Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-12-17 12:35

Geplaatst: 09-12-17 12:35

Nightingale schreef:
Een beetje een zijspoor misschien, maar ik vraag me bij dit soort dingen altijd af welke kant de oorzaak-gevolgrelatie op gaat: komen je gedrag (en eventuele problemen) voort uit je autisme, of heb je de diagnose autisme gekregen omdat je die gedragingen vertoont? In het eerste geval zie je autisme als een soort toestand op zichzelf die op de een of andere manier aan jou verbonden is, in het tweede is het puur een benaming voor bepaalde gedragspatronen (die dan weer wel heel erg uiteen kunnen lopen). Ik neig zelf altijd een beetje naar de tweede benadering, dus dan zijn uitspraken als 'het komt door mijn autisme' sowieso niet zinvol. Maar ik ben benieuwd hoe jullie (en dan vooral de mensen die zelf autisme hebben) hierin staan!

Ik neig zelf ook eigenlijk naar je tweede optie. En heb dus daarom ook vaak moeite met de benaming en de uitspraak "Het komt door mijn autisme". Heb tegen de laatste uitspraak eigenlijk ook een beetje een allergie (die misschien niet helemaal terecht is).

Het zijn namelijk nog steeds gewoon je eigen gedragingen en andere mensen hebben weer andere gedragingen die anderen niet fijn vinden. Zo heeft iedereen wat. Maar daar zal je zelf toch echt aan moeten werken. Zeg dan gewoon sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik heb daar een beetje moeite mee, maar werk eraan.

Maar om terug te komen op jouw vraag Ts.
Ik denk dat ik me dan af zou vragen waarom je dat vertelt. Wat moet ik ermee? Zou ik denk ik denken.

Niet vervelend bedoeld, maar iedereen heeft leuke en minder leuke kanten (ook mensen zonder autisme) en die merk ik vanzelf wel. Ook bij een autist en daar speel ik dan op in en hou ik rekening mee.

Ik vind labeltjes als autisme, adhd, add, etc. niet zo interessant, maar wel de persoon die tegenover me zit. En met de ene autist kan ik het goed vinden en met de ander niet. Net zoals dat ik het met de ene "normale" persoon wel goed kan vinden en met de ander niet...

En dat klinkt misschien hard, maar ik vind een aantal symptomen die bij autisme horen best irritant. Met die mensen zal ik dan ook niet snel vrienden worden, maar dat is net zo goed bij "normale" mensen die vervelende trekjes hebben.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook best moeite heb met de labeltjes. Al snap ik dat het voor de persoon zelf fijn kan zijn en voor de hulpverlening handig, zodat ze weten welke hulp ze dan in kunnen zetten.

**Geplaatst**: 09-12-17 12:37

Geplaatst: 09-12-17 12:37

xyzutu2 schreef:
Doordat de tweedeling tussen autisme en Asperger is verdwenen is die verwarring eigenlijk alleen nog maar groter geworden. Zoals ze in de VS zeggen 'I'm on the spectrum'. Oke, maar waar dan precies?

Wat is de verwarring volgens jou? Wat vond jij de toegevoegde waarde van die twee aparte diagnoses? Waar zat volgens jou het verschil?

En de andere kant: waarom zou jij moeten weten waar iemand precies zit op het spectrum? Als het gaat om iemand in je omgeving, dan kun je bv vragen 'ok, zijn er dingen waar ik rekening mee kan houden?' Dan richt je je op die persoon en op wat relevant is voor jullie contact. Verder niets - de rest is voor jou ook niet belangrijk.
(En als je geen rekening wilt houden met de ander, kun je die vraag zelfs overslaan.)

In verdere gesprekken, als het iets is waar je geinteresseerd bent en die ander wil dat ook wel delen, dan kun je bv iets vragen als 'hoe uit zich dat bij jou', 'wat merk jij daarvan', 'hoe is dat voor jou' - maar dus steeds de nadruk op die specifieke persoon en niet op diagnoses.

**Geplaatst**: 09-12-17 12:48

Re: Als ik zeg dat ik autisme heb,

Geplaatst: 09-12-17 12:48

Het praten over etiketjes, labels of hokjes vind ik an sich niet storend of respectloos. Diagnoseren is m.i., zeker wat betreft niet-lichamelijke aandoeningen niets anders dan onderzoeken in welk hokje iemand past.

Maar op de een of andere manier doen de mensen die het hebben over etiketjes en labels hebben het vaak klinken (of wordt letterlijk gezegd) alsof je het als excuus voor iets gebruikt, in de slachtofferrol kruipt of je er achter verschuilt. Er in ieder geval nooit iets positiefs mee bedoelen.

Ik voel me helemaal niet zieliger, of beperkter sinds ik de diagnose heb. Sterker nog, het helpt mij persoonlijk ontzettend in het leren omgaan met mezelf en kunnen zijn wie ik ben.
Ik ben intelligent, sociaal ontzettend handig, heb veel empathie en draai volop mee in de maatschappij.
Dus de buitenwereld mag mij ieder labeltje opplakken wat ze willen, i dont care. Het labeltje is er voor mij, om te weten waarom ik zo anders met bepaalde dingen omga, dat simpele dingen voor mij inderdaad zo ingewikkeld kunnen zijn en waarom ik het zo slecht kan hebben als mensen ingewikkeld doen als iets voor mij zo klaar als een klontje is.

Van jongs af is mij het gevoel ingeprent dat met opzet dingen deed om mijn ouders dwars te zitten, dat ik gewoon harder mijn best moest doen of dat ik (quote van papa Querty): 'Gewoon normaal moest doen.'
De diagnose maakt dat ik niet constant meer het gevoel heb de hele wereld teleur te stellen. Omdat ik weet waar het vandaan komt, kan ik er veel beter mee omgaan en leef ik veel meer vanuit mezelf i.p.v op alle fronten mezelf te overcompenseren in de hoop dat ik dan vanzelf op een dag normaal zou worden.

Het etiketje brengt mij zoveel dat de buitenwereld er van mag vinden wat hij vindt.. voor mij is het van grote waarde. Toch had ik graag gezien dat mijn ouders het zo konden zien zoals ik het voel. Dat zij niet zo in de labelkramp zouden schieten en dat ze net als ik blij zouden zijn dat er een verklaring was voor mijn, in hun ogen problematische, gedrag. Dat ik niet op de wereld ben gekomen met als missie het hun zo moeilijk mogelijk te maken en dat het niet aan hun opvoeding lag dat ik zo'n a-typische ontwikkeling heb doorgemaakt.
Helaas krijgen zij een soort waas voor hun ogen als het woord autisme valt. Dat heb ik niet, want dan heeft iedereen wel wat.
Ik had dat graag anders gezien. Want hoewel ik het inmiddels niet veel meer dan als een gemiste kans voor hun zie, was het toch wel heel fijn geweest als we er wat abstracter over zouden kunnen praten. Dat de diagnose niet iets is dat door psychologen is aangepraat. Maar dat het voor mij helpt de pijn uit mijn jeugd te verzachten, te verklaren. Maar door de stigma's omtrent labels zien zij het als iets negatiefs, niet als iets dat mij vooruit kan helpen en blijf ik in hun ogen dat kind dat al van kleuter af aan de dingen op mijn eigen manier deed. Dat het eigenwijsheid, laksheid of het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel was dat maakte dat ik niet voor elkaar kreeg wat zij van mij verwachte.

