Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-06-13 15:05

Geplaatst: 13-06-13 15:05

Butterfly schreef:
Wow, had niet verwacht dat er zoveel mensen hetzelfde hadden meegemaakt!
ik was 17, zou 1,5 maand later 18 worden. Mijn zusje 15, en werd 16 dagen later 16. De tweede dag van mijn zomervakantie werd ik wakker van mijn vader die mijn moeder probeerde wakker te maken, toen wist ik dat het mis was. Onze huisarts denkt ook dat ze een hartstilstand gehad heeft.

Wat heel bijzonder (om het maar te omschrijven) was, was dat ik de maanden voor haar overlijden heel erg bezig was met hoe ik zou reageren als ze was overleden. Er was ook totaal geen aanleiding voor die gedachten, maar ik had ze wel. De plaats waar ze begraven is, is ook hetzelfde als hoe ik het in mijn hoofd voor me zag.
Daarna ben ik wel een tijd heel bang geweest dat ik dezelfde gedachten zou krijgen over mijn zusje of mijn vader, maar gelukkig niet! Heb ook pas later vertelt dat ik die gedachten gehad had, en ook 's ochtends rond een uur of 10 ging kijken of ze nog wel echt sliep.

Dat hadden wij met m'n moeder, paar maanden voor haar overlijden zaten we te vertellen hoe onze begrafenissen eruit moesten zijn.
Welke kist/bloemen en muziek.

Ze heeft zelfs nog een extra begrafenis verzekering afgesloten..

Terwijl ze toen nog 'kern' gezond was..

**Geplaatst**: 13-06-13 15:36

Geplaatst: 13-06-13 15:36

Tranen over m'n wangen door jullie verhalen...

Iedereen een hele dikke knuffel!!! :(:)

Mijn papa is in november overleden aan kanker..
Wat mis ik die man nog elke dag zeg..
Ik heb 'm zelf zien overlijden..
Maar het besef is er nog niet helemaal, stom eigenlijk..

**Geplaatst**: 13-06-13 15:39

Geplaatst: 13-06-13 15:39

Angeliquee18 schreef:
Tranen over m'n wangen door jullie verhalen...
Iedereen een hele dikke knuffel!!!

Mijn papa is in november overleden aan kanker..
Wat mis ik die man nog elke dag zeg..
Ik heb 'm zelf zien overlijden..
Maar het besef is er nog niet helemaal, stom eigenlijk..

Ik besef het soms ook niet hoor :(:)

Het is ook zo onwerkelijk.

**Geplaatst**: 13-06-13 15:51

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 13-06-13 15:51

Raar is dat he? Ben in ieder geval niet de enige..
Gister weer zo op me bek gegaan..
Ik had via mp spullen gekocht van iemand
Op een gegeven moment vroeg hij wie mijn vader was,
Dus ik noem zijn naam,
Die man harstikke enthousiast hij kende mijn vader
Had nog een aantal tattooages van hem ect ect,
Dus hij vroeg hoe het nou met hem ging,
Toen was het ineens owja fuuckk.. eeuhm hy is er niet meer

Pff tranen stonden echt in m'n ogen, die man was helemaal aangeslagen..
Ik heb dat moment zovaak.. maar t bliift zo moeilijk elke keer

**Geplaatst**: 13-06-13 16:02

Geplaatst: 13-06-13 16:02

Angeliquee18 schreef:
Raar is dat he? Ben in ieder geval niet de enige..
Gister weer zo op me bek gegaan..
Ik had via mp spullen gekocht van iemand
Op een gegeven moment vroeg hij wie mijn vader was,
Dus ik noem zijn naam,
Die man harstikke enthousiast hij kende mijn vader
Had nog een aantal tattooages van hem ect ect,
Dus hij vroeg hoe het nou met hem ging,
Toen was het ineens owja fuuckk.. eeuhm hy is er niet meer
Pff tranen stonden echt in m'n ogen, die man was helemaal aangeslagen..
Ik heb dat moment zovaak.. maar t bliift zo moeilijk elke keer

Ja, elke keer word je er op een niet leuke manier extra aan herinnert... Soms vragen mensen wel eens naar mijn vader, mensen die alleen mij kennen en meer willen weten, en ik kan het gewoon niet zeggen. Dan heb ik echt moeite om de tranen in te houden, en 'normaal" te reageren... Ik begin er liever ook niet over, ook echt niet iedereen die ik ken weet dat van mij, en een paar van mijn vrienden wisten het vaak pas nadat het er zo opgekomen was, en dat duurde vaak wel 1 of 2 jaar...

