Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-10-19 22:20

Geplaatst: 27-10-19 22:20

Wat een dilemma TS! Gelukkig hebben jullie sowieso nog 6 maanden om er goed over na te denken, maar kan me voorstellen dat dit je leven even op z'n kop gaat zetten mochten jullie er voor gaan. Ik zou vooral nadenken over waarom je een kind wilt. Omdat het jou/jullie gelukkig maakt, of heb je er ook daadwerkelijk alles voor over om je kind(eren) gelukkig te maken? Hier moest ik vooral aan denken bij dit stukje:

Mona81 schreef:
*knip*

Ik denk ook dat we het bij 1 kind zouden houden, vanwege de gezondheid van mijn man. Veel dingen zouden wel op mij terecht komen denk ik.
De twijfels die ik heb om het wel te doen of ervoor te gaan, is eigenlijk angst denk ik. Angst dat het financieel niet kan (terwijl dit in ons geval denk ik onzin is), maar vooral denk ik of ik nog tijd heb voor mijn pony en de andere dieren.
En gewoon de verantwoordelijkheid voor een nieuw mensje.

*knip*

Sowieso is kinderen niet iets wat je kunt 'nemen', afgezien van of jullie uiteindelijk wel kinderen (kunnen) krijgen is het ook niet gegarandeerd dat je 1 gezond kind krijgt afgeleverd.

Het kan ook een tweeling zijn, of een ziek of gehandicapt kind, ben je bereid om je hele leven hiervoor om te gooien? Ook de dieren en jullie andere toekomstplannen indien nodig? En wil je wel dat het kind anders zonder broer/zus opgroeit met toch wat oudere ouders, of een zieke vader? En zie je het zitten dat alle zorg op jou terecht komt, naast wellicht later de zorg voor je partner? Vervelende vragen, maar wel goed om bij stil te staan.

Aan de andere kant is zo'n moedergevoel ook iets 'natuurlijks' en als jullie er samen voor willen gaan is dat jullie helemaal gegund! Ik snap wel dat angst in deze keuze meespeelt, maar mocht je er echt voor gaan dan gaat het vast goed komen. Ik heb het idee dat veel moeders angsten hebben maar als het kind er eenmaal is ze het super doen. Ben benieuwd waar jullie uiteindelijk voor gaan kiezen!

**Geplaatst**: 27-10-19 23:20

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 27-10-19 23:20

Je hebt nog even TS. Denk er rustig over na, laat het allemaal bezinken.

Best heftig dat die keuze nu ineens anders wordt, voor jou. Lijkt me best moeilijk als je altijd gedacht te hebben een kinderloos leven te hebben, en dan ineens is dat verlangen er toch. Aan de andere kant ook heel mooi, nu kan het nog. Ik kan makkelijk praten, ik wil als ik er voor kan kiezen zeker kinderen. Maar uiteindelijk is het jouw beslissing. Maar als je die verlangens blijft hebben en je wilt dingen in je leven er voor op geven zou ik zeker zeggen; doen. Nu kan het nog en het is zó bijzonder, een kindje. Ook al heb je misschien slapeloze nachten, en moet je veel opgeven, er zitten ook zo enorm veel mooie en bijzondere kanten aan.

**Geplaatst**: 28-10-19 07:00

Geplaatst: 28-10-19 07:00

Nikass schreef:
Op de lagere school had ik een jongetje in de klas, zijn vader was 70. Wij vonden dat destijds zielig, maar tegenwoordig zie je een aantal bn-ers ook op die leeftijd vader worden.

Het blijft nog steeds even zielig natuurlijk.

**Geplaatst**: 28-10-19 07:33

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 28-10-19 07:33

Waarom is dat nou weer zielig?
Mijn tante is met een 20 jaar oudere man getrouwd en wat juist het grote voordeel was is dat hij in de veel huiswerk leeftijd altijd thuis was om de kinderen te helpen en naar hobbies te brengen. Hij is een topfitte sporter.