**Geplaatst**: 09-12-17 12:51

Geplaatst: 09-12-17 12:51

meisje2000 schreef:
Mijn dochter van 10 heeft waarschijnlojk ook een vorm van autisme. Ze is 10 maar functioneert als een kindje van 3.we hebben haar door de mediache molen gehad maar ze is kerngezond dus gooien ze het op autisme. Hier zou ze voor geteat moeten worden om dit zeker te weten en welke vorm het dan is. Wij doen dit bewust niet omdat wij haar niet het etiket autisme.willen meegeven voor de toekomst. Niet omdat we het niet willen accepteren maar om het voor haar makkelijker te maken in de toekomst. We weten het en qua hulp kunnen we niets veranderen. We kunnen alleen doorgaan zoals we nu al doen dua waarom haar dan.ook nog in een hokje.plaatsen. ik gedraag me net zoals anders naar iemamd met autisme. Of ik wel of niet weet of die persoon dit heeft. Mijn dochter wil ook niet anders behandeld worden dus waarom zou ik andere mensen wel anders gaan behandelen. Iedereen is anders maar ook heeft iedereen gevoelens en willen ze net als iedereen geaccepteerd worden. Ik gedraag me dus gewoon tenzij ze zelf aangeven dat het anders moet. Mijn dochter behandel ik ook als een 1p jarige met uitzondering met bepaalde dingen omdat ze daar juist met die dingen op 3 jaar zit. Zoals bijv aan en uit kleden dat leren we haar als een 3 jarige omdat ze het anders gewoon weg niet snapt. Maar als je haar wat vraagt doe ik dat gewoon alsof ze 10 is want dat snapt ze als de beste.

Ik vind zelf het label voor mijn zoon ook niet nodig. Toch ben ik blij dat we hem een etiketje op hebben laten plakken. Want zonder dat etiket hadden er deuren gesloten gebleven die nu wel open konden gaan.
Mbo4 met hbo in het vooruitzicht had hij nooit maar dan ook nooit gered zonder het etiket wat hem in de meest moeilijke periode de juiste hulp heeft geboden.

**Geplaatst**: 09-12-17 13:00

Geplaatst: 09-12-17 13:00

Freggle_Edge schreef:
meisje2000 schreef:
Mijn dochter van 10 heeft waarschijnlojk ook een vorm van autisme. Ze is 10 maar functioneert als een kindje van 3.we hebben haar door de mediache molen gehad maar ze is kerngezond dus gooien ze het op autisme. Hier zou ze voor geteat moeten worden om dit zeker te weten en welke vorm het dan is. Wij doen dit bewust niet omdat wij haar niet het etiket autisme.willen meegeven voor de toekomst. Niet omdat we het niet willen accepteren maar om het voor haar makkelijker te maken in de toekomst. We weten het en qua hulp kunnen we niets veranderen. We kunnen alleen doorgaan zoals we nu al doen dua waarom haar dan.ook nog in een hokje.plaatsen. ik gedraag me net zoals anders naar iemamd met autisme. Of ik wel of niet weet of die persoon dit heeft. Mijn dochter wil ook niet anders behandeld worden dus waarom zou ik andere mensen wel anders gaan behandelen. Iedereen is anders maar ook heeft iedereen gevoelens en willen ze net als iedereen geaccepteerd worden. Ik gedraag me dus gewoon tenzij ze zelf aangeven dat het anders moet. Mijn dochter behandel ik ook als een 1p jarige met uitzondering met bepaalde dingen omdat ze daar juist met die dingen op 3 jaar zit. Zoals bijv aan en uit kleden dat leren we haar als een 3 jarige omdat ze het anders gewoon weg niet snapt. Maar als je haar wat vraagt doe ik dat gewoon alsof ze 10 is want dat snapt ze als de beste.

Ik vind zelf het label voor mijn zoon ook niet nodig. Toch ben ik blij dat we hem een etiketje op hebben laten plakken. Want zonder dat etiket hadden er deuren gesloten gebleven die nu wel open konden gaan.
Mbo4 met hbo in het vooruitzicht had hij nooit maar dan ook nooit gered zonder het etiket wat hem in de meest moeilijke periode de juiste hulp heeft geboden.

Hier hetzelfde idd. Juffrouw op de basisschool was ervan overtuigd dat ik naar speciaal onderwijs moest. Nadat we wat testen hebben gedaan en daaruit bleek dat dat helemaal niet hoefde heb ik de juiste begeleiding gehad (zijn we van school geswitched) en zit ik momenteel op het HBO.

Mijn moeder zou die juffrouw toch zó graag mijn diploma's om haar oren willen gooien _O-

**Geplaatst**: 09-12-17 13:04

Geplaatst: 09-12-17 13:04

Hier nog een autist.
Toen ik 10/11 jaar was kregen mijn ouders via school het advies om me te laten testen ( op school ging het erg slecht, was er nooit bij en en deed nooit mee met de rest ) en was toen!! erg blij dat mijn ouders daar niet aan mee deden.
"Er was niks mis met mij "
De 30 jaar daarna érg geworsteld met mijzelf, tot het dusdanig gevaarlijk werd dat ik zélf hulp heb ingeroepen, en veel test en therapieën later kwam daar het verlossende woord.
Daarna ruim 6 jaar intensief in behandeling gegaan en nu ben ik waar ik nu ben.
Trots op wie ik ben en gelukkig met waar ik ben.
En ja, de afgelopen jaren heb ik het regelmatig benoemd, bij collega's, familie en vrienden, hulpverleners......
En de reacties zijn uitsluitend positief.
Maak ik er misbruik van??
Nee!!.
Ik ga elke uitdaging aan en ga niks uit de weg.
En nog steeds is dat wel eens moeilijk en op die momenten dan weer zó fijn dat je het even uit de doeken kan doen!!

Ik ben het overigens helemaal eens met een reactie, waarin iemand zegt dat er in elk van ons wel een autist schuil gaat.

Dat de verschillende soorten autisme tegenwoordig tot één autistisch spectrum zijn versmolten vind ik eigenlijk wel prima.
Dát scheelt weer een hoop etiketjes, want veel mensen hebben die bewuste klok wel eens horen luiden.....maar hoe zat het ook al weer met die klepel??
Zolang de hulp en medicatie die je eventueel nodig hebt maar wél passend en persoonlijk op maat zijn.

**Geplaatst**: 09-12-17 13:10

Geplaatst: 09-12-17 13:10

Je kunt je ook afvragen waarom iemand je verteld dat hij/zij autistisch is.
De labeltjes brigade doet net alsof het altijd als een excuus wordt ingezet. Ik gebruik het meer als een verklaring.
Als iemand bij me thuis komt en vraagt waarom ik als aartschaoot mijn boekenkast en kruiden wel op kleur heb geselecteerd.
Of als iemand op mijn werk aangeeft zich afvraagt wat me dwars zit dat ik over een in zijn/haar ogen onbenullig ding te lang door kan drammen. Er zit me niets dwars, maar zo lang het voor mij in mijn hoofd niet kloppend is of ik niet snap waarom iemand verwacht dat ik iets op manier A doe terwijl ik glashelder voor me zie dat manier B veel efficiënter is of een betere uitkomst oplevert.

Omdat het tussen je oren zit wordt er snel aangenomen dat je het zou kunnen veranderen als je maar hard genoeg je best doet. Maar als je in een estafette team zit met iemand met 1 been, verwacht je toch ook niet dat diegene zegt; sorry dat ik vandaag niet zo snel was, dat komt door het ontbreken van mijn been, maar ik werk er aan.
Bij autisme is dat niet anders. Als ik mijn autistische trekjes zou kunnen in- en uitschakelen zou ik dat doen. Al weet ik eerlijk gezegd niet of ik het definitief uit zou willen zetten, want het is zowel een valkuil als mijn kracht.
Het is aan mij en aan mijn estafette team om af te wegen of autisme of het missen van een been genoeg wel samengaat met het doel wat we voor ogen hebben. Maar de meeste van mijn opdrachtgevers willen mij voor geen goud kwijt, dus dan lijkt het me niet meer dan fair dat ik aangeef waarom ik soms ben hoe ik ben en dat dit niet te veranderen is.
Dus ja, als ik zeg; 'dat komt omdat ik autistisch ben' dan bedoel ik daarmee.. daar kan ik niet zo veel aan veranderen, zo ben ik nou eenmaal. Ik zou dat heus wel willen veranderen, maar dat gaat nou eenmaal niet. Zo ben ik gebakken.

