is hij op de motor aangereden door een bestelbus. 2 armen in het gips, 6 ribben gebroken. En PTSS, waar hij heel hard tegen heeft moeten vechten. Heel heftig om te zien, hoe zo'n kanjer van een man mentaal kan lijden..

Mijn vriend zijn auto brandde uit, terwijl hij ermee aan het rijden was. Fakkeltje hoor. Zijn engelbewaarder zijn werk, maar ook dan schrik je natuurlijk ontzettend.
Mijn broer had een tumor achter zijn oor zitten. Ook hij is, na opereren en revalideren, oké - maar ook hier leef je een tijdje in pure angst.
En mijn stiefpapa, mijn held, kreeg in die mate Corona dat hij een kleine week in het ziekenhuis heeft gelegen. Zo'n tank van een vent, echt gevloerd.. Hij heeft lang moeten herstellen.

Ik heb vorig jaar januari mijn Daisy - mijn allerliefste paardenkind - moeten laten gaan. De meest afschuwelijke rollercoaster van mijn leven, dat kan ik je wel vertellen.
Ik had tot op dat moment - blessed as I am - nog niet heel veel ervaring met echt diepe rouw. En: ik heb de beslissing moeten maken. Ik heb me maandenlang een moordenaar gevoeld..

En ik dàcht dat ik het wel verwerkt had (ik geloof niet altijd in "ergens overheen geraken" - soms gaat dat gewoon niet, soms is het eerder een kwestie van "je leert leven met een gat in je hart") - maar nu denk ik.. jeetje nee, misschien heb ik toch niet verwerkt.. Ik kom er maar niet uit..

Augustus vorig jaar is mijn grootmoeder overleden. We hebben moeten vechten voor euthanasie, waardoor "de aanloop" naar het afscheid enorm verstoord werd. Je loop een strijd te leveren - en als je die "gewonnen" hebt, moet je iemand gaan verliezen. En ik was nog lang niet "over mijn Daisy heen", dus ik wist niet hoe ik hiermee moest dealen. Ik heb niet de breedste schouders, maar heb wel altijd veel kunnen dragen. Ik ben praktisch ingesteld, tot op het klinische zelfs. Ik schakel ziek snel naar automatische piloot, buffel door, en kom er dan vanzelf weer bovenop. Misschien ben ik nooit meer uit die automatische stand gegaan, ik weet het niet..

In september crashte mijn vriend met onze auto. Hij raakte het bewustzijn kwijt op de autostrade en is tegen 120km/u in de achterkant van een vrachtwagen geknald. Hij heeft een goeie engelbewaarder - maar ik moest het wrak doorzoeken, en ik kan je zeggen: heel confronterend.

Vlak voor Kerst een énorme klap in familiale kring gehad. Ik kan er wegens omstandigheden niet dieper op ingaan - wat het voor mij persoonlijk nog veel moeilijker maakt. Er is door wat er gebeurd is een wig ontstaan tussen mij&vriend en een deel van zijn familie, en hoewel ik best stoer doe, "kerstkaart minder om op te sturen", hakt het er wel in. Het verschil in normen&waarden ervaar ik als gekmakend, merk ik. En de wig wordt ook alleen maar groter, terwijl de tijd verstrijkt. In mijn hart denk ik: dit komt niet meer goed.

Nog geen week later stierven 2 familieleden van mijn vriend. Heel heftige begrafenis. Ik draag het gewicht van de wereld op mijn schouders op zo'n moment. Dat was eerder nooit een probleem, maar nu voelt het alsof ik alles als een spons heb opgezogen en het niet meer uit mijn systeem krijg.

Ik vind de wereld maar triestig, zo voelt het..
Ik ben niet depressief. Ik zie ook heel veel mooie dingen, ik voel ook heel veel mooie dingen.
Maar ik verlies hoe langer hoe meer de hoop ofzo? Ik kan het moeilijk beschrijven.

