Zilfstar schreef:Menino; hmm heel vreemd inderdaad. Kijk wellicht een gesprek over testament oid met alleen je kids bespreken zou ik nog kunnen begrijpen. Maar etentjes, samenkomsten e.d. Zonder de aanhang.. nee raar. Word er ook een reden voor gegeven?
Nee, etentje was ter herdenking van mijn schoonvader. Dus dat snap ik enigszins. Anderzijds, het is ook 4 jaar lang mijn schoonvader geweest en ik heb ook mijn best gedaan en vrij moeten vragen ed. tijdens zijn ziekte bv. om hem te vervoeren en alles (wat hij ook graag wilde, omdat hij ondanks dat het een ingewikkelde man was wél graag nog wilde bonden met de schoonfamilie voor z'n dood). Er zijn tijdens dat etentje verder geen praktische dingen geregeld/besproken. Maargoed. Ik ben ook nooit een gezin met hem geweest, dus a la als je dan weer eens als gezin wil samenkomen. Kan ik opzichzelf nog wel begrip voor opbrengen. Maar ik "mag" soms ook niet mee als mijn vriend naar zijn moeder gaat, al weet ik ook niet hoe expliciet dat verder besproken wordt met mijn vriend.
Schoonzus wil mij er vooral niet bij hebben omdat ze nogal xenofoob is. Maarja, ik "ben" er nu 5 jaar. Ik heb haar best vaak geholpen met dingen (ooit een wasmachine voor der gekocht bv. toen ze weg ging bij der vriend). Er speelt verder niets tussen ons, en met verjaardagen etc. trekt ze juist meestal naar mij en mijn vriend toe (vooral vanwege mijn vriend/haar broer dus kennelijk


Mijn moeder was echt viesmad toen ik het vertelde en begon meteen een emotioneel appèl op mijn vriend te doen dat hij moest ingrijpen. Weet zelf niet zo goed hoe ik erin sta

Maarja... Dan hoor ik ookal de zalvende stem van mijn schoonzus der psycholoog die dan zo zit van "Ja, als jij gewoon alleen met je broer wil afspreken moet je dat gewoon aangeven hoor!!!1!. Je moet echt voor jezelf opkomen. Want nee zeggen is ja zeggen tegen jezelf tss". En dat soort cliché's en dan weet ik niet echt meer wat ik er allemaal van vind