Net als Snuffie123 vind ik veel van mijn adhd en autistische symptomen ook ontzettend irritant. Voor mij is er echter geen andere oplossing om ze te accepteren en ermee leren om te gaan. Jij kunt mensen zoals ik toch gewoon uit de weg gaan?
Ik vind mensen die ook maar een beetje naar zweet of ongewassen kleren ruiken mega irritant. Zo irritant dat ik me nergens anders meer op kan concentreren.
Maar het is aan mij om daar mee om te gaan.

@ Snuffie123 Ik reuze benieuwd wat er zo irritant is aan labeltjes.. Waarom jeuken ze zo?

snuffie123 schreef:
Nightingale schreef:
Een beetje een zijspoor misschien, maar ik vraag me bij dit soort dingen altijd af welke kant de oorzaak-gevolgrelatie op gaat: komen je gedrag (en eventuele problemen) voort uit je autisme, of heb je de diagnose autisme gekregen omdat je die gedragingen vertoont? In het eerste geval zie je autisme als een soort toestand op zichzelf die op de een of andere manier aan jou verbonden is, in het tweede is het puur een benaming voor bepaalde gedragspatronen (die dan weer wel heel erg uiteen kunnen lopen). Ik neig zelf altijd een beetje naar de tweede benadering, dus dan zijn uitspraken als 'het komt door mijn autisme' sowieso niet zinvol. Maar ik ben benieuwd hoe jullie (en dan vooral de mensen die zelf autisme hebben) hierin staan!

Ik neig zelf ook eigenlijk naar je tweede optie. En heb dus daarom ook vaak moeite met de benaming en de uitspraak "Het komt door mijn autisme". Heb tegen de laatste uitspraak eigenlijk ook een beetje een allergie (die misschien niet helemaal terecht is).

Het zijn namelijk nog steeds gewoon je eigen gedragingen en andere mensen hebben weer andere gedragingen die anderen niet fijn vinden. Zo heeft iedereen wat. Maar daar zal je zelf toch echt aan moeten werken. Zeg dan gewoon sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik heb daar een beetje moeite mee, maar werk eraan.

Maar om terug te komen op jouw vraag Ts.
Ik denk dat ik me dan af zou vragen waarom je dat vertelt. Wat moet ik ermee? Zou ik denk ik denken.

Niet vervelend bedoeld, maar iedereen heeft leuke en minder leuke kanten (ook mensen zonder autisme) en die merk ik vanzelf wel. Ook bij een autist en daar speel ik dan op in en hou ik rekening mee.

Ik vind labeltjes als autisme, adhd, add, etc. niet zo interessant, maar wel de persoon die tegenover me zit. En met de ene autist kan ik het goed vinden en met de ander niet. Net zoals dat ik het met de ene "normale" persoon wel goed kan vinden en met de ander niet...

En dat klinkt misschien hard, maar ik vind een aantal symptomen die bij autisme horen best irritant. Met die mensen zal ik dan ook niet snel vrienden worden, maar dat is net zo goed bij "normale" mensen die vervelende trekjes hebben.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook best moeite heb met de labeltjes. Al snap ik dat het voor de persoon zelf fijn kan zijn en voor de hulpverlening handig, zodat ze weten welke hulp ze dan in kunnen zetten.

**Geplaatst**: 09-12-17 13:47

Geplaatst: 09-12-17 13:47

Qerty schreef:
Je kunt je ook afvragen waarom iemand je verteld dat hij/zij autistisch is.
De labeltjes brigade doet net alsof het altijd als een excuus wordt ingezet. Ik gebruik het meer als een verklaring.
Als iemand bij me thuis komt en vraagt waarom ik als aartschaoot mijn boekenkast en kruiden wel op kleur heb geselecteerd.
Of als iemand op mijn werk aangeeft zich afvraagt wat me dwars zit dat ik over een in zijn/haar ogen onbenullig ding te lang door kan drammen. Er zit me niets dwars, maar zo lang het voor mij in mijn hoofd niet kloppend is of ik niet snap waarom iemand verwacht dat ik iets op manier A doe terwijl ik glashelder voor me zie dat manier B veel efficiënter is of een betere uitkomst oplevert.

Omdat het tussen je oren zit wordt er snel aangenomen dat je het zou kunnen veranderen als je maar hard genoeg je best doet. Maar als je in een estafette team zit met iemand met 1 been, verwacht je toch ook niet dat diegene zegt; sorry dat ik vandaag niet zo snel was, dat komt door het ontbreken van mijn been, maar ik werk er aan.
Bij autisme is dat niet anders. Als ik mijn autistische trekjes zou kunnen in- en uitschakelen zou ik dat doen. Al weet ik eerlijk gezegd niet of ik het definitief uit zou willen zetten, want het is zowel een valkuil als mijn kracht.
Het is aan mij en aan mijn estafette team om af te wegen of autisme of het missen van een been genoeg wel samengaat met het doel wat we voor ogen hebben. Maar de meeste van mijn opdrachtgevers willen mij voor geen goud kwijt, dus dan lijkt het me niet meer dan fair dat ik aangeef waarom ik soms ben hoe ik ben en dat dit niet te veranderen is.
Dus ja, als ik zeg; 'dat komt omdat ik autistisch ben' dan bedoel ik daarmee.. daar kan ik niet zo veel aan veranderen, zo ben ik nou eenmaal. Ik zou dat heus wel willen veranderen, maar dat gaat nou eenmaal niet. Zo ben ik gebakken.

Net als Snuffie123 vind ik veel van mijn adhd en autistische symptomen ook ontzettend irritant. Voor mij is er echter geen andere oplossing om ze te accepteren en ermee leren om te gaan. Jij kunt mensen zoals ik toch gewoon uit de weg gaan?
Ik vind mensen die ook maar een beetje naar zweet of ongewassen kleren ruiken mega irritant. Zo irritant dat ik me nergens anders meer op kan concentreren.
Maar het is aan mij om daar mee om te gaan.

@ Snuffie123 Ik reuze benieuwd wat er zo irritant is aan labeltjes.. Waarom jeuken ze zo?

snuffie123 schreef:
Ik neig zelf ook eigenlijk naar je tweede optie. En heb dus daarom ook vaak moeite met de benaming en de uitspraak "Het komt door mijn autisme". Heb tegen de laatste uitspraak eigenlijk ook een beetje een allergie (die misschien niet helemaal terecht is).

Het zijn namelijk nog steeds gewoon je eigen gedragingen en andere mensen hebben weer andere gedragingen die anderen niet fijn vinden. Zo heeft iedereen wat. Maar daar zal je zelf toch echt aan moeten werken. Zeg dan gewoon sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik heb daar een beetje moeite mee, maar werk eraan.

Maar om terug te komen op jouw vraag Ts.
Ik denk dat ik me dan af zou vragen waarom je dat vertelt. Wat moet ik ermee? Zou ik denk ik denken.

Niet vervelend bedoeld, maar iedereen heeft leuke en minder leuke kanten (ook mensen zonder autisme) en die merk ik vanzelf wel. Ook bij een autist en daar speel ik dan op in en hou ik rekening mee.

Ik vind labeltjes als autisme, adhd, add, etc. niet zo interessant, maar wel de persoon die tegenover me zit. En met de ene autist kan ik het goed vinden en met de ander niet. Net zoals dat ik het met de ene "normale" persoon wel goed kan vinden en met de ander niet...

