Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-11-08 10:43

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 10:43

In hoeverre moet je denken aan de nabestaanden? Als je zo ontzettend ongelukkig bent en het zo niet meer ziet zitten, waarom dan blijven leven voor de nabestaanden? Zelf zul je in zo'n situatie er echt niet gelukkiger op worden, misschien nog wel alleen maar ongelukkiger.
Een aantal mensen noemen de gene die zelfmoord plegen egoïstisch. Maar zijn de nabestaanden die willens en wetens een persoon bij zich willen houden, ondanks dat diegene zwaar ongelukkig is, niet egoïstisch?

**Geplaatst**: 06-11-08 10:48

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 10:48

Voor de buitenwereld geen wolkje Knipoog

Vedette tuurlijk je hebt ook gelijk. Maar zoals ik ook al schreef zitten er gewoon echt heel erg twee kanten aan het verhaal en dat is vanuit het overledene geredeneerd en vanuit de nabestaanden.
Vanuit de overledene kan ik het echt begrijpen en ik hoop dat die mensen hun rust vinden.
maar ik kan de reactie van de nabestaanden (zoals ik nu ben) dus ook begrijpen.

De reden waarom mensen dit doen zullen we echt nooit begrijpen.

**Geplaatst**: 06-11-08 10:50

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 10:50

Wat ikn opvallend vind, is dat veel mensen het idee hebben dat mensen die zelfmoord plegen mentaal ziek zijn en op dat moment niet helder meer denken, dat ze het is een roes doen. Dat mensen haast te "lui" zijn om de stap te zetten om hulp te zoeken, dat ze nog dit of dat hadden moeten proberen.

Ik word er zo triest van. Geluk is niet altijd maakbaar, en het leven ook niet. Soms zijn de omstandigheden zo, dat je gewoon geen kant meer op kan. Je kan mentaal volledig gezond zijn, en toch zoveel klappen te verwerken krijgen dat je niet meer kan. Als je steeds hoopt op betere tijden, er alles aan doet en steeds weer vecht, en steeds weer een klap in je gezicht krijgt.... op een gegeven moment heb je geen hoop meer, kan je niet meer vechten en heb je al zo'n beetje alles uitgeprobeerd wat er te proberen valt. En soms word dan door bijvoorbeeld een ziekte of lichamelijke beperking ook nog een groot deel van je toekomst ontnomen.

Mijn vader was zo'n geval. Qua persoonlijkheid mankeerde er weliswaar wel het een en ander aan, maar hij was niet psychotisch en ook niet depressief. Wel had hij de ziekte van Huntington, die druk bezig was hem dood te maken en hem alles te ontnemen. Daarnaast had hij een familie die hem volledig had laten vallen om die ziekte. Het enige wat hem in leven hield, was de hoop dat zijn kinderen ooit nog contact wouden hebben. En die hoop hebben wij hem ontnomen. Wat had hij toen nog om te leven? Helemaal niks. Uit zijn computer blijkt dat hij weken bezig is geweest met plannen, zoeken naar manieren, het regelen van dingen. En toch heeft ie er uiteindelijk voor gekozen om zich uit het raam te laten vallen, voor het oog van al die oudjes....

Waarom word er altijd gezegd ze had dit kunnen doen, of dat kunnen doen? Is het zo moeilijk te accepteren dat iemand niet verder kan? En dat daar niet altijd een oplossing voor is? Het is juist vaak deze denkwijze van tegenwoordig, waardoor veel mensen in de problemen komen. Geluk is maakbaar, en als je niet gelukkig bent dan doe je niet genoeg je best. En dus heeft iemand die niet gelukkig is, altijd een masker voor. En loopt het op een gegeven moment dus uit de hand, zelfs al zijn ze mentaal niet ziek. Want je hoeft niet ziek te zijn om ongelukkig te zijn!

**Geplaatst**: 06-11-08 10:53

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 10:53

Wanneer iemand zelfmoord pleegt, vind ik dat niet egoïstisch te noemen. Laatste tijd hoorde je ook vaak over familiedrama's. Dat een vader of moeder dan bijvoorbeeld zichzelf en zijn kinderen vermoord. Dat vind ik wel egoistisch. Je moet niet iemand anders mee de dood in nemen.

Voor sommige mensen is er totaal geen uitweg meer, voelen zich totaal niet gelukkig en voelen zich elke dag rot. Ik denk dat dat voor veel mensen bijna niet te begrijpen is, hoe iemand zich kan voelen op zo'n moment. En ik denk dat dat veel onbegrip mee brengt van mensen die dit niet kunnen begrijpen.

