Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
_San87_ schreef:Suor schreef:Hoi allemaal!
Sorry dat ik jullie topic zomaar kom binnen vallen, maar ik zou graag m'n hart even bij jullie willen luchten!
Om me heen zit ik namelijk in een enorme babyboom... iedereen is zwanger of net bevallen lijkt het wel. En overal gaat het dus ook alleen maar over baby's en hoe leuk het allemaal wel niet is. Zelf wil ik om heel veel redenen geen kinderen, maar het voelt daardoor alsof ik het er met niemand echt over kan hebben... Dan krijg ik alleen te horen dat dat vast nog wel komt![]()
Zelf moet ik zeggen dat ik het best lastig vind, omdat ik zelf vroeger ook altijd wel een toekomst met kinderen voor me heb gezien. Soms voel ik me dan ook schuldig dat ik niet 'gewoon normaal' ook moeder wil worden. En om te accepteren dat ik het niet wil, kost me eerlijk gezegd best moeite. Terwijl ik mezelf absoluut niet met een kind zie en vooral denk dat ik daar heel ongelukkig van zal worden (ook al krijg je er zoveel voor terug)
Nouja het is misschien een beetje vaag verhaal geworden, maar ik kwam dit topic tegen en dacht hier zijn misschien wél mensen die me begrijpen...
Ik quote jou even en kom daarmee dus ook brutaal (weer) binnenvallen.
Hier redelijk hetzelfde. Ik heb 3 zusjes en hoewel het nog niet aan de orde is, gaan zij binnen nu en 5 jaar denk ik ook aan kinderen beginnen. In mijn omgeving krijgt ook alles van mijn leeftijd kinderen, krijg ik nu al regelmatig geboortekaartjes doorgestuurd, en foto's van pasgeborenen.
Zelf wil ik ze niet. Mijn vriend vind een leven zonder kinderen ook prima. Dus wat dat betreft, top.
Waar ik wel bang voor ben, is dat ik straks leuk moet gaan doen omdat anderen kinderen krijgen, er wordt immers verwacht dat je kinderen leuk vindt. Ik heb niks met kinderen, ik heb niks met de babypraat en al helemaal niet met babyshowers en verplicht cadeau's geven omdat iemand de aarde nog wat meer bevolkt. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Mijn ouders accepteren prima dat ik geen kinderen wil, maar zijn wel in de veronderstelling dat ik kinderen verder best leuk vind. Geen idee hoe ze daarbij komen, ik heb nooit ook maar iets in die richting door laten schemeren, maar a la. En als ik dan wel zeg dat het me allemaal niet zo boeit, krijg ik een raar gezicht. Ja sorry, de voortplantingsperikelen van iemand die ik nauwelijks ken interesseren me gewoon echt niet. En ik denk eerlijk gezegd dat ik straks, als mijn zusjes zich gaan voortplanten, datzelfde gevoel heb.
Hoe gaan jullie daarmee om?