Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-08-15 13:09

Geplaatst: 12-08-15 13:09

Ach Joke, wat een naar verhaal en wat erg

heel veel sterkte :(:)

sterkte ook met je opa

Deborah, jeetje meisje, wat een naar en verdrietig verhaal. Jou verhaal doet mij mijn tranen over mn wangen stromen en jeetje, ondanks alles wat fijn dat je zo afscheid hebt kunnen nemen van je moeder.. sluit je emoties niet op en probeer te praten. hoe moeilijk dat ook is. een hele dikke knuffel, je ma gmij altijd pben als je je verhaal kwijt wilt

**Geplaatst**: 12-08-15 17:22

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 12-08-15 17:22

Wat een ontzettend verdrietige en intense verhalen komen er voorbij.. Veel sterkte meiden!

**Geplaatst**: 12-08-15 23:11

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 12-08-15 23:11

Bedankt allemaal! Voor mijn gevoel heb ik wel afscheid genomen van mijn moeder, ook al lag ze in coma en kon ze me misschien niet horen maar ik heb in die dagen nog zoveel tegen haar kunnen zeggen en bij haar kunnen huilen.. En ik had haar beloofd om bij haar te blijven, en dat deed ik tot haar laatste adem.
En sommigen hier in dit topic hebben dit niet kunnen doen, plots hun ouder(s) verloren zonder nog iets te kunnen zeggen of er niet bij waren..

Het liefst had ik ook nog jaaaaren van mijn mama willen genieten, mijn moeder was schizofreen en psychotisch. Haast heel haar leven lang had ze het zwaar en vocht ze tegen dingen in haar hoofd, sinds een half jaar kreeg ze eindelijk een goede depot en een zelfstandig woning in een bejaardenflat en ze knapte zo erg op.. Ook kwamen mijn broers vaker bij haar langs, want ik was de enige van de kinderen die vaak naar haar toe ging en hielp met boodschappen etc. Het is zo oneerlijk, ze begon zich echt oma te voelen op haar 58 jarige leeftijd.. Eindelijk kreeg ze rust na al die jaren en dan gebeurd dit..

Wat mij ook dwars zit, is dat ze de avond voor dat ze een hartstilstand kreeg aan haar buurman vroeg of hij bij haar wilde blijven die nacht want ze was bang dat ze zou overlijden..
Wist ze dat het foute boel was? Waarom had ze mij niet gebeld of het me die middag gelijk vertelt, dan was ik bij haar gebleven want ik dacht dat het een onschuldige duizeligheid was omdat ze niet had gegeten en medicijnen slikte pff.
Ook ben ik s'nachts bang met slapen, mijn hond slaapt sindsdien op mijn kamer zodat ik me veilig voel maar ik kan niet slapen en als het wel lukt dan word ik in de nacht tig keer bang wakker, ik zweet heel erg dat alles echt nat is (zweet nooit in de nacht alleen als ik ziek ben) en had van de week een nachtmerrie waarvan mijn hart in mijn keel zat.

Vroeger maakte mijn moeder me altijd al bang met haar praatjes waardoor ik nog steeds op mijn 23e met een nachtlamp moet slapen, 'Je mag niet op je rug slapen, dan ligt je ziel bloot en dan zuigen kwade geesten je kracht eruit'.. Ja zulke dingen omdat ze psychotisch was..
Mijn moeder had ook vaak gezegd dat als zij er niet meer zou zijn dat ze bij mij blijft spoken, nou ik ben wel aardig gek te krijgen, ik zeg niet dat ik het gelooft maar het zit wel in mijn hoofd..

Ik wens jullie ook veel sterkte en het is fijn om erover te praten

**Geplaatst**: 12-08-15 23:29

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 12-08-15 23:29

Ach meisje, wat heb jij veel meegemaakt in je leven :(:)

en juist nu het beter ging is ze gegaan. ik kan niet anders dan je zon dikke knuffel geven

**Geplaatst**: 12-08-15 23:37

Geplaatst: 12-08-15 23:37

Ladybird schreef:
Ach meisje, wat heb jij veel meegemaakt in je leven en juist nu het beter ging is ze gegaan. ik kan niet anders dan je zon dikke knuffel geven

Jaa ik was zo blij voor haar

Dankjewel! Knuff terug

**Geplaatst**: 17-08-15 21:56

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 17-08-15 21:56

Uhm... jeetje... waar zal ik eens beginnen....?

