Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-10-09 19:34

Geplaatst: 21-10-09 19:34

Mijn vader overleed de eerste dag van een vrije week. In die week heb ik met mijn moeder de begrafenis geregeld en toen ik na die week ging ik weer gewoon verder met mijn studie. Ik ben niet 1 dag afwezig geweest... Slechts 1 klasgenootje wist dat mijn vader was overleden. Verder heb ik het niet verteld en ik heb het ook niet aangekaart bij de docenten. (Al liep de tentamenperiode daarna wel helemaal het honderd.) Ik durfde het niet eens te vertellen, omdat het dan zo definitief en echt leek.

Verstand op 0 en gedaan alsof er nooit iets was gebeurd. Pas na een paar maanden kwam het eens ter sprake.

Ik krijg wel zo uit het niets een huilbui, maar die kan ik wegslikken. Volgens mij heeft er nooit iemand wat van gemerkt.

Hoe gaat het nu met je? :(:)

Kan je je gevoelens genoeg kwijt bij mensen?
Wel goed dat je het even een paar dagen rustig aandoet. Het is een ramp en het blijft door je hoofd spoken. Dan is het heel moeilijk om daarnaast ook nog gewoon door te werken.

Nog even over een eerder deelonderwerp uit dit topic. De dood van mijn vader kwam dus heel plotseling (vrijdag niet goed geworden, zwaar herseninfarct en zaterdag overleden). Dat leek mij fijner dan zo'n periode naar de dood toe te leven. (Raar uitgedrukt, maar jullie snappen het vast.)
Na jullie berichten begon ik daar heel erg over te twijfelen, want ik heb mijn vader nooit meer kunnen spreken. Afscheid nemen was er niet bij, want hij was direct na de beroerte al niet meer bij bewustzijn. Ik kreeg daar ineens heel veel moeite mee. $:\$
Maar mijn beide opa's zijn veel te vroeg overleden aan kanker. Ik heb ze dan ook nooit gekend. En mijn moeder vertelde daar laatst weer over. Mijn vader heeft altijd gezegd dat hij dat absoluut niet wilde als hij ook maar iets te zeggen had over zijn overlijden. Zodoende ben ik toch blij dat het bij hem zo snel ging. Dat hij niet iets soortgelijks als zijn vader of schoonvader mee hoefde te maken. Voor mij heel moeilijk, maar tevens een opluchting.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-09 13:36

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-09 13:36

_Lorette_ schreef:
Nog even over een eerder deelonderwerp uit dit topic. De dood van mijn vader kwam dus heel plotseling (vrijdag niet goed geworden, zwaar herseninfarct en zaterdag overleden). Dat leek mij fijner dan zo'n periode naar de dood toe te leven. (Raar uitgedrukt, maar jullie snappen het vast.)
Na jullie berichten begon ik daar heel erg over te twijfelen, want ik heb mijn vader nooit meer kunnen spreken. Afscheid nemen was er niet bij, want hij was direct na de beroerte al niet meer bij bewustzijn. Ik kreeg daar ineens heel veel moeite mee. $:\$
Maar mijn beide opa's zijn veel te vroeg overleden aan kanker. Ik heb ze dan ook nooit gekend. En mijn moeder vertelde daar laatst weer over. Mijn vader heeft altijd gezegd dat hij dat absoluut niet wilde als hij ook maar iets te zeggen had over zijn overlijden. Zodoende ben ik toch blij dat het bij hem zo snel ging. Dat hij niet iets soortgelijks als zijn vader of schoonvader mee hoefde te maken. Voor mij heel moeilijk, maar tevens een opluchting.

Ik denk dat je daarin je eigen gevoel moet volgen. Rot dat je geen afscheid hebt kunnen nemen, maar wat ik uit je verhaal haal, is dat je vader het graag zo wilde. En dat is natuurlijk 'heel fijn' dat het naar zijn wens verlopen is.
Mijn moeder wilde het anders en heeft zelfs haar kaart, kist uitgezocht en de regie van de afscheidsdienst op zich genomen.
Heel taai, maar het was prachtig mooi. Je hoort heel vaak mensen zeggen; zoals iemand was. Maar dit was écht precies mijn moeder.
Ik snap dat je bent gaan twijfelen, maar aan de andere kant heb je er toch altijd een 'goed' gevoel bij gehad?
Maar meid, waarom stop je het zo weg?

Het gaat nu wel redelijk. Ben anderhalve week thuis geweest en iets tot rust gekomen. Ik hoop dat het de goede kant op blijft gaan.

**Geplaatst**: 22-10-09 14:20

Geplaatst: 22-10-09 14:20

De begrafenis regelen vonden wij erg moeilijk. Bepaalde dingen wisten wij wel, maar veel meer dan "maak er maar een feestje van" hebben wij nooit gehoord van mijn vader. Hij dacht dat hij nog wel eens om zou kunnen komen bij een verkeersongeval, omdat hij zoveel meemaakte onderweg.
Wij hadden graag willen weten wat hij zou willen...