**Geplaatst**: 28-10-19 07:40

Geplaatst: 28-10-19 07:40

Sizzle schreef:
Waarom is dat nou weer zielig?
Mijn tante is met een 20 jaar oudere man getrouwd en wat juist het grote voordeel was is dat hij in de veel huiswerk leeftijd altijd thuis was om de kinderen te helpen en naar hobbies te brengen. Hij is een topfitte sporter.

Wat er zielig is aan een 70-jarige vader? Nou, dat de meeste mensen voor hun 85e het loodje leggen of afgetakeld met alzheimer in 'n verzorgingstehuis zitten. Je gunt een kind toch ouders die de grootste kans maken tot een eind in hun volwassenheid mee kunnen?

**Geplaatst**: 28-10-19 07:48

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 28-10-19 07:48

Veel jonge vaders zien hun kinderen amper. Mijn vader wist meestal niet eens hoe oud we waren omdat meer in het buitenland was dan thuis.
Ik weet oprecht niet of dat zo veel beter is

**Geplaatst**: 28-10-19 08:33

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 28-10-19 08:33

Een jonge leeftijd geeft nergens garanties op. Het leven is niet te voorspellen en niet maakbaar.

**Geplaatst**: 28-10-19 08:51

Geplaatst: 28-10-19 08:51

Ik en mijn man zij relatief oude ouders we waren beiden gewoon de ware nog niet tegen gekomen.
Het ging bij ons gewoon goed, en dat weet je nooit op voorhand. En ik ben er nog altijd gelukkig mee die 2kleine kabouters.
Maar maak je geen illusies het is niet altijd geweldig maar voor ons een positive verrijking van het leven.
als ze er niet geweest zouden zijn dan zou ik oprecht wat gemist hebben.

tja over het gehandicapte stukje...zo ze zijn zo zijn ze!
puntgaaf of met een beperking je zult het er mee moeten doen, dat hoort bij de keuze van een kind!

**Geplaatst**: 28-10-19 08:57

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 28-10-19 08:57

Op echo's en met de nipt kun je ook al veel uitsluiten.

**Geplaatst**: 28-10-19 09:01

Geplaatst: 28-10-19 09:01

Mijn schoonma was 34 met de eerste en 46 met de laatste en met die laatste ben ik getrouwd. Mijn schoonmoeder was 20 jaar ouder als mijn mam . En leeftijd zegt lang niet alles want ze zijn ( ook mijn ouders) in een tijdsbestek van acht jaar overleden, mijn vader zelfs als eerste met 70, zo oud was mijn schoonma toen ik haar van haar laatste kind verloste . Een kind is zeker niet zalig makend maar de enigste zekerheid is ze niet krijgen. Je weet nooit wat je op de wereld zet, qua uiterlijk kunnen ze op je lijken qua innerlijk kunnen het fijne of minder fijne personen worden. Daar heb je als ouders lang niet altijd invloed op. Maar ik had ze niet willen missen terwijl bij ons het gevoel er niet was, we zijn aan kinderen beginnen omdat we ze wilden en je toch een keer moet beginnen. Dus geen broedse kip maar gewoon beslist dat het maar eens moest gebeuren.

**Geplaatst**: 28-10-19 09:14

Geplaatst: 28-10-19 09:14

geerke schreef:
Nou is inderdaad een puberend kind en een moeder in de overgang geen ideale combi

Nou, hier ook en het valt reuze mee. Tuurlijk af en toe aanvaringen, maar dat hoort erbij. De puberteit van mijn kids valt mee en mijn overgang ook...dus dat kan je ook niet vantevoren zeggen dat dit een belemmering zou moeten zijn.

Ik vind dat als je het echt wilt, je alle beren, hobbels en bergen daarbij voor lief neemt. Iedereen komt die hobbels en bergen tegen in het leven...de een rechtsom...de ander linksom. Maar maak je keuzes met je hart dan zal je de bergen ook (meestal) wel overwinnen....

**Geplaatst**: 28-10-19 09:56

Geplaatst: 28-10-19 09:56

Ik heb wel altijd een kinderwens gehad. Maar ik ben mijn man pas op latere leeftijd tegen gekomen. We zitten nu in het medische traject omdat het na een tijd proberen bij ons niet vanzelf gaat. Inmiddels ben ik 40. Ik voel me totaal geen 40 en voel me niet te oud voor een kind. Ik heb een stabiele relatie en een prima baan. Ik ben er nu juist meer dan klaar voor!
Ts als jullie er beiden achter staan zou ik zeggen:ga er voor! Ik wens jullie heel veel succes en wijsheid met jullie beslissing!