En dat klinkt misschien hard, maar ik vind een aantal symptomen die bij autisme horen best irritant. Met die mensen zal ik dan ook niet snel vrienden worden, maar dat is net zo goed bij "normale" mensen die vervelende trekjes hebben.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook best moeite heb met de labeltjes. Al snap ik dat het voor de persoon zelf fijn kan zijn en voor de hulpverlening handig, zodat ze weten welke hulp ze dan in kunnen zetten.

Eigenlijk precies om wat ik al aangeef, namelijk dat het voor mijn gevoel meer trekjes en persoonlijkheden zijn van een persoon. Dat heeft wat mij betreft geen labeltje nodig.
Je bent bijvoorbeeld sociaal niet zo handig. Een ander kan niet zo goed tegen harde geluiden. Maar het is niet zo (tenminste nog niet bewezen onderzoek) dat je een stukje hersenen mist, waardoor je sociaal onhandig bent of niet goed tegen harde geluiden kan.

Je voorbeeld met iemand zonder been die daardoor niet zo snel is met estafette zie ik dus ook niet als een goed voorbeeld. Die mist namelijk zijn been waardoor hij niet snel is. Iemand met autisme mist (nogmaals nog niet bewezen) niet een stukje hersenen of oid, waardoor hij sociaal onhandig is. Je kijkt daar namelijk naar de kenmerken van een persoon om te zien of hij autisme heeft en niet naar de oorzaak Zegmaar. Ik vind het fijner als je het naampje eraan hangt als er ook echt een oorzaak is gevonden voor de symptomen die nu autisme worden genoemd.

Ik zie het dus meer als iemand is sociaal onhandig. Dat is vervelend voor die persoon, maar hij kan er wel proberen mee om te gaan. Zo zijn er mensen die aanleg hebben om snel te kunnen rennen en mensen die van nature al minder sportief zijn. Maar als ik dan langzaam ben, dan zeg ik sorry, werk eraan. Maar meestal ga je dan ook naar een estafetteteam waar meer mensen zitten die er niet zo goed in zijn. Dat is nou eenmaal hoe het werkt.

Edit: even kort en krachtig:
Ik zie het zo dat iemand eigenlijk niet kan zeggen Ohh ik doe zo, omdat ik autisme heb. Nee, op dit moment is het zo: je doet zo en daarom heb je autisme.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:10

Re: Als ik zeg dat ik autisme heb,

Geplaatst: 09-12-17 14:10

Misschien een beetje OT maar ik vind het wel fijn dat als ik voor een groepsproject op school samen moet werken met iemand met autisme, deze persoon mij daarover informeert. Vorig jaar heb ik een hele periode samen moeten werken met een jongen. Na het project moesten we feedback geven op onze groepsgenoten. Het feedback formulier was vooral gebaseerd op sociale skills en deze jongen had enigzins afwijkend gedrag - zo deed hij altijd zijn best om jouw blik te ontkomen, je kon hem nooit direct in zijn ogen kijken. Dit vond ik af en toe ongemakkelijk. Hij gedroeg zich over het algemeen vrij antisociaal, als ik iets zei kreeg ik vaak het idee dat hij niet goed luisterde/niet erg betrokken was met wat ik zei. Dit heb ik toen ook aangegeven op het feedback formulier. Toen hij dit hoorde werd hij erg kwaad en vertelde hij dat deze dingen kwamen doordat hij een vorm van autisme had. Maar als hij het niet aan mij vertelt kan ik het ook niet weten. Ik had liever gehad dat hij mij dit van te voren had verteld zodat ik zijn manier van werken en communiceren beter had kunnen begrijpen gedurende het groepsproject.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:22

Geplaatst: 09-12-17 14:22

Bravura schreef:
Je schrijft "maar het is in alle lagen van de psychiatrie net zoals het normale leven bekend dat bij sommigen dat zelfbeschermingsknopje op te voorzichtig staat"...dan nog...vind ik dat je er niet over kunt zeggen dat iemand zich er achter "verschuilt". Voor een desbetreffend persoon is dat zijn of haar leven met alle impact die het met zich mee heeft gebracht. Dat iets psychische angst mee kan brengen ben ik het mee eens. Dat soms te vaak herhaald kan worden dat iemand zelf een bepaalde aandoening heeft ook en ook dat iemand misschien te voorzichtig is. Maar zich er achter "verschuilen"....verschuilen houd voor mij in dat iemand overal onderuit probeert te komen omdat deze persoon ergens geen zin, geen tijd etc heeft en zich er als smoes mee af wil doen.

Maar dan hanteer je een extreem smalle definitie van het woord 'verschuilen'. Ik zie verschuilen veel neutraler. Verschuilen betekent niet 'ergens onderuit proberen te komen', maar jezelf weghouden van iets pijnlijks. Alleen staat die zelfbeschermingsknop bij sommige mensen te gevoelig ingesteld. Iemand die een angststoornis heeft en bang is voor grote mensenmassa's zal bijvoorbeeld de supermarkt gaan vermijden en verschuilt zich voor die confrontatie (die tegelijkertijd wel heel nuttig zou zijn). Sommige mensen gaan in die zelfbescherming nog een stap verder en zeggen ook tegen anderen 'Nee, ik kan dat niet want ik heb een angststoornis.' En dat kunnen ze veel te snel gaan zeggen omdat het A) waar is, ze hebben die angststoornis, en B) het wél doen zo onprettig voelt en doen ze het dus liever niet. In sommige gevallen helpt het uiten van zo'n diagnose dus zelfs de verkeerde kant op, want als je een angststoornis heb en je zegt uit overdreven zelfbescherming 'nee dat kan ik niet want ik heb een angststoornis', dan zal het grootste deel van de buitenwereld redeneren 'Tja, ze heeft inderdaad die diagnose dus dan zal het wel waar zijn'. Omgekeerd stigmatiseren dus eigenlijk.

Citaat:
En wat die psycholoog of psychiater er over zegt....het is maar hoe je het invult en wat een inhoud daar nog achter zit (ook van de betrokken persoon zelf) aangezien eea via psycholoog of psychiater zeer zeker niet iets is wat zich "even" aandient maar al een hele weg is gegaan. Een doorsnee persoon weet die achtergrond niet en mag daar dus ook niet over oordelen.

Dat vind ik dan weer raar. Als je 'oordelen' in de heel beperkte zin van 'veroordelen' bedoelt, dan ben ik het helemaal mee eens, veroordelen van anderen is zinloos en schadelijk, maar mensen mogen wel gewoon logisch nadenken en observeren over anderen, ook als ze niet dezelfde diagnose hebben. Als dat niet mag, dan had dit topic niet eens geopend kunnen worden. In de openingspost schrijft de autistische TS namelijk:

Lau schreef:
Zojuist had ik hier een gesprek over met een vriendin van mij. We hebben beide een vorm van autisme en worstelen er mee dat mensen er raar over denken.
Ze denken vooral stereo type gericht en totaal niet aan ons als eigen persoon.

Zij velt hier een oordeel over niet-autistische mensen, terwijl zij zelf nooit in de schoenen heeft gestaan van niet-autisten. Ze weet dus helemaal niet hoe die denken, laat staan dat ze dit kan generaliseren naar alle normale mensen. Ook als mensen niet tot dezelfde groep behoren kunnen en mogen ze perfect over de acties en motivaties van anderen nadenken, net zoals de TS doet. Je mag alleen niet generaliseren, bijvoorbeeld door te zeggen dat alle autisten zich achter hun etiketje verschuilen, of dat alle mensen vooral stereotyp en raar over autisten denken.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:25

Geplaatst: 09-12-17 14:25

snuffie123 schreef:
Iemand met autisme mist (nogmaals nog niet bewezen) niet een stukje hersenen of oid, waardoor hij sociaal onhandig is.

