Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-08-16 20:58

Re: Leven met een verslaafde

Geplaatst: 29-08-16 20:58

o ik zie dat ik het wat verwarrend opgeschreven heb. Partners ed kunnen niet naar de gewone meetings van de aa, ca ed maar wel naar de partnermeetings die onderdeel zijn van die groepen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-16 10:03

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-16 10:03

De tijd gaat maar langzaam voorbij deze dagen.

Nog dik twee weken tot de opname. Vorige week is mijn vriend gestopt met werken, ondanks dat ik het er niet mee eens was. Het werken lukte hem niet meer. Ruzie maken met collega's, geen geduld, fouten maken in zijn werk...
Hij heeft zijn bazen verteld wat er aan de hand is en is sindsdien thuis. Dit heeft geen goed effect op hem, maar ook niet op mij. Zijn plan was om veel te klussen in huis, meer met de kinderen te doen, niet meer de stad in te hoeven en dus ook niet de verleiding krijgen om langs de dealer te gaan.

Helaas...dit werkt dus niet. Hij komt uit bed wanneer het hem uitkomt. Hij begint aan klussen in en om huis, maar maakt niks af. Hangt maar wat op de bank. Gebruikt stiekem, en als ik er naar vraag ontploft hij. Dagen later vertelt hij dan dat ik het toch goed aanvoelde en dat hij heeft gebruikt.

Hij had een afspraak met zijn behandelaar om te bespreken of hij eerder opgenomen kon worden, maar is niet naar de afspraak gegaan. Ik begin me af te vragen of hij wel ruggegraat heeft en heb mijn twijfels over zijn motivatie.
Hij zegt zelf ook liever vandaag dan morgen de kliniek in te gaan, maar ik zie het niet.

Ik zit er helemaal doorheen. Ik heb hem gezegd dat het wat mij betreft over is tussen ons. Er is teveel gebeurd om straks weer samen verder te gaan. Ik probeer hem duidelijk te maken dat hij zijn kinderen nog heeft, dat hij hen nog niet kwijt is. Maar ook dit geeft hem niet de kracht om nu door te zetten. Hij is niet te bereiken lijkt wel. Alles wat ik zeg gaat langs hem heen.

Hij zit vol zelfmedelijden. Hij zegt dat ik niet weet wat hij doormaakt. Hoe moeilijk het is. Klopt. Maar ik zie zo weinig inzet.... En zo weinig wederkerigheid. Ik probeer hem uit te leggen wat hij zijn gezin aandoet, ik wil zien dat het hem pijn doet. Maar ik zie niets aan hem. Alles zit verstopt achter die muur van onverschilligheid.

Misschien maak ik het alleen maar erger zo, maar ik ben wanhopig. Ik zie hem liever huilen en het moeilijk hebben, maar volhouden. Nu zie ik hem alles wegstoppen, alles ontwijken en naar de dealer rennen als het even te moeilijk wordt.

Het put mij ontzettend uit om hem om me heen te hebben de hele dag. Ik verlang naar rust.

Heel verhaal weer, maar het helpt om het op te schrijven.

**Geplaatst**: 10-09-16 10:08

Geplaatst: 10-09-16 10:08

Juist dat werken en zijn dagritme hebben hield hem "clean" Verveling is de grootste trigger om te gebruiken, zelfmedelijden ook.

Zet je maar schrap, want dit is het begin. In zijn hoofd werk het zo (althans in elk brein van een verslaafde dan) dat hij over twee weken moet stoppen met gebruiken, dus dan MOET hij het nu doen. Hij heeft de wereld om hem heen nu zo gecreerd dat het ook kan. Geen werk, geen verplichtingen en thuis houd moeders de vrouw alles draaiend dus hij kan frank en vrij zijn drugs gaan gebruiken.

Dit is een junk, en hoe een junk tikt. Gaat een moeilijke tijd worden.

sterkte.

Het is wel waar dat een deel van hem liever gisteren de kliniek in wil gaan dan morgen, maar dat is zijn "gezonde" ik. De verslaafde ik zorgt ervoor dat hij nu op ramkoers is met alles en iedereen zodat hij straks weg kan rennen als de tijd daar is om in te checken en dan wijzend naar al die mensen die zijn leven zo moeilijk hebben gemaakt dat hij wel weg moest gaan.