**Geplaatst**: 28-10-19 10:21

Geplaatst: 28-10-19 10:21

Zo veel pagina's op zo'n korte tijd

Hier exact hetzelfde beleefd. Ik heb zelf vier broers en toen de middelste van het gezin (ik ben de oudste) zijn zoontje geboren werd, was ik 38. Leeftijdsverschil tussen mij en die broer bedraagt 9 jaar dus ik heb hem als baby gekend.
We gingen op kraamvisite en ineens lag daar een baby die weliswaar pasgeboren was, maar die ik precies herkende en al eens eerder gezien had. Mijn neef lijkt dan ook sprekend op zijn paps.

Ik had ook altijd gezegd geen kinderen te willen, wel er altijd bij gezegd dat mocht ik er eentje aan de voordeur vinden dat ik er goed zou voor zorgen (vorm van beeldspraak he). Ik zag mezelf ook nooit in een ziekenhuisbed liggen met een kleine baby in een "glazen bakje" naast mij.

Toen zag ik dus mijn neefje en bam, kort daarna was ik zwanger maar dat is geëindigd in een miskraam. Om een lang verhaal kort te maken, ondertussen ben ik 52 en al 7 jaar mama van de meest fantastische Chinese zoon. Ik zeg er altijd bij, zo'n super geweldig ventje, kan je zelf niet maken

Het beeld dat ik had dat ik nooit in zo'n kraambed zou liggen, is dus uitgekomen maar ik vind het fantastisch.

**Geplaatst**: 28-10-19 10:26

Geplaatst: 28-10-19 10:26

Sizzle schreef:
Ik kan echt 100 redenen bedenken om niet aan kinderen te beginnen, maar de combi puber/overgang is echt nog nooit in me opgekomen.
Om je nou alvast 16 jaar van te voren druk te maken over een potentiele ruzie
Geef dat kind een paard en je ziet ze de gehele puberteit niet eens

Mijn moeder was niet in de overgang toen ik puberde en we hadden alsnog flinke botsingen :')

Het paard hielp soms wel, werd vooral gebruikt als straf (niet op concours als....)

TS, ik zou heel goed de tijd nemen om erover na te denken en niet alleen je hormonen te volgen. Geef jezelf bijvoorbeeld een half jaar en zet dan de voors en tegens naast elkaar..

**Geplaatst**: 28-10-19 10:29

Geplaatst: 28-10-19 10:29

Na met veel interesse het topic gelezen te hebben pak ik dan ook maar even de pen op. Ik herken namelijk best veel in je verhaal TS, met als uitzondering dat ik (nog) niet in de fase zit waarbij een omslag plaatsvindt in de wel/niet kinderwens.

Het volgende komt uit de greep “persoonlijke overpeinzingen en belangen”. Ook ik ben altijd heel duidelijk bewust kinderloos geweest (en nog steeds). Op een hormonale periode van een aantal weken na toen ik 20 was (smoorverliefd en wat in de war zullen we maar zeggen). Mijn persoonlijke redenen hebben altijd wat gevarieerd maar zijn altijd wel min of meer hetzelfde gebleven. Lichamelijk heeft mijn lichaam veel klappen gehad toen ik jonger was, het idee van een zwangerschap en wat dat van het lichaam vraagt wilde ik mijn lichaam niet ook nog aan doen. Daarbij is het heel lang uberhaubt de vraag geweest of ik wel "vruchtbaar" was. Pas sinds 2 jaar vertoon ik weer tekenen van ongesteld zijn, maar door de (voor de zekerheid) geplaatste spiraal is dat ook moeilijk te monitoren. Dat ik het niet lastig vond, dit idee van onvruchtbaar zijn, komt doordat ik emotioneel ook geen kinderwens had. De impact op je leven, maar des te meer, de wereld van nu. Ik heb altijd aangegeven dat ik me niet prettig voel om een kind in een wereld te brengen waar zoveel cruciale en onopgeloste vraagstukken zijn. Waarbij ik ook meteen heel duidelijk wil aangeven absoluut geen "mening" te hebben over mensen die wel kinderen krijgen. Het is een uiterst persoonlijke keuze, en dat moet het ook blijven. Mijn mening gaat over mijn leven, en wie ben ik om te bepalen voor een ander wat hij of zij wel of niet moet doen. Een andere overweging voor mij is dat als ik een kind onder mijn hoede zou nemen, ik tot op zekere hoogte het idee wil hebben dat de basiszorg ook altijd beschikbaar is. Dus vanuit huisvesting bezien, financieel de draagkracht hebben, stabiliteit in de leefomgeving. Met daarin ook beseffende dat niets altijd zeker is, en dat je alleen op basis van het nu voorzichtige voorspellingen kunt doen.