**Geplaatst**: 13-06-13 16:04

Geplaatst: 13-06-13 16:04

Wat een heftige verhalen vertellen jullie hier :(:)

en wat ontzettend vreselijk lijkt het me om zoiets mee te moeten maken.

Zelf heb ik het geluk dat mijn ouders er nog beide zijn. Op één haar na is mijn moeder gestorven toen ik nog ontzettend jong was en ik ben extreem dankbaar voor elke dag dat ze nog bij me mag zijn.

Mijn beste vriendin is helaas niet zo gelukkig. Zij is beide ouders (door ziekte) verloren binnen een jaar tijd, nog vóór dat ze achttien was. Er was geen directe familie en zij is toen opgevangen bij het gezin van een vriendin. Ze heeft daar een aantal jaren gewoond, en woont nu alweer een aantal jaar op zichzelf. Haar 'opvang' familie is nu haar familie en daar worden ook moederdag en vaderdag en feestdagen etc. gevierd, al is ze met kerst ook vaak een dagje bij mij thuis. Ze praat er nooit veel over, maar ik push ook niet. Soms dan verteld ze wel eens, en dan vraag ik ook wel eens wat dingen, maar ik blijf het ook heel erg moeilijk vinden... Vooral de juiste woorden te kiezen. Ik probeer haar wel altijd duidelijk te maken, dat ze net als een zus is en voor mij net zo goed bij de familie hoort als de rest..

**Geplaatst**: 13-06-13 16:16

Geplaatst: 13-06-13 16:16

Mijn ouders leven nog maar..

Met mijn vader heb ik al jaren geen contact meer en mijn moeder is mijn moeder niet meer..

Mijn moeder is na een hersen en hart infarct in een delier gekomen. Door die delier is ze dement geworden. Ze ziet eruit als mijn moeder, ze klinkt als mijn moeder maar ze weet niks meer. Soms weet ze niet meer wie ik ben en ze praat alleen maar onzin. Ik ben zelf deze week 26 geworden en heel egoistisch van mij maar dit was mijn eerste verjaardag dat mijn moeder mij niet feliciteerde..Het is mijn moeder niet meer en het breekt mijn hart om haar over de gesloten afdeling te zien schuifelen en als ik wegga dat ze gaat huilen wat ze in godsnaam verkeerd heeft gedaan dat ik haar in die gevangenis achterlaat.

Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan en zou ook heel graag contact willen met jonge mensen die een ouder hebben die dement is want ik kan er met niemand over praten..

**Geplaatst**: 13-06-13 16:24

Geplaatst: 13-06-13 16:24

kiki1983 schreef:
Mijn ouders leven nog maar..

Met mijn vader heb ik al jaren geen contact meer en mijn moeder is mijn moeder niet meer..

Mijn moeder is na een hersen en hart infarct in een delier gekomen. Door die delier is ze dement geworden. Ze ziet eruit als mijn moeder, ze klinkt als mijn moeder maar ze weet niks meer. Soms weet ze niet meer wie ik ben en ze praat alleen maar onzin. Ik ben zelf deze week 26 geworden en heel egoistisch van mij maar dit was mijn eerste verjaardag dat mijn moeder mij niet feliciteerde..Het is mijn moeder niet meer en het breekt mijn hart om haar over de gesloten afdeling te zien schuifelen en als ik wegga dat ze gaat huilen wat ze in godsnaam verkeerd heeft gedaan dat ik haar in die gevangenis achterlaat.

Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan en zou ook heel graag contact willen met jonge mensen die een ouder hebben die dement is want ik kan er met niemand over praten..

Geen ervaring mee, maar wil je toch even een knuf geven :(:)

**Geplaatst**: 13-06-13 16:26

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 13-06-13 16:26

Dank je mies.. het is allemaal zo snel gegaan..Heb haar helemaal niet meer helder meegemaakt en ze ligt daar nog steeds...