ik werd een halve wees op mijn 3e, ik was net 3 geworden op 6-sept-94 en op 19-nov-94 is mijn vader doodgeschoten tijdens een ruzie met uitgaan, de vrouwen, zo ook mn moeder, waren al naar huis naar de kinderen... mijn latere stiefvader is nog voor mijn vader gesprongen, omdat mijn vader dus een dochter had, en hij niet... maar dat werkte dus averechts...

ik heb vrijwel geen eigen herinneringen aan mijn biologische vader, enkel die van homevideo's en wat iedereen me jarenlang heeft verteld, maar ik ken hem niet. Ook heb ik een vaderdag trauma, want van school mocht ik niets anders maken voor vaderdag dan een vaderdagcadeautje, sindsdien is elke vaderdag en de daarvoor vallende winkeltijd, voor mij not-done, ik raak in paniek.

Mijn moeder en stiefvader groeiden naar elkaar toe en ze zijn bijna 20 jaar samen geweest, in goede en zware tijden, Afgelopen 27 mei 2013 overleed mijn stiefvader heel erg onverwachts aan zn hart.

de enige vaderfiguur waar ik dus echte vader-herinneringen aan heb gehad is er nu dus 2 jaar niet meer... Omdat mijn biologische en surrogaat vaders vroeger goed bevriend waren en samen werkten (mn moeder en haar 2 mannen waren altijd al Best Friends), mn bio vader als Metselaar en mn surro als Timmerman, heb ik een houten kruis met een Moffel en een Hamer op mn been laten zetten... Ik wist al vanaf mn 12e dat ik iets voor mn vader wilde, maar nooit wat, toen mn surro overleed, viel t kwartje meteen... ik wist wat ik wilde... het cirkeltje tussen hun was rond, mijn tattoo was de afsluiting daarvan... en iedereen en ikzelf vinden het supergaaf en mooi... hier krijg ik nooit spijt van!

Ik zou heel graag naar Derek Ogilvie willen, puur om te kijken hoe dat gaat en of hij iets bij mij zou ontdekken wat hij niet zou kunnen weten... Ik ben niet zweverig... maar ik sta wel open...

**Geplaatst**: 17-08-15 22:21

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 17-08-15 22:21

wat een ontzettend heftige verhalen hierboven!! Sterkte allemaal!

Deze maand is het alweer 11 jaar dat ik mijn vader moet missen, nog steeds heb ik er erg moeite mee en vind ik het lastig om over te praten. Maar het gaat wel steeds beter..

**Geplaatst**: 21-08-15 12:42

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 21-08-15 12:42

Naar aanleiding van een topic dat ik gister zag werd ik gewezen op dit topic. Ik kom hier toch m'n verhaal even doen, wie weet helpt het wat..

Mijn moeder is overleden op 16 juli.. Na een lang en heftig ziekbed kon haar lichaam het echt niet meer aan.
Vorig jaar medio mei kregen we te horen dat ze een tumor in haar borst had. Uiteraard meteen behandeling gestart maar vanaf de allereerste chemokuur ging het al mis. Van de 6 chemo's heeft ze 4x in het ziekenhuis gelegen, wekenlang. Haar lichaam reageerde te heftig erop. Na de chemo's kwamen de bestralingen, dit ging nog wel redelijk. Rond de herfst leek het erop dat alles 'goed' was. De tumor was weg etc, maar.. Ja er is altijd een maar.. Er zateen uitzaaiing in de poortwachtersklier. Dus die moest er ook uit. Nouja alles goed en wel, mams kon tegen kerst eindelijk weer wat. Begon heel langzaam weer met werken enz. Maar rond maart voelde ze zich weer slecht. Uiteindelijk moest ze 25 maart op controle, maar toen was ze zo beroerd dat ze niet meer naar huis mocht.

Na weken van bloed bijzetten, afwachten en onderzoeken kwam de mokerhamer: ze had lymfeklierkanker. Ook hier werd direct de behandeling mee gestart en wonder boven wonder reageerde ze veel minder heftig op de eerste chemo. We hadden hoop. Helaas onterecht. Haar bloedwaardes bleven dramatisch en er moesten iedere week een aantal zakken bloed in.
Na de derde chemokuur en een enorme terugslag kregen we te horen dat de behandeling stopgezet moest worden.