Mijn moeder was 35 toen ze mij kreeg, 38 bij mijn zusje en 40 bij mijn broertje. We zijn allemaal in principe gezonde kinderen geweest, niets dat stelt dat haar "wat oudere leeftijd" problemen heeft gegeven. Misschien dat ze zelfs meer mee te geven had aan ons, door de inmiddels al vergaarde levenswijsheid. Maar al deze factoren zijn niet vast te pinnen op cijfers en statistieken. De ouder je wordt, de groter de kans dat een kind niet helemaal "gezond" is, ja. Maar diezelfde wetenschap verteld dus ook dat er ook nog steeds een aanwezige kans is dat het allemaal dikke prima is. Andersom geldt het ook, jonger kinderen krijgen is geen garantie op een gezond kind. Alles hangt af van teveel factoren en die zijn niet met statistiek samen te vatten.

Als kind opgegroeid met een "oudere" moeder zie ik er geen problemen in om op die leeftijd of zelfs later een kind te krijgen. Wat ik wel heb geleerd van mijn opgroeien is dat er andere factoren zijn die sterk zouden mogen meewegen in deze beslissing. Mijn vader was geen fijne man, zachtjes gezegd, en mijn moeder, uit een andere tijd, heeft heel lang geprobeerd om het beeld van een gezin na te leven, want dat was beter voor de kinderen. Achteraf gezien was onze jeugd veel minder heftig geweest (waarschijnlijk) als ze wel bij hem was vertrokken. Dat heeft ze mij veel later ook bekend, zonder "spijt" te hebben van de keuzes die ze gemaakt had, immers, we maken keuzes omdat we denken dat die op dat moment het beste zijn, en op dat moment is de kennis die we achteraf hebben opgedaan nog niet aanwezig.

Dat we het financieel altijd moeilijk hadden maakte niet dat we "ongelukkige" kinderen waren, maar ik heb wel gezien hoeveel dat van mijn moeder heeft gevraagd. Dat maakt dat ik bij de vraag over kinderen (of uberhaubt elk levend wezen, dus ook mijn paarden en andere dieren) altijd vraag; verwacht ik de basiszorg te kunnen voldoen, ook als het wat tegenzit. Misschien dat mijn piepkleine mogelijk toch aanwezige kinderwens zich uit in de dieren om mij heen. Op het moment dat ik per dier besloot ze onder mn hoede te nemen ging ik er altijd van uit dat ze voor de rest van hun leven ook bij mij zouden zijn. Verwacht ik die zorg te kunnen dragen, dan waren ze welkom. Anders was met veel moeite het antwoord toch nee geweest. Nu, in periodes met wat tegenslag (beide auto's binnen een week kapot, de ene meer dan de ander, terwijl we net een flink deel in de noodzakelijke verbouwing stoppen voor ons hopelijk toekomstige huis waarvan de financiering al maanden een dik avontuur is en ineens ook het bedrijf waar mn vriend werkzaam is op de afgrond blijkt te staan) is mijn eerste angst, wat als ik de paarden, kippen en katten niet meer kan bieden wat ze nodig hebben. Zij gaan namelijk voor alles, en belangrijker; op dit moment zijn ze van mijn keuzes afhankelijk.

