Bokt.nl

katiavl schreef:

Hier word er ook strenger beboet op het laten vallen van peuken gewoon wandelend op straat dan, grote controle erop. Als ze het zien = 250 euro boete

e_horse schreef:

Hier in de Middenwaard (overdekt winkelcentrum) mag je over een maandje ook niet meer roken, hebben ze terug gemaild toen ik het vroeg!! Hierpedepiep hoera!
Kan ik eindelijk normaal winkelen zonder benauwd te worden..

Needje schreef:

Een peuk met filter blijft ook 50 jaar bestaan.
Zo lang duurt t voor het verteert is.

Needje schreef:

En wat vind je daar dan van als anti roker? Omdat de rokers zometeen "moeten" stoppen, ga jij als niet roker meer betalen.
Vooral heel blij zijn met het rookverbod.

Citaat:

Rokers kosten de maatschappij veel geld aan gezondheidsproblemen en korter werken Gemaakt op: 30-5-2008 om 7:48

Tien jaar geleden nog was roken de sociale norm. ’Mag ik roken?’ – de vraag die toen haast vanzelfsprekend met ’ja’ werd beantwoord, wordt nu niet eens meer gesteld. Roken is geworden tot het opzuigen van wat vlugge shotjes nicotine op een koud, winderig hoekje. Tot een groezelige gewoonte, waarvoor je je moet afzonderen in grauwe hokjes onder afzuigkappen of achter de luxaflex thuis. Wat veroorzaakte die omslag?

[Ook bij ons moeten de leraren en de leerlingen roken in zo'n hoekje, maar ... het is er wél gezellig, dat blijft- redactie]

Voor Els Borst, van 1994 tot 2002 minister van niet-roken, markeert de dichtgeschroefde asbak in de trein het keerpunt. „Dat was in 2004, twee jaar na mijn ministerschap. Het rookverbod in het openbaar vervoer was nog door mij voorgesteld. Ik reisde in die tijd veel met de trein. Mensen kenden mij nog. Ik dacht: nu zullen rokende medereizigers mij vast gaan lynchen. Maar niets. Geen enkel verwijt. Iedereen was blij dat het eindelijk afgelopen was met het roken in het openbaar vervoer. Zelfs rokers merkten dat het prettiger, frisser was in de trein. Vanaf dat moment was het voorbij met de egards voor de roker.”



Of was het de zaak-Nanny Nooijen, vier jaar voor het rookverbod in de trein? Nooijen was de eerste in Nederland die bij de rechter een rookvrije werkplek afdwong. Trudy Prins, van 1999 tot 2006 directeur van Stivoro, de stichting tegen roken, denkt dat die rechtszaak bepalend is geweest voor een omslag in het publieke denken over roken. „Dat proces heeft enorm veel losgemaakt. Ineens bleek dat roken op het werk niet een probleem was van een groepje zeurders, maar dat er veel meer schrijnende gevallen waren.”

Postsorteerster Nooijen, astmatisch en al jaren vergeefs bezig haar werkplek bij de PTT in Breda rookvrij te krijgen, stapte begin 2000 naar de rechter. Ze werd gesteund door het Astma Fonds, dat lang had geaarzeld omdat ageren tegen het roken toen nog heikel was, zelfs bij de eigen zieke achterban. Nooijen eiste een rookvrije werkomgeving. Prins herinnert zich nog dat Nooijen in de rechtszaal er schande van sprak dat de PTT in Breda wel een rookverbod had ingesteld op de toiletten. „Dat was omdat die peuken van die lelijke bruine brandvlekken achterlieten. Nooijen zei: het sanitair is bij de PTT belangrijker dan de mensen.”

Rechter J. P. Leijten velde een baanbrekend vonnis. Hij oordeelde dat de PTT in gebreke was en moest zorgen voor een rookvrije werkplek op straffe van 1000 gulden dwangsom per dag. „Er is immers geen veilige ondergrens voor blootstelling aan tabaksrook”, schreef Leijten. „Het gevaar moet primair aan de bron worden aangepakt, door een organisatorische maatregel. Een algeheel rookverbod is daartoe geschikt en in het algemeen aangewezen binnen kantoorgebouwen. De werkgever kan daaraan niet tegenwerpen de wens van andere werknemers die wel roken, omdat deze rokers de gezondheid van de niet-rokers behoren te respecteren.”