Het blijft altijd een lastig onderwerp en het is voor nabestaanden ontzettend klote.

**Geplaatst**: 06-11-08 11:04

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 11:04

ik snap wel waarom ze het doen, ze zijn zich ook dikwijls niet meer bewust van ander hulpkanalen. En zien enkel de daad als uitweg.

**Geplaatst**: 06-11-08 11:05

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 11:05

Nee en ik snap het niet. Ik snap wel dat ze als ze eenmaal op dat punt zijn dat ze niet meer terug kunnen ze het doen, maar ik snap niet dat ze niet eerder roepen dat het niet meer gaat?

**Geplaatst**: 06-11-08 11:12

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 11:12

Bevriende jongen van paardenvakantie, was 15 jaar... "ooit zal je me begrijpen" was het laatst dat hij zei Boos!

Jongen van paardrijden, ook erg jong
Kennis van school, 18 jaar

Het boek "De nacht is nabij' van Kay Redfield James vind ik een mooi boek. Gaat over verhalen van nabestaanden en afscheidsbrieven, om een beter begrip van zelfmoord te krijgen.

**Geplaatst**: 06-11-08 11:13

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 11:13

Vedette schreef:
In hoeverre moet je denken aan de nabestaanden? Als je zo ontzettend ongelukkig bent en het zo niet meer ziet zitten, waarom dan blijven leven voor de nabestaanden? Zelf zul je in zo'n situatie er echt niet gelukkiger op worden, misschien nog wel alleen maar ongelukkiger.
Een aantal mensen noemen de gene die zelfmoord plegen egoïstisch. Maar zijn de nabestaanden die willens en wetens een persoon bij zich willen houden, ondanks dat diegene zwaar ongelukkig is, niet egoïstisch?

Helemaal met je eens!

Vroeger riep ik ook altijd over zelfmoord wat laf en egoistisch. Nu denk ik het is in en in triest dat het zover komt, als je zulke gedachtes hebt. Je leeft maar 1 keer, als je dan ook nog eens een rotleven hebt vind ik dat echt heel sneu. Kijk eens van de andere kant, van diegene die zelfmoord wil plegen. Die zien geen andere uitweg dan de dood, dat is toch erg dat je geen andere uitweg meer ziet? Echt heel triest dat het bij mensen zo ver moet komen!

**Geplaatst**: 06-11-08 11:20

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 11:20

Mijn vader heeft zich 3 jaar geleden opgehangen, hij heeft nooit iets laten merken, was geheel onverwacht.
Hij was al een hele tijd werkeloos, dat verloog hij.. Mijn moeder bracht hem elke dag naar de trein en dan ging hij naar zijn 'werk' en 's avonds haalde ze hem weer op.
Mijn vader deed ook de financiën dat het daar helemaal niet goed mee ging heeft hij ook verlogen en daar hebben wij nooit iets van gemerkt.
Hij kon er niet mee leven dat wij door geldgebrek niet meer ons leven zouden kunnen leven als we toen deden.. Ik ben nooit boos geweest, heb me in het begin wel in de steek gelaten gevoeld maar ik kan het goed begrijpen nu en hoop dat hij kan rusten nu, hij heeft nog een prachtige afscheidsbrief geschreven en een hele mooie begrafenis gehad. Lachen

Wij hebben een ontzettend zware tijd gehad na mijn vaders dood, het verlies en alle schulden die we ineens hadden.. We hebben heel veel steun gehad aan vrienden gelukkig en mijn moeder heeft nu en vriend waar ze heel gelukkig mee is, Sinds hij haar vriend is kun je ook echt merken dat mijn moeder weer gelukkiger is.

Ik ga ook helemaal met Vedette mee, als je echt geen uitweg meer ziet.. vind dat zeker niet laf of egoïstisch inderdaad.