Die angst zal er ook zijn mijn kinderen. Ik besloot bewust dat ik de dieren om me heen wilde, ze brengen waarde, geluk en zingeving in mijn leven en ik hoop dat ik dat ook terug kan geven. Vervang dieren door kinderen en het zal wellicht hetzelfde zijn. En als ik dat vertel aan iemand, zeker als ze kinderen hebben, dan krijg ik nog wel eens het pittige antwoord; maar een kind kun je niet zomaar "doorverkopen". Waar, enerzijds, maar dat neemt niet weg dat mijn gevoelswezen precies hetzelfde vindt over de dieren om me heen, ze afstaan is mijn grootste angst.

Al met al, het is heel persoonlijk, deze keuzes. Zowel alles wat ik net opgeschreven heb, als wat door anderen in dit topic al is gedeeld. We vinden er allemaal wat van, gekleurd door onze eigen ervaringen, voorkeuren en voornemens. En dat is oke. Al die meningen, hoe verschillend ook, zijn voor de persoon waartoe ze behoren van dezelfde waarde en net zo belangrijk. De enige gelijke factor is dat eenieder wil kunnen kiezen wat voor hem of haar het beste voelt. We vinden elkaar niet altijd in wat we denken, maar in het feit dat we zelf kunnen beslissen. Het is fijn om je gevoelens, twijfels en vragen te toetsen aan de hand van de ervaringen van een ander, maar geen van deze ervaringen is een garantie op wat jij uiteindelijk echt wilt. Er is geen goed of fout, en hoeveel we ook proberen en kunnen voorspellen, het leven is en blijft grotendeels ook een risico.

Dat is wat ik je uiteindelijk wil meegeven, wat ik mezelf ook meegeef. Nu heb ik geen kinderwens, misschien later wel, misschien later niet. De ervaringen van anderen zijn enorm waardevol om bij mezelf na te gaan waar ik me wel en niet prettig bij zou kunnen voelen, maar het diepere gevoel dat ik van binnen heb is altijd doorslaggevend. Blijf ik altijd financieel sterk genoeg, kan ik het aan als het kind meer dan anderen problemen op de hals haalt, kan ik mijn kinderen op welk vlak dan ook bieden wat ze nodig hebben, en wat moet ik doen als dat niet altijd blijkt te lukken, ga ik de slapeloze nachten aankunnen, wat als het kind een verschikkelijk moeilijke puber blijkt te zijn, wat als het kind te jong zijn leven laat en ik met dat verlies moet leven. Zware vragen waar niemand, hoeveel ervaring je ook hebt, een antwoord op heeft. De toekomst kunnen we proberen in te schatten, maar we kunnen hem niet voorspellen. En misschien maar goed ook. Pin je daarom niet vast op de mogelijke onzekerheden van het straks, maar onderzoek vanuit de informatie uit het nu, wat jij nu voelt, weet, denkt en van belang vindt. Als jij nu voelt dat je de keuze wilt onderzoeken dan is dat net zo prima als toen je besloot dat de keuze niet voor jouw gold. Jouw eerder bewust gekozen kinderloosheid maakt je vertwijfeling nu niet minder oprecht, en al helemaal niet "je eigen schuld" of het uitkomen van de voorspelling “wacht maar”. Je vertwijfeling nu houdt ook niet in dat "het dus vroeg of laat toch tijd wordt om kinderen te nemen, en je het dus toch moet doen voordat het te laat is". Je vertwijfeling nu komt denk ik eerder voort uit het feit dat je als mens steeds nieuwe fases in gaat waarbij zich nieuwe vraagstukken aandienen. Voor jou betekent dat nu het onderwerp "kinderen", en dat is helemaal oke. De ervaringen van anderen kunnen je hierbij helpen, maar welke overweging je zelf ook maakt en waar dat uiteindelijk toe leidt; zolang je zelf ten volle voelt dat het jouw keuze is, is het voor jou in het nu de juiste keuze.

Sterkte.

ps: Ik ben nogal lang van stof, ook nu weer, dus alvast op voorhand het begrip van mijn zijde dat deze woordenstroom voor sommige lezers teveel is om even voor te willen gaan zitten.