**Geplaatst**: 10-09-16 10:39

Geplaatst: 10-09-16 10:39

Pff... wat een verhalen allemaal. Misschien is het goed om het boek: Als hij maar gelukkig is te lezen". Je leest daarin ook wat voor invloed dit onbewust heeft op je kinderen: je probeert het ben ze weg te houden. Dat lukt nooit. Ze voelen echt wel de sfeer aan die er is. En als jij dan aangeeft dat er niets aan de hand is, breng je ze onbewust in verwarring. Ik heb maar 1 advies: wegwezen. Je bent een sterke vrouw, redt het makkelijker zonder hem!

**Geplaatst**: 10-09-16 10:43

Re: Leven met een verslaafde

Geplaatst: 10-09-16 10:43

Heel veel sterkte TS. Dit zijn de typische gedragingen van iemand die verslaafd is. En zoals Danzzzz zegt: dat gaat nog erger worden.
Je bent helemaal niet egoistisch wanneer je voor jezelf kiest. Ik vind het juist erg moedig. Het is één ding dat hij er aan onderdoor gaat, maar daar hoeft hij jou niet in mee te slepen. Laat je geen schuldgevoel aan praten!

**Geplaatst**: 10-09-16 10:44

Geplaatst: 10-09-16 10:44

Ik kan me goed voorstellen hoe jij je nu voelt: ik heb hier in andere mate ook mee moeten dealen. Vooral het gevoel van: ik wil dat jij eens pijn voelt, ipv ik. De gedachtes die je niet wil denken maar toch naar boven komen. En hoe boos je kan worden omdat de persoon maar niet begrijpt, niet wil begrijpen dat je kan helpen. Het is lastig, maar je komt er wel doorheen. Mijn tip is om te gaan sporten als het je teveel wordt, het heeft mij echt ontzettend geholpen omdat je dan gewoon even alleen bent en zonder gedoe. Ik heb respect voor je dat je dit zo deelt

**Geplaatst**: 10-09-16 10:56

Geplaatst: 10-09-16 10:56

Ik heb je berichten goed lezen. Je lijkt mij een zeer verstandig persoon die in een ontzettend zware tijd zit. Je partner gebruikt en liegt en bedriegt.

als hij zelf niet wil stoppen en blijft doorgaan is er geen einde in zicht, hij moet voor zichzelf stoppen en dat is ook wat ze hem op elke behandeling zullen vertellen.

Ze nemen hem niet bij de hand en hij moet zelf de beslissing maken.

Hij probeert echter alles en iedereen de schuld te geven want het is vooral niet aan hem te wijten. Het enigste wat jij kan doen is afstand nemen en hem het zelf laten doen. Ik zou voor mijn kinderen kiezen want die zijn het belangrijkste in deze. Je zal nooit weer dezelfde band krijgen met hem want in je achterhoofd houdt je altijd de gedachtes van liegen en bedriegen.

Zit het dan even tegen dan komt er een terugval en begint alles weer van voren af aan.

Wij kunnen op bokt makkelijk praten want we zitten niet in deze situatie.

Heel veel sterkte in elk geval!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-16 10:58

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-16 10:58

Bedankt allen.

Danzz dat klinkt echt precies zoals ik denk dat hij nu redeneert. Zo van: Nu kan ik nog losgaan, even van profiteren.

Pancake93, de kinderen voelen mijn verdriet vooral aan. Komen mij vaak een knuffel geven als ik zit te piekeren. Gelukkig is school en opvang weer begonnem waardoor ze hun eigen ding hebben en hun aandacht vooral daarop richten.

Cayenne, het is moeilijk om me geen schuldgevoel aan te laten praten. Hij doet daar namelijk erg zijn best voor. Wel ben ik nu zo ver dat ik dat doorzie op het moment en het ook terug geef. 'Je geeft mij nu de schuld van jouw probleem en zegt dat je door mij steeds naar de dealer rent, maar je draait het om'.
Daar kan hij dan niks mee, als het geen vat op mij heeft staat hij ineens machteloos.

Yentaah, klopt helemaal wat je zegt. Ik wil dat hij de pijn voelt. Ik ben niet zo sportief, maar ben weer begonnen met lezen. Dat heb ik altijd heel veel gedaan, de laatste tijd minder. Is mijn manier om te ontspannen en soort van te vluchten naar een andere wereld.

