Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-09-15 16:10

Geplaatst: 24-09-15 16:10

xxxlottie schreef:
Iedereen bedankt voor de lieve reacties. Ik vind praten niet zo, dan weet ik het ineens allemaal niet meer en is er opeens niks meer aan de hand. Schrijven vind ik ook maar niks. Typen vind ik persoonlijk dan nog het fijnst. Al komen er dan vaak wel kromme zinnen uit omdat mijn gedachten zo snel gaan en mijn vingers niet zo snel mee kunnen komen
En mijn vader apart nemen al meerdere keren geprobeerd, hij wil de confrontatie (volgens hem gezeur) niet aangaan. Als ik het er niet mee eens ben dan ga ik toch gewoon het huis uit, zo simpel is het volgens hem.

Haha, ik moest even lachen om datgene wat je zei over dat je zoveel wílt schrijven,maar dat je vingers dat niet bij kunnen houden, komt me erg bekend voor.Ikzelf heb ook wel 's een poging gedaan om een soort van dagboek bij te houden, want dat was goed voor me zei m'n Psychologe...Maar ben er gauw weer mee gestopt, want in mijn hoofd wordt het er alleen nog maar drukker van, omdat ik moeite heb met dingen goed te omschrijven, en dan ga ik daar weer veel te veel bij na denken, nee laat dan maar haha.

**Geplaatst**: 24-09-15 17:08

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 24-09-15 17:08

Ik was 8 toen mijn moeder overleed aan Hodgkin (lymfeklierkanker) en zij was 34.

**Geplaatst**: 24-09-15 17:19

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 24-09-15 17:19

Wat een heftig topic, net een aantal verhalen gelezen en dan zit ik toch al snel met tranen in mijn ogen hoor..
Zelf ben ik mijn vader vorig jaar verloren, ik was toen 16. Mijn ouders waren al gescheiden vanaf mijn 4e, normaal gesproken kwam ik elk weekend bij hem maar dankzei een hele stomme ruzie hadden we elkaar al een ruime 2 jaar niet meer gezien. Er kwam (5 dagen na zijn overlijden) een politieman aan de deur, die ons vertelde dat hun bericht gehad hadden van zijn lijkschouwer. In zijn testament stond dat al zijn bezittingen naar mij zouden gaan, maar dat niemand mij mocht vertellen dat hij overleden was. Van zijn omgeving kreeg ik te horen dat hij het liefst alleen wou verdwijnen (het ging de laatste maanden al erg slecht met hem). Ik ben de lijkschouwer erg dankbaar dat hij toch de politie heeft ingelicht, ik moet er niet aan denken dat ik jaren na zijn overlijden er achter zou komen. Nu heb ik hem nog kunnen 'zien', dat maakte het proces van afsluiten toch makkelijker denk ik.

**Geplaatst**: 24-09-15 20:07

Geplaatst: 24-09-15 20:07

Maaikman schreef:
Hoi bokkers, daar ben ik weer een maal. Afgelopen zondag was het drie jaar geleden dat mijn vader overleed. Hoe ik dit heb ervaren/nu ervaar heb ik omschreven in dit topic:http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=2&t=1860619&view=unread#unread
Ik dacht dat jullie er misschien iets aan zouden hebben, wellicht een stukje herkenning op een vlak waar je je nog zo onbegrepen voelde, of zoiets.

Mooi geschreven zeg.. :(:)

En op sommige vlakken heel herkenbaar ook.

Vandaag is het vijf jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Het klinkt zo lang geleden en er is zoveel gebeurd in de tussentijd wat ik met haar had willen delen. En ook nog zolang te gaan, zoveel dingen die ik zonder haar zal moeten doen..

**Geplaatst**: 24-09-15 20:11

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 24-09-15 20:11

wow heftige verhalen allemaal!

Mijn papa is nu iets meer dan anderhalf jaar dood. Ik heb het hiermee erg moeilijk. Ik was toen 16. Hij heeft mijn 18e verjaardag gemist, hij heeft gemist dat ik afstudeerde met onderscheiding van middelbare school, hij heeft gemist dat ik naar de universiteit ga, hij heeft nooit mijn nieuwe katje gezien, hij heeft nooit.... het gaat maar voort :/

**Geplaatst**: 24-09-15 20:13

Geplaatst: 24-09-15 20:13

16, wat jong zeg... Ik vond mezelf nog echt jong toen mijn moeder overleed, toen was ik toch wel al 22..

