Bedankt voor jullie reactie's allemaal. Ik moet zeggen, het geeft heel wat steun. 
De helft van de tijd besef ik het gewoon niet. Ik denk altijd dat hij wel weer thuis komt. Als ik m'n ogen sluit, zie ik em lekker in z'n zetel hangen... En dan slaat de schrik me om het hart. Dat zal ik nooit meer zien...
Je denkt altijd dat het jou niet overkomen zal. Als iemand vertelt 'moet je horen, die is gewoon doodgevallen', dan denk je, nou dat moet vreselijk zijn! Het is gewoon nog veel erger, je kan het niet vatten... Hij had nog zoveel te doen... We maakten plannen voor een feest als ik 21 werd. Hij zal me geen 21 zien worden... Hij zal er niet bij zijn als ik trouw en hij zal niet gaan wandelen met zijn kleinkinderen...
Geen goed begin van het jaar. En ik was nog wel zo blij dat 2007 eindelijk eens een mooi jaar was, zonder al te veel zorgen. Hij heeft altijd zo hard gewerkt en had geen gemakkelijk leven. Hij ging vanaf gisteren parttime werken, zijn fijne leventje moest nog beginnen! Verdorie toch... Maar ach, hij heeft de feestdagen nog vrolijk met zijn familie mogen doorbrengen. Dat is een fijne gedachte. 
Ik vind het alleen zo 'eng' om de fijne gedachten vast te houden. Dan besef ik pas dat hij er écht niet meer is. En ik kan em nog niet missen...