Mijn moeder was nog net niet veranderd in dat wat ze nooit wilde worden: een kasplantje. Met veel pijn en moeite lukte het om naar de wc te schuifelen en weer terug, maar daar was alles mee gezegd.
Begin juli mocht ze naar huis(van eind maart tot begin juli heeft ze dus in het ZKH gelegen). De dokters gaven haar ongeveer 3 maanden. Helaas wisten wij -behalve mijn moeder- wel beter. Maar dat het zo snel zou gaan? 8 dagen is ze thuis geweest, aan bed gekluisterd. Naar de wc gaan ging niet meer. Eten lukte niet, drinken met veel moeite. En de laatste 3/4 dagen kon ze niet meer praten.

Gelukkig hadden we een nachtzuster paraat, die ons op het laatste moment uit bed gehaald heeft zodat we erbij konden zijn..

Zo. Dat is even heftig om het zo weer op te schrijven. Mijn moeder was zo'n sterk mens. Het is zo oneerlijk. Ze was nooit ziek, klaagde nooit en deed alles voor iedereen.
Ik was een echt mama's kindje de laatste jaren, zeker sinds ze ziek was. Het is gewoon niet eerlijk

**Geplaatst**: 21-08-15 13:05

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 21-08-15 13:05

Ach jee, SuperAssie.. Wat een ontzettend heftige periode!! Heel veel sterkte gewenst en als je iets kwijt wil kan dat altijd in dit topic! Heel goed voor jezelf dat je het "op papier" hebt gezet..

**Geplaatst**: 21-08-15 13:13

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 21-08-15 13:13

Februari dit jaar ben ik mijn moeder verloren. Ben nu 29 jaar.
Ze is zo'n beetje dood neergevallen. Zeer plotseling dus.

Na sectie bleek dat ze en acute hartinfarct heeft gehad.

Impact is enorm. Ze is 54 jaar geworden. Nooit hart problemen gehad.
Avond ervoor niks aan de hand. In de ochtend is ze gewoon gaan douchen.
Beneden is ze op de grond gevallen en heeft mijn vader haar gevonden (hij was boven tanden aan het poetsen).

Heel onwerkelijk. Nog steeds.
Ze mocht net geen oma worden.
Ik ben net gaan samenwonen in een super huisje. Had ik ook graag willen delen.

**Geplaatst**: 21-08-15 13:32

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 21-08-15 13:32

Ik hoef me hier (gelukkig) niet te melden in het topic, maar heb jullie verhalen wel met veel kippenvel en tranen gelezen.
Heel veel sterkte allemaal. Jullie zijn het levende bewijs van het bestaan van jullie ouders en een herinnering aan hun leven.

**Geplaatst**: 22-08-15 08:52

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 22-08-15 08:52

Nou, over 2 dagen denk ik dat het mijn pa zijn bday was... Ik hoop dat je daarboven geluk hebt gevonden met moeders...

**Geplaatst**: 05-09-15 07:30

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 05-09-15 07:30

Heftige verhalen weer.
Niemand kan jullie verdriet en pijn wegnemen. Maar het helpt vaak wel om het te delen zoals jullie hier doen.

**Geplaatst**: 21-09-15 20:18

Geplaatst: 21-09-15 20:18

Hoi bokkers, daar ben ik weer een maal. Afgelopen zondag was het drie jaar geleden dat mijn vader overleed. Hoe ik dit heb ervaren/nu ervaar heb ik omschreven in dit topic:http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=2&t=1860619&view=unread#unread
Ik dacht dat jullie er misschien iets aan zouden hebben, wellicht een stukje herkenning op een vlak waar je je nog zo onbegrepen voelde, of zoiets.

**Geplaatst**: 22-09-15 00:11

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 22-09-15 00:11

Ik heb het gelezen, maar geen woorden gevonden om te reageren,

Maar wat kun jij je gevoel mooi onder woorden brengen! Echt super

dikke knuffel

**Geplaatst**: 22-09-15 01:45

Geplaatst: 22-09-15 01:45

Nouja, als iedereen hier zn verhaal doet, dan doe ik dat ook maar.