**Geplaatst**: 24-09-15 20:42

Geplaatst: 24-09-15 20:42

LSnuitje schreef:
Wat een heftig topic, net een aantal verhalen gelezen en dan zit ik toch al snel met tranen in mijn ogen hoor..
Zelf ben ik mijn vader vorig jaar verloren, ik was toen 16. Mijn ouders waren al gescheiden vanaf mijn 4e, normaal gesproken kwam ik elk weekend bij hem maar dankzei een hele stomme ruzie hadden we elkaar al een ruime 2 jaar niet meer gezien. Er kwam (5 dagen na zijn overlijden) een politieman aan de deur, die ons vertelde dat hun bericht gehad hadden van zijn lijkschouwer. In zijn testament stond dat al zijn bezittingen naar mij zouden gaan, maar dat niemand mij mocht vertellen dat hij overleden was. Van zijn omgeving kreeg ik te horen dat hij het liefst alleen wou verdwijnen (het ging de laatste maanden al erg slecht met hem). Ik ben de lijkschouwer erg dankbaar dat hij toch de politie heeft ingelicht, ik moet er niet aan denken dat ik jaren na zijn overlijden er achter zou komen. Nu heb ik hem nog kunnen 'zien', dat maakte het proces van afsluiten toch makkelijker denk ik.

Agh jeetje dat moet heftig zijn geweest! :(:)

Hoe gaat het nu met je?

Zoe_97 schreef:
wow heftige verhalen allemaal!

Mijn papa is nu iets meer dan anderhalf jaar dood. Ik heb het hiermee erg moeilijk. Ik was toen 16. Hij heeft mijn 18e verjaardag gemist, hij heeft gemist dat ik afstudeerde met onderscheiding van middelbare school, hij heeft gemist dat ik naar de universiteit ga, hij heeft nooit mijn nieuwe katje gezien, hij heeft nooit.... het gaat maar voort :/

Lastig is dat he! ik was weleswaar 18 toen papa overleed, maar herken wel wat je zegt. papa zou nooit mijn (aanstaande) vriendje leren kennen, nooit bij mijn trouwen zijn, hij was niet bij mijn paardenhouderijdiploma, hij was niet bij mijn detailhandeldiploma, hij was er niet, en dat doet best pijn

Mareska, Weet je, Leeftijd zegt zo weinig. tuurlijk is 16 jaar jong om je ouder te verliezen, maar 22 is ook jong.. te jong...

**Geplaatst**: 01-11-15 02:04

Geplaatst: 01-11-15 02:04

4 jaar geleden...

het zijn er 4 jaar teveel.

**Geplaatst**: 01-11-15 18:08

Geplaatst: 01-11-15 18:08

Ladybird schreef:
LSnuitje schreef:
Wat een heftig topic, net een aantal verhalen gelezen en dan zit ik toch al snel met tranen in mijn ogen hoor..
Zelf ben ik mijn vader vorig jaar verloren, ik was toen 16. Mijn ouders waren al gescheiden vanaf mijn 4e, normaal gesproken kwam ik elk weekend bij hem maar dankzei een hele stomme ruzie hadden we elkaar al een ruime 2 jaar niet meer gezien. Er kwam (5 dagen na zijn overlijden) een politieman aan de deur, die ons vertelde dat hun bericht gehad hadden van zijn lijkschouwer. In zijn testament stond dat al zijn bezittingen naar mij zouden gaan, maar dat niemand mij mocht vertellen dat hij overleden was. Van zijn omgeving kreeg ik te horen dat hij het liefst alleen wou verdwijnen (het ging de laatste maanden al erg slecht met hem). Ik ben de lijkschouwer erg dankbaar dat hij toch de politie heeft ingelicht, ik moet er niet aan denken dat ik jaren na zijn overlijden er achter zou komen. Nu heb ik hem nog kunnen 'zien', dat maakte het proces van afsluiten toch makkelijker denk ik.

Agh jeetje dat moet heftig zijn geweest! Hoe gaat het nu met je?

Zoe_97 schreef:
wow heftige verhalen allemaal!