**Geplaatst**: 10-09-16 11:20

Re: Leven met een verslaafde

Geplaatst: 10-09-16 11:20

Lezen is yoga voor de brein. Doe je goed!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-16 11:27

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-16 11:27

Robert45, dat houdt me ook bezig nu. Stel dat hij er vanaf komt, en stel dat we wel besluiten samen verder te gaan..moet ik dan altijd blijven opletten? Zal dan altijd die achterdocht blijven? Gaat hij terugvallen krijgen? Ik weet niet of ik dat trek...naast het gevoel dat ik heb over de afgelopen jaren - een grote leugen - weet ik niet of ik wel samen oud wil worden met iemand die ik nooit 100 procent kan vertrouwen.

Ik beeld me wel eens in hoe het zou zijn geweest als ik met een ander iemand zou zijn. Als ik een andere vader voor mijn kinderen zou hebben, iemand die van mij houdt en me niet voorliegt. Ik weet dat ik dat verdien en dus uiteindelijk voor mezelf zou moeten kiezen.
Als hij opgenomen is, hoop ik de rust te hebben alles op een rijtje te krijgen en voor mezelf de balans op te kunnen maken.

**Geplaatst**: 10-09-16 11:32

Geplaatst: 10-09-16 11:32

TS, zou het geen optie zijn dat hij in iedergeval voorlopig ergens anders een onderkomen zoekt totdat hij heeft kunnen bewijzen dat hij afgekickt is?

Zo is het in iedergeval geen doen voor jou :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-16 11:38

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-16 11:38

Sizzle schreef:
TS, zou het geen optie zijn dat hij in iedergeval voorlopig ergens anders een onderkomen zoekt totdat hij heeft kunnen bewijzen dat hij afgekickt is?

Zo is het in iedergeval geen doen voor jou

Ik zou niet weten waar. Omdat hij uit een ander land komt heeft hij hier geen familie. Vrienden heeft hij niet veel meer, en die paar die er nog zijn willen hem zo ook niet in huis.
Laatste optie zou zijn hem eruit te gooien. Waarschijnlijk zou hij dan naar dealer of andere gebruikers gaan om te slapen, en ik denk dat dat voor hem net het laatste zetje zou zijn om zich helemaal te storten in drugs.
Of bedoel je iets als Leger des Heils?

Het is inderdaad geen doen zo, maar ik ben sterk. Die laatste twee weken kom ik ook wel door, wetende dat ik daarna kan ontspannen. (Misschien hou ik mezelf hiermee wel voor de gek, maar het helpt mij om soor te blijven gaan).

**Geplaatst**: 10-09-16 11:41

Re: Leven met een verslaafde

Geplaatst: 10-09-16 11:41

Maar TS, dat hij nu naar een afkickkliniek gaat is geen garantie dat hij ook echt van die zooi af komt.
Ik hoop het natuurlijk echt voor jullie, maar hij gaat vrijwillig, dus kan hij de kliniek ook zo weer verlaten wanneer hij het toch te zwaar vind worden.
Kun je dat ook aan?

**Geplaatst**: 10-09-16 11:43

Re: Leven met een verslaafde

Geplaatst: 10-09-16 11:43

kan jij dan niet de komende 2 weken naar familie?
Of lan hij niet naar zijn familie in het buitenland?

**Geplaatst**: 10-09-16 11:44

Geplaatst: 10-09-16 11:44

Goh wat zit je in een lastige positie zo zeg... Ik wil je wel meegeven dat als voor jou de koek echt op is,je jezelf niet voorbij moet schieten door zijn gebrek aan een achterban.. als jij niet meer kan,zit je dan voor altijd met hem opgeschoten omdat hij nergens terecht kan? Voor nu misschien nog geen oplossing,gezien je de opname wil afwachten,maar wel iets om over na te denken.

**Geplaatst**: 10-09-16 11:48

Geplaatst: 10-09-16 11:48

schaduwhero schreef:
Robert45, dat houdt me ook bezig nu. Stel dat hij er vanaf komt, en stel dat we wel besluiten samen verder te gaan..moet ik dan altijd blijven opletten? Zal dan altijd die achterdocht blijven? Gaat hij terugvallen krijgen? Ik weet niet of ik dat trek...naast het gevoel dat ik heb over de afgelopen jaren - een grote leugen - weet ik niet of ik wel samen oud wil worden met iemand die ik nooit 100 procent kan vertrouwen.

Ja, ja, ja en nee.

