Bokt.nl

Jaduuh schreef:

Ik had eigenlijk een vraag, want overal staat dat je weinig gaat eten zodat je tenminste nog iets in je leven onder controle hebt .. maar kan het ook 'vanuit het niets' komen .. Ik bedoel stel dat je helemaal niet denkt aan afvallen en onder controle hebben maar gewoon op de 1 of andere manier jezelf niet tot eten kunt zetten .. ?!
sorry, tis een beejte onduidelijk ..

jipkip schreef:

laboum schreef:

Ik zou jullie trouwens nog even laten weten hoe het was vanmiddag bij de dieetiste. Ze was heel erg aardig. Ik moest er om 16u zijn en was op tijd binnen, om 17:30u ongeveer was ik pas klaar! We hebben heel uitgebreid gepraat en samen een eetlijst opgesteld waar ik achter sta en mijn uiterste best voor ga doen om het te eten. Als het me niet lukt ookal zou die haalbaar moeten kunnen zijn, dan wordt ze niet boos. Daar ben ik altijd heel bang voor. Ze wil me juist helpen en zal echt niet boos worden. Dat betekent natuurlijk niet dat ik maar niet de kantjes ervan af ga lopen, zeker niet. Het wegen moest ik ook. Dat vind ik dus echt doodeng en doe ik nooit eigenlijk. Sommige met anorexia staan heel vaak op de weegschaal, maar ik ben er bang voor. Het gewicht wat dat ding aangeeft is nooit goed. Is het te laag voelt het goed, maar moet het lager. Is het te hoog in mijn ogen, ook niet goed. Ik snap het niet hoor. Nou, vandaag dus moeten wegen en er was 2kg af. Heel dubbel gevoel, bang dat ik de volgende keer kilo's aan ben gekomen als ik weer moet wegen en bang dat wanneer ik meer afval toch echt aan de nutri's moet. En raar, want dat trotse gevoel was er ook. Snap er geen bal meer van soms hoor! Maar goed, het is gelukkig dus meegevallen.

he laboum ook ik vind het ontzettend dapper. Ik weet precies hoe het voelt.. als het aan je zelf ligt, dan ga je tot het uiterste en is het allemaal wel prima, maar je wilt de mensen om je heen geen pijn doen. Ik merk dat je het zelf allemaal prima realiseert waar je mee bezig bent, en dat is natuurlijk echt een goede stap. Het gaat langzaam en misschien gaat het bij jou ook wel helemaal nooit over.

Maar waar ik eigelijk op wil reageren is op het wegen. Ik vond het ook verschrikkelijk en heb dat toen ook aangegeven. Ze hadden met de artsen en de behandelaars afgesproken dat ik met mijn rug naar de weegschaal toe op de weegschaal mocht staan. Je weet dat je moet aankomen, maar het hielp mij enorm om dat te weten maar om niet dat verschrikkelijke getal te moeten zien. Voor je gevoel kan je 5 kg aangekomen zijn en in werkelijk kan dat 0,2 kg zijn. En waar je het dan eigelijk voor moet doen is dan dat je in werkelijkheid 5kg aankomt, (alles op zijn tijd) maar dat het voelt als 0.2 kg, waar mee te leven valt..
Misschien heb je er iets aan. Ook mijn pb staat open.

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen, want iets moeilijkers dan 'genezen' bestaat volgens mij niet. HOU VoL! JE KUNT HET! echt!

horselover21 schreef:

Ik kan alles eten wat ik wil.. maar blijf graatmager..
Ik zou echt wat dikker willen worden.. maar het gaat gewoon niet.
Ik krijg vaak de stempel eetstoornis opgedrukt..
hoe kan iemand nou zo veel eten als Laurie en zo dun blijven??
Ik vind het verschrikkelijk als ze dat zeggen...

Op mijn werk sla ik weleens een stukje taart over, en dan gaan de praatjes al weer..
Ik ben zelfs wel eens door iemand appart genomen op mijn werk om te praten over een eetstoornis.. kijk je wel uit meid..??
Jeetje... ik vind dit zo erg....
ik zou er dus (bijna) alles voor doen om er een kilo'tje of 10 bij te krijgen!!