Mijn papa is nu iets meer dan anderhalf jaar dood. Ik heb het hiermee erg moeilijk. Ik was toen 16. Hij heeft mijn 18e verjaardag gemist, hij heeft gemist dat ik afstudeerde met onderscheiding van middelbare school, hij heeft gemist dat ik naar de universiteit ga, hij heeft nooit mijn nieuwe katje gezien, hij heeft nooit.... het gaat maar voort :/

Lastig is dat he! ik was weleswaar 18 toen papa overleed, maar herken wel wat je zegt. papa zou nooit mijn (aanstaande) vriendje leren kennen, nooit bij mijn trouwen zijn, hij was niet bij mijn paardenhouderijdiploma, hij was niet bij mijn detailhandeldiploma, hij was er niet, en dat doet best pijn

Mareska, Weet je, Leeftijd zegt zo weinig. tuurlijk is 16 jaar jong om je ouder te verliezen, maar 22 is ook jong.. te jong...

Ik merk dat ik het steeds meer begin te accepteren maar het blijft moeilijk natuurlijk.

Dit hierboven herken ik heel erg, hij is er niet en dat voelt zo rot! Ik vond het echt moeilijk toen ik mijn diploma in ontvangst nam, mijn hond kreeg en mijn eerste trainingen met mijn hond volgde dat hij er toen niet bij was.

**Geplaatst**: 01-11-15 18:56

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 01-11-15 18:56

Mijn vader was 20 okt al 30 jaar uit mijn leven. En toch blijft het moeilijk. Hij heeft nooit mijn huwelijken mee gemaakt (2X) en mijn 4 kids gezien.. niet mijn eigen boerderijtje mogen goedkeuren.. Het is niet dagelijks hoor dat ik hem mis, maar soms doe ik toch even met hem praten. Uiteraard weet ik niet of hij me hoort/ziet of wat dan ook, maar het doet mij goed. Wij (mijn man en ik) hebben beide geen ouders meer. Mijn 2 jongste hebben ook geen opa's of oma's meer.. dat is soms wel erg moeilijk. Ook om uit te leggen aan de jongste 2 kinderen. Gelukkig hebben ze mijn moeder nog goed mee mogen maken. Voor de andere waren ze te jong of nog niet eens geboren. Dat is super zuur. Het blijft (niet op de voorgrond hoor) altijd aanwezig het gemis.

**Geplaatst**: 02-11-15 17:02

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 02-11-15 17:02

Het gemis zal altijd blijven, alleen komt er ook plaats voor goede en fijne herinneringen.

**Geplaatst**: 02-11-15 17:08

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 02-11-15 17:08

Zie zo op tegen de feestdagen.
Al veel momenten gehad, dit jaar gaan samenwonen, nieuw huisje, paard gekocht.
En dan alle verjaardagen. Van mij, mijn broertje en haar verjaardag.
Nu komen de feestdagen weer.
Sinterklaas slaan we al over. We deden dat elk jaar, maar nu voelt dat niet ok.

**Geplaatst**: 02-11-15 17:11

Geplaatst: 02-11-15 17:11

Zodra de feestdagen komen zie je inderdaad weer momenten met hoe gaan we het doen dit jaar... want die ene stoel is nog steeds leeg. Dan denk ik aan december, ook de verjaardag van mijn zoon die 4 word. Wat mijn vader allemaal heeft moeten missen, alle verjaardagen van hem omdat hij er maar 9 maanden in zijn leven was. Hoe mijn zoontje naar school gaat, hoe hij ziet dat ik het allemaal in me eentje doe kwa opvoeden etc. Het gemis is er altijd, elk jaar, speciaal op bepaalde dagen.

https://youtu.be/5y8nCTDCr9I Dit nummer van marco komt erg in de richting hoe ik me voel

Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt,
Maar ik voel elke dag dezelfde pijn.
Waarom werd je bij me weggehaald?
Waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn?
Nog steeds dezelfde leegte in mijn hart,
Nog steeds dezelfde handen op mijn keel.
Boos op de God die jou niet wilde helpen,
Boos op een wereld die niet stoppen wil.

Ik zie nog steeds de tranen in je ogen,
Die je het liefst verborgen hield voor mij.
Hoe klein je was, je wilde mij al sparen.
Je hield je groot en je verbeet de pijn.
Ik wilde elke dag wel met je ruilen,
Ik wens nog elke dag dat ik het was.
Jou te zien lijden en niet kunnen helpen,
Die onmacht sloopt me nog elke dag.