Afgelopen maandag werd mijn tante dus aangereden. Ze is woensdag overleden.
We zitten nu in de aanloop naar de begrafenis, en mijn hart doet ontzettend veel pijn. Niet eens perse voor mezelf, al ben ik zelf natuurlijk ook ontzettend verdrietig. Maar als ik naar mijn familie kijk, als ik voel wat zij voelen, is dat zo ontzettend veel, dat een mens er wanhopig van wordt. Wat is dit voor een wereld?

Natuurlijk buffel ik door. Natuurlijk is de wereld niet alleen maar kommer&kwel. Maar de laatste 3 jaar waren absurd pittig, en nu zit ik dus met de blues. Mijn hart voelt alsof het nooit meer blij kan zijn - hoewel ik wel kan genieten van een aantal dingen hoor! Maar overall voelt het alsof er af en toe een pleistertje over een grote, diepe etterende wond geplakt wordt, en ik kan "het leven" gewoon even niet meer overzien..

Ik kom er uiteindelijk wel weer uit hoor. Maar nu even niet...

**Geplaatst**: 09-09-24 21:32

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 09-09-24 21:32

Wat veel LWDaisy, vanaf hier een virtuele knuffel :(:)

. Ik wens je veel sterkte en kracht.

**Geplaatst**: 09-09-24 21:33

Geplaatst: 09-09-24 21:33

Jeetje, maar je hebt ook echt wel een hoop meegemaakt hoor Daisy! Daar mag je ook wel van overstuur zijn, dat is helemaal niet raar. Ik vind je supersterk als ik je verhaal zo lees.

**Geplaatst**: 09-09-24 21:38

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 09-09-24 21:38

Jeetje Daisy, wat heb je vreselijk veel ellende moeten meemaken. Ik hoop voor jou dat er mooie tijden aankomen :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-09-24 22:30

Geplaatst door de TopicStarter : 09-09-24 22:30

Heel veel sterkte LWDaisy, wat heb jij veel meegemaakt afgelopen jaren zeg!!
Heb je misschien ook hulp? Iemand waar je terecht kan om te praten of eventueel met wat ondersteuning?

Hoop dat er heel gauw veel betere tijden aankomen voor jou.
Knuffel! :(:)

**Geplaatst**: 10-09-24 07:35

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 10-09-24 07:35

Mm, ik heb wel vrienden waar ik mee kan mee praten.
De ene heeft zegmaar ervaring in een paard te verliezen, ik heb ook iemand die qua familiale miserie eenzelfde situatie heeft meegemaakt, en ik kan met mijn vriend over werkelijk alles praten, dus ik kan mijn hart wel luchten hoor.
Ik doe het alleen niet zo vaak, of niet zo diep? Vorig weekend Daisy nog eens aangehaald. Als in, een diep gesprek. En dan moet ik huilen, en dan voel ik me zo intens triest dat ik zelf liever over iets anders begin. Het is allemaal al zwaar genoeg..

Ik ga vooral gewoon werken. Ik probeer heel erg bezig te zijn.
Ik kan het me financieel ook niet veroorloven om thuis te vallen, dus dat probeer ik dan te vermijden.
Ik kan het ook niet haha, ik loop de muren op dan - ik ben eind mei geopereerd aan mijn hand en moest 5 weken revalideren. Ik ben zoveel éénhandig gaan proberen dat ik toen door mijn rug gegaan ben - dat voel ik nog steeds. Tijdens de 4de week toen werd mijn vriend na 7 jaar heel plots ontslagen - voor mij een grote stressfactor, ik ben zo iemand die zich érg druk maakt over "de centen". We zitten niet in de problemen hoor - maar ik ben er mentaal wel altijd heel erg mee bezig.

Dank voor de lieve woorden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-24 08:27

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-24 08:27

En kun je eventueel bij je huisarts of praktijkondersteuner terecht?
Soms is het fijn om alle zorgen kwijt te kunnen bij een "losstaand" persoon, zij kijken er vaak met een andere blik naar en kunnen soms ook nog wel eens tips hebben.
Of misschien een psycholoog?

