Bokt.nl

Magrathea schreef:

Ik heb wel eens een thriller gelezen volgens mij, van een Nederlandse schrijfster, van een vrouw die als meisje feitelijk geboren was als beenmergdonor voor ziek broertje. Da's pas erg Kan me ook nog voorstellen dat het daadwerkelijk gebeurt..

Ojajoh schreef:

TeckTonie schreef:

Ik ben 17 en "enig kind" (heb een broer van 29 die 3 dagen in de week komt eten, en een zus van 32 die ik sporadisch zie, de ene maand 2 keer, en dan weer 6 maanden niet) en ik mis ook nog mijn vaderfiguur. Ik ben ook iemand met ADHD dus ik moet m'n energie kwijt, en dat gaat erg moeilijk, want met een zus of broer (van dezelfde leeftijd) kan je "spelen" of gewoon gezellig samenzijn, wat ik wel mis. Ik heb nooit leren delen, dus ik was vroeger verschrikkelijk egoïstisch qua speelgoed delen met mijn stiefbroer, maar ondertussen heb ik dat afgeleerd, omdat ik vroeger ook gepest werd, en dan leer je wel om sociaal te zijn en te delen. Maar ik zou ZO graag een zus hebben om te zien of zij mijn stoornissen ook zou hebben, en dan zou ik kunnen leren van haar, en andersom ook, want het leven van iemand met erg hevige ADHD is niet zo gemakkelijk, en dan zou ik kunnen zien of zij ook zo is. Ik mis het dus wel.

ik ga hier toch even op reageren, ik heb namelijk ook een hoge vorm van adhd
ik denk juist niet dat het makkelijker is om een broer of zus te hebben
en dat jij het heb staat niet garant voor een broer of zus die ook adhd heeft

je energie kwijt kunnen daar zijn vele manieren voor, en leren van iemand met een stoornis is nou niet de beste leermeester
maar er zijn voor ons adhd'ers genoeg therapieen te krijgen waar we van kunnen leren

Vealosz schreef:

Ik ben enigskind, maar god wat heb ik me eenzaam gevoeld.. Geen broertje of zusje om mee te spelen, altijd maar hopen dat vriendjes of vriendinnetjes wouden spelen. Nee, 10 niks. Ik heb mezelf voorgenomen, dat ik niet 1 kindje wil, maar 2.. Ik wil niet dat mijn kindje zich later net zo voelt, zoals ik me altijd gevoeld heb.

Sheran schreef:

Maar ook dat haren uittrekken bij elkaar lijkt me wel fijn

Als enig kind kun je nooit eens met iemand kibbelen of ruzie maken en ik voelde me dan vaak heel machteloos. Maak je met iemand ruzie, dan ben je meteen geen vrienden meer. Je moet altijd aardig doen, anders ben je weer alleen. En ruzie maken met je ouders werkt ook niet zo goed omdat zij altijd een een voordeelspositie zitten.

ashley1 schreef:

Ik vind 1 kind dus inderdaad niet leuk, niet alleen voor mezelf maar ook voor het kind zelf.
Zo zal het kind ook nooit met iemand later herinneringen op kunnen halen over vroeger bijvoorbeeld 'weet je nog, vroeger toen we op daar-en-daar op vakantie waren / toen we het huis uit waren geslopen / vul-zelf-maar-in' en als mijn dochter straks gaat puberen en we hebben een keer ruzie of een discussie, heeft zij niemand waar ze even lekker kan gaan uitrazen in huis of noem het maar op.

Quellian schreef:

Magrathea schreef:

Ik heb wel eens een thriller gelezen volgens mij, van een Nederlandse schrijfster, van een vrouw die als meisje feitelijk geboren was als beenmergdonor voor ziek broertje. Da's pas erg Kan me ook nog voorstellen dat het daadwerkelijk gebeurt..

Klopt... en zo is mijn zwager geboren om zijn blinde broer te kunnen helpen in alle dagelijkse dingen (zoals de bus naar school pakken).
Níet eerlijk! Een kind moet geboren worden uit liefde en niet uit gemak!

BraveSpots schreef:

Ik vind het wel nogal sprekend dat enigkinderen hun voordeel zien in het krijgen van dure vakanties en een gratis paard.

Blijkbaar toch een opvoedingsverschil.