En niemand vertelt me wat de reden is,
Dat alles zo verandert,
Ineens is alles anders.
Het was toch goed, zoals het was?
Jij deed toch niemand kwaad?
Ik begrijp het niet…

(Instrumentaal)

Ik heb geschreeuwd tot ik geen stem meer had,
Mezelf gepijnigd tot ik niets meer voelde.
De cirkel keer op keer weer rondgegaan,
Totdat ik zelf niet eens meer wist waar ik op doelde.
Ik heb gepiekerd tot het ochtend was,
Alle beslissingen die ik ooit nam,
Alle vragen die ik had gesteld,
Gewacht op antwoord,
Dat van niemand kwam…

En niemand…
vertelt je hoe je verder moet.
Als alles wat je lief is,
Ineens voor altijd weg is.
Eén moment is alles goed.
En dan vertelt een stem je,
Dat het ophoudt.

Nee, niemand…
Vertelt mij wat de reden is.
Dat alles zo verandert,
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was?
Wij deden niemand kwaad, toch?
Ik begrijp het niet…

(instrumentaal)

Ik stap mijn bed uit en begin de dag,
Ik zie de zon maar ik voel haar warmte niet.
Ik dwing mezelf de woorden te herhalen,
Die je me zei, vlak voor je ons verliet.
Je keek me even heel diep in m’n ogen,
Je pakte me heel stevig vast.
‘Wees niet boos op wat er niet meer is, pap,
Maar wees dankbaar voor datgene dat er was’.

Laatst bijgewerkt door Mioux op 02-11-15 17:27, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 02-11-15 17:18

Geplaatst: 02-11-15 17:18

sterkte allemaal :/

Ik heb het de laatste tijd ook moeilijk. Papa is bijna 2 jaar dood. Ik was toen nog een puber, ik begin nu zelfstandig te worden en hij zal dit nooit zien, ik onderhoud mijn paard nu zelf en heb ene katje gekocht die ik zelf alles voor betaal. Ik woon op kamers en studeer aan de universiteit. Ik heb mijn rijbewijs behaald etc. Dit heeft hij allemaal nooit gezien :/ dat vind ik erg moeilijk.

**Geplaatst**: 25-11-15 08:59

Geplaatst: 25-11-15 08:59

Vandaag even een moeilijke dag. Het is Papa's 2e verjaardag dat hij er niet meer is. Gelukkig heb ik veel te doen vandaag om mijn gedachten te verzetten.

**Geplaatst**: 25-11-15 09:26

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 25-11-15 09:26

Sterkte Zoe_97 , dit zijn altijd moeilijke dingen. Helaas zal het ook altijd zo blijven. Maar misschien kan je het een beetje verzachten door vanavond een wijntje in te schenken of zo en wat lekkers erbij en zo toch zijn verjaardag te "vieren". Je vader zou het vast niet leuk vinden dat je helemaal down bent op zulke dagen.
Zo doe ik het tenminste. Gewoon even eren zeg maar en dan zeg ik in de lucht.. hee paps..vandaag had je zo en zo oud geworden, ik mis je.Het gaat hier goed of (vertel hem wat en hoe,zoals je hier deed) Maar ieder zijn ding natuurlijk. :(:)

**Geplaatst**: 25-11-15 09:34

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 25-11-15 09:34

Goed idee. Dat ga ik doen!

**Geplaatst**: 25-11-15 10:45

Geplaatst: 25-11-15 10:45

Wat een herkenbare verhalen worden hier neergezet. Ik was 18 toen mijn moeder ziek werd, ze ging het ziekenhuis in voor een vleesboom, maar toen ze haar openmaakte bleek alles verkankerd te zijn. 2 weken later was ze er al niet meer. De opmerkingen wat fijn dat je afscheid hebt kunnen nemen, sloegen mij destijds op m'n strot, hoe kun je afscheid nemen van het liefste wezen dat er tot dan toe voor je geweest is. Je bent alleen maar overdonderd en probeert overeind te blijven in een zeer chaotische tijd.
Mijn vader waar ik een slechte relatie mee had, is overleden in 2002, ik was toen 31. Dat heeft me tot op de dag van vandaag weinig gedaan, denk met name omdat hij niet wilde praten over m'n moeder en ik maar flink moest zijn en niet zeuren.
Wat ik het meest gemist heb aan mijn moeder, was toen ik zwanger was van mijn dochter. Loop je in een prenetal, in je eentje, terwijl je dan allemaal moeders en dochters gezellig ziet rondlopen.
Wat een woede, vragen en verlangen heb ik in m'n leven gehad naar haar. Nu 28 jaar na haar dood, worden deze gevoelens milder, maar de pijn blijft, en het heeft me zeker gevormd tot hoe ik nu ben.
Ik hoop voor de meiden die door het verlies gaan, dat ze betere begeleiding hebben dan ik destijds.

