marley93 schreef:Grote operatie afgelopen jaar. Ze hebben me van net onder mijn linkerschouder langs mijn zij richting mijn linkerheup opengemaakt, maar nu is de huid op en onder mijn linkerborst compleet gevoelloos (en tegelijkertijd op de één of andere manier hyper gevoelig), en op mijn buik idem dito. Het is vooral met douchen etc heel vervelend, maar ik hield mijzelf altijd voor dat het wel over zou gaan. Maar hoe meer ik erover lees hoe meer ik vermoed dat het ofwel nooit meer over gaat, of nog een jaar of 10-20 duurt.
Wat fijn dat je lekker hebt gereden en je wat beter voelt.Mega cliché, maar het rouwproces is echt een apart iets, geef het vooral de ruimte en wees lief voor jezelf, dan kom je er het beste door. En als je een keer je ei kwijt wil, staat PB altijd open hier.
Oh jemig! Zit je natuurlijk ook niet op te wachten dat het nog 10 - 20 jaar kan duren... Hopelijk hersteld het toch nog en ook wat sneller dan voorspeld.
En inderdaad een rouwproces is heel apart! Ik ken de 6 fases , maar die gaan bij mij een beetje door elkaar. De eerste fase het ongeloof heb ik niet zo gehad , haar overlijden was ook niet plotseling. We wisten al 1,5 jaar geleden al dat het maximaal 2 jaar zou zijn. Ze verslechterde heel erg , dus enig sinds wisten we wel dat dit moment eraan kwam. Fijne was wel dat we daardoor veel tijd met haar hebben kunnen doorbrengen. De tweede fase ontkenning heb ik denk ik afgelopen week gehad. Dacht er wel elke minuut aan , maar tot aan de crematie leek het nog niet helemaal echt. Soms zit ik opeens bij fase 5 de zogenaamde nieuwe manieren bedenken om jezelf te verbeteren.
Ik denk eigenlijk dat ik nog een beetje hang bij fase 2 , maar vannacht kwam echt opeens het besef van dit was het dan....
Gelukkig veel dingen in handen de komende dagen , afleiding en veel bezig zijn werkt bij mij het allerbeste. En vooral een vast ritme vinden even de komende week kan ook erg behulpzaam zijn.
En lief dat je pb open staat dankjewel