**Geplaatst**: 06-11-08 11:23

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 11:23

Ik denk als ik zo lees dat degenen die het laf en egoistisch noemen zelf nooit echt depressief geweest zijn. Het heeft niets met je doorzettings vermogen te maken als je er een eind aan maakt. Dat het misschien vaak een opwelling is tja dat kan, maar daar gaat dan wel vaak een enorm zware periode aan vooraf. Ja ik ben zelf ook behoorlijk suicidaal geweest, nu kan ik weer zeggen dat mijn paardje mijn alles is, maar toen kon zelfs zij me niets meer schelen, wilde ik niet naar stal etc..... alle dagen voelden als een zwart gat en je geloofd dan echt niet meer dat het goed komt (ik had ook hulp) Ik vind het heel erg dat mensen dusdanig veel pijn hebben (geestelijk) in hun leven dat ze nog maar 1 uitweg zien. enige wat ik hierin vind dat schuld heeft is vaak de hulpverlening met hun ellenlange wachtlijsten (heb nu ook jaar gewacht)

laatst is hier een jongen van 14 van een flat gesprongen, voor ons onbegrijpelijk, maar wie weet wat hij doormaakte?

**Geplaatst**: 06-11-08 11:33

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 11:33

Sommige mensen kunnen met niemand praten bv sommige jongeren zeggen van : ik kan echt niet met mijn ouders praten. Ik persoonlijk kan mij dat niet inbeelden ik heb een prima verstandshouding thuis alles wordt gezegt. Dus ik snap dat mensen niet eerder roepen omdat ze denken helemaal alleen te staan

**Geplaatst**: 06-11-08 11:36

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 11:36

SAKKIA schreef:
Voor de buitenwereld geen wolkje

Vedette tuurlijk je hebt ook gelijk. Maar zoals ik ook al schreef zitten er gewoon echt heel erg twee kanten aan het verhaal en dat is vanuit het overledene geredeneerd en vanuit de nabestaanden.
Vanuit de overledene kan ik het echt begrijpen en ik hoop dat die mensen hun rust vinden.
maar ik kan de reactie van de nabestaanden (zoals ik nu ben) dus ook begrijpen.

De reden waarom mensen dit doen zullen we echt nooit begrijpen.

Ik quote mezelf maar even.
Ik heb namelijk het gevoel dat jullie mij niet helemaal begrijpen.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat als iemand van zo dichtbij zelfmoord pleegt je nooit een keer boos bent geweest en je afgevraagd hebt waarom die persoon dat in Godsnaam heeft gedaan

Ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Tuurlijk als er een afscheidsbrief ligt is het anders. Maar stel dat je niks vindt?

**Geplaatst**: 06-11-08 12:12

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 12:12

Of zoals een meid die ik ken een afscheidbrief van haar vader waar hij gewoon verder in loog...
En als iemand doordat hij/zij niet eerlijk is geweest tegen het gezin door bijv. werkloos en niet zeggen en dan het gezin in problemen helpt en dan zelfmoord pleegt omdat er geen uitweg is, sorry maar ik vind dat wel laf.
Kan wel enigzins begrijpen hoe dat iemand zich dan voelt maar toch vind ik dat je aan je gezin verplicht bent om het toch proberen op te lossen.
schuldhulpverlening bijv.

Snap dat het moeilijk is en vind het ook heel erg dat er mensen zijn die zich zo voelen, dat ze geen andere uitweg meer zien.

Ik ben zelf ook heel erg depressie geweest (zonder bevestiging) 3 jaar lang Ouders gescheiden,eigen relatie van 7 jaar relatie kapot, afschuwelijke brand bij de boederij en zou kan ik nog wel even doorgaan en ik heb ook weleens gedacht of het niet beter zou zijn om niet meer te leven want ik had toch niks meer. Maar ik heb gepraat met een hoop verschillende mensen (vond toen dat het niet echt iets uitmaakte) maar toch werd ik beetje bij beetje sterker en ging bij mezelf nadenken, ik wilde mezelf toch bewijzen.
Kon mezelf ook niks aandoen, werd alleen helemaal gek van alles wat er gebeurden.
Toch kwam bij mij de zonneschijn en tegenwoordig schijnt hij alweer een paar jaar gelukkig.
Misschien komt mijn reactie verkeerd of hard over voor de mensen die dit echt van dichtbij hebben meegemaakt, mijn excuses daarvoor. Het is ook een mening Lachen

**Geplaatst**: 06-11-08 12:16

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 12:16

SAKKIA schreef:
Nee en ik snap het niet. Ik snap wel dat ze als ze eenmaal op dat punt zijn dat ze niet meer terug kunnen ze het doen, maar ik snap niet dat ze niet eerder roepen dat het niet meer gaat?