**Geplaatst**: 25-11-15 18:58

Geplaatst: 25-11-15 18:58

Na met tranen in mijn ogen de laatste pagina's gelezen te hebben, wil ik nu mijn verhaal graag delen.

Het leven van mijn ouders werd overhoop gehaald toen ik geboren werd. Mijn zus was al ouder en kerngezond, maar ik werd geboren met een lichamelijke afwijking. Gezien mijn moeder een medische achtergrond had, verzorgde zij me het meest, omdat ze wist wat ik nodig had en de artsen begreep. Jaar in, jaar uit ging ze in het begin dagelijks later wekelijks,maandelijks of jaarlijks met mij naar het ziekenhuis. Daarnaast verzorgde zij me thuis. Vanuit de verpleegkunde wilde ze meer, ze wilde mij met zo min mogelijk pijn laten leven. Dat was het moment waarop zij de opleiding Verpleegkundig Pijnspecialist ging volgen. Ze slaagde met vlag en wimpel en zette met een arts het eerste pijncentrum van Zuidwest Nederland op. Wat was ze er trots op. Zij was de drijvende kracht achter het pijncentrum.

In 2006 kreeg ze een auto-ongeluk, veroorzaakt door een ander, waardoor ze blijvend lichamelijk letsel werd geconstateerd. Zij werd gediagnosticeerd met Dunnevezel Neuropathie, een vrij zeldzame spierziekte. Vanaf dat moment ging het langzaam bergafwaarts, ze werd steeds humeuriger, chagrijniger en controlerender. In 2011 verloren wij mijn zus haar vriend door een auto-ongeluk. Mam ging daar zichtbaar door achteruit. Daarna bleef het lange tijd stabiel en nog altijd was ze de drijvende kracht achter het pijncentrum. In juni 2013 verloren wij mijn opa (mijn vaders vader) na een lang ziektebed aan de ziekte van Kahler. Zij was diegene die hem tot het eind toe verzorgde. En toch bleef ze doorgaan, ook toen haar moeder (mijn oma) mei 2014 lymfeklierkanker kreeg. Ze was er altijd voor ze.

In januari dit jaar kreeg ze een TIA. Die tia was de trigger, de trigger voor een lang onderdrukte depressie. Ze heeft meerdere keren geprobeerd een eind aan haar leven te maken. In mei dit jaar sprong ze van een 10 meter hoge brug recht het kanaal in. Wonder boven wonder overleefde ze dit. En in het ziekenhuis snapte ze niet waarom ze dit ons aan had gedaan. Ze heeft een aantal keer uit de auto willen springen op de snelweg. Gedreigd dat als ik iets niet deed, ze zichzelf van kant zou maken. Meerdere keren heeft ze een mes gepakt en kon ik hem maar net op tijd afpakken. Ze was al weg, ver weg.

Op een gegeven moment ging het beter dat ze af en toe een weekend naar huis mocht. Zo ook het laatste weekend van haar, 20,21 juni. Het was het weekend voor mijn NK aangepast wegwielrennen. Mijn moeder kon door haar ziekte geen keuzes meer maken. Eindelijk had ze dat weekend gezegd dat ze naar mijn NK weg kwam kijken. Zondagavond nam ze afscheid, helderder dan ooit. En ik riep 'tot zaterdag!!' vanaf mijn bed, want ik zat in mijn rustweek. Niet wetende dat ik maandagochtend gebeld werd door haar arts. Ze was overleden 's nachts tussen de nachtcontroles in aan een hartaanval. Ik kon het niet bevatten, ik had nota bene niet eens goed afscheid genomen...

Ik heb het NK toen gereden en heb een mooie bronzen plak mee naar huis mogen nemen. Ik heb hem aan haar laten zien...