Dat is dus iets te simpel, want de andere verwerking van bepaalde zaken door de hersenen van mensen met autisme is op groepsniveau wel degelijk bewezen. Je kunt het alleen niet op individueel niveau aanwijzen.

Citaat:
Ik zie het dus meer als iemand is sociaal onhandig. Dat is vervelend voor die persoon, maar hij kan er wel proberen mee om te gaan. Zo zijn er mensen die aanleg hebben om snel te kunnen rennen en mensen die van nature al minder sportief zijn. Maar als ik dan langzaam ben, dan zeg ik sorry, werk eraan. Maar meestal ga je dan ook naar een estafetteteam waar meer mensen zitten die er niet zo goed in zijn. Dat is nou eenmaal hoe het werkt.

Het kan maar het heeft een paar reele risico's:

1. mensen projecteren wat zij denken dat normaal is over hoe je dingen kunt leren op mensen met autisme. ("Als ik iets moeilijk vind, dan doe ik dit of dat, dus als jij dat moeilijk vindt dan kun je dat ook oplossen met dit of dat." Wat toch vaak niet zo werkt.)

2. 'dan ga je dus naar een estafetteteam waar meer mensen zitten die er niet zo goed in zijn' maakt dat mensen met autisme vrij makkelijk worden uitgesloten op allerlei plekken. (Dat geldt overigens niet alleen voor autisme hoor, ook veel mensen met fysieke beperkingen, of mensen met een andere culturele achtergrond of die niet zo goed zijn in Nederlands worden makkelijk op voorhand uitgesloten ipv welkom geheten en uitgenodigd.)

**Geplaatst**: 09-12-17 14:35

Geplaatst: 09-12-17 14:35

Ik ben sociaal super handig, functioneer het best in een omgeving met veel prikkels.
Houdt heel erg van lijflijk contact en pas dan ook niet in het stereo type plaatje autist.
Ik ben super meegaand, zal niet zo snel een ander pushen mee te gaan in mijn richting (okee, wel op werk, maar niet omdat het voor mij persoonlijk dan beter voelt, maar omdat een van mijn autistische krachten is dat ik gewoonweg soms heel helder kan zien waar de knelpunten liggen en hoe we die heel gemakkelijk kunnen oplossen).
Ik ben niet contactgestoord. Naar de buitenwereld het tegenovergestelde eigenlijk, maar in mijn hoofd lopen sociale processen wel degelijk 180 graden anders dan bij 'gewone' mensen.

Mijn autisme is niet een samenraapsel van symptomen. Ik vertoon mijn hele leven al symptomen die nu, na 30 jaar verklaard kunnen worden door autisme.
Een groot deel van mijn klachten waar ik uiteindelijk hulp voor ben gaan zoeken staan echter los van de kenmerken van autisme, maar zijn ontstaan doordat mijn ouders op dezelfde manier tegen labeltjes en etiketjes aankijken als jij. Als een excuus om niet te hoeven veranderen.
Zo is het niet. Ik wil heus wel 'normaal' doen, maar in mijn hoofd lopen de verbindingen gewoon net even anders dan bij jou. Ik mis geen stukje hersenen, maar dat betekent niet dat ik het mezelf inbeeld of gewoonweg niet genoeg moeite doe.

Het is bij mij echt niet een kwestie van ik doe het zo en daarom heb ik autisme. Ik vertoon namelijk erg weinig autistische kenmerken en daarom heb ik mij al sinds jonge leeftijd onbegrepen, afgewezen en abnormaal gevoeld. Ik was slim genoeg om een klas over te slaan en toch lukte het niet om op een normale manier mijn school en studie te doorlopen. Diep van binnen voelde ik altijd al dat het niet een kwestie was van niet willen, maar dat is toch iets wat je zelf gaat geloven als dat altijd tegen je gezegd wordt.
Het laat mij koud dat jij mij een aansteller vind die zich gewoon moet aanpassen.
Ik ken je verder niet en denk eerlijk gezegd dat als wij elkaar i.r.l. tegen zouden komen ik niet op jou overkom als een irritante autist. Toen ik mijn beste vrienden vertelde dat ik getest werd op autisme werd daar hard om gelachen en gingen zij mij uitleggen dat ik alles behalve een autist ben.
Van hen maakt het me ook niet uit, zij accepteren me hoe ik ben.
Maar mijn ouders staan er hetzelfde in als jij. En tegenover hen had ik mijn leven lang een schuldgevoel dat ik niet 'gewoon' de dingen kon doen die in hun ogen zo simpel leken en door wie ik mij echt als een minderwaardig persoon ben gaan voelen staan.
Want enkel alleen omdat mijn 'handicap' niet zo concreet aanwijsbaar is als het missen van een been betekent niet dat het iets is waar ik me gewoon even overheen moet zetten en de rest van de wereld niet mee lastig moet vallen.
Nogmaals, ik zie het niet als excuus, maar als een uitleg. Naar mezelf en in een heel uitzonderlijk geval naar een ander.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:38

Geplaatst: 09-12-17 14:38

Shadow0 schreef:
xyzutu2 schreef:
Doordat de tweedeling tussen autisme en Asperger is verdwenen is die verwarring eigenlijk alleen nog maar groter geworden. Zoals ze in de VS zeggen 'I'm on the spectrum'. Oke, maar waar dan precies?

Wat is de verwarring volgens jou? Wat vond jij de toegevoegde waarde van die twee aparte diagnoses? Waar zat volgens jou het verschil?

'Vroeger'

had je twee verschillende referentiekaders bij de gemiddelde/iets geinformeerde mens: autisten waren jongetjes die niemand aankeken, met niemand spraken en die volgens de documentaires op de grond geworsteld moesten worden en daar vastgehouden moesten worden tot ze 'ontspanden'. Mensen met Asperger waren zoals Rainman of die jongen die na 1 keer kijken een complete stad na konden tekenen: superbegaafde mensen die sociaal vrij rampzalig waren, maar wel goed in rekenen/tekenen.
Het interessante was dat mensen bij het woord 'autisme' dus bottom-up redeneerden (is hij dan wel zindelijk? O ja? O, dus hij funtioneert eigenlijk best zelfstandig? Wat apart), terwijl ze bij het horen van Asperger juist top-down dachten 'O, dus dan ben je ook supergoed in rekenen? O, niet? Maar kun je dan wel goed tekenen of zo? En computers, ben je daar dan wel heel begaafd in? O, dus je hebt wel Asperger maar je hebt geen superkrachten, wat jammer').

Die gesprekken waren dus weliswaar ietwat sneu/vervelend maar ook redelijk voorspelbaar. Nu zeg je 'ik ben autist' en je hebt geen idee meer vanuit welke kant/documentaire/film die ander redeneert. Dat is wel eens lastig, zeker als je autist bent en je toch al moeite hebt met inschatten hoe een ander ergens op kan reageren.

Citaat:
En de andere kant: waarom zou jij moeten weten waar iemand precies zit op het spectrum? Als het gaat om iemand in je omgeving, dan kun je bv vragen 'ok, zijn er dingen waar ik rekening mee kan houden?' Dan richt je je op die persoon en op wat relevant is voor jullie contact. Verder niets - de rest is voor jou ook niet belangrijk.