Ik ben bijna anderhalf jaar geleden mijn moeder verloren, ik was toen 18. Ze is waarschijnlijk gestorven aan de chemo (voor de maagkanker die zij had). Ik heb het nog steeds niet helemaal kunnen afsluiten, ik zit nog met zoveel vragen, zoveel schuldgevoel... Ten eerste de kanker... Ze had een jaar daarvoor borstkanker overwonnen, toen is er een scan gemaakt van haar hele lichaam om te kijken of er nog ergens anders kanker zat, hier was niks op te zien. Een jaar later kreeg ze maagkanker, dit is per toeval ontdekt. Ze was een keer gevallen in de badkamer met haar been op een rand en die plek bleef/kwam steeds terug en ze bleef er last van houden. Na veel artsbezoeken hebben ze volgens mij haar bloed getest, en daaruit kwam dat bepaalde waardes erg hoog waren (hoe dat precies zit weet ik niet...) en toen zei de arts dat die waardes erg leken op kanker. Lichaam onderzocht en ja hoor, maagkanker. Dit verder onderzocht en toen kwam er dus uit dat de kanker dus al zo ver was dat ie er al een paar jaar moest zitten. HOE KAN ER DAN OP DIE VORIGE SCAN NIKS TE ZIEN ZIJN GEWEEST?! Ze hebben die scan er nog extra bijgepakt, andere arts en er is écht niks op te zien... Ik snap het echt niet.
Ik was altijd erg onzeker en ben/was echt een moederskindje en mis haar nog steeds zo... Ik was altijd erg onzeker, had ook faalangst, durfde niet eens in m'n eentje boodschappen te doen, durfde niet in m'n eentje waar dan ook heen (dokter, tandarts). Trok wel steeds wat meer bij maar bleef het moeilijk en eng vinden. Ik heb het idee dat ik door het overlijden van mijn moeder in zo'n diep dal gekomen ben... Ik weet het op het moment gewoon allemaal niet meer. Ik praat zelf sowieso moeilijk over mijn gevoelens. Mijn vader wil niet over zijn gevoelens praten en mijn zusje doet het ook niet. Mijn vader heeft een nieuwe vriendin en dit vind ik zelf niet zozeer vervelend, maar wel dat hij nu niks meer met ons doet. Ik voel me op het moment echt zo alleen... Mijn zusje is erg in de puberteit dus heb ik eigenlijk niks aan... En mijn vader is alleen maar met zijn vriendin bezig. Als ik iets tegen hem zeg hoort hij het niet eens omdat hij 9 van de 10 keer met haar aan het whatsappen is. En verder interesseert het hem toch niet wat ik vertel. Ik heb het idee dat hij ook een beetje overspannen is of iets in die richting. Maar dat maakt mijn leven er alleen maar *piep*er op. Ik heb mijn moeder niet meer, mijn vader kan niet eens normaal met me praten zonder te schreeuwen of me uit te schelden... Ik ben nu zover dat ik eindelijk de moed verzameld heb dat ik uit huis wil, maar nou kan ik dit dus niet betalen. Hier kan ik ook niet blijven. En al dat geregel... Ik zie het echt niet meer zitten en lig het liefst de hele dag in bed. Heb zelfs geen puf meer om naar mijn verzorgpaarden te gaan en daar haalde ik dus normaal gesproken mijn ontspanning uit...
Mijn moeder was de beste moeder van de hele wereld, al zullen velen dat van hun moeder zeggen. Maar ze had echt alles voor mij en m'n zusje over. Als wij het maar goed hadden... Ik weet nog steeds niet hoe ik het zonder haar moet doen.

Sorry voor het lange verhaal, dit zijn mijn opgekropte gevoelens van de laatste tijd die er hoognodig uit moesten...

**Geplaatst**: 22-09-15 01:59

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 22-09-15 01:59

Ik heb hier niets te zoeken, maar ik wil toch even kwijt dat ik echt ongelofelijk trots ben op jullie allemaal. Ik heb afgelopen weekend een reanimatie meegemaakt en ik moet er niet aan denken dat één van m'n ouders dat zou zijn. Ik vind het echt geweldig hoe jullie met alles omgaan en doorgaan met jullie leven.

**Geplaatst**: 22-09-15 22:03

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 22-09-15 22:03

xxxlottie, wat jij beschrijft moet echt zwaar zijn. Het is ontzettend vervelend dat je niets aan je gezinsleden hebt qua steun. Is het geen optie dat je met een 'buitenstaander' gaat praten? Kan ook prima een vriend of vriendin zijn

het is gewoon heel vervelend als je iets wel wilt, maar het niet in je directe omgeving (nu dus je gezinsleden) kan vinden. Maar dan kun je het wel iets verder van huis proberen te zoeken.

