Vanacht heeft mijn moeder naar het ziekenhuis gebeld om te vragen hoe het ging, nu een gelukkig toeval dat mijn moeder die verpleegster kent. Ze was net bij hem in de kamer, hij kwam steeds meer bij zijn possitieven. De verpleegster zei ik geef hem even aan de lijn, toen heeft mijn moeder 5 min met hem gepraat en hij kan korte antwoordjes geven die lijken te kloppen. Hij herkende mijn moeder en haar stem, hij was blij. Hij krijgt steeds minder kalmeringsmiddelen en zou beseffen dat hij in het ziekenhuis is. De nacht is hij goed doorgekomen, wel is het licht aangebleven omdat hij anders heel angstig en paniekerig werd.
Ik ben druk aan het aftellen want van 13.00 - 13.30 kan ik hem weer bezoeken, hopen dat hij mij herkend of een andere vooruitgang. Ik ben echt zo blij, hopen dat alles weer goed komt. Gisterenmorgend zei de dokter dat ik geen hoop meer moesten hebben, nu gaat hij in grote sprongen vooruit naar mijn gevoel.