Ik denk dat iedereen heel goed voor zichzelf kan beoordelen wat voor hem/haar belangrijk is. En ik zie ook niet in waarom nadenken/praten over de aandoening zelf de vraag 'waar kan ik rekening mee houden in jouw geval?' in de weg staat.
Als ik iemand vraag of die mijn paard hooi wil geven en die persoon vraagt 'jawel, hoe oud is hij eigenlijk?', dan zeg ik ook niet 'dat is voor jou niet belangrijk en voor het hooi geven niet relevant.' Als iemand tegen mij zegt dat hij een angststoornis heeft dan ben ik nieuwsgierig naar hoe die angststoornis zich bij die persoon uit, waar het vandaan komt, enz. Bij autisme heet dat interesse tonen ineens 'uitvissen waar iemand in het spectrum zit', maar het is gewoon interesse tonen. Verder niets.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:39

Geplaatst: 09-12-17 14:39

Qerty schreef:
Het praten over etiketjes, labels of hokjes vind ik an sich niet storend of respectloos. Diagnoseren is m.i., zeker wat betreft niet-lichamelijke aandoeningen niets anders dan onderzoeken in welk hokje iemand past.

Maar op de een of andere manier doen de mensen die het hebben over etiketjes en labels hebben het vaak klinken (of wordt letterlijk gezegd) alsof je het als excuus voor iets gebruikt, in de slachtofferrol kruipt of je er achter verschuilt. Er in ieder geval nooit iets positiefs mee bedoelen.

Ik voel me helemaal niet zieliger, of beperkter sinds ik de diagnose heb. Sterker nog, het helpt mij persoonlijk ontzettend in het leren omgaan met mezelf en kunnen zijn wie ik ben.
Ik ben intelligent, sociaal ontzettend handig, heb veel empathie en draai volop mee in de maatschappij.
Dus de buitenwereld mag mij ieder labeltje opplakken wat ze willen, i dont care. Het labeltje is er voor mij, om te weten waarom ik zo anders met bepaalde dingen omga, dat simpele dingen voor mij inderdaad zo ingewikkeld kunnen zijn en waarom ik het zo slecht kan hebben als mensen ingewikkeld doen als iets voor mij zo klaar als een klontje is.

Van jongs af is mij het gevoel ingeprent dat met opzet dingen deed om mijn ouders dwars te zitten, dat ik gewoon harder mijn best moest doen of dat ik (quote van papa Querty): 'Gewoon normaal moest doen.'
De diagnose maakt dat ik niet constant meer het gevoel heb de hele wereld teleur te stellen. Omdat ik weet waar het vandaan komt, kan ik er veel beter mee omgaan en leef ik veel meer vanuit mezelf i.p.v op alle fronten mezelf te overcompenseren in de hoop dat ik dan vanzelf op een dag normaal zou worden.

Het etiketje brengt mij zoveel dat de buitenwereld er van mag vinden wat hij vindt.. voor mij is het van grote waarde. Toch had ik graag gezien dat mijn ouders het zo konden zien zoals ik het voel. Dat zij niet zo in de labelkramp zouden schieten en dat ze net als ik blij zouden zijn dat er een verklaring was voor mijn, in hun ogen problematische, gedrag. Dat ik niet op de wereld ben gekomen met als missie het hun zo moeilijk mogelijk te maken en dat het niet aan hun opvoeding lag dat ik zo'n a-typische ontwikkeling heb doorgemaakt.
Helaas krijgen zij een soort waas voor hun ogen als het woord autisme valt. Dat heb ik niet, want dan heeft iedereen wel wat.
Ik had dat graag anders gezien. Want hoewel ik het inmiddels niet veel meer dan als een gemiste kans voor hun zie, was het toch wel heel fijn geweest als we er wat abstracter over zouden kunnen praten. Dat de diagnose niet iets is dat door psychologen is aangepraat. Maar dat het voor mij helpt de pijn uit mijn jeugd te verzachten, te verklaren. Maar door de stigma's omtrent labels zien zij het als iets negatiefs, niet als iets dat mij vooruit kan helpen en blijf ik in hun ogen dat kind dat al van kleuter af aan de dingen op mijn eigen manier deed. Dat het eigenwijsheid, laksheid of het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel was dat maakte dat ik niet voor elkaar kreeg wat zij van mij verwachte.

Ooh dat gevoel van dat je ouders denken dat je met opzet dwars zit. Oh wat kan ik dat goed. Ik vind het ontzettend vervelend voor jou dat je ouders er niet in mee willen. Dat lijkt me erg moeilijk.

Dat altijd maar overcompenseren dat herken ik ook zo goed. Inmiddels ben ik daar mee gestopt. Als iemand niet ziet dat ik mijn best doe, maar dat het nooit perfect zal worden, Nah jah. Dan maar niet in mijn leven. Maakt het allemaal een stuk makkelijker.

Wat betreft de labeltjes, etiketten. Ik vind het dus wel respectloos. Juist door de manier waarop er over gepraat wordt. "Tegenwoordig moet overal maar een labeltje op". Seriously. Stfu! "Je" hebt geen idee waar je het over hebt. Je bagetaliseerd alles waar ik mijn hele leven mee worstel, alsof ik me aanstel, alsof mijn worsteling iets is dat in mijn hoofd zit, en il geen recht op begrip heb. Je hebt geen idee hoe kwetsend zulke opmerkingen zijn. (Met je bedoel ik een willekeurig persoon die er zo over praat)

Laatst bijgewerkt door Shiloh op 09-12-17 14:44, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-12-17 14:44

Geplaatst: 09-12-17 14:44

Shadow0 schreef:
snuffie123 schreef:
Iemand met autisme mist (nogmaals nog niet bewezen) niet een stukje hersenen of oid, waardoor hij sociaal onhandig is.

Dat is dus iets te simpel, want de andere verwerking van bepaalde zaken door de hersenen van mensen met autisme is op groepsniveau wel degelijk bewezen. Je kunt het alleen niet op individueel niveau aanwijzen.

Hier ben ik benieuwd naar. Ik snap eigenlijk nog niet goed wat je hier nou zegt, maar in ieder geval begrijp ik eruit dat er wel degelijk iets lichamelijks aanwezig is bij autisten wat ook bewezen is?
Kan je hier meer over vertellen? Ben oprecht heel benieuwd. Ik heb namelijk vaak gevraagd om zulk bewijs aan psychologen en experts op gebied van autisme, maar niemand die me dat kon geven.

Shadow0 schreef:
snuffie123 schreef:
Ik zie het dus meer als iemand is sociaal onhandig. Dat is vervelend voor die persoon, maar hij kan er wel proberen mee om te gaan. Zo zijn er mensen die aanleg hebben om snel te kunnen rennen en mensen die van nature al minder sportief zijn. Maar als ik dan langzaam ben, dan zeg ik sorry, werk eraan. Maar meestal ga je dan ook naar een estafetteteam waar meer mensen zitten die er niet zo goed in zijn. Dat is nou eenmaal hoe het werkt.

Het kan maar het heeft een paar reele risico's:

1. mensen projecteren wat zij denken dat normaal is over hoe je dingen kunt leren op mensen met autisme. ("Als ik iets moeilijk vind, dan doe ik dit of dat, dus als jij dat moeilijk vindt dan kun je dat ook oplossen met dit of dat." Wat toch vaak niet zo werkt.)

2. 'dan ga je dus naar een estafetteteam waar meer mensen zitten die er niet zo goed in zijn' maakt dat mensen met autisme vrij makkelijk worden uitgesloten op allerlei plekken. (Dat geldt overigens niet alleen voor autisme hoor, ook veel mensen met fysieke beperkingen, of mensen met een andere culturele achtergrond of die niet zo goed zijn in Nederlands worden makkelijk op voorhand uitgesloten ipv welkom geheten en uitgenodigd.)

