jesito schreef:We zijn met z'n allen een hard werkend volkje die zo zijn best doet om er een mooi leven van te maken en dan ineens staat alles op de kop.
Je hele vrijheid is helemaal weg. Je mag onderhand je familie nog niet meer zien.
Boodschappen doen is een taboe, gezwegen om te gaan wandelen.
En geen hond die weet of het uberhaupt helpt wat we doen.
Ik vind dat heftig. Voor iemand met een normaal vrij volle agenda en druk sociaal leven, is het alsof nu alles stil staat.
De grote discussies tussen mensen wat de een wel vind kunnen en de ander niet. De paniek met boodschappen doen.
Mijn baan die weg valt. Ik heb daar echt moeite mee.
Ik kan alleen maar hopen dat er snel wat verbetering komt, want dit is ook geen leven op deze manier.
Iedereen heeft het over even aanpassen, maar wat is dat even, waar stopt dat en hoelang houd iedereen dat nog vol??
Yep Jesito het is enorm prut. Maar wij houden dit nog wel een tijd vol als het moet. Mijn opa en oma hebben hun kinderen de oorlog Als soldaat zien gaan, 5 jaar in onzekerheid geleefd net als mijn ouders en iedereen. Er was te weinig eten.
Mij kost het heel veel geld, en misschien nog wel meer (vrienden, familie en erger die komen te overlijden ). Maar er is genoeg eten, we zijn gewoon thuis, mijn jongens hoeven niet naar de oorlog, en de kinderen en kleinkinderen vallen god zij dank buiten de risico groep. Over 1 jaar iscer een vaccin, dus voilà we blijven thuis, houden vol zolang wijzelf niet ziek worden.
Over een jaar is het ergste leed geleden want dan zijn we gevaccineerd, so verwacht ik.
Dus dit afgezet tegen de oorlog valt het wel mee en de mensen hielden het ook vol. We kunnen wel tegen een stootje. Dus hou moed en de moraal.