Margreet, dank je wel. Reageren hoeft echt niet, ik hoopte enkel dat iemand er misschien wat aan zou hebben.

**Geplaatst**: 22-09-15 22:37

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 22-09-15 22:37

@Maaikman ik ben niet zo'n prater en praat niet graag over m'n 'problemen'. Zo over typen en over het internet gaat het redelijk maar dat is natuurlijk heel anders. Ik heb een paar keer met medisch maatschappelijk werk gepraat na het overlijden van mijn moeder, zij vertelde ons een paar dingen die mijn moeder haar verteld had voor het overlijden. En ook ben ik met haar gaan praten omdat ik bang was dat mijn vader inderdaad zo zou doen als hij nu doet... Over gehad en hij zou rekening met mij houden. Heeft hij korte tijd volgehouden.
Verder heb ik ook een tijd gepraat met gewoon maatschappelijk werk maar ik vind dat gewoon helemaal niks. Zoals ik hier een verhaal kan typen komt er op zo'n moment een zinnetje uit.
Ik praat ook niet graag met vrienden o.i.d. omdat ik ze daar niet lastig mee wil vallen. Ze zeggen dat ik altijd met ze kan praten en altijd langs kan komen als het weer even slecht gaat... Maar ik kan dat niet. Ze kunnen dat wel zeggen maar straks komt het heel slecht uit?

**Geplaatst**: 22-09-15 22:49

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 22-09-15 22:49

Thanks Kimm

jij ook sterkte met het meenmaken van een reanimatie! das best heftig denk ik!

Lottie, ga toch praten, als het niet met vrienden of papa kan, doe het dan hier, of weet ik het, maar praten werkt zoveel beter. Ik wou eerst ook niet praten, maar ik heb nu een uber fijne psycholoog en het is zoo fijn dat ik mijn verhaal kwijt kan.. JE mag mij ook altijd pben!

**Geplaatst**: 22-09-15 22:58

Geplaatst: 22-09-15 22:58

Angeliquee18 schreef:
Idd PercyLeen, mooi dat je het zegt, "dat het zoveel erger is om iemand te zien lijden"
Maar op je verjaardag dat lijkt me helemaal pittig..

Een dikke knuffel voor je stalgenootje,, vreselijk

Ik weet nog wel dat ik naast me vader stond, en hij echt ze laatste adem uitblaaste, en toen echt "dood" was
Er echt zo'n rust kwam..... geen gevecht, geen pijn meer, gewoon rust..

en ergens.... is het bijzonder. De dag dat haar moeder haar ooit haar levenslicht schonk... is de dag waarop moeder weer verder gaat.. en zij haar moeder letterlijk los moet laten.

Tuurlijk is dit hartverscheurend, ik ken dat verdriet helaas...

zo heb ik jarenlang een kennis niet gefeliciteerd, omdat dit mij teveel deed denken aan de sterfdag van mijn broer. Slaat nergens op, maar toch zat dat gevoel er wel.

**Geplaatst**: 22-09-15 23:03

Geplaatst: 22-09-15 23:03

xxxlottie schreef:
@Maaikman ik ben niet zo'n prater en praat niet graag over m'n 'problemen'. Zo over typen en over het internet gaat het redelijk maar dat is natuurlijk heel anders. Ik heb een paar keer met medisch maatschappelijk werk gepraat na het overlijden van mijn moeder, zij vertelde ons een paar dingen die mijn moeder haar verteld had voor het overlijden. En ook ben ik met haar gaan praten omdat ik bang was dat mijn vader inderdaad zo zou doen als hij nu doet... Over gehad en hij zou rekening met mij houden. Heeft hij korte tijd volgehouden.
Verder heb ik ook een tijd gepraat met gewoon maatschappelijk werk maar ik vind dat gewoon helemaal niks. Zoals ik hier een verhaal kan typen komt er op zo'n moment een zinnetje uit.
Ik praat ook niet graag met vrienden o.i.d. omdat ik ze daar niet lastig mee wil vallen. Ze zeggen dat ik altijd met ze kan praten en altijd langs kan komen als het weer even slecht gaat... Maar ik kan dat niet. Ze kunnen dat wel zeggen maar straks komt het heel slecht uit?

Heel verhaal getypt, weg verhaal :')

. Ik ben niet zo'n computerster.

