Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-10-06 21:36

Re: kantoorcrush

Geplaatst: 12-10-06 21:36

Wat!?

Hij gaat....weg!?

Wanneer is de rouwdienst?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-10-06 22:43

Re: kantoorcrush

Geplaatst door de TopicStarter : 12-10-06 22:43

nou, ik heb al een plan B (er bestaan geen problemen, alleen uitdagingen, aldus mijn bedrijf Nagelbijten / Gniffelen

) want mijn collegadinnetje heeft zijn foonnummer (hij kende haar ex weer dus ze mailde wat met hem over koetjes en kalfjes enzo) dus we hebben besloten dat ze hem iedere paar maandjes even een smsje gaat sturen, dat ik in de tussentijd een killerbody en een kont waar je een euro op kan laten stuiteren ga kweken, en we dan volgend voorjaar (want moet natuurlijk wel een goed plan van aanpak hebben he Tong uitsteken

) een hernieuwde poging gaan wagen *LOL*

ik wil best stukjes hier in het topic blijven posten, als dat mag van de modjes, omdat het dan wel erg offtopic wordt..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-10-06 23:58

Re: kantoorcrush (nieuw stuk toegevoegd)

Geplaatst door de TopicStarter : 12-10-06 23:58

Supervrouwen

Je ziet ze wel eens door de stad lopen: van die meiden waaraan alles lijkt te kloppen. Hun haar zit zwierig met een mooie slag erin, het glanst, en terwijl ze met zekere passen op 20 cm hoge hakken hun weg vervolgen bellen ze mobiel met hun ene hand terwijl ze met hun andere hand hun lipgloss perfect weten op te brengen.

Je komt ze op de werkvloer ook tegen. Hun mantelpakje wordt nooit vaal in de was, hun blouse is nooit gekreukt, ze lopen de gehele dag energiek rond op schoenen waar ik een acute enkelfractuur aan zou overhouden en ze zijn góed in hun werk, ze hebben alles onder controle en bovendien zien ze er zelfs om half 8 op maandagochtend uit alsof ze zojuist terugkomen van een verfrissende duik in de Herbal Essences reclame.

Ik vraag me altijd af hoe die meiden dat doen. Echt. Ik vermoed dat het om een soort van geheim genootschap van Supervrouwen gaat, die elkaar dan ook zouden herkennen op straat. Je weet wel, met zo’n kek klein, elegant en subtiel handgebaar dat de rest van ons niet eens zou opvallen. Nu staat het wat raar om op straat maar mensen lukraak aan te spreken en te vragen waarom hun blouse niet kreukt en hoe het komt dat ze, ook al zijn ze minstens 5 jaar ouder dan ik, minder vouwen in hun gezicht hebben (zeker op maandagochtend). Maar ik besloot, na een periode van intensieve field studies (lees: het was een goede zomer met veel terrasavonden) om te infiltreren om zo van binnenuit het geheim van deze Supervrouwen te ontrafelen.