In jouw geval weet je dat alles zo was zoals je moeder het wilde en dat lijkt me een fijn gevoel geven, hoe naar de situatie ook is. Wel heel zwaar, maar zo hoef je niet te twijfelen over beslissingen. Zo'n afscheidsdienst kun je maar één keer doen en dan is het een hele geruststelling dat ze het zelf nog heeft kunnen regelen.

Hoe is het op je werk? Is er begrip voor je emoties?
En hoe gaat het met de rest van je familie?

Het werk van mijn vader was altijd een belangrijk deel van zijn leven en voor het bedrijf was hij een belangrijke medewerker. De directeur heeft gesproken op de begrafenis en er waren ontzettend veel medewerkers aanwezig. (Volgens mij lag het bedrijf stil, zoveel mensen waren er.)

De eerste maanden kwamen de mensen van zijn werk af en toe bij ons op visite om te vragen hoe het ging. Ze hebben zelfs een speciaal boek over mijn vader in elkaar gezet en laten drukken.

En nu loop ik er stage. Dat vond ik in het begin heel raar. Ik wilde er niet heen als 'zielig meisje'. Gelukkig lag er al jaren een opdracht waar niemand aan toe kwam, precies iets voor mijn opleiding.

Vorige week zag ik sinds de begrafenis voor het eerst de man die meemaakte dat mijn vader niet goed werd en 112 belde. Dat was echt super eng. En zo maak ik steeds van die momenten mee. Hier in het systeem staat bijvoorbeeld nog het visitekaartje van mijn vader. Dan moet ik wel even goed slikken, maar ik vind het ook wel weer fijn en het helpt ook wel weer bij de verwerking.

Op 22 januari heb ik mijn laatste stagedag en 23 januari is het exact een jaar geleden dat mijn vader het herseninfarct kreeg. Dat is wel een vreemd idee.

Laatst bijgewerkt door _Lorette_ op 22-10-09 14:24, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-10-09 14:21

Geplaatst: 22-10-09 14:21

Ik heb je verhaal met tranen in m'n ogen zitten lezen.
Heel veel sterkte komende tijd.

**Geplaatst**: 22-10-09 14:24

Re: Alvleesklierkanker; het begin van het einde.

Geplaatst: 22-10-09 14:24

Heel veel sterkte... je verhaal grijpt me aan want het komt heel dichtbij.

In augustus kregen wij de diagnose van mijn schoonmoeder: longkanker uitgezaaid naar het hoofd, 7 tumoren in de hersenen. Operatie niet mogelijk, genezing ook niet. Ze gaan voor tijd rekken. Mijn schoonmoeder is net 49 jaar geworden.

Wij mogen ons gelukkig prijzen dat we nu in oktober zijn en dat de longtumor na 2 chemokuren al gehalveerd is. Het lijkt goed te gaan. Maar hoeveel tijd er nog is.. dat weet niemand.

Dankjewel dat je jullie verhaal wilde delen.

**Geplaatst**: 22-10-09 14:31

Re: Alvleesklierkanker; het begin van het einde.

Geplaatst: 22-10-09 14:31

Wat vreselijk, Nuage. Ik wens jou (en familie + vrienden) heel veel sterkte :(:)

Ik hoop dat je schoonmoeder nog een mooie tijd heeft en krijgt.

**Geplaatst**: 23-10-09 21:32

Geplaatst: 23-10-09 21:32

In de eerste plaats wil ik iedereen die een naaste heeft verloren sterkte wensen hiermee.
@ TS, werkelijk prachtig geschreven en het heeft me enorm ontroerd, ik heb mijn moeder 1,5 jaar geleden verloren aan deze rotziekte, ze is een half jaar ziek geweest.
Achteraf lijkt het inderdaad het meest op een soort rollercoaster, waarin je wordt geleefd en van de ene emotie in de ander wordt gesleurd.
Haat, wanhoop, verdriet, woede, ik heb alles voorbij zien komen.
Ik hoop zoiets nooit meer mee te hoeven maken, al was het toch een belangrijke periode van mijn leven, een "levensles"?

**Geplaatst**: 23-10-09 21:35

Re: Alvleesklierkanker; het begin van het einde.

Geplaatst: 23-10-09 21:35

jeetje... ben er stil van.
Zo snel, zo heftig, ineens en ook zo oneerlijk.
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies.
Want je hebt altijd het gevoel dat mama voor altijd er is, dit verwacht je niet

**Geplaatst**: 23-10-09 21:36

Re: Alvleesklierkanker; het begin van het einde.

Geplaatst: 23-10-09 21:36

Bah ben er stil van, het is zo erg, bah.

Die rotziekte ook.