Quellian schreef:

Vealosz schreef:

Quellian; Ik vind dat je niet alleen aan jezelf moet denken, maar ook aan het kind. Jij wilt moeder worden, en dan moet je ook kunnen beseffen dat het voor je kind heel eenzaam kan zijn als enig kind. Ik wil niet zeggen dat het zo is, maar dat het mogelijk is. Iedereen ervaart het natuurlijk weer anders.

Kijk, dit is dan uit de mond van iemand die zelf enig kind is
Dit zet me wel tot nadenken hoor, maar jeetje... Ik vind juist ook dat ik aan mijn kind denk door niet nog meer kinderen te krijgen. Want als ik nog meer kinderen krijg, dan zal er financieel beknibbeld moeten gaan worden, dan moet mama méér gaan werken en dan hebben ze ook niets aan me.
Het moet ook wel te betalen blijven (dat is onze grootste zorg), want de huidige overheid maakt het redelijk onmogelijk.

unicorn_kiss schreef:

Er wordt vast evenveel van de hem gehouden als van zijn broer hoor, anders zijn ongelukjes ook 'niet eerlijk'

Ikzelf ben zéér dankbaar voor het hebben van mijn zus, maar aan de andere kant zou ik ook niet weten wat ik zou missen indien ik enig kind was. Wel merk ik dat mijn vriend, die enig kind is, een iets minder leuke jeugd heeft gehad doordat hij heel vaak niemand had om mee te spelen.
Daarom heeft hij ook gekozen om op internaat te gaan.

ashley1 schreef:

Ik heb niet alles doorgelezen maar zelf hebben wij maar 1 kindje... en hoe ouder ze wordt hoe sneuer ik het vind voor haar.

Ik zou er dan ook dolgraag nog een kindje bijwillen, sowieso omdat ik gewoon zelf nog echt een kinderwens heb èn ja, ook voor haar zou ik graag nog een kindje erbij willen.

Zelf kom ik uit een gezin met 4 meiden (binnen 5,5 jaar tijd) en dus erg dicht op elkaar en alhoewel we mekaar vroeger echt de hersens in sloegen en het altijd 2 tegen 2 was en het er ècht hard en vals aan toe ging, ben ik er wel blij mee geweest. Als wij op vakantie gingen hoefden we nooit persé naar andere vriendjes te zoeken want als er geen andere (leuke) kindjes waren van onze leeftijd, hadden we toch elkaar al. (als we geen ruzie hadden tenminste )
Als we weer eens ruzie hadden (puber ) met vader/moeder hadden, konden we altijd bij elkaar uitrazen. We dekten elkaar waar nodig (en verraden elkaar ook net zo hard in een valse bui) en gingen samen op stap als andere vriendinnen niet konden / wilden.

Nu we ouder zijn en allemaal uit huis zijn wonen we met 3 vd 4 nog op hetzelfde dorp en wippen we altijd even bij elkaar binnen, zorgen voor elkaars honden bij dagjes weg / onverwachte dingen en helpen elkaar waar nodig.

Dit zou ik ook dolgraag voor mijn dochtertje willen maar zo lang er geen garantie kan worden gegeven dat het volgende kindje van ons wèl gezond is, durft mijn man het helaas niet aan om voor nog een kindje te gaan.
Hij heeft ook die kinderwens niet meer zo sterk, hij zegt 'we hebben toch een prachtig kindje, het is toch goed zo'?

Zelf heeft hij een zusje en die hadden ook altijd ruzie toen ze kleiner waren en hij zegt dus 'nou wat was dat leuk zeg vroeger, niks dan ruzie met m'n zusje' maar nu ze ouder zijn zit hij daar 's avonds wel heel vaak, samen voetbal kijken of gewoon even bijkletsen ofzo...

Ik vind 1 kind dus inderdaad niet leuk, niet alleen voor mezelf maar ook voor het kind zelf.
Zo zal het kind ook nooit met iemand later herinneringen op kunnen halen over vroeger bijvoorbeeld 'weet je nog, vroeger toen we op daar-en-daar op vakantie waren / toen we het huis uit waren geslopen / vul-zelf-maar-in' en als mijn dochter straks gaat puberen en we hebben een keer ruzie of een discussie, heeft zij niemand waar ze even lekker kan gaan uitrazen in huis of noem het maar op.