Het kortgedingvonnis bleef in stand, de PTT zag van hoger beroep af, uit vrees voor nog meer reputatieschade. Bovendien was duidelijk dat er toch wetgeving zou komen, zegt de advocaat van de PTT van destijds, mr. R. A. A. Duk.

Prins: „Er was al veel langer discussie over roken op het werk. De publieke opinie stond te wankelen, op dat moment kantelde het. Na dat vonnis kwamen de media massaal op Stivoro af. We hebben toen vliegensvlug een hotline opengesteld voor klachten over roken op het werk. Van de reacties hebben we een zwartboek gemaakt, vol met schrijnende gevallen. Mensen die gepest werden op het werk, die in de ziektewet terecht waren gekomen. In de beleving van veel werknemers was er sprake van een soort van rokersterreur. Het was duidelijk dat de slogan van de tabaksindustrie – ’Roken, we komen er samen wel uit’ – nergens op sloeg. Werknemers kwamen er samen dus níet uit. Dat hadden we al die jaren maar laten lopen. Het vonnis betekende een totale ommekeer. Mensen zeiden op hun werk voortaan ook uit zichzelf tegen collega’s, ’Ik wil niet dat je rookt’. Die zaak heeft een enorme impact gehad.”


Dat vindt ook de huidige directeur van Stivoro, Lies van Gennip. „Nooijen was de eerste niet-roker die haar stem verhief. Dat heeft de politiek de ogen geopend. Het draagvlak voor een reclameverbod voor tabak en voor rookverboden in openbare gebouwen en in het openbaar vervoer vindt waarschijnlijk zijn oorsprong in de zaak-Nooijen.”

Daar kwam bij dat in de VS de tabaksindustrie onder dreiging van talloze grote rechtszaken in 1998 werd gedwongen interne bedrijfsdocumenten over roken en gezondheid openbaar te maken. Uit die documenten bleek dat de fabrikanten, ook in Nederland, alles in het werk stelden om het publieke debat over de risico’s van roken gaande te houden. Want zolang er discussie was, zouden overheidsmaatregelen uitblijven. De media-aandacht voor de industriedocumenten hebben, denkt oud-directeur Prins, ook een rol gespeeld in de omslag van de publieke opinie.

Toen Prins in 1999 aantrad bij Stivoro was het roken volgens haar nog vooral een probleem van etiquette én een probleem van individuele rokers. „Voor het etiquette-probleem had de tabaksindustrie wel een oplossing. Roken was een kwestie van goed gedrag. De industrie kwam met kreten als ’Roken, vraag het even’ of ‘We lossen het samen wel op’, geheel redenerend vanuit de positie van de roker. De niet-roker moest maar goedvinden dat de roker wilde opsteken. En op de achtergrond speelde mee dat wij Nederlanders geen regels willen, geen betutteling, roken was een volwassen keuze, ook al zo’n oneliner van de industrie. Het was net als met autorijden en alcohol, je spreekt even af wie er gaat rijden en daarmee is het probleem opgelost.”

„Bij Stivoro was het beleid toen nog dat we de individuele roker aanspraken op zijn gezondheid. Je moest als individu besluiten om met roken te stoppen. Maar dat schoot natuurlijk niet op. Probeer de individuele roker maar eens te bereiken. Je zag het aantal rokers wel teruglopen, maar het ging erg langzaam. We wonnen minder dan een half procent per jaar. Intussen bleef de industrie maar de nadruk leggen op het maken van afspraken over roken, de overheid moest er vooral buiten blijven.”