Wat ik wilde zeggen: ik ken je gevoelens over 'niet willen praten', ik heb namelijk exact hetzelfde. Maar ik zie wel in dat mijn hoofd op gegeven moment zal barsten als ik het met niets of niemand deel. Wat voor mij dus wel een soort van werkt, is schrijven. Voordeel van papier is dat het je nooit zal veroordelen. Dus als je iets wil zeggen, maar dat niet wil door te praten: geef het schrijven een kans. Dat kan hier, of op een los blaadje, of een notitieboekje. Ik ken periodes dat mijn hoofd overstroomt van gedachtes/ideeën/inzichten en heb daarom een notitieboekje waarin ik alles wat ik denk mag opschrijven. Doorkrassen kan altijd nog

En over je vrienden: die gaan echt niet zeggen "Kun je nu weggaan met je problemen, ik moet nog mijn tuintje verzorgen." Tenminste, niet als het goede vrienden zijn. Mijn vrienden drukken me op het hart mijn problemen of gedachtes bij ze te loodsen als ik die behoefte voel. Niet dat ik nu dagelijks bij ze op de stoep sta, maar ik weet dat ze me niet zomaar de rug zullen toekeren

**Geplaatst**: 22-09-15 23:07

Geplaatst: 22-09-15 23:07

xxxlottie schreef:
Nouja, als iedereen hier zn verhaal doet, dan doe ik dat ook maar.

Ik ben bijna anderhalf jaar geleden mijn moeder verloren, ik was toen 18. Ze is waarschijnlijk gestorven aan de chemo (voor de maagkanker die zij had). Ik heb het nog steeds niet helemaal kunnen afsluiten, ik zit nog met zoveel vragen, zoveel schuldgevoel... Ten eerste de kanker... Ze had een jaar daarvoor borstkanker overwonnen, toen is er een scan gemaakt van haar hele lichaam om te kijken of er nog ergens anders kanker zat, hier was niks op te zien. Een jaar later kreeg ze maagkanker, dit is per toeval ontdekt. Ze was een keer gevallen in de badkamer met haar been op een rand en die plek bleef/kwam steeds terug en ze bleef er last van houden. Na veel artsbezoeken hebben ze volgens mij haar bloed getest, en daaruit kwam dat bepaalde waardes erg hoog waren (hoe dat precies zit weet ik niet...) en toen zei de arts dat die waardes erg leken op kanker. Lichaam onderzocht en ja hoor, maagkanker. Dit verder onderzocht en toen kwam er dus uit dat de kanker dus al zo ver was dat ie er al een paar jaar moest zitten. HOE KAN ER DAN OP DIE VORIGE SCAN NIKS TE ZIEN ZIJN GEWEEST?! Ze hebben die scan er nog extra bijgepakt, andere arts en er is écht niks op te zien... Ik snap het echt niet.
Ik was altijd erg onzeker en ben/was echt een moederskindje en mis haar nog steeds zo... Ik was altijd erg onzeker, had ook faalangst, durfde niet eens in m'n eentje boodschappen te doen, durfde niet in m'n eentje waar dan ook heen (dokter, tandarts). Trok wel steeds wat meer bij maar bleef het moeilijk en eng vinden. Ik heb het idee dat ik door het overlijden van mijn moeder in zo'n diep dal gekomen ben... Ik weet het op het moment gewoon allemaal niet meer. Ik praat zelf sowieso moeilijk over mijn gevoelens. Mijn vader wil niet over zijn gevoelens praten en mijn zusje doet het ook niet. Mijn vader heeft een nieuwe vriendin en dit vind ik zelf niet zozeer vervelend, maar wel dat hij nu niks meer met ons doet. Ik voel me op het moment echt zo alleen... Mijn zusje is erg in de puberteit dus heb ik eigenlijk niks aan... En mijn vader is alleen maar met zijn vriendin bezig. Als ik iets tegen hem zeg hoort hij het niet eens omdat hij 9 van de 10 keer met haar aan het whatsappen is. En verder interesseert het hem toch niet wat ik vertel. Ik heb het idee dat hij ook een beetje overspannen is of iets in die richting. Maar dat maakt mijn leven er alleen maar *piep*er op. Ik heb mijn moeder niet meer, mijn vader kan niet eens normaal met me praten zonder te schreeuwen of me uit te schelden... Ik ben nu zover dat ik eindelijk de moed verzameld heb dat ik uit huis wil, maar nou kan ik dit dus niet betalen. Hier kan ik ook niet blijven. En al dat geregel... Ik zie het echt niet meer zitten en lig het liefst de hele dag in bed. Heb zelfs geen puf meer om naar mijn verzorgpaarden te gaan en daar haalde ik dus normaal gesproken mijn ontspanning uit...
Mijn moeder was de beste moeder van de hele wereld, al zullen velen dat van hun moeder zeggen. Maar ze had echt alles voor mij en m'n zusje over. Als wij het maar goed hadden... Ik weet nog steeds niet hoe ik het zonder haar moet doen.