Desiree schreef:

laboum schreef:

Dat was pijnlijk die opmerking over het krijgen van kinderen. Ik word namelijk al 7 jaar niet meer ongesteld en de kans is erg klein dat ik ooit nog kinderen zal kunnen krijgen. En dit terwijl ik dit heel graag zou willen. Maar dat kon jij ook niet weten natuurlijk!

Mijn zus is ook al jaren niet ongesteld geweest maar werd toen ze beter ging eten weer ongesteld. Schrijf het nog niet af! Zorg dat je zwaarder wordt, het KAN weer terugkomen. Het is te vroeg om op te geven.

Helaas is mijn zus weer minder gaan eten en gaan afvallen. "want er is toch niets aan de hand" en "zij is niet mager maar wij zijn dik!".

laboum schreef:

Bij het geval dat ik ook maar iets ben aangekomen dan voel ik me ook slecht ik heb dan gefaald, ik heb de controle over mijn gewicht verloren

Loveable schreef:

Heel erg knap dat sommige mensen zo hun verhaal op kunnen schrijven.
Het is belangrijk dat mensen meer over deze ziekte te weten komen.
Nou heb ik nog een vraagje aan laboum: Wat eet en drink jij nou op een dag?

laboum schreef:

Ik geef dit voorbeeld omdat ik zelf vandaag voor het eerst sinds lange tijd een boterham met een groentenkroket heb gegeten. Was heel eng, veel steun gehad van m'n vriendinnen en uiteindelijk een beetje trots zelfs!

MirZam schreef:

Heb dit topic zojuist doorgelezen en vind et erg indrukwekkend..
Moelijk te bevatten ook..

@laboum Hoe goort ben je en heoveel weeg je als ik vragen mag?

Lindy schreef:

Oke, maar nogmaals, het is vaak een samenloop, ik kan wel een paar dingen noemen die mee kunnen spelen, maar het kan ook hele andere oorzaken hebben. Wat wij in de praktijk veel meemaken is onzekerheid en perfectionisme. Mensen die erg onzeker zijn, vaak twijfelen aan hun eigen kunnen, en bang zijn om fouten te maken. Ze denken vaak negatief over zichzelf, omdat ze de dingen die ze fout doen zichzelf zwaar aanrekenen en de goede dingen nauwelijks opmerken, en vanzelfsprekend vinden. Andere mensen zijn altijd beter, slimmer, mooier enz. Deze manier van denken zit meestal al in de persoon zelf, maar wordt vaak wel aangewakkerd en in stand gehouden door ervaringen die in de loop der tijd zijn opgedaan. En dat kunnen kleine opmerkingen zijn, die hard aankomen omdat ze er zelf ook al gevoelig voor zijn. Het is niet leuk om op deze manier tegen jezelf aan te kijken, en een eetstoornis komt ook niet zomaar uit de lucht vallen. Dit is een symptoon, en komt niet zomaar. Bij de behandeling hiervan wordt er dan ook niet alleen aan de eetstoornis gewerkt, maar je moet er achter komen waarom je dit hebt ontwikkeld, zodat je het bij de oorzaak aan kunt pakken. Dat is vaak erg zwaar en confronterend. Dan zie je dus in dat je veel te onzeker bent, dat je moet leren om jezelf te waarderen om wie je bent. Want perfect willen zijn zorgt alleen maar dat je steeds negatiever over jezelf gaat denken en dus alleen maar ongelukkiger wordt. Hierbij kan ik mezelf wel als voorbeeld nemen, ik was ook altijd onzeker en had een hekel aan hoe ik er uit zag. Ik dacht dat dat over zou zijn als ik dun zou zijn, dat wordt je ook aan alle kanten voorgespiegeld. Toen ik een paar kilo afviel voelde ik me inderdaad zekerder van mezelf, en uiteindelijk zorgde dat dat ik er in doorsloeg. het afvallen gaf me het gevoel dat ik iets waard was, dat ik iets kon. Nu heb ik ondertussen wel geleerd dat geluk vanuit jezelf moet komen, en niet afhankelijk moet zijn van wat je weegt. Door een eetstoornis leer je heel veel, vooral van je zwakke punten. Want deze zwakke punten worden je valkuil. Een eetstoornis is stinkmodder, maar leert je wel inzien dat je aan deze punten moet werken, zodat je stevig in je schoenen gaat staan.

Wat ook mee kan spelen zijn bijvoorbeeld eerdere