Citaat:
Ik beeld me wel eens in hoe het zou zijn geweest als ik met een ander iemand zou zijn. Als ik een andere vader voor mijn kinderen zou hebben, iemand die van mij houdt en me niet voorliegt. Ik weet dat ik dat verdien en dus uiteindelijk voor mezelf zou moeten kiezen.
Als hij opgenomen is, hoop ik de rust te hebben alles op een rijtje te krijgen en voor mezelf de balans op te kunnen maken.

Ondanks dat hij straks misschien goed gaat herstellen zal hij nooit beter worden. Hij houd echt wel van je, alleen trekt zijn andere vrouw sterker aan hem nu. Als je de drugs als een andere vrouw zou zien, zou je dan ook bij hem blijven?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-16 11:51

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-16 11:51

Cayenne schreef:
Maar TS, dat hij nu naar een afkickkliniek gaat is geen garantie dat hij ook echt van die zooi af komt.
Ik hoop het natuurlijk echt voor jullie, maar hij gaat vrijwillig, dus kan hij de kliniek ook zo weer verlaten wanneer hij het toch te zwaar vind worden.
Kun je dat ook aan?

Dat weet ik Cayenne, maar daar wil ik nog niet aan denken. Omdat hij zo snel door de knieën gaat ben ik er bang voor dat hij het niet volhoudt.
Hijzelf is er van overtuigd dat hij het gaat redden daar.
Ik denk dat het zwaarder gaat worden dan hij zich nu kan voorstellen.

Sizzle, ik zou naar familie kunnen met de kinderen, maar dat is mijn eer te na. Het is verdorie ook ons huis.
Hij heeft geen geld om nu naar het buitenland te gaan.

Saskia9, dat weet ik. Ik wil hem ook niet eeuwig de hand boven het hoofd houden. We hebben afgesproken dat als de opname geen succes brengt, hij zelf opstapt om ons gezin niet langer pijn te doen. Is natuurlijk makkelijk gezegd, maar ik wil daar zelf graag aan vasthouden.

**Geplaatst**: 10-09-16 11:54

Re: Leven met een verslaafde

Geplaatst: 10-09-16 11:54

Dat lijkt me een goed streven. Maar zelfs dan,wanneer weet je of de opname gewerkt heeft he,een verslaving blijft altijd op de loer. Eenmaal terug thuis zal het pas beginnen..
Heb erg met je te doen TS.

**Geplaatst**: 10-09-16 11:54

Geplaatst: 10-09-16 11:54

schaduwhero schreef:
Ik zou niet weten waar. Omdat hij uit een ander land komt heeft hij hier geen familie. Vrienden heeft hij niet veel meer, en die paar die er nog zijn willen hem zo ook niet in huis.
Laatste optie zou zijn hem eruit te gooien. Waarschijnlijk zou hij dan naar dealer of andere gebruikers gaan om te slapen, en ik denk dat dat voor hem net het laatste zetje zou zijn om zich helemaal te storten in drugs.
Of bedoel je iets als Leger des Heils?

Het is inderdaad geen doen zo, maar ik ben sterk. Die laatste twee weken kom ik ook wel door, wetende dat ik daarna kan ontspannen. (Misschien hou ik mezelf hiermee wel voor de gek, maar het helpt mij om soor te blijven gaan).

Er zijn safehouses ZanoZero is er een in Krimpen a/d Ijssel. Maar ts, het dik gedrukte is het beste wat je voor hem kan doen. Klinkt heel stom maar alleen als ze echt, echt rockbottom raken gaat het verstand het winnen van de drugt. Zolang jij hem faciliteert met een onderkomen, eten, drinken, aandacht heeft hij helemaal geen noodzaak om te stoppen, die gaat hij pas inzien als hij alles, maar dan ook alles onherstelbaar kwijt is.

Als je het kan zou ik inderdaad die laatste twee weken ook volhouden, al is het maar om je eigen wereld niet helemaal op zn kop te zetten. Misschien kom je wel zo tot rust dat je bij jezelf denkt dat je er nooit meer naar terug wil. Een ding, hij gaat je onder druk zetten dat als je bij hem weggaat hij weer gaat gebruiken. Laat je daar NOOIT, NOOIT door beinvloeden, gebruik is ZIJN keuze, een keuze die hij zelf maakt. Hij kan ook gewoon net zoals iedereen anders dealen met een brakeup zonder onder invloed te moeten zijn!!
Wel handig is het om als je besluit een einde eraan te maken, dat je dit doet terwijl hij in de kliniek zit, daar krijgt hij gelijk handvatten om met deze emotie om te gaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-16 11:55

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-16 11:55

Danzzz, dat probeer ik voor mezelf ook te bedenken. Ik probeer het te zien als andere vrouw. Maar dan bedenk ik weer; een keuze voor een andere vrouw zou een rationele keuze zijn, niet veroorzaakt door deze ziekte. De drugs vertroebelen zijn gedachtes, is het dan wel hetzelfde?
Als hij een andere vrouw zou hebben, zou ik opstappen denk ik.