Ik snap je redenatie wel (en wat je je afvraagt), maar ik denk dat het voor iemand die met plannen rondloopt niet zo zal zijn dat het makkelijk is om daar hulp voor te vragen. En ik denk dat een groot aantal dat wel hebben geprobeerd, het geprobeerd aan te kaarten en de standaard antwoorden terug gekregen (hee, kop op, achter de wolken schijnt de zon, we komen er wel uit, er komen andere tijden, of gewoon dat het genegeerd wordt, niet eens opgemerkt) en toen zelf gedacht "ja, maar dit IS niet standaard". Ik denk dat het ook bijna onmogelijk is om zoiets onder woorden te brengen. Stel dat je erover begint tegen iemand. Zodra die iemand in de gaten krijgt dat het echt serieus is, schiet iedereen in de stress (wat doen we verkeerd? hoe stoppen we dit?), OF in de verwijten (hoe kun je ons dat aandoen, zijn wij soms niet goed voor je geweest?), OF het lukt gewoon helemaal niet om het uit te leggen en je wordt als enorme aansteller of aandachtvrager gezien. Ik denk dus niet dat het mogelijk is het probleem ZELF aan te kaarten, in het beste geval doe je dat indirect en zeg je "ik voel me de laatste tijd niet zo gelukkig". En wat gebeurt er dan denk je?

Ik kan wel een eind met Lalidan meegaan trouwens, het is lang niet altijd zo dat als men zelfmoordplannen heeft, er psychische problemen spelen. Zelf heb ik een partner die een hoofdpijnaandoening had, die zo ernstig was, dat er bijna niet mee te leven viel (episodische clusterhoofdpijn met 8 zware aanvallen per dag en dit continu dag in dag uit). Dit dreigde een tijdje chronisch te worden en hij heeft toen weleens gezegd: als dat gebeurt stop ik ermee. En eerlijk gezegd kon ik dat heel goed begrijpen toen, want er was ook werkelijk niet mee te leven. Ook voor mij niet trouwens. Je gaat door omdat je hoopt op beter maar wat als er dan geen beter komt??? Dat kan dus geheel los staan van psychische problemen.

Overigens gaat m´n hart wel uit naar al die mensen in dit topic die het of zelf meegemaakt hebben in hun leefomgeving of zelf in de situatie gezeten hebben dat het te uitzichtsloos of nutteloos leek.

**Geplaatst**: 06-11-08 12:26

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 12:26

Niet iedereen zoekt hulp natuurlijk. Voor veel mensen is de hulp naar bijvoorbeeld psycholoog oid een grote drempel. Als iemand dat niet aan kan om hulp te vragen kan dit voor mensen de laatste uitweg zijn.
Niet iedereen kan ook hulp zoeken ook al willen ze misschien wel...

**Geplaatst**: 06-11-08 12:26

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 12:26

Ik heb het afgelopen jaar helaas ook van dichtbij meegemaakt, mijn beste vriendin heeft zelfmoord gepleegd.
Ik heb haar geen minuut laf of egoistisch gevonden. Ze was al jaren vaak erg ongelukkig, ze heeft zelf veel hulp gezocht, maar niet de hulp gevonden die ze zocht. uren, dagen hebben we over haar leven zitten praten, maar wat ze zocht, heeft ze helaas niet in het leven kunnen vinden.....
Ik mis haar ontzettend erg en vind het verschrikkelijk dat het zo is gelopen. Wat ik wel moeilijk vind is het moment waarop ze het gedaan heeft, er is een voorval met een persoon aan vooraf gegaan wat zij anders geinterpreteerd heeft. ik merk wel dat ik moeite heb om die desbetreffende persoon onder ogen te komen, gelukkig lukt het nog altijd om hem goed uit de weg te gaan, ook al weet ik dat hij dit ook nooit gewild heeft.

**Geplaatst**: 06-11-08 13:31

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 13:31

Kijk ik kan me helemaal vinden in jullie reacties hoor en ik ben ook van jullie mening.
Maar toch..... misschien is het voor mij nog te vers allemaal. Misschien kan ik het straks allemaal wat beter relativeren. Morgen heb ik de begravenis en daar zie ik natuurlijk als een berg tegen op. Het zal een hele zware dag worden. Misschien krijgt het straks een beter plekje, maar zoals ik al eerder aangegeven heb word ik nu nog heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties. En kan ik me daardoor nu nog niet vinden in bepaalde dingen die hier worden gezegd. Misschien krijg ik morgen nog antwoorden op vragen waardoor ik het beter kan relativeren..........