**Geplaatst**: 13-06-13 16:29

Geplaatst: 13-06-13 16:29

kiki1983 schreef:
Dank je mies.. het is allemaal zo snel gegaan..Heb haar helemaal niet meer helder meegemaakt en ze ligt daar nog steeds...

Ik las het op fb dat ze hersen en hart infarct had gehad. Maar wist niet dat het zo heftig was. Lijkt mij best heftig. Sterkte ermee

**Geplaatst**: 13-06-13 16:34

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 13-06-13 16:34

Dank je Michelle..Lichamelijk is ze echt er echt weer helemaal bovenop..Herseninfarct heeft bijna geen schade aangericht alleen vermoeden ze dat ze jaren geleden ookal een zeer milde beroerte heeft gehad. Door dit allemaal kwam ze in dat delier terecht en mensen die al zeer licht dementerend zijn ( bijvoorbeeld een keer een afspraak vergeten of een verhaal wat meer vertellen) kunnen na een delier soms volkomen dement worden en dat is helaas met mijn moeder gebeurd..Soms is ze redelijk helder..Dan weet ze wie ik ben enzo en lacht ze om de rare dingen die ze heeft gedaan en 10 minuten later vraagd ze wie ik ben en wat ik bij haar doe..

**Geplaatst**: 13-06-13 17:06

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 13-06-13 17:06

Bah, bah, bah, wat een heftige verhalen komen hier voorbij

het roept veel bij me op, misschien eens goed om het van me af te schrijven..

Allereerst wil ik iedereen heel veel sterkte wensen!

Toen ik 5 was overleed mijn vader aan een schedelbasisfactuur na 6 weken in coma gelegen te hebben. Mijn moeder, mijn zus en ik bleven achter. Maar het verlies van de boeg van het gezin liet zijn sporen na, mijn zus ontspoorde compleet en ging aan de alcohol en drugs.....

veel elende heeft dit veroorzaakt, mijn moeder was nooit hertrouwd en stond er dus alleen voor.
Mijn moeder was mijn alles mijn steun en toeverlaat mijn rots in de branding en ohw jee kwam niet aan mijn moeder.
Toen ze 51 was kreeg ze kanker in haar onderlip, een klein bobbeltje, maar die moest er wel uit, daardoor werd ze ze toch behoorlijk zwaar verminkt...maar het mocht niet baten ze kreeg uitzaaien naar haar lymfeklieren, bestralingen volgde...lymfeklieren in haar hals werden verwijderd. Met de gevolgen een tumor aan haar slagader in haar hals...een tikkende tijdbom.
Ze werd in het ziekenhuis verzorgt, Ik voelde me zo gefrustreedr en machteloos ( nog steeds ben ik verdrietig en woest -:(-

) ze wilde graag naar huis en ik wou haar thuis hebben en helpen verzorgen. Er kwam natuurlijk ook verpleging thuis. Ze had een vieze wond/tumor in haar hals die schoongehouden en verbonden moest worden.
Maar zoals ik al schreef "een tikkende tijdbom"
Op een avond we waren aan het eten en (mijn moeder lag in een bed in de woonkamer) hoorde ik iets kletteren en druppelen ik keek en terwijl ik dit typ krijg ik de krampen in mijn buik tranen lopen over mijn wangen

het bloed spoot eruit, dit was verschrikkelijk. Alle szat vol tot op de muur je eigen moeder. Nooit zal ik vergeten hoe ze nog mijn naam zei...

Nooit heb ik dit een plekje kunnen geven, nog dagelijks vreet dit aan me

**Geplaatst**: 13-06-13 17:25

Geplaatst: 13-06-13 17:25

Wat een verhalen zeg :(:)

Brrr.