Sowieso geldt punt een natuurlijk voor alles en iedereen. Ook mensen zonder autisme doen en leren dingen op andere manieren.
En punt twee snap ik wat je bedoelt. Het is dan ook heel rot voor autisten. Al zie ik niet zo dat ze op voorhand worden uitgesloten. Het komt door gedrag wat ze vertonen dat buiten de groep valt. Kijk ik vind het echt rot voor mensen die dan buiten de boot vallen. Maar waarom zou ik mensen uit moeten nodigen waarmee het niet klikt. Dat werkt dan toch ook niet, een soort geforceerde vriendschap.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:47

Geplaatst: 09-12-17 14:47

Tytonidae schreef:
Misschien een beetje OT maar ik vind het wel fijn dat als ik voor een groepsproject op school samen moet werken met iemand met autisme, deze persoon mij daarover informeert. Vorig jaar heb ik een hele periode samen moeten werken met een jongen. Na het project moesten we feedback geven op onze groepsgenoten. Het feedback formulier was vooral gebaseerd op sociale skills en deze jongen had enigzins afwijkend gedrag - zo deed hij altijd zijn best om jouw blik te ontkomen, je kon hem nooit direct in zijn ogen kijken. Dit vond ik af en toe ongemakkelijk. Hij gedroeg zich over het algemeen vrij antisociaal, als ik iets zei kreeg ik vaak het idee dat hij niet goed luisterde/niet erg betrokken was met wat ik zei. Dit heb ik toen ook aangegeven op het feedback formulier. Toen hij dit hoorde werd hij erg kwaad en vertelde hij dat deze dingen kwamen doordat hij een vorm van autisme had. Maar als hij het niet aan mij vertelt kan ik het ook niet weten. Ik had liever gehad dat hij mij dit van te voren had verteld zodat ik zijn manier van werken en communiceren beter had kunnen begrijpen gedurende het groepsproject.

Ik vind dit helemaal niet off topic en vind dat je absoluut een punt hebt.
Het is de eigen verantwoordelijkheid van een autist om uitleg te geven als hij/zij het vervelend vind dat zijn lichaamstaal verkeerd wordt geintrepreteerd, maar als je de posts van Snuffie123 leest snap ik ook wel dat iemand dat niet direct van de toren blaast.

Maar ben het met je eens hoor. Net als dat ik van een dyslect verwacht dat hij/zij zelf aangeeft dat hij niet de geschikte persoon is om dingen te redigeren.
Als mijn autisme zoveel ruis geeft dat het een project negatief beinvloed is dat erg jammer voor mij, maar vind ik dat een legitieme reden als iemand daarom de samenwerking verbreekt. Uiteindelijk is het voor iedereen het beste als je functioneert onder omstandigheden waar je tot je recht komt. En daar heb je zelf de grootste verantwoordelijkheid in, je kunt niet van de wereld verwachten dat die zich aan jou aanpast.
Daarom helpt het mij om heel sporadisch bepaalde trekjes te verklaren vanuit mijn autisme. Dan weet de ander dat het niet aan hem/haar ligt maar aan mij.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:49

Geplaatst: 09-12-17 14:49

Shiloh schreef:
Ooh dat gevoel van dat je ouders denken dat je met opzet dwars zit. Oh wat kan ik dat goed. Ik vind het ontzettend vervelend voor jou dat je ouders er niet in mee willen. Dat lijkt me erg moeilijk.

Gelukkig heb ik het er helemaal niet meer moeilijk mee. Ik weet voor mezelf dat ik het niet expres deed/doe en zie het als hun verlies dat ze dat niet kunnen begrijpen.
Maar wat dat betreft helpt het me ook dat ik steeds beter begrijp wat het inhoud en zie ik ook in dat ik het niet van een vreemde heb

**Geplaatst**: 09-12-17 14:52

Geplaatst: 09-12-17 14:52

Qerty schreef:
Shiloh schreef:
Ooh dat gevoel van dat je ouders denken dat je met opzet dwars zit. Oh wat kan ik dat goed. Ik vind het ontzettend vervelend voor jou dat je ouders er niet in mee willen. Dat lijkt me erg moeilijk.

Gelukkig heb ik het er helemaal niet meer moeilijk mee. Ik weet voor mezelf dat ik het niet expres deed/doe en zie het als hun verlies dat ze dat niet kunnen begrijpen.
Maar wat dat betreft helpt het me ook dat ik steeds beter begrijp wat het inhoud en zie ik ook in dat ik het niet van een vreemde heb

Fijn dat je het een plekje hebt kunnen geven. Ik ben achter mijn diagnose aangegaan, nadat mijn moeder haar diagnose kreeg (toen ze 59 was!!! Kun je nagaan! Dat je dat pas op 59 ontdekt. ). Toen begon zij te beseffen dat ik net zo was en dat het geen onwil was. De band met mijn ouders is sterker dan ooit. En dat gun ik een ander ook zo erg! Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als mijn ouders het niet zouden erkennen. Heel veel respect voor hoe jij je eigen plek en manier van ermee omgaan daarin gevonden hebt.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:53

Geplaatst: 09-12-17 14:53

snuffie123 schreef:
Shadow0 schreef:
Dat is dus iets te simpel, want de andere verwerking van bepaalde zaken door de hersenen van mensen met autisme is op groepsniveau wel degelijk bewezen. Je kunt het alleen niet op individueel niveau aanwijzen.

Hier ben ik benieuwd naar. Ik snap eigenlijk nog niet goed wat je hier nou zegt, maar in ieder geval begrijp ik eruit dat er wel degelijk iets lichamelijks aanwezig is bij autisten wat ook bewezen is?
Kan je hier meer over vertellen? Ben oprecht heel benieuwd. Ik heb namelijk vaak gevraagd om zulk bewijs aan psychologen en experts op gebied van autisme, maar niemand die me dat kon geven.

Binnen de populatie 'normale mensen' vind je een enorme varieteit in hoe mensen hun hersenen gebruiken. Iedereen denkt letterlijk anders, als je hersenscans en dergelijke gaat maken. Een individu met autisme is hersentechnisch (nog) niet te onderscheiden van iemand zonder autisme, aangezien die groep mensen zonder autisme al zo divers is/denkt. Als je echter de hersenwerking van 100 door hun gedrag als autist gediagnosticeerde mensen met die van 100 normale mensen in een grafiek zet, dan zie je ineens dat de uitslagen van de hersens van die honderd autisten allemaal ongeveer in dezelfde hoek zitten. Ze zijn niet afwijkend genoeg om buiten de normale range te vallen, maar binnen die normale range vormen ze wel ongeveer hun eigen groepje. Maar er zijn dus ook 'normale' mensen die in die in dat hoekje vallen, en autisten die op een andere plek in de grafiek zitten.
Een individu kan dus niet op basis van bijvoorbeeld hersenscans ed als autist bestempeld worden, maar de groep autisten is wel zichtbaar doordat ze steeds ongeveer hetzelfde scoren.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:56

Geplaatst: 09-12-17 14:56

snuffie123 schreef:
Hier ben ik benieuwd naar. Ik snap eigenlijk nog niet goed wat je hier nou zegt, maar in ieder geval begrijp ik eruit dat er wel degelijk iets lichamelijks aanwezig is bij autisten wat ook bewezen is?
Kan je hier meer over vertellen? Ben oprecht heel benieuwd. Ik heb namelijk vaak gevraagd om zulk bewijs aan psychologen en experts op gebied van autisme, maar niemand die me dat kon geven.

Maar waarom is het voor jou nodig dat er wel degelijk iets lichamelijks aanwezig is. Voor zover ik weet is dat inderdaad niet zo bij autisme, maar waarom zou het dan niet bestaan?
Ik ben een randgeval, maar bij echte Rainman's is het toch duidelijk dat er echt iets 'mis' is en het geen kwestie is van aanstelleritis?

snuffie123 schreef:
. Het is dan ook heel rot voor autisten. Al zie ik niet zo dat ze op voorhand worden uitgesloten. Het komt door gedrag wat ze vertonen dat buiten de groep valt. Kijk ik vind het echt rot voor mensen die dan buiten de boot vallen. Maar waarom zou ik mensen uit moeten nodigen waarmee het niet klikt. Dat werkt dan toch ook niet, een soort geforceerde vriendschap.