**Geplaatst**: 06-11-08 16:05

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 16:05

SAKKIA schreef:
SAKKIA schreef:
Voor de buitenwereld geen wolkje

Vedette tuurlijk je hebt ook gelijk. Maar zoals ik ook al schreef zitten er gewoon echt heel erg twee kanten aan het verhaal en dat is vanuit het overledene geredeneerd en vanuit de nabestaanden.
Vanuit de overledene kan ik het echt begrijpen en ik hoop dat die mensen hun rust vinden.
maar ik kan de reactie van de nabestaanden (zoals ik nu ben) dus ook begrijpen.

De reden waarom mensen dit doen zullen we echt nooit begrijpen.

Ik quote mezelf maar even.
Ik heb namelijk het gevoel dat jullie mij niet helemaal begrijpen.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat als iemand van zo dichtbij zelfmoord pleegt je nooit een keer boos bent geweest en je afgevraagd hebt waarom die persoon dat in Godsnaam heeft gedaan
Ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Tuurlijk als er een afscheidsbrief ligt is het anders. Maar stel dat je niks vindt?

Dat is bij iedere nabestaande anders. Ik was bijvoorbeeld wel boos, maar dan weer om andere dingen. Mijn moeder is geen moment boos geweest omdat ze het wist waarom. Ze heeft vaak met mijn broer gesproken en wist dat hij diep ongelukkig was. Ze heeft geprobeerd om hem hier te houden en nu hij dood is begrijpt ze het gewoon dat het voor mijn broer het beste is en dat hij nu eindelijk rust heeft.

Mijn broer heeft geen afscheidsbrief achtergelaten. Ik weet wel van veel nabestaanden die wel een afscheidsbrief hadden dat die ook nog met heel veel vragen achterbleven, niet altijd is zo'n afscheidsbrief fijn, het kan soms ook wel een soort van beschuldiging zijn zeg maar.. dat mensen zich nog schuldiger gaan voelen.

**Geplaatst**: 06-11-08 16:12

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 16:12

SAKKIA schreef:
Een vriendin van mij heeft afgelopen zaterdag besloten dat het genoeg was. Ze was wel opgenomen in zwaar overspannen toestand maar toch heeft niemand het zien aankomen.

En weet je het is heel moeilijk. Je wordt heen en weer geslingerd in je emoties. De ene keer ben je zo ontzettend boos, hoe ze het in godsnaam in haar botte kop heeft gehaald om zoiets te doen. De andere keer ben je ontzettend verdrietig en denk je alleen maar och lieve lieve lieve, had alleen maar even gebeld om je verhaal kwijt te kunnen.
het is echt heel erg dubbel.
De mensen denken ook niet aan de nabestaanden. De zien nog maar 1 ding en dat is hun bevrijding van al het leed (wat dat dan ook mag zijn). Ik hoop dan ook van harte dat mijn vriendin haar rust heeft kunnen vinden. Dat wij daar allemaal verdrietig om zijn tja, wat ik daar van vind ben ik nog niet helemaal uit. Gewoon omdat de emoties nog te veel zijn en te verwarrend zijn. Misschien later.......

Sakkia, ik begrijp je gevoelens heel erg goed! Het heeft gewoon allemaal een beetje tijd nodig. De rouwverwerking van zelfdoding is erg gecompliceerd. Er best veel boeken over geschreven, daar heb ik zelf ook troost uit gehaaald en daarnaast ben ik naar een nabestaanden groep gegaan samen met mijn moeder. Er zijn ook wat forums voor nabestaanden op het internet te vinden. Dat is echt heel erg fijn omdat je gewoon een stukje herkenning daar kunt vinden. Na de dood van mijn broer ben ik heel lang op zoek gegaan naar de vraag waarom en wat zijn laatste momenten waren en of ik er iets aan had kunnen doen, of ik hem had kunnen helpen. Waarom hij mij niet in vertrouwen had genomen en mijn moeder wel, waarom hij van mij geen afscheid heeft genomen etc. etc.

Gecondoleerd, wat vreselijk voor jou en je vriendin! Heel veel sterkte morgen bij de begrafenis.

**Geplaatst**: 06-11-08 16:15

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 16:15

Ik heb inderdaad afscheidsbrieven gelezen waarvan ik dacht: mijn hemel! Dat je een eind aan je leven maakt is al erg genoeg voor de nabestaanden, maar als je ze ook nog van alles gaat verwijten is nog veel erger!
Of brieven vol met vaagheden dat je alsnog dacht van: huh Verward

Soms kun je maar beter niet alles weten denk ik... dan heb je genoeg aan de gedachte: het is beter zo, hij/zij heeft de rust gevonden die hij/zij zocht...