Gewapend met een flink pak geld, een grote dosis overmoed en een aantal vrouwenbladen (waarvan ik zeker weet dat ze ook tot het Complot behoren: “val 30 kilo af in 2 dagen! Regel in slechts één week je financiële, emotionele, relationele en fysieke wantoestanden! Koop dit blad en wordt Gelukkig!! ) maakte ik een afspraak bij de hipste kapper/schoonheidsalon van de stad. Toen ik aarzelend het pand betrad, begreep ik ineens waarom de Supervrouw altijd een zonnebril bij zich heeft: ik werd verblind door het té trendy interieur dat witter en strakker was dan de kop van Marijke Helwegen. Na 3 kwartier te hebben gewacht en 3 bakken cappucino weggelurkt te hebben kwam er een verveelde knipnicht naar me toe om me naar de wasbak te dirigeren. Totdat ik aarzelend vertelde dat ik een hipper kapsel wilde. Op dat moment begonnen zijn ogen te schitteren en barstte hij los in allerlei wild gefrut aan mijn haar, onderwijl vaktermen murmelend en mijn hoofd observerend alsof het een werk van Karel Appel was. “Meeeeid, we gaan je harrrwwwstikke mooi maken, echt!” ik protesteerde nog zwakjes dat het niet te kort mocht en niet te gek, en niet te veel moeite ’s ochtends, maar de knipnicht smoorde dat in de kiem door een douchekop op mijn hoofd te richten. Intussen werd er een ondefinieerbare meuk op mijn gezicht gesmeerd door een 16 jarig meisje dat vast heel lief was, maar vreselijk irritant probeerde om een gesprek met me te voeren over onderwerpen die me niet boeide. Ik voelde mijn huid al wat onheilspellend branden, maar volgens het meisje hoorde dat zo. Ontelbare verfjes, knipjes, sneetjes, flufjes, borsteltjes, kammetjes, fohntjes, wappertjes en een te dik pak geld verder stond ik op straat met haar dat het midden had tussen een depressieve Afghaanse windhond en het slachtoffer van een aanval van een maniakale tuinman met kappersaspiraties. Ik voelde mijn huid die nu soepel, zacht en fris moest zijn in protest schieten. Maar goed, ik wilde hip, niet zeuren, wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Hoe letterlijk die laatste opmerking was bleek een half uur later toen ik besloten had om mezelf ook een nieuwe garderobe aan te meten die zou passen bij de Hipheid van mijn kapsel. Nadat ik mezelf in 12 winkels had geprobeert te wurmen in broeken waarin ik nog niet eens één been in beide broekspijpen kwijt zou kunnen en truitjes waarin ik nog niet één tiet kwijt kon, laat staan allebei, besloot ik met een verhit gezicht (en een Hip Kapsel dat inmiddels meer op een treurige rodondendron leek dan op een Hip Kapsel- hoe doen die vrouwen dat toch die ongeschonden uit een pashokje komen??) dat ik dan maar aan de elegante schoenen moest. Ik bedoel, schoenen maken de vrouw, toch?

Het vinden van een Hip paar schoenen in mijn maat bleek aanzienlijk eenvoudiger dan de rest van mijn outfit, en vol goede moed liet ik mezelf een paar prachtige zwarte stiletto pumps aansmeren door een iets te enthousiaste vijftienjarige. Trots dat in ieder geval dit gedeelte van mijn missie geslaagd was, besloot ik maar meteen de daad bij het woord te voegen en te gaan Paraderen. Gewapend met al mijn aankopen dook ik een pashok in, kleedde me om, zette de inmiddels gescoorde zonnebril op (ondermeer om de inmiddels acuut uitgebroken rode plekken in mijn gezicht min of meer te verbergen), probeerde het Hippe Kapsel te reanimeren en zwaaide toen met een grande gebaar het gordijn open. Een aantal wachtenden keken me bewonderend aan terwijl ik elegant naar de voordeur van de winkel trippelde. Ik had al bijna het idee dat het gelukt was, dat ik mezelf tot het legioen der Supervrouwen kon laten toetreden (ik hoorde mezelf al vol zelfingenomen tevredenheid tegen mijn vriendinnen verkondigen dat het echt alleen een kwestie van geld is, van iedere eend is een zwaan te maken als je er maar genoeg poen tegenaan smijt). Maar toetreden tot een geheim genootschap, dat doe je niet zomaar. Ik woon namelijk in Maastricht. En naast een heleboel maastrichtenaren, de Maas en een heleboel gezellige terrasjes heeft Maastricht nog iets ont-zet-tend leuks: Kinderkopjes. Van die kleine klötesteentjes waardoor je je fiets twee keer per maand opnieuw in elkaar moet draaien cq. vastzetten met ducktape. Pietóóresk noemen ze dat. Nadat ik in de winkel op weg naar de uitgang al had moeten constateren dat die hakken toch echt verrekte hoog zijn, leken de kinderkopjes me nu kwaadaardig toe te grijnzen. Maargoed, niet getreurd, hoofd omhoog, tieten vooruit, en gááán met die banaan!