Allemaal bedankt voor jullie wijze woorden. Het helpt mij heel erg dat jullie objectief meedenken en het geeft mij nieuwe inzichten.

**Geplaatst**: 10-09-16 12:02

Re: Leven met een verslaafde

Geplaatst: 10-09-16 12:02

Ik ben het helemaal niet eens met het niet verlaten. De angst om het erger te maken en de verslaafse onderdak te geven help je de verslaving voor een deel. Je moet je eisen stellen (afkick) maar ook duidelijk maken wat er gebeurd als hij niet meegaat in het verhaal. Soms moeten ze de bodem voelen voor er verandering komt.

Ik hoop voor jou dat hij binnen twee weken gaat en er beter uitkomt

**Geplaatst**: 10-09-16 12:23

Geplaatst: 10-09-16 12:23

schaduwhero schreef:
Bedankt voor alle reacties.

Beide linkjes van senna21 en elineS heb ik bekeken en ik herken er wel iets in.
Het zal inderdaad gaan om pijn, emotionele pijn. Maar ik vraag me dan toch af hoe het komt dat een gedeelte van de bevolking door pijn een verslaving ontwikkeld, wegrent voor de pijn dus, terwijl een heleboel andere mensen ook zo'n soort pijn hebben en er toch anders mee om gaan. Ik geloof dus dat er toch iets in je karakter of genen zal zitten waardoor je verslaafd raakt. Anders zouden er toch veel meer mensen verslaafd moeten zijn? Want bijna iedereen heeft in meer of mindere mate emotionele pijn.

Ik volg je topic in stilte en ik heb bewondering voor hoe moedig en realistisch je er in staat.

Op dit stukje wilde ik even reageren; Psychologische studies hebben wel degelijk uit gewezen dat bij verslavingsgevoeligheid een genetisch component mee speelt. Het is niet zo dat als het "in de genen" zit, je per definitie verslaafd zal worden aan iets. Maar het kan je er wel gevoeliger voor maken. Iemand zonder die gevoeligheid zal het niet eens over wegen waar een genetisch belast persoon wel denkt van "waarom niet eigenlijk?" of een zekere nieuwsgierigheid zal hebben. Natuurlijk heeft die persoon dan nog steeds een eigen wil en dat is dan weer persoonlijk. Of je daar aan toe geeft of niet.

Maar het zit dus wel deels in je genen.

Niet in de mate van "het is een lotsbestemmin" maar een zekere gevoeligheid/kwetsbaarheid er voor. Er spelen naast die kwetsbaarheid nog veel meer factoren mee.

**Geplaatst**: 10-09-16 12:31

Geplaatst: 10-09-16 12:31

danzzz schreef:
schaduwhero schreef:
Ik zou niet weten waar. Omdat hij uit een ander land komt heeft hij hier geen familie. Vrienden heeft hij niet veel meer, en die paar die er nog zijn willen hem zo ook niet in huis.
Laatste optie zou zijn hem eruit te gooien. Waarschijnlijk zou hij dan naar dealer of andere gebruikers gaan om te slapen, en ik denk dat dat voor hem net het laatste zetje zou zijn om zich helemaal te storten in drugs.
Of bedoel je iets als Leger des Heils?

Het is inderdaad geen doen zo, maar ik ben sterk. Die laatste twee weken kom ik ook wel door, wetende dat ik daarna kan ontspannen. (Misschien hou ik mezelf hiermee wel voor de gek, maar het helpt mij om soor te blijven gaan).

Er zijn safehouses ZanoZero is er een in Krimpen a/d Ijssel. Maar ts, het dik gedrukte is het beste wat je voor hem kan doen. Klinkt heel stom maar alleen als ze echt, echt rockbottom raken gaat het verstand het winnen van de drugt. Zolang jij hem faciliteert met een onderkomen, eten, drinken, aandacht heeft hij helemaal geen noodzaak om te stoppen, die gaat hij pas inzien als hij alles, maar dan ook alles onherstelbaar kwijt is.