**Geplaatst**: 28-10-19 12:05

Geplaatst: 28-10-19 12:05

Ik heb alleen de eerste 2 pagina's gelezen en de berichten van TS. Ik ben dus ook zo'n vrouw die nooit kinderen wilde en opeens zwanger was, kwam daar rijkelijk laat achter, maar was gelukkig met mijn vriend (nu man) en na een paar weken goed overdenken wel besloten om ervoor te gaan. Heel eerlijk, ik heb serieus getwijfeld of ik het wel wilde of dat het wel eerlijk zou zijn. Ik vind zwanger zijn vreselijk, het was een hel, maar heb het overleefd

Kind ook ze is een prachtige meid van 6 die niets met paarden heeft en nu op voetbal zit (waar wij verder niets mee hebben, maar zij vindt het leuk). Vervolgens zou mijn man een knoop in het zaakje laten leggen (vasectomie) maar was dus te laat en voila daar kwam nummer 2. een prachtige zoon van nu bijna 3 (die wel gelukkig iets met paarden heeft). Ik hou zielsveel van mijn kinderen en heb er geen spijt van, maar ik vind moederschap het zwaarste beroep ooit en dan heb ik nog 2 gezonde kinderen en een prima financiële situatie. Als ik het allemaal van tevoren had geweten was ik er waarschijnlijk niet aan begonnen, maar zou ze nooit meer willen missen. Ik weet even niet hoe ik het anders onder woorden moet brengen. De intense liefde die je voelt voor je kinderen kun je ook echt alleen maar snappen als je het zelf ervaart. Ik had en heb ook intense liefde voor mijn dieren of man, maar dat is toch anders dan voor mijn eigen kids. Spijt heb ik dus zeker niet, maar de knoop ligt er nu in dus een 3e komt er zeker niet

Oh ja ik ben 39.

**Geplaatst**: 28-10-19 12:21

Geplaatst: 28-10-19 12:21

Mona81 schreef:
Gini schreef:
Jij en je partner komen op mij eigenlijk heel vrijblijvend over.
Om het even heel cru te stellen:
Eerst wilden jullie geen kinderen, het was allemaal best en je partner vond het best dat jij het best vond en bij anderen dacht je 'goh, waar je zin in hebt'. En nu ineens wil je een puppy omdat een ander een puppy heeft. 'Goh, zou toch wel leuk zijn misschien'. En je partner? Die vindt het nog steeds allemaal best als jij het best vindt.
Ik zou dus eens serieus na gaan denken over de toekomst en praten. Want op dit moment twijfel je nog tussen een kind of een sulky voor de pony. Besef dat een kind wel meer is dan een eenmalige aankoop.

Ik heb het allemaal wat harder geschreven dan veel mensen nodig zullen vinden, maar dit waren mijn gedachten. Misschien ben je er iets mee, misschien niet. Ik wens je veel wijsheid toe.

Je kunt mijn verhaal letterlijk nemen, of het lezen in de context.
De sulky is een voorbeeld van het plaatje dat wij hebben van onze nabije toekomst en hoe die dan zou veranderen, met alle wensen die wij hebben.

Mijn partner vindt het niet allemaal "maar best", die laat het idee van kinderen nu ook een beetje sudderen. Maar omdat wij best wel hetzelfde in het leven staan, staan onze neuzen vaak dezelfde kant op. Dat is iets anders dan het best vinden.
Ik vind het niet hard geschreven, eerder een beetje simpel.

Voor wat betreft werk, ik denk dat we wel een sociaal vangnet hebben. Verder werk ik nu 24 uur, onregelmatige diensten. Ik denk dat dat wel handig is met een kind. Mijn man kan ook een dag thuis gaan werken. Daar zie ik het probleem niet zo in.

Ik denk ook dat we het bij 1 kind zouden houden, vanwege de gezondheid van mijn man. Veel dingen zouden wel op mij terecht komen denk ik.
De twijfels die ik heb om het wel te doen of ervoor te gaan, is eigenlijk angst denk ik. Angst dat het financieel niet kan (terwijl dit in ons geval denk ik onzin is), maar vooral denk ik of ik nog tijd heb voor mijn pony en de andere dieren.
En gewoon de verantwoordelijkheid voor een nieuw mensje.