Maar je kiest je vrienden toch omdat je het leuk vind om met ze te zijn? Als jij autistische mensen akelig vind is dat jou goed recht en snap ik reuze goed dat je geen dikke maatjes met ze wordt, waarom zou je?
Maar dat het je zo dwars zit als iemand aangeeft autistisch te zijn vind ik onnodig apathisch.

**Geplaatst**: 09-12-17 14:59

Geplaatst: 09-12-17 14:59

Ik verklaar dingen heel vaak. Als ik nauw met iemand moet samenwerken leg ik altijd uit als ik ergen in vast loop. Ik zeg vanaf het begin dat ik heeeel graag feedback wil als ik ergens lomp of te fel wordt of ergens doorheen praat of ergens geen oog voor heb. Dat dat mij helpt. Ondertussen begrijpen ze dat ik gewoon geen behoefte heb aan de 300ste kerstborrel. Laat mij maar lekker thuis ontprikkelen.

Ik stel me open en kwetsbaar op. En dat maakt het goed bespreekbaar. Ik wil júist niet dat mensen dergelijk gedrag van me accepteren, maar mij erop aanspreken. Hoe helderder je bent in wat je nodig hebt, hoe werk aarde het voor anderen is om met je samen te werken. Ik ondervind er zeer weinig problemen van. Eigenlijk alleen met mensen die heel gevoelig zijn en extreem confrontatie ontwijken. Daar wals ik onbewust overheen, maar zij durven me er ook niet op aan te spreken. Een gebrek van twee kanten vind ik. Maar ook daar ben ik me beter van bewust, dat dat beter niet de mensen zijn waar ik 1 op 1 mee zou moeten samenwerken. So be it.

Nu werk ik sinds een jaar in de ICT als software programmeur en is dat uberhaubt wel een redelijk autisme vriendelijke wereld. Ik ben de eerste niet en ik zal de laatste niet zijn.

**Geplaatst**: 09-12-17 15:05

Geplaatst: 09-12-17 15:05

xyzutu2 schreef:
Die gesprekken waren dus weliswaar ietwat sneu/vervelend maar ook redelijk voorspelbaar. Nu zeg je 'ik ben autist' en je hebt geen idee meer vanuit welke kant/documentaire/film die ander redeneert. Dat is wel eens lastig, zeker als je autist bent en je toch al moeite hebt met inschatten hoe een ander ergens op kan reageren.

Is dat zo? Spreek je hier vanuit persoonlijke ervaring? Waar baseer je dit op?

Citaat:
En ik zie ook niet in waarom nadenken/praten over de aandoening zelf de vraag 'waar kan ik rekening mee houden in jouw geval?' in de weg staat.

Nee, dat staat het ook niet - maar het is wel goed om te beseffen dat je een antwoord op 'waar sta je precies in het spectrum' niet nodig hebt, en dat het dus ook helemaal prima is als iemand dat niet deelt.

Citaat:
Als ik iemand vraag of die mijn paard hooi wil geven en die persoon vraagt 'jawel, hoe oud is hij eigenlijk?', dan zeg ik ook niet 'dat is voor jou niet belangrijk en voor het hooi geven niet relevant.'

En toch kan dat in principe best. In het geval van hooi geven / leeftijd vragen lijkt het meer te gaan om een gesprekje aan te gaan, over koetjes en kalfjes en in dit geval paarden, wat belangstelling te tonen, en daar is natuurlijk niets mis mee.

Maar bij onderwerpen die persoonlijker zijn, kan de grens van vriendelijke open belangstelling naar een soort toeeigenen, recht op een verklaring, overschreden worden. De leeftijd van een paard is meestal (er is ongetwijfeld een uitzondering te bedenken, maar meestal) een erg neutrale, emotioneel ongeladen vraag.
Iemand diagnose daarentegen hangt vrijwel altijd samen met een geschiedenis van anders zijn en moeilijke momenten - zeker niet zomaar emotioneel neutraal. Iemand heeft dus het volste recht daar niet teveel over te vertellen als die persoon dat niet wil.

(Een andere situatie gaat om mensen die zichtbaar ziek of beperkt zijn, en die dan op allerlei bizarre plaatsen worden aangesproken. "Welke ziekte heb je eigenlijk" in de C&A. "Waarom zit je eigenlijk in een rolstoel" als die persoon een kopje thee wil drinken. Door totale vreemden, door volwassenen nota bene, die menen dat het aanvaardbaar is om zich zomaar in te mengen in iets wat behoorlijk persoonlijk is en ook echt wel heftig kan zijn. Zonder zich op het oog ook maar enige rekenschap te geven van het feit dat iemand misschien wel even helemaal geen zin heeft om daarmee geconfronteerd te worden. En ook zonder dat men echt geinteresseerd lijkt te zijn in de persoon.
Dat betekent niet dat je dus nooit mag vragen hoe of wat er aan de hand is... maar met respect voor de ander, met beleid, niet bij totale vreemden, en je hebt geen recht op de wetenschap of de intieme details.)

Citaat:
Als iemand tegen mij zegt dat hij een angststoornis heeft dan ben ik nieuwsgierig naar hoe die angststoornis zich bij die persoon uit, waar het vandaan komt, enz. Bij autisme heet dat interesse tonen ineens 'uitvissen waar iemand in het spectrum zit', maar het is gewoon interesse tonen. Verder niets.

Je schreef "Doordat de tweedeling tussen autisme en Asperger is verdwenen is die verwarring eigenlijk alleen nog maar groter geworden. Zoals ze in de VS zeggen 'I'm on the spectrum'. Oke, maar waar dan precies?

"

Op mij komt die manier van verwoorden niet over als interesse tonen voor een bepaalde persoon. En ik weet ook niet wat je dan wel precies wilt, of waar je dan verward over bent, maar je lijkt het verkeerd te vinden dat de tweedeling is afgeschaft, en de vraag is een beetje waarom je dat zo ziet?

**Geplaatst**: 09-12-17 15:10

Re: Als ik zeg dat ik autisme heb,

Geplaatst: 09-12-17 15:10

maar dat ouders denken dat bv een kind express dwars ligt,is ook niet zo abnormaal.
sommige kinderen raken vroeg in de puberteit en eens puber,lig je gewoon ook dwars.
is dat express?enigsinds niet want het hoort ook gewoon bij puber zijn,anderzijds wel,want dat is ook wat pubers doen.

de grens tussen 'normaal' en 'afwijkend' is ook zo filterdun dat niet iedereen direct denkt aan iets als autisme bij 'dwarsliggen'.

**Geplaatst**: 09-12-17 15:14

Geplaatst: 09-12-17 15:14

Nee, dat is niet abnormaal.
Maar als je dat vanaf je 4e levensjaar wijsgemaakt krijgt is dat wel degelijk schadelijk voor je emotionele ontwikkeling.
Ik verwijt het mijn ouders niet. Vind het wel jammer dat het zo is gegaan. Het had ons allemaal veel pijn kunnen besparen.

**Geplaatst**: 09-12-17 15:19

Re: Als ik zeg dat ik autisme heb,

Geplaatst: 09-12-17 15:19

zoiets is altijd moeilijk natuurlijk.

zelf nu wel geen etiketje op mijn hoofd gekleefd,maar ook wel altijd ouders gehad die me 'kleineerden' puur omdat ik anders ben dan hun.

nu nog moeilijk mee.
ze blijven totaal anders.
ergens wil ik respect blijven houden,enkel omdat het mijn ouders zijn en ik me moreel verplicht voel dit te doen,maar aan de andere kant proberen ze nog steeds mijn grenzen te overschrijden,hun mening en idee door te drukken,.....
het is een moeilijke materie,ouders....
je kiest ze niet en ze bepalen een deel je leven.