
Ik ben verdrietig, omdat ik gewoon zo moe ben en mijn emmertje zo vol zit. Na het overlijden van mijn moeder 6 jaar geleden, mijn vader 3 jaar geleden en mijn scheiding 9 maanden geleden zijn alle hobbeltjes die ik tegenkom grote bergen. Deze week een lamp die het niet meer deed, mijn fiets die kapot is waardoor ik de kinderen lopend naar school moet brengen en een dochter die het moeilijk heeft en daardoor slecht slaapt (en ik ook). De enmer voelt deze week zo vol dat er geen druppel meer bij kan.
Tijd om even weer wat ruimte te krijgen in die stomme emmer, zeg.
En dan voel ik me ook nog eenzaam, zo alleen in mijn nieuwe huis. Juk.