Ik vind een aantal meningen ook erg negatief. Mijn glas is gelukkig altijd halfvol in plaats van half leeg

Dit was inderdaad hoe jouw openingspost op mij overkwam. Je weet natuurlijk zelf het beste in hoeverre mijn reactie dus van toepassing is.

**Geplaatst**: 28-10-19 12:43

Geplaatst: 28-10-19 12:43

Ladyson schreef:
Qimm schreef:

En hoe vaak heb je dat gehoord?
Volgens mij is er bij die "situaties" meer aan de hand.. (niet eerlijk vooraf of slechte relatie of medisch)
Ouders die ik ken kunnen echt niet meer zonder hun kids.

Ik ben bewust kindvrij met duidelijke redenen en als ik daarover praat, zijn er veel moeders die opeens de ruimte voelen om ook de andere kant te belichten. Bij moeders onderling zit daar denk ik een flink taboe op. Maar ik weet van meerdere moeders dat als ze het over zouden kunnen doen er niet meer voor gekozen zouden hebben. Daarna volgt uiteraard wel altijd 'maar ik hou heel veel van ze hoor'.

Geen taboe hoor, maar het ‘er niet aan begonnen zijn als je alles van tevoren wist’ of het echte ‘spijt van je kinderen hebben’ is natuurlijk wel iets heel anders.
Als ik van tevoren had geweten wat voor hel die zwangerschappen waren was ik er waarschijnlijk ook nooit aan begonnen. En als ik wist hoeveel slaap die kids me zouden kosten misschien ook niet.
Toch is het moederschap het beste wat mij is overkomen in mijn leven, en zou ik niks anders meer willen.

Het is gewoon heel erg bijzonder. In die zin kan je het ook gewoon niet vergelijken met het willen overvallen van een bank om rijk te worden, een voorbeeld wat ik eerder las.
Een kinderwens gaat veel dieper. Alleen als je die niet hebt, is het echt nauwelijks voor te stellen wat een kinderwens is. (Ik heb hem ook pas later gekregen, eerder nooit kinderen gewild en dus ook nooit gesnapt waarom mensen het zo erg vonden als het niet gelijkt lukte, of überhaupt nooit zal lukken. Daarna leek het me toch wel leuk, en daarna moest en zou ik een kind en wel nu :Y)

)

**Geplaatst**: 28-10-19 15:13

Geplaatst: 28-10-19 15:13

Serenity350 schreef:
ps: Ik ben nogal lang van stof, ook nu weer, dus alvast op voorhand het begrip van mijn zijde dat deze woordenstroom voor sommige lezers teveel is om even voor te willen gaan zitten.

Woord voor woord gelezen en in me opgenomen, wát een mooie en diepzinnige kijk heb jij er op.

Ik herken veel van de overpeinzingen. Ik lees het topic mee maar kon de woorden niet vinden, dus sluit me graag bij jouw mooie post aan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-10-19 00:00

Geplaatst door de TopicStarter : 29-10-19 00:00

Bedankt voor de reacties allemaal, het geeft nieuwe inzichten en vraagstukken die ik mij nog niet eerder bedacht had.

Misschien toch wel handig voor de duidelijkheid: mijn man heeft ernstige reuma, hij is 35. Zijn medicijnen tijdelijk staken kan invloed hebben op de toekomst, maar in hoeverre, dat is niet te achterhalen. Er kan nieuwe ontstekings activiteit ontstaan, en daardoor extra schade aan de gewrichten, maar misschien was die dan ook ontstaan met de medicatie.
De schade die ontstaat kun je niet meer terugdraaien.

Verder slik ik antidepressiva, daar moet ik dan ook mee stoppen. Voor de ontwikkeling van het kind kan het geen kwaad, maar de baby zou wel na de geboorte ontwenningsverschijnselen hebben. En dat wil ik zo n kleintje echt niet aandoen. Ik was sowieso al aan het afbouwen, maar dat was in eerste instantie gewoon om te minderen.
Al met al is het niet zomaar even gemakkelijk besloten voor ons

Ik merk wel dat mijn man er steeds positiever over is. Hij zag een vrouw met een kindje papa van het station halen en toen bedacht hij zich dat het bij hem ook zo zou kunnen zijn. Dat vond hij toch wel een leuke en fijne gedachte.