Dat motto bracht me ongeveer 3 meter ver. Toen bleef mijn linkerhak steken tussen twee kinderkopjes waardoor ik nog net kon verhinderen dat ik gestrekt in de winkelstraat zou liggen. Helaas bleef op dat moment mijn andere hak ook steken waardoor ik als een soortement van aangereden yogaleraar in een bocht op straat kwam te liggen (maargoed, niet gestrekt dus). Ik trachtte zo onopvallend mogelijk de hakken los te wrikken (wat min of meer mislukte) en daarna mijn weg elegant te vervolgen (wat gigantisch mislukte). Het zweet was me uitgebroken, wat prikte in de grote rode vlekken op mijn gezicht. Ik keek in een winkelruit in de ijdele hoop mijn kapsel te redden tot ik tot mijn ontzetting geconfronteerd werd met een full frontal view van mijn situatie. Het was zo’n moment dat je ook wel hebt als je een bikini gaat kopen in het voorjaar in een pashokje met TL-verlichting. Inmiddels zag ik er dus uit als een kreupele melaatse met een net iets te korte houten poot en een slecht kapsel, en met moeite wist ik veiligere gronden te bereiken. Op dat moment besloot ik dat mijn missie mislukt was.

Na drie dagen revalideren van de vlekken in mijn gezicht, de spierpijn door de schoenen en de deuk in mijn ego, en een spoedknipbeurt door de buurtkapper (“Meadje, wat hubst dich mit dien hoar gedoan??”) kwam ik tot de conclusie dat ik nu eenmaal niet tot de Supervrouwen behoor. Ik zal nooit begrijpen hoe ze het doen. Maar ik weet wel dat ook Supervrouwen wel eens een steekje laten vallen. Waarschijnlijk zijn ze gewoon slimmer dan ik en weten ze dat beter te verbergen. Maar ik heb besloten dat personen zoals ik een Zeer Belangrijke Rol vervullen in het leven van de Supervrouwen. Zonder klunskuikens zoals ik zou de Supervrouw namelijk niet kunnen bestaan. Je kunt zwart alleen zien als er wit is, en zonder regen stelt zonneschijn ook geen klap voor.Vrouwen zoals ik zijn dus een bestaansvoorwaarde voor de Supervrouw! Van die gedachte klaarde ik weer een beetje op. Bovendien besloot ik dat ik in ieder geval socialer ben dan de Supervrouwen. Ik maak het publiek in ieder geval nog aan het lachen Vork

.

**Geplaatst**: 13-10-06 00:18

Re: kantoorcrush

Geplaatst: 13-10-06 00:18

Haha, die eerste vind ik nog beter, maar de tweede is ook leuk! Lachen

Alleen het eind heeft ineens een andere stijl .. ?

**Geplaatst**: 13-10-06 07:06

Re: kantoorcrush

Geplaatst: 13-10-06 07:06

Haha kan me er helemaal in vinden....

Clown

ik lees gerust rustig mee...

**Geplaatst**: 13-10-06 07:15

Re: kantoorcrush

Geplaatst: 13-10-06 07:15

Je kunt er echt geld mee verdienen met de manier waarop je schrijft.
Heel vlot en lekker leesbaar geschreven.
Om op je verhaal terug te komen.
Langer dan een klein uurtje lukt het mij ook niet om bij die Supervrouwen te horen, vlgs mij moet je één of andere afwijkende gen hebben

**Geplaatst**: 13-10-06 09:23

Re: kantoorcrush

Geplaatst: 13-10-06 09:23

kjoetie schreef:
nou, ik heb al een plan B (er bestaan geen problemen, alleen uitdagingen, aldus mijn bedrijf ) want mijn collegadinnetje heeft zijn foonnummer (hij kende haar ex weer dus ze mailde wat met hem over koetjes en kalfjes enzo) dus we hebben besloten dat ze hem iedere paar maandjes even een smsje gaat sturen, dat ik in de tussentijd een killerbody en een kont waar je een euro op kan laten stuiteren ga kweken, en we dan volgend voorjaar (want moet natuurlijk wel een goed plan van aanpak hebben he ) een hernieuwde poging gaan wagen

Wat ben JIJ gemeen zeg!

Cool