Rouw moet je trouwens niet weg stoppen, rouw is heel normaal en mag er zijn!

5 jaar geleden een van mijn honden verloren en kan er nog steeds niet over praten zonder te huilen.
Ik heb daar nog steeds vreselijk veel verdriet om. Wees niet te streng voor jezelf!

**Geplaatst**: 10-09-24 09:30

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 10-09-24 09:30

Mijn huisarts heeft me na Daisy een rouwexpert aangeraden. Ik heb heel lang met de folder rondgelopen maar kwam er gewoon niet aan toe..

Rouwen mag, daar geloof ik ook in! En ik zeg ook altijd: rouwen is een werkwoord. Dat is werken geblazen.
Ik lijk alleen geen break te krijgen en er ook echt aan toe te komen ofzo..

**Geplaatst**: 10-09-24 14:38

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 10-09-24 14:38

Sterkte LW Daisy wat een hoop tegenslagen en verdriet heb je te verwerken

Ik ben zelf ook verdrietig. Ik heb een pony die het snel laat merken als een stalling niet geschikt voor haar is. Hierdoor en ook voor mezelf heb ik in de afgelopen 6 jaar al meerdere keren moeten verhuizen. Nu sta ik sinds 3 maanden op een nieuwe stal en heb ik van de stal eigenaar te horen gekregen dat ik moet vertrekken. Ik heb geen idee meer wat ik met de pony aan moet en vind het zo ontzettend sneu voor haar om weer te verhuizen. Ik wil gewoon een stal die voor ons beide goed voelt waar we jaren kunnen staan

**Geplaatst**: 10-09-24 17:50

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 10-09-24 17:50

Waarom moet je vertrekken?
Da's toch ook niet heel fijn van die stalhouder zeg... Je staat er amper 3 maand...

**Geplaatst**: 11-09-24 08:03

Geplaatst: 11-09-24 08:03

Lwdaisy. Misschien is EMDR iets voor je. Mijn dochter bleef in het verdriet van het verlies van haar pony hangen. Ze heeft EMDR gehad en zoals zij het zo mooi omschreef het verdriet was eerst een vierkant met vier scherpe hoeken. Nu is het een hartje met nog maar 1 scherp hoekje

**Geplaatst**: 11-09-24 15:00

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 11-09-24 15:00

Ik ben verdrietig om onze hond, die pas 2 jaar is maar qua gezondheid erg slecht gaat. We laten alles onderzoeken en behandelen, het leek weer beter te gaan, maar vandaag toch weer een slechte wending, wat de prognose weer slechter maakt. Het voelt zo machteloos dat we hem niet gewoon 'ff' beter kunnen maken. Hij is echt ons beste vriendje en kan er niet aan denken dat we hem nu al zouden moeten laten inslapen..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-24 19:20

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-24 19:20

Wat vreselijk verdrietig SUSANNEx.

Heel veel sterkte gewenst, ik hoop dat er nog een doorbraak in de onderzoeken komt en dat jullie hondje beter mag worden. :knuffel:

**Geplaatst**: 11-09-24 20:39

Geplaatst: 11-09-24 20:39

SUSANNEX; hopelijk mag het de goede kant weer terug opgaan, want je hond op jonge leeftijd te moeten laten gaan doet intens zeer. :knuffel:

Daarover gesproken.
Mijn hart doet deze week net een beetje meer zeer dan andere dagen. Deze week begonnen bij een nieuwe baan. Normaal als ik thuis kwam van werk stond er iemand enthousiast te kwispelen, gingen we op wandeling. Soms kilometers langs, soms alleen maar een stuk het strand op lopen om te gaan zitten en niets te doen. Waarbij hij dan met heel zijn gewicht tegen mij aan leunde alsof hij wilde zeggen; het komt goed, ik ben hier.

En nu? Er staat niemand meer te kwispelen.
De pijn is nog steeds intens en ik mis hem meer en meer.
Ik vind het leven zonder hem gewoon niet zo leuk op het moment.