**Geplaatst**: 06-11-08 16:39

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 16:39

JECKYLL schreef:
Mijn vriendje heeft 3 weken terug zelfmoord gepleegd terwijl hij dat weekend bij mij was/zou zijn....

Ik heb het helemaal niet zien aankomen.. hij was altijd zo vrolijk en lief als ik hem zag.. ik kan het nog steeds niet geloven. We hadden nu bijna een jaar en hadden nog zoveel leuke plannen! Hij was donderdagavond gekomen en toen ik vrijdagmiddag van het werk thuiskwam was ie er niet. heb overal gezocht en gedaan. Heb na een paar uur contact met zijn ouders genomen en die zijn later op de avond gekomen. Ik woon in Velp bij Arnhem en hij woonde in Alkmaar, vandaar dat we alleen de weekeinden bij elkaar konden zijn. We hebben politie en ziekenhuizen die avond nog allemaal gebeld, maar er was niks bekend bij hun. Volgende dag moest ik me 's middags melden op het buro en daar is het me verteld.. mijn wereld stortte in.. ik wilde ook niet weten hoe en waarom. Nu weet ik dat ie van een flat is gesprongen.. hij heeft niks achtergelaten. Ik weet alleen dat ie het op zijn werk erg zwaar had, dat had ie me wel verteld, maar dat het zo hoog zat wist ik niet. Ik zit nog met zoveel vragen..

Dat hoor je ook zo vaak, dat mensen het aan niemand vertellen waar ze nou precies mee zitten en hoe hoog het ze zit. Vreselijk moeilijk en zwaar voor de nabestaanden. Heeft hij misschien een dagboek of iets achtergelaten waaruit jullie kunnen opmaken hoe hij zich voelde?

Heel veel sterkte meis Ach gut

gecondoleerd met het verlies van je vriend. Echt vreselijk!

**Geplaatst**: 06-11-08 16:47

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 16:47

Als ik dit allemaal zo lees gebeurt zelfmoord echt heel veel vaker dan ik had gedacht!

**Geplaatst**: 06-11-08 16:54

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 16:54

Welshcobfan schreef:
Ik heb inderdaad afscheidsbrieven gelezen waarvan ik dacht: mijn hemel! Dat je een eind aan je leven maakt is al erg genoeg voor de nabestaanden, maar als je ze ook nog van alles gaat verwijten is nog veel erger!
Of brieven vol met vaagheden dat je alsnog dacht van: huh

Soms kun je maar beter niet alles weten denk ik... dan heb je genoeg aan de gedachte: het is beter zo, hij/zij heeft de rust gevonden die hij/zij zocht...

Klopt! Ik heb dat best vaak gehoord van nabestaanden en sommige brieven zijn zo vaag dat je er nog niets van snapt en met nog veel meer vragen achterblijft. Het kost ook wel tijd hoor om echt te denken dat het beter zo is en dat hij/zij zijn rust heeft gevonden. In het begin zei ik dat wel... maar ik voelde het eigenlijk nog niet echt zo.

Het heeft echt maanden misschien wel 1,5 jaar gekost voor ik er echt een beetje vrede mee had. Boos op mijn broer ben ik niet meer, wel soms boos op alles en iedereen, boos op de wereld... waarom?

**Geplaatst**: 06-11-08 17:16

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 17:16

SecretLIN schreef:
Als ik dit allemaal zo lees gebeurt zelfmoord echt heel veel vaker dan ik had gedacht!

Valt op zich nog wel mee gelukkig Lachen

Maar als je zo'n topic opent, lijkt het alsof er heel veel zelfmoorden gepleegd zijn. Maar dat komt door de mensen die hier reageren... Dus het lijkt alsof het vaak gebeurt, maar jaarlijks gezien valt het nog wel mee. (elk geval is er 1 teveel natuurlijk, maar dat geldt voor alle jonge sterfgevallen)

**Geplaatst**: 06-11-08 17:18

Re: Zelfmoord....

Geplaatst: 06-11-08 17:18

Iemand in mijn buurt heeft gedreigt met zelfmoord.
ik wil hier liever niet verder op in gaan, omdat ik hier mensen ken.

Ik ga zeker dit topic in de gaten houden, aangezien ik het er zelf nog moeilijk mee heb.