whiiiiiiiiiiiiiiiiii I'm Back!!! eindelijk
ik zal hier eens vertellen hoe je je verjaardag echt spectaculair maakt op zen Lore's
ik was gaan foto's nemen van Basje en roxanne, omdat ik al even beloofd had aan Rox's haar vorig baasje om foto's te sturen. dus, mijne verjaardag en iedereen kreeg dan iets extra. ik had juist 2 emmers appels van onze bomen aan Basje en Roxanne gegeven en ondertussen had ik foto's genomen.
Basje was, toen ik Roxanne fotografeerde, in een 2de weide gegaan. de poort had ik laten openstaan, ze hadden er de hele namiddag al gestaan.
toen ik klaar was met Roxanne, riep ik Basje dat hij moest komen, zodat ze konden gaan slapen.
ik stond in de poort tussen de 2weides, met mijn linkervoet tegen een betonnen blok van een van de hekken. Roxanne stond achter mij, maar dat wist ik niet.
Ik riep Basje, en terwijl dat ons klein manneke kwam, vond Roxanne dat zij nog ff mij een dikke verjaardags-mush-knuffel-duw-por moest komen geven
voor ik het goed en wel wist, duwde Roxanne tegen mijn linkerschouder. hierdoor verloor ik mijn evenwicht en viel ik voorover. ik viel jammer genoeg niet gewoon voorover, maar mijn knie knakte door, 180 ° naar de verkeerde kant dus. ik voelde mijn linkertenen ineens keihard tegen mijn buik duwen, hoorde een oorverdovend gekraak en voelde hoe Roxanne over mij heen stapte. Ik knalde met mijn hoofd tegen de poort en daardoor werd ik terug naar achteren gekatapulteerd. hierdoor plooide mijn been zich ook weer in de normale richting en weer was er een oorverdovend gekraak.
het eerste wat ik toen heb gedaan, was met alle kracht die ik had, mezelf ongeveer 1 meter aan de kant schuiven. ik lag immers voor de poort, en mijn 2 sjarlewieters liepen daar ook rond..
toen ik 'veilig' aan de kant lag, merkte ik dat ik mijn gsm niet bijhad, Maarten zat net bij de buren.... toen voelde ik mijn knie.... een pijn die ik met niets ter wereld kan omschrijven. een poging daartoe zou zijn, als ze je knie helemaal uit zijn gewricht rekken en trekken en ondertussen met messen erin steke. vanaf die eerste seconde dat de pijn zo hoog werd dat ik mijn adem niet meer normaal kon nemen, ben ik volop in paniek gevlogen.
een kwartier later kwam Maarten aangelopen. de honden liepen buiten in de tuin te blaffen, ook zij waren in paniek. Basje liet Maarten eerst niet tot bij mij komen, dus moest hij vanop een afstand de ambulance bellen. toen hij de honden ging binnen zetten, heb ik mijn ouders gebeld.
van de volgende momenten herinner ik mij flarden, maar vooral de pijn herinner ik mij heel goed. ineens stonden allemaal bekende gezichten bij ons in de weide, de ambulanciers stonden met de handen in het haar omdat ze zonder bijzijn van een dokter geen pijnstillers mogen geven, Basje en Roxanne moesten in een andere weide gezet worden onder mijn instructies omdat Basje niemand in mijn buurt liet...
dan kwam ik in het ziekenhuis... om het kort te maken, mijn knie is op 3 plaatsen gebroken.
vrijdag kon ik pas worden geopereerd omdat mijn been zo immens gezwollen was...
resultaat: 5 schroeven en 1 plaat in mijn knie. ze zijn niet zichtbaar van buiten uit, omdat er een heel grote kans is dat ik die dingen levenslang ga mogen meedragen...
er is geen zekerheid dat ik ooit nog normaal ga kunnen stappen, lopen, wandelen, hurken,...
er is geen zekerheid dat ik ooit nog zal kunnen paardrijden....
er is zekerheid dat ik niet levenslang in een rolstoel moet. ik stap sinds vandaag weer met krukken. welliswaar met onmenselijk veel pijn en maar enkele seconden, maar ik sta weer recht! onkruid vergaat niet
verder lig ik nu bij mijn ouders. ik probeer ze niet tot last te zijn, maar dat is nogal moeilijk, aangezien ik voor de simpelste dingen op hulp moet roepen. iets wat ontiechelijk frustrerend is voor zo een zelfstandig, koppig, eigenwijs mens als ik
die tijd in het ziekenhuis, die anderhalve week, waren de hel. constante pijn, enkele verpleegsters die me behandelden als een object dat geen pijn kan en mag hebben, constant wachten tot anderen beslissen wat ik wel en niet mocht en kon doen, degoutant eten, volledig hulpeloos zijn, mijn dieren anderhalve week niet zien, Maarten anderhalve week het hele huishouden alleen laten doen, wetende dat ik thuis op die tijd, veel had kunnen doen, weten dat mijn hondjes op mij zaten te wachten, wetende dat mijn paardjes zaten te wachten op hunne 'goeiemorgend men apenjong allemaal' en hunne 'slaapt goed smosskes'....
gisteren heb ik pas mijn 1ste klop gekregen, ik ben ineengestort als een klein kind, ik kon niet meer buiten wenen en nog eens wenen.
nu lig ik van deze namiddag bij mijn ouders. de pijn is er nog altijd, en snel weggaan zal hij niet.
ik mag 3 maanden absoluut niet steunen op mijn voet. normaal heb ik 3 maand ook een gips aan.
deze gips wordt de 15de uitgedaan, om de draadjes los te doen van de minstens 30cm grote wonde op mijn been.
dan volgen er nog eens minstens 3 maand revalidatie
dan pas zullen we zekerheid hebben
gelukkig hebben vele prachtige mensen mij hier nu al doorgesleurd, met telefoontjes, smsjes, bezoekskes, kaartjes,... zij weten wie ze zijn, en zij weten hoe dankbaar ik hun ben
al heb ik het toen misschien niet goed kunnen zeggen, maar ze mogen er zeker van zijn