**Geplaatst**: 29-10-19 00:02

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 29-10-19 00:02

Zou sowieso even nagaan of zijn reuma mogelijk erfelijk kan zijn. Idem dito voor de reden waarom jij AD slikt! Maar heel makkelijk... maak een pro-con lijstje zoals de gilmore girls altijd doen!

**Geplaatst**: 29-10-19 06:54

Geplaatst: 29-10-19 06:54

Het gaat me niks aan waarom je AD slikt maar ga er wel vanuit dat je na de bevalling niet op een roze wolk kan zitten maar dat je in een heel diep gat kan vallen. Je kan teleurgesteld raken omdat je misschien niet voelt wat je hoopte te voelen, je kan onzeker voelen en misschien wel heel ongelukkig. Zeker als je al gevoelig bent voor depressies.

En reuma kan zeker erfelijk zijn. Ik zou inderdaad even alles voor jullie zelf op een rij zetten. Op alle vlakken, lichamelijk, financieel, qua vrijheid en mogelijkheden, sociaal etc. Dat je echt een goede eerlijke overweging kan maken.
En er zijn meerdere mogelijkheden om zo’n wens in te vullen waarbij je ook nog iemand heel gelukkig maakt, bijvoorbeeld een adoptiekindje. Dan sluit je al heel wat risico’s uit.

**Geplaatst**: 29-10-19 06:58

Geplaatst: 29-10-19 06:58

Mona81 schreef:
Bedankt voor de reacties allemaal, het geeft nieuwe inzichten en vraagstukken die ik mij nog niet eerder bedacht had.

Misschien toch wel handig voor de duidelijkheid: mijn man heeft ernstige reuma, hij is 35. Zijn medicijnen tijdelijk staken kan invloed hebben op de toekomst, maar in hoeverre, dat is niet te achterhalen. Er kan nieuwe ontstekings activiteit ontstaan, en daardoor extra schade aan de gewrichten, maar misschien was die dan ook ontstaan met de medicatie.
De schade die ontstaat kun je niet meer terugdraaien.

Verder slik ik antidepressiva, daar moet ik dan ook mee stoppen. Voor de ontwikkeling van het kind kan het geen kwaad, maar de baby zou wel na de geboorte ontwenningsverschijnselen hebben. En dat wil ik zo n kleintje echt niet aandoen. Ik was sowieso al aan het afbouwen, maar dat was in eerste instantie gewoon om te minderen.
Al met al is het niet zomaar even gemakkelijk besloten voor ons
Ik merk wel dat mijn man er steeds positiever over is. Hij zag een vrouw met een kindje papa van het station halen en toen bedacht hij zich dat het bij hem ook zo zou kunnen zijn. Dat vond hij toch wel een leuke en fijne gedachte.

Aanleg voor depressiviteit is erfelijk. Geen idee hoe dat met reuma zit.
Zou toch even middels onderzoek nagaan of je deze twee zaken niet kan doorgeven aan een eventueel kind.

**Geplaatst**: 29-10-19 07:06

Geplaatst: 29-10-19 07:06

Bij een adoptiekindje heel veel risico's uitsluiten vind ik nogal een uitspraak zeg. Zover ik weet zijn het toch vaak kinderen die juist wat extra zorg nodig hebben... dat geeft natuurlijk niks als je er bewust voor kiest, maar adoptie lijkt me sowieso vrij pittig.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-10-19 07:51

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-10-19 07:51

Adoptie spreekt mij momenteel niet zo aan. Maar ja, wie weet.
De reuma van mijn man is in principe niet erfelijk. Het zit ook niet in de familie bij hun.
Mijn depressiviteit is ook niet voortgekomen vanuit een erfelijk karakter, maar naar aanleiding van een burn out. Inmiddels gaat het heel goed en weet ik ook hoe het is ontstaan, ook de burn out. Ik wilde daarom al gaan afbouwen met de medicatie. Ik denk er wel over om een ondersteuning te zoeken in de alternatieve geneeswijze.