Moderators: Ladybird, Mjetterd, xingridx, ynskek, Polly, Hanmar
Wijslander schreef:Sterkte Caitlin, pijnlijk herkenbaar pff...
Vinden jullie het ook zo moeilijk dat er na een paar jaar vanuit de (directe) omgeving niet meer zoveel aandacht voor is rond de moeilijke dagen?
Ik kan het maar moeilijk verkroppen dat bepaalde mensen bijvoorbeeld verwachten dat ik mijn verjaardag weer 'gewoon' vier, terwijl mijn moeder 2 dagen ervoor overleden is en ik op die dag met totaal andere dingen bezig ben dan met taart en cadeautjes. Vreselijk.
En dan wordt mijn moeder en haar dood als gespreksonderwerp helemaal verzwegen, net alsof de hele ellende dan niet bestaat ofzo. Lekker gezellig 'met zijn allen' aan de koffie, bah.
Grit schreef:Vorige week is mijn moeder overleden. Ik ervaar veel steun uit mijn omgeving, maar ik vind het fijn hier mee te lezen/praten, omdat ik ook merk dat het lastig is om je wisselvallige gevoelens te delen. Ik weet dat rouw voor iedereen anders werkt, maar wie weet kan ik ook hier steun en herkenning vinden.
Mijn moeder is in haar huis opgebaard. Ik heb veel bij haar gezeten, daar was het zo gemakkelijk om te huilen en mijn verdriet te delen met mijn broer en vader (ex-man van mijn moeder). We hebben veel gepraat.
De afscheidsavond en uitvaart zijn wat langs mij heen gegaan en daarna gaat ook iedereen weer zijn eigen pad. Mijn broer is terug naar Amerika, ik ben begonnen met het regelwerk omtrent haar overlijden, rommel wat in haar huis (wat ook leeg zal moeten) en ondertussen zitten we ook zelf midden in een verhuizing.
Verder zonder mijn lieve moeder, de weg naar haar overlijden en het overlijden voelen nog onwerkelijk. En als ik hier de berichten lees, besef ik ook dat dit pas het begin is.