Ik was 7 jaar toen mijn papa overleed. Door een ongeluk is hij in het ziekenhuis terecht gekomen, de dokters gaven aan dat mijn moeder hem wel weer mee mocht nemen, daar hij alleen een flinke hersenschudding had. Mijn moeder vertrouwde het niet en wilde dat hij bleef. Uiteindelijk had hij een hersenkneuzing wat geëindigd is in hersendood.
Het heeft zeker een klap achtergelaten in het gezin. Na het overlijden van mijn vader zijn in rap tempo ook mijn tante, opa en oma en andere opa (pleegvader van mijn moeder) overleden. De ouders van mijn moeder zijn op jonge leeftijd helaas overleden dus die heb ik nooit mogen kennen.
Familie spatte uit elkaar en we zien elkaar haast niet meer. Mijn moeder heeft het heel erg knap gedaan met 3 opgroeiende kids (7, 9 en 10), helaas is zij, door de hele traumatische gebeurtenis, manisch depressief geworden. Moet zeggen dat dat een hele inpact heeft op je jeugd (vroeg volwassen). Mijn broer mist(te) vooral een vaderfiguur in zijn leven, heeft veel foute dingen gedaan maar is nu op het goede pad. Mijn zus is extreem gevoelig/emotioneel. Kort samengevat dus. Mijn papa had zijn eigen café en daarna een sportcentrum, ik kom dus regelmatig mensen tegen die maar al te leuke verhalen hebben over hem.

Ik heb het weten te accepteren, al vind ik het soms nog erg moeilijk om bijvoorbeeld jongeren te zien in een gezonde situatie, met 2 ouders, die toch daar niet tevreden mee (lijken) te zijn. Snappen jullie wat ik bedoel?
Ook denk ik soms eraan hoe alles zou zijn geweest nu, als hij niet was overleden. Heeul anders denk ik.

**Geplaatst**: 13-06-13 17:48

Geplaatst: 13-06-13 17:48

Wat heftig zeg, om het zo allemaal te lezen.. Normaal in het dagelijks leven lijk je wel een uitzondering, als je 1 van je ouders op jonge leeftijd verliest.

Zelf ben ik mijn vader op 1 jarige leeftijd verloren. Hij heeft zelfmoord gepleegd, omdat ie niet zonder mijn moeder kon leven (lagen in scheiding). Ik heb het er nooit echt moelijk mee gehad, ik was eerder 'boos' dat ie dit een ander heeft aangedaan. Hij is voor de trein gesprongen, dus machinist een trauma, en zijn familie/vrienden...

Op 5 jarige leeftijd heeft mijn moeder een nieuwe man leren kennen, en is ze inmiddels 20 jaar mee getrouwd..

**Geplaatst**: 13-06-13 17:54

Geplaatst: 13-06-13 17:54

Hoe vinden jullie dat, dat je vader/moeder een nieuwe vrouw/man heeft?

M`n moeder is nu al weer 7 jaar getrouwd en daarvoor hadden ze al een aantal jaar wat. Maar ik kan er nog steeds niet aan wennen. M`n haren gaan overeind staan als hij haar een kus geeft.

Ze had mij toen beloofd dat ze nooit meer zou trouwen. Dat m`n vader haar eerste en enige liefde zou zijn en blijven. Toen ze dat vertelde dat ze opnieuw ging trouwen heeft me dat echt heel veel pijn gedaan. Voelde me toen echt bedrogen.

**Geplaatst**: 13-06-13 18:01

Geplaatst: 13-06-13 18:01

Amigo_ schreef:
Hoe vinden jullie dat, dat je vader/moeder een nieuwe vrouw/man heeft?

M`n moeder is nu al weer 7 jaar getrouwd en daarvoor hadden ze al een aantal jaar wat. Maar ik kan er nog steeds niet aan wennen. M`n haren gaan overeind staan als hij haar een kus geeft.

Ze had mij toen beloofd dat ze nooit meer zou trouwen. Dat m`n vader haar eerste en enige liefde zou zijn en blijven. Toen ze dat vertelde dat ze opnieuw ging trouwen heeft me dat echt heel veel pijn gedaan. Voelde me toen echt bedrogen.

Ik voelde mij idd ook erg bedrogen, hoewel mijn moeder mij deze belofte nooit gedaan had. Ik heb twee broertjes, waarvan 1 dus van die man. Het was eigelijk altijd zo dat mijn moeder 2 kids had, en die man 1 kind, en we woonden dus samen. Maar als ik wat wilde vragen bijvoorbeeld, deed ik dat aan mijn moeder, niet aan hem.

Ik ben zelf erg ziek geweest (hersenbloeding op mijn zeventiende) en toen pas realiseerde ik mij, dat ik hem als vader figuur zag. In mijn revalidatieperiode was hij er net zo hard voor mij, en had ik net zo veel aan hem, als mijn moeder..