Als je het kan zou ik inderdaad die laatste twee weken ook volhouden, al is het maar om je eigen wereld niet helemaal op zn kop te zetten. Misschien kom je wel zo tot rust dat je bij jezelf denkt dat je er nooit meer naar terug wil. Een ding, hij gaat je onder druk zetten dat als je bij hem weggaat hij weer gaat gebruiken. Laat je daar NOOIT, NOOIT door beinvloeden, gebruik is ZIJN keuze, een keuze die hij zelf maakt. Hij kan ook gewoon net zoals iedereen anders dealen met een brakeup zonder onder invloed te moeten zijn!!
Wel handig is het om als je besluit een einde eraan te maken, dat je dit doet terwijl hij in de kliniek zit, daar krijgt hij gelijk handvatten om met deze emotie om te gaan.

Ik ben het hier mee eens. Hij hoeft niet te stoppen, want jij faciliteert alles wat hij doet en blijft dat doen. Hij weet dat.
Je verzint excuses voor iedere keer dat hij toch weer gebruikt, voor zijn hele verslaving op zich.
Ik snap dat het vreselijk moeilijk is, maar hij gaat niet stoppen. Niet op deze manier. Je moet ophouden voor hem te denken. Dat hij nergens heen kan, is niet jouw probleem. Hij gebruikt, hij veroorzaakt dit, jij kan dit niet voor hem oplossen. Zolang jij zijn gedrag goed praat en het blijft pikken (en dat doe je, want je stelt geen duidelijke grenzen), zal hij niet veranderen.

**Geplaatst**: 10-09-16 12:32

Geplaatst: 10-09-16 12:32

Ayasha schreef:
schaduwhero schreef:
Bedankt voor alle reacties.

Beide linkjes van senna21 en elineS heb ik bekeken en ik herken er wel iets in.
Het zal inderdaad gaan om pijn, emotionele pijn. Maar ik vraag me dan toch af hoe het komt dat een gedeelte van de bevolking door pijn een verslaving ontwikkeld, wegrent voor de pijn dus, terwijl een heleboel andere mensen ook zo'n soort pijn hebben en er toch anders mee om gaan. Ik geloof dus dat er toch iets in je karakter of genen zal zitten waardoor je verslaafd raakt. Anders zouden er toch veel meer mensen verslaafd moeten zijn? Want bijna iedereen heeft in meer of mindere mate emotionele pijn.

Ik volg je topic in stilte en ik heb bewondering voor hoe moedig en realistisch je er in staat.

Op dit stukje wilde ik even reageren; Psychologische studies hebben wel degelijk uit gewezen dat bij verslavingsgevoeligheid een genetisch component mee speelt. Het is niet zo dat als het "in de genen" zit, je per definitie verslaafd zal worden aan iets. Maar het kan je er wel gevoeliger voor maken. Iemand zonder die gevoeligheid zal het niet eens over wegen waar een genetisch belast persoon wel denkt van "waarom niet eigenlijk?" of een zekere nieuwsgierigheid zal hebben. Natuurlijk heeft die persoon dan nog steeds een eigen wil en dat is dan weer persoonlijk. Of je daar aan toe geeft of niet. Maar het zit dus wel deels in je genen. Niet in de mate van "het is een lotsbestemmin" maar een zekere gevoeligheid/kwetsbaarheid er voor. Er spelen naast die kwetsbaarheid nog veel meer factoren mee.

Daarnaast is bijna iedereen wel ergens aan verslaafd. Kijk maar eens kritisch om je heen. Eten, spullen kopen, sex, internet, gamen, sporten allemaal dingen waar mensen aan verslaafd kunnen zijn om het dagelijkse leven even on hold te zetten. Verslaving zit niet in de middelen, het zit in het gedrag. Iedereen die wel eens met zijn laatste geld toch dat jurke kocht en dacht ik zie wel hoe ik morgen eet, is een koopverslaafde, iedereen die toch die zak chips naar binnen werkt terwijl ze net teleurgesteld van de weegschaal afstapte is eetverslaafd. Als je kritisch om je heen kijkt heeft iedereen wel een soort van verslaving. Alleen de meeste verslavingen zijn minder destructief voor de omgeving, en maatschappelijk meer geaccepteerd.

**Geplaatst**: 10-09-16 12:33

Re: Leven met een verslaafde

Geplaatst: 10-09-16 12:33

Intervention is trouwens ook een mooi programma moest je meer verslavigen en rehab verlopen willen zien