Ging via kijkoperatie, dus een paar gaatjes in je buik ipv een grote snede, je moet daarna wel voorzichtig zijn en mag niet zwaarder tillen dan een kilo dacht ik (is inmiddels 10,5 jaar geleden), de eerste zoveel weken mag je ook niet fietsen ofzo.
Na 4-6 weken mag je weer rustig aan opbouwen.
Mijn redenen waren:
Terug een cyclus krijgen ging mijn dood worden omdat ik psychisch ontzettend instabiel was (hormonsters

Dit kwam heel duidelijk naar voren toen ze mijn oestrogeen platgooiden en ik ineens een heel stuk stabieler werd.
Ging nog niet goed met me, maar ik kreeg ineens rust ipv continue moodswings en er ontstond daarmee ruimte om mijn problematiek aan te gaan pakken en handvatten daadwerkelijk te kunnen gebruiken.
Ivm erfelijke ellende had ik besloten dat ik het einde was van mijn bloedlijn.
Ik vond en vind dat ik beter spijt kan krijgen van het niet hebben van kinderen dan dat ik ze meesleep in mijn instabiliteit en ze eigenlijk gewoon gedoemd zijn de pleegzorg in te verdwijnen.
Ik heb ook aangegeven dat ook al zou ik er spijt van krijgen, er alsnog geen kinderen zouden komen om alle meespelende factoren.
Door mijn erfelijke ellende en de hormoonpositieve borstkanker waar ik 3,5 jaar voor de eierstokverwijdering voor geopereerd was was het risico op baarmoederhals- en eierstokkanker enorm verhoogd.
Heb op mijn 27e moeten banketstaaf als Brugman en ben afgewezen wegens te jong, met 29 heb ik het weer geprobeerd en heeft mijn behandelende internist/oncoloog daarnaast onderstreept hoe belangrijk het was en die paar maanden tot mijn 30e zouden niet meer moeten uitmaken.
Ik geloof dat ik 4 weken later op de operatietafel lag, 3 maanden voor mijn 30e verjaardag.
Wat ik kan aanraden is om alle voor- en nadelen maar ook evt vragen, twijfels etc op papier te zetten.
Al is het maar zodat je kunt laten zien dat je voorbereid bent ipv impulsief besloten hebt en het er evt bij kunt pakken wanneer je het ff niet precies weet ivm zenuwen oid.