Nu ben ik 33, en heb ik nog steeds veel aan hem. Heb zelfs het vermoeden dat doordat hij zo vroeg in mijn leven is gekomen, het gemis naar mijn eigen vader een stuk minder is geweest.

**Geplaatst**: 13-06-13 18:05

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 13-06-13 18:05

Ik zou willen dat mijn moeder een nieuwe man in haar leven had. Dat gun ik haar echt. Nu is ze al 10 jaar alleen.

**Geplaatst**: 13-06-13 18:11

Geplaatst: 13-06-13 18:11

Amigo_ schreef:
Hoe vinden jullie dat, dat je vader/moeder een nieuwe vrouw/man heeft?

M`n moeder is nu al weer 7 jaar getrouwd en daarvoor hadden ze al een aantal jaar wat. Maar ik kan er nog steeds niet aan wennen. M`n haren gaan overeind staan als hij haar een kus geeft.

Ze had mij toen beloofd dat ze nooit meer zou trouwen. Dat m`n vader haar eerste en enige liefde zou zijn en blijven. Toen ze dat vertelde dat ze opnieuw ging trouwen heeft me dat echt heel veel pijn gedaan. Voelde me toen echt bedrogen.

Ik zou het mijn moeder heel erg gunnen

Maar zij kan het gewoon niet... Toen mijn moeder vertelde dat ze met mijn oom op vakantie ging naar canada had ik even de hoop dat het wat zou worden maar nee :(:)

Die oom was overigens getrouwd met de zus van mijn vader en zij overleed in hetzelfde jaar als mijn vader...

**Geplaatst**: 13-06-13 18:20

Geplaatst: 13-06-13 18:20

Ik hoop dat mijn vader nog een vrouw vindt ik zou het heel erg vinden als hij alleen blijft. Het lijkt mij wel moeilijk als hij een nieuwe liefde zou hebben, maar het lijkt mij nog erger als hij alleen zou blijven. Nu wonen ik en mijn broertje nog thuis, maar mijn broertje gaat volgend jaar al op kamers en ik blijf voorlopig nog thuis maar in mijn master moet ik eigenlijk ook wel op kamers.

**Geplaatst**: 13-06-13 18:25

Geplaatst: 13-06-13 18:25

Mijn moeder heeft nubalweer 9 jaar een nieuwe vriend, in het begin en als puber hadbik het er erg moeilijk mee en ben ik ook best gemeen geweest. Nu gaat het prima, soms erger ik me wel aan hem, maar hij hoort er nu bij.
Wat wel wat moeilijk is soms is als ik over haar vriend vertel, en mensen dan vragen of mijn ouders gescheiden zijn. Ze kijken je altijd zo geschokt aan als je zegt dat hij niet meer leeft..
Maar mijn moeder is gelukkig, en daar gaat het om, ik zou niet weten wat ik zonder haar moet.

**Geplaatst**: 13-06-13 18:29

Geplaatst: 13-06-13 18:29

Ik op mijn 8e mijn vader door een motor-ongeluk. Dit gebeurde voor de deur van mijn oma ( zijn mama ) en is zelf nog bij haar binnen geweest wachten op de ambulance en een uur later was hij er niet meer

precies 18 maand later verloor ik opa ( zijn vader ), uit verdriet.

Ik ben nog heel blij dat ik nog steeds mijn lieve mama heb

**Geplaatst**: 13-06-13 18:30

Geplaatst: 13-06-13 18:30

Mijn moeder is al die jaren alleen gebleven. Ik heb haar wat aangemoedigd om een relatie te beginnen maar dat wilde ze niet. Ik had heel erg gehoopt dat mijn moeder weer een nieuwe liefde zou vinden en daar dus alles mee zou kunnen delen, maar helaas. bijna 30 jaar geen partner, geen dingen delen(wat je met je partner doet) en 30 ook geen seks.. brr ik moet er niet aan denken.
Ik vond het ook wel vervelend zelfs soms.. altijd als ik kwam was het .. kan je dit even doen of wil me printer nakijken? Wil je deze plank ophangen.. kan je mee om een nieuwe tuinset op te halen? Let wel ik had geen problemen om iets voor haar te doen hoor!