**Geplaatst**: 12-09-24 08:57

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 12-09-24 08:57

Wat verdrietig CupCakes, ik kan het me heel goed voorstellen.. :(:)

Dikke knuffel!

**Geplaatst**: 14-09-24 10:45

Geplaatst: 14-09-24 10:45

Ik ben niet verdrietig maar wel geschrokken, hoort dat ook hier? Ik was gisteren bij een vriendin en we werden opgeschrikt door echt een kabaal wat maar door ging. Bleek een uur later om een schietpartij te gaan met een ak47. Ik heb echt nog nooit zoiets gehoord in mijn leven en vraag me echt af waarom sommige mensen dat blijkbaar allemaal nodig vinden hier in Nederland? Ik kan ook echt niet beschrijven hoe hard het klonk en het was best een eindje weg nog. $:\$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-09-24 11:25

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst door de TopicStarter : 14-09-24 11:25

Kan ik me héél erg goed voorstellen Cupcakes. Zoiets doet ook ongelooflijk veel pijn. Veel sterkte! :knuffel:

Wow nevica, kan me voorstellen dat je geschokken bent! En natuurlijk mag dat ook hier.
Lijkt me ook echt vreselijk eng om mee te maken. Gelukkig maar dat het nog wel een eindje weg was.
Maar begrijp je helemaal, waar gaat dit naartoe in NL (en rest van de wereld)?

**Geplaatst**: 14-09-24 14:34

Geplaatst: 14-09-24 14:34

Suzanne F. schreef:
soloro schreef:
Gecondoleerd!

Ik zit sinds vorige week weer in de kliniek ivm depressie en ik vind het erg eenzaam.. ene kant vind ik dat delen lastig, aan de andere kant zou dat het niet moeten zijn.

He wat vervelend voor je. Ik wou dat ik je kon helpen. Ik heb ook jaren van depressie gekend. Het gaat nu al heel lang goed gelukkig. Was er maar een toverstokje voor he? Dikke knuf.

Ja was er maar een toverstokje. Ik merk ook dat hoe vaker ik de opname in ga hoe meer mensen afhaken. Waar in het begin mensen nog op bezoek kwamen/kaartjes stuurden/appjes stuurden ik ondertussen van de meeste niks meer hoor. Merk dat ik dat toch wel verdrietig vind. Ik snap dat het lastig is als iemand meerdere keren opgenomen is geweest of is.. maar maakt het niet minder eenzaam. En ik ben ook niet iemand die zelf dan iemand vraagt om langs te komen of iets anders, dan voel ik me "tot last".

**Geplaatst**: 14-09-24 15:44

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 14-09-24 15:44

Ben je nu weer thuis? Of nog in de kliniek? Ja er is veel onbegrip. Ik ben nooit opgenomen geweest dus daar kan ik niet over meepraten. Wel over hele donkere periodes, jaren zelfs.
Op zich heb je ook meer aan 1 of 2 goede vrienden dan aan al die losse vriendinnen die alleen iets van je willen en als het lastig wordt dat ze weg zijn.

**Geplaatst**: 14-09-24 15:49

Geplaatst: 14-09-24 15:49

Suzanne F. schreef:
Ben je nu weer thuis? Of nog in de kliniek? Ja er is veel onbegrip. Ik ben nooit opgenomen geweest dus daar kan ik niet over meepraten. Wel over hele donkere periodes, jaren zelfs.
Op zich heb je ook meer aan 1 of 2 goede vrienden dan aan al die losse vriendinnen die alleen iets van je willen en als het lastig wordt dat ze weg zijn.

Nee ben nog in de kliniek.. geen idee hoelang nog. Nee klopt je hebt inderdaad meer aan een paar goede vriendinnen.

**Geplaatst**: 14-09-24 15:54

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 14-09-24 15:54

Wat voor therapie krijg je daar dan? Mag ook in pb hoor als je dat fijner vindt. Komt familie wel op bezoek?