Afgelopen weekend was het NK baanwielrennen, maar afgelopen weekend was het ook precies vijf maanden geleden. Ik heb met mams steun 2x brons kunnen behalen (op de 500m en de 3 km achtervolging). Ook doe ik op 2 juni 2016 mee aan de Alpe d'HuZes...

"We staan niet altijd stil
bij het woord "samen"
Maar het is een groot gemis
als "samen" uit je leven is"

Dag mama, hoe is het daar boven?
Ik mis je hier beneden, mam.
Rust zacht mama * 24-10-1966 -- † 22-06-2015 Y;(

**Geplaatst**: 25-11-15 20:07

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 25-11-15 20:07

EllisL Jee wat een verhaal zeg! en wat een doorzettingsvermogen heb jij en je mams. En wat een verliezen hebben jullie al gehad zeg. respect hoor! Ze zeggen wel eens de duvel schijt op 1 hoop.. jij en je familie al heel wat te verwerken gehad.

**Geplaatst**: 25-11-15 21:04

Geplaatst: 25-11-15 21:04

Bah wat een verhaal EllisL.. Verschrikkelijk wat jij allemaal voor je kiezen hebt gehad. Sterkte!!

packer schreef:
Wat ik het meest gemist heb aan mijn moeder, was toen ik zwanger was van mijn dochter. Loop je in een prenetal, in je eentje, terwijl je dan allemaal moeders en dochters gezellig ziet rondlopen.

Dit dus.. Voor mij nog (lang) niet aan de orde, maar ik zie heel erg op tegen dit soort dingen, de grote stappen in je leven.

**Geplaatst**: 25-11-15 22:19

Geplaatst: 25-11-15 22:19

Jemig Ellis wat een triest verhaal zeg, wat een hoop ellende hebben jullie al meegemaakt..

Mareska schreef:
packer schreef:
Wat ik het meest gemist heb aan mijn moeder, was toen ik zwanger was van mijn dochter. Loop je in een prenetal, in je eentje, terwijl je dan allemaal moeders en dochters gezellig ziet rondlopen.

Dit dus.. Voor mij nog (lang) niet aan de orde, maar ik zie heel erg op tegen dit soort dingen, de grote stappen in je leven.

Hier inderdaad hetzelfde gevoel.. Voorlopig nog geen plannen, maar het idee alleen al soms.. Gelukkig heb ik een hele lieve schoonmoeder waar ik heel veel mee kan delen sinds ik dat niet meer met mijn eigen moeder kan delen, maar pffff... Wat zou je sommige dingen nog graag samen willen doen met je eigen moeder..

**Geplaatst**: 25-11-15 23:50

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 25-11-15 23:50

Jeetje Ellis wat een verhaal zeg!

heel veels terkte met het verwerken van alles!

**Geplaatst**: 26-11-15 10:34

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 26-11-15 10:34

Dank jullie wel! Wat ik zo lastig vind, is dat ik het nog steeds niet besef. Ik vind het moeilijk om toe te geven dat ze er niet meer is. Ook merk ik dat ik haar taken overneem, ik ben degene die nu het hele huishouden regelt. Ben zo snel volwassen geworden ineens.

Gisteren heb ik besloten mijn studie even te stoppen, zodat ik me kan richten op mijn verwerking en herstel. Maar ik weet gewoon niet goed hoe.

Hoe gaan jullie daar mee om?

**Geplaatst**: 26-11-15 11:02

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 26-11-15 11:02

Ik denkdat het goed zou zijn om toch door te gaan met je studie. Je heb daar toch je vaste ritme door. Je moet elke dag dit en dat doen. Als je thuis gaat zitten, verlies je jezelf denk ik. Praat met je vader... dat je dit niet allemaal tegelijk kan. En hij mag dat ook niet verwachten van jou. Jij moet strakjes verder in het leven en niet je kansen vergooien door je leven op een laag pitje te zetten. Ik weet wel dat het een beetje automatisch gaat en het is al waarschijnlijk erg vanzelfsprekend voor je vader, maar hij zal het heus wel begrijpen alsjij in plaats voor thuis, voor je studie kiest. Tuurlijk heeft je vader net zoveel verdriet als jij. Maar maak geen foute beslissingen alsjeblieft. Ik wensje sterkte en wijsheid toe.