Sorry voor het lange verhaal, dit zijn mijn opgekropte gevoelens van de laatste tijd die er hoognodig uit moesten...

en toch zal je moeder gewild hebben dat jij kiest voor geluk! Dat is haar levensdoel geweest! Dus geef dat niet op! En nee dat gaat niet gemakkelijk en ja daar mag jij heel lang over doen. Maar kies voor jezelf.

Waarschijnlijk heeft je vader geen idee hoe hij het aan moet pakken en houd hij waarschijnlijk heel veel van je! Denk dat je hem heel gericht apart moet nemen en eens moet uitspreken hoe jij je voelt. Wedden dat hij het of wel door heeft gehad en niet wist wat ie ermee moest OF hij verbaast zich erover omdat jij het stiekem veel te veel verbloemd. Maar het is niet niets hoor! En als je jong bent is het helemaal klote. Mijn leeftijdgenootjes waren leuk bezig met uitgaan en behalen van rijbewijs. Terwijl ik mijzelf in slaap jankte... 2,5 week niets at. Depressief werd en sommige beschreven mij zelfs als een hysterische dame.. gewoon omdat ik mij echt geen raad wist met al die gevoelens en intens verdriet.

Tuurlijk mag hij een nieuwe relatie hebben en kiezen voor de toekomst, maar een vader zal zich toch wel druk moeten maken over z'n dochter.

En excuseer je aub niet voor je lange verhaal. JIJ mag best je zegje doen hoor! En als dit een klein beetje helpt, ook al is het maar een heel klein beetje... dan doe je dat toch? Wij begrijpen je!

enne nog iets.. als jij bijvoorbeeld bij de huisarts een boeiboord krijgt, klotsende oksels en stotterende zinnen omdat jij iets met moeite vraagt? Schaam je niet, jij bent niet de enige. En ze nemen je echt niet op hoor. Er zijn zat mensen die veel dingen eng vinden, dat moet groeien.

Zorg maar dat je eerst voor jezelf zorgt!

**Geplaatst**: 23-09-15 00:51

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 23-09-15 00:51

Iedereen bedankt voor de lieve reacties. Ik vind praten niet zo, dan weet ik het ineens allemaal niet meer en is er opeens niks meer aan de hand. Schrijven vind ik ook maar niks. Typen vind ik persoonlijk dan nog het fijnst. Al komen er dan vaak wel kromme zinnen uit omdat mijn gedachten zo snel gaan en mijn vingers niet zo snel mee kunnen komen

En mijn vader apart nemen al meerdere keren geprobeerd, hij wil de confrontatie (volgens hem gezeur) niet aangaan. Als ik het er niet mee eens ben dan ga ik toch gewoon het huis uit, zo simpel is het volgens hem.

**Geplaatst**: 24-09-15 16:03

Geplaatst: 24-09-15 16:03

Maaikman schreef:
Hoi bokkers, daar ben ik weer een maal. Afgelopen zondag was het drie jaar geleden dat mijn vader overleed. Hoe ik dit heb ervaren/nu ervaar heb ik omschreven in dit topic:http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=2&t=1860619&view=unread#unread
Ik dacht dat jullie er misschien iets aan zouden hebben, wellicht een stukje herkenning op een vlak waar je je nog zo onbegrepen voelde, of zoiets.

Zat even met tranen in m'm ogen dit te lezen, heel veel dingen komen me zo bekend voor, vanwege mijn vader die overleden is, afgelopen zaterdag, alweer 1 jaar geleden....
Ik merk wel dat sommige dingen makkelijker worden; het gemis blijft, maar ik kan wel iets makkelijker over mijn vader praten zonder meteen in tranen te schieten, maar als ik dan zo'n verhaal lees dan kan ik me toch niet inhouden