Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Zertab schreef:Ik ben mijn verzorgpaard op nogal banketstaaf manier kwijt geraakt.Hij is niet verkocht.
Ik voel me heel erg gebruikt. Ik heb hem opgeleid tot aan dat het inrijden dat heeft eigenaar uitbesteedt omdat ik daar niet capabel genoeg voor ben. En nu ineens word ik aan de kant gezet.
Al mijn tijd, liefde al die maanden... Geld... Ik heb zelf een zadel aan laten meten en gekocht voor hem.
Ik ben boos.
Ik ben vooral verdrietig. Ik mis hem. Ik kan naar hem toe maar ik durf niet. Pleister er in een keer aftrekken toch?
En ik wil nooit meer paardrijden of iets met paarden doen. Een eigen paard is niet haalbaar. En voor een ander wil ik het niet meer doen.
Aatrox schreef:Het is 'gelukkig' allemaal verzekeringswerk en we zijn 'gelukkig' ook goed verzekerd hiervoor, dus we zullen geen rekening zien, vandaag is de aannemer vanuit de verzekering al langs geweest namelijk. Maar de verkoop moet wel 2-3 maanden uitgesteld worden.. En je ziet net je zuurverdiende en uitgegeven investering weggesloopt worden.. We hebben extra dubbele lasten en het geeft gewoon een nare nasmaak mee. Eigenlijk hadden we de deur gistermiddag 'dicht gedaan' en dan wordt die weer even keihard opengetrokken..
YvonneV schreef:Aatrox schreef:Het is 'gelukkig' allemaal verzekeringswerk en we zijn 'gelukkig' ook goed verzekerd hiervoor, dus we zullen geen rekening zien, vandaag is de aannemer vanuit de verzekering al langs geweest namelijk. Maar de verkoop moet wel 2-3 maanden uitgesteld worden.. En je ziet net je zuurverdiende en uitgegeven investering weggesloopt worden.. We hebben extra dubbele lasten en het geeft gewoon een nare nasmaak mee. Eigenlijk hadden we de deur gistermiddag 'dicht gedaan' en dan wordt die weer even keihard opengetrokken..
Heel veel sterkte. De dubbele woonlasten zijn deels een gevolg van de brand. Dit zou ik zeker bij de verzekering aankaarten
Zertab schreef:Ik ben mijn verzorgpaard op nogal banketstaaf manier kwijt geraakt.Hij is niet verkocht.
Ik voel me heel erg gebruikt. Ik heb hem opgeleid tot aan dat het inrijden dat heeft eigenaar uitbesteedt omdat ik daar niet capabel genoeg voor ben. En nu ineens word ik aan de kant gezet.
Al mijn tijd, liefde al die maanden... Geld... Ik heb zelf een zadel aan laten meten en gekocht voor hem.
Ik ben boos.
Ik ben vooral verdrietig. Ik mis hem. Ik kan naar hem toe maar ik durf niet. Pleister er in een keer aftrekken toch?
En ik wil nooit meer paardrijden of iets met paarden doen. Een eigen paard is niet haalbaar. En voor een ander wil ik het niet meer doen.
Fearn schreef:Ben even verdrietig dat ik echt een hele zware nacht/ochtend achter de rug heb (ik had sinds gisteravond rond 12 uur plots extreme hoofdpijn, zo erg dat ik bang was dat er iets ernstigs was, en van ellende wist ik niet meer waar ik t moest zoeken, het duurde tot vandaag 1 uur smiddags)![]()
Gelukkig kwam een superlieve vriendin medicatie brengen (mijn migraine medicatie was op, maar desondanks normaal gesproken is zelfs een migraine aanval niet zó erg en gaat ook vanzelf over, maar dit was echt 13 uur lang aan één stuk door zeer heftige hoofdpijn)..
De hoofdpijn is na de medicatie gelukkig gezakt maar ik weet niet wat de oorzaak isMigraine is meestal door stress/vermoeidheid, en ik zit daar al wel langdurig mee maar ik doe erg mijn best om leuke en/of ontspannende dingen te doen. Ik had zelfs gisteren een heel rustig dagje gedaan, en toch werd ik zo erg gestraft
![]()
En wat me dus verdrietig maakt is dat ik het niet begrijp en niet meer weet wat ik anders nog meer moet doen om stress te verminderen (ik kan even niks veranderen aan m'n leven nu, behalve kleine dagelijkse dingetjes). En ik ben nu helemaal kapot van afgelopen nacht en ik ben alleen thuis en voel me wat verslagen ofzo
Amber_anne schreef:Een afspraak bij de huisarts is fijn, misschien kan ze je een verwijzing geven naar de neuroloog? Voor migraine kun je in het ziekenhuis botox krijgen. Ik heb spanningshoofdpijn dus moet het bij een kliniek laten zetten
Een oorbel heb ik ook gehoord maar heb er geen ervaring mee. Het is wel een geval baat het niet dan schaadt het niet
Poekkie schreef:Zertab schreef:Ik ben mijn verzorgpaard op nogal banketstaaf manier kwijt geraakt.Hij is niet verkocht.
Ik voel me heel erg gebruikt. Ik heb hem opgeleid tot aan dat het inrijden dat heeft eigenaar uitbesteedt omdat ik daar niet capabel genoeg voor ben. En nu ineens word ik aan de kant gezet.
Al mijn tijd, liefde al die maanden... Geld... Ik heb zelf een zadel aan laten meten en gekocht voor hem.
Ik ben boos.
Ik ben vooral verdrietig. Ik mis hem. Ik kan naar hem toe maar ik durf niet. Pleister er in een keer aftrekken toch?
En ik wil nooit meer paardrijden of iets met paarden doen. Een eigen paard is niet haalbaar. En voor een ander wil ik het niet meer doen.
Lastig. Sterkte.
Welke opleiding voor het inrijden heb je dan gegeven? Leren longeren bedoel je? Was het de afspraak dat je later zou bijrijden? Want het is wel erg ongebruikelijk dat een bijrijder zelf een zadel koopt en laat aanmeten. Als bijrijden niet de afspraak was kan ik ergens begrijpen dat dat voor de eigenaar best wel verstikkend voelt als bijrijder een zadel koopt.
black_kelpie schreef:Ik ben inmiddels bijna 10 maanden doof en ik ben het zo ongelooflijk zat. Ik wil weer gewoon met mensen kunnen praten, muziek luisteren. Man wat ik er niet voor over zou hebben om muziek te kunnen horen
black_kelpie schreef:Dat werd in het begin wel gezegd, maar inmiddels is die verwachting bijgesteld. Misschien wordt het nog iets beter, maar niet meer oké. Hoorapparaten geven helaas maar heel beperkt verbetering, en mijn autisme maakt dat ik die dingen in/aan mijn oren ontzettend slecht kan verdragen, dus dat schiet ook niet op.
black_kelpie schreef:Op dit moment niet nee. Er staat wel een lijntje open, maar die psychiater wilde me antidepressiva voorschrijven met een contra-indicatie met mijn medicatie, in combinatie met, jawel, muziektherapie. Het vertrouwen was daarna wel weg.
Het zou goed zijn om actief op zoek te gaan naar hulp, dat weet ik, maar als je maandenlang van alle kanten hoort dat niemand je echt kan helpen dan denk je op een gegeven moment, "laat ook maar". Daarbij is communicatie ook gewoon echt heel lastig, het kost ontzettend veel energie die ik niet heb.