Bij Stivoro kwam er een beleidsverandering op gang, toen uit buitenlandse contacten bleek dat je het rookprobleem ook anders kon aanpakken. „We zagen in enkele Amerikaanse staten, zoals Californië en Massachusetts, dat zij veel effectiever waren met een veel grotere nadruk op wetgeving. Die expertise werd uitgewisseld. Ook binnen Europa kwam er steeds meer op gang. We merkten dat we het tabaksbeleid veel strategischer moesten gaan aanpakken. Een van de eerste dingen die wij bij Stivoro toen hebben gedaan, is dat we het roken niet langer zijn gaan zien als een individueel probleem van de roker, maar als een maatschappelijk probleem. Ons richtinggevende beginsel was vanaf dat moment: niet-roken, dát is de maatschappelijke norm, niet het roken. Van toen af zijn we bij de jaarlijkse cijfers over de prevalentie van het aantal rokers, uitgegaan van het percentage niet-rokers. We zijn veel meer gaan hameren op de maatschappelijke gevolgen van het roken. De roker legt een groot beslag op de zorg, dat zijn kosten die de samenleving als geheel moet opbrengen. De roker zorgt voor verlies aan arbeidsvermogen en dat moet je als samenleving niet toelaten.”

Maar het bleef in die jaren een balanceren op de deining van een publieke opinie die de roker nog alle ruimte gaf. De zorg van oud-minister Els Borst dat rokende reizigers haar zouden molesteren op de dag dat in de treinen de asbakken werden dichtgeschroefd, was niet geheel zonder grond. Weinig maatschappelijke debatten waren zo emotioneel als die over het roken – de discussie over moslimextremisme moest nog beginnen.

Prins: „Het was geen plezierig onderwerp. Borst had het zelfs moeilijk op congressen van haar eigen D66. Haar rokende partijleden namen haar het strikte rookbeleid niet in dank af. Je komt mensen dicht op de huid. Ze zijn zelfs bereid wetenschappelijk bewijs over de gezondheidsrisico’s van meeroken te negeren. Iedereen heeft wel een partner of vriend die rookt. Er zit zo’n schil van emoties om dit onderwerp heen. Het was buitengewoon lastig om daarover zakelijk overleg te voeren.”

Borst heeft ervaring met dat verschijnsel. Al jaren gaan er verhalen dat zij met haar rookbeleid in het kabinet heftige weerstand ondervond van haar rokende collega’s, onder wie Zalm (Financiën) en Jorritsma (eerst verkeer en Waterstaat, later economische zaken).

Maar de massieve weerstand kwam niet uit Den Haag, zegt Borst. „Toen wij spraken over een rookverbod in de Trêveszaal, waar het kabinet vergadert, was er natuurlijk wel wat discussie. Maar uiteindelijk ging iedereen overstag. Nee, het probleem lag niet bij het kabinet. Het probleem zat in Brussel, daar was het veel moeilijker een krachtig tabaksbeleid vorm te geven. We hebben daar keiharde gevechten moeten leveren met landen als Duitsland en Griekenland. Dat was een veel grotere hobbel.”

Duitsland was binnen Europa, onder aanvoering van bondskanselier Helmut Kohl, langdurig en vurig pleitbezorger van de belangen van de tabaksindustrie. Het buurland was jarenlang bijzonder ontvankelijk voor de lobby van de sigarettenfabrikanten. Griekenland was mordicus tegen inperkingen van rokersrechten omdat het land grote EU-subsidies ontving voor de tabaksteelt – nog steeds overigens.

Terug naar het streven van 20 procent rokers in 2010. Wordt dat nog wat? Lies van Gennip: „Nee, we hebben steeds gezegd dat dit te hoog gegrepen is. We mogen blij zijn als het cijfer zo rond de 26, 27 procent blijft hangen. Het rookverbod in de horeca per 1 juli is natuurlijk heel belangrijk. Ook belangrijk is dat er serieus wordt nagedacht over het vergoeden van hulp bij het stoppen met roken. Maar zonder veel geld voor massacampagnes en zonder verdere accijnsverhogingen, is er geen scherpe daling te verwachten.”

Door Dick Bouma in Trouw

MISTRAL94 schreef:

Nou we kunnen de dagen echt aftellen nu, krijgt een beetje dat advent idee elke dag een vakje openen

Wuis schreef:

Enig idee wat al die behandelingen van kanker veroorzaakt door roken kosten?

Als er minder mensen roken, hoeven er ook minder mensen behandeld te worden.

katiavl schreef:

MISTRAL94 schreef:

Nou we kunnen de dagen echt aftellen nu, krijgt een beetje dat advent idee elke dag een vakje openen

Waarbij de chocolade vervangen word door nicotinekauwgom