**Geplaatst**: 13-06-13 18:32

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 13-06-13 18:32

Mijn vader is overleden aan kanker toen ik 3 was, mijn moeder heeft nooit een nieuwe vriend gehad. Zou dus ook niet weten hoe ik daar uiteindelijk op zou reageren..

**Geplaatst**: 13-06-13 18:33

Geplaatst: 13-06-13 18:33

Wow wat een nare verhalen

Ik ben mijn vader verloren toen ik 8 was. Hij was op 1 april overleden. Toen ik het hoorde dacht ik eerst dat het een grapje was. Toen we aankwamen in het ziekenhuis (opa had me gebracht) waren we net te laat. Net ging dat piepje van de hartslagmonitor en toen was die er niet meer.Hij is helaas overleden aan kanker. Toen is mijn moeder aan de alcohol gegaan en ben ik verwaarloosd. toen heb ik in verschillende pleeggezinnen gezeten en daar ging het niet zo goed. Toen ben ik naar een gezinshuis gegaan waar ik nu nog steeds in het weekend naartoe ga. Dat zijn hele lieve mensen en ik beschouw ze als mn eigen ouders. Gelukkig heb ik ook nog hele lieve vriendinnen waar ik ook mijn verhalen aan kwijt kan.

**Geplaatst**: 13-06-13 18:36

Geplaatst: 13-06-13 18:36

Pfff...net het topic doorgelezen. Tranen biggelen over m'n wangen. Zo heftig om terug te lezen wat iedereen meegemaakt heeft. En zoveel herkenbaars wat voorbij komt.
Voor iedereen allereerst een dikke knuffel :(:)

Zoals ik vanmiddag poste is mijn vader ook heel onverwachts overleden aan een hartstilstand. Ook voor mij is het het moeilijkst dat ik geen echt afscheid heb kunnen nemen.
Op mijn 18 zijn mijn ouders gescheiden, daar zit ook nog een heel verhaal achter. Mocht je dat willen weten dan graag een pb. Maar een tijdje daarna heeft mijn vader zijn nieuwe vrouw leren kennen, in het begin ging dat best goed, maar al snel werd dat anders. De band tussen ons is nooit echt goed geweest en ze zag me liever gaan.
Ik ben altijd een papa's kindje geweest en deelde samen met hem onze grote passie, de paarden. Na de scheiding van mijn ouders ben ik dan ook bij hem blijven wonen. Door mijn stiefmoeder is mijn vader best wel veranderd. Hierdoor is het uit huis gaan van mij nu een jaar geleden ook een beetje moeizaam verlopen. Zag m'n vader niet zoveel mee omdat ik 80 km verderop woonde en hij afhankelijk was van mijn stiefmoeder om langs te komen. En ook daar langs komen ging moeilijk. Een paar weken voor zijn overlijden moest ik in de buurt zijn voor het werk, ben toen onaangekondigd bij hem langs gegaan. Hij had tranen in zijn ogen en vloog me om mijn nek. Ben nog zo blij dat ik dit moment met hem heb gehad en dat neemt niemand mij meer af. Ben helemaal niet gelovig, maar geloof wel dat dit zo heeft moeten zijn.

Het gemis is er iedere dag, de ene een beetje meer als de andere, merk dat ik nog heel snel hem wil bellen als ik even iets niet weet met de paarden. Ons grootst dierbare bezit samen staat bij mij in de wei. Onze pony die al sinds zijn negende bij ons op stal is. Hij is inmiddels 27 geworden, en word steeds bangerr dat ik hem ook kwijt raak. Hij verbind me echt met mijn vader.

Ook ik kan niet meer tegen ruzies en dreigen dat je je ouders niet meer wilt zien gaat er ook echt niet in hier, daar kan ik ontzettend kwaad om worden.

Zie wel als ik alle verhalen lees, dat ik eigenlijk helemaal niet zo "jong" meer was met mijn 25 er zijn er die een van hun ouders veel vroeger moesten missen.

Pff....best heftig dit topic en merk met typen dat het allemaal nog best hoog zit, maar dat je er niet alleen mee bent doet toch wel goed. In je omgeving snapt bijna niemand hoe je je voelt, gelukkig maar aan de ene kant, want je weet het pas als je het meemaakt. Maar dat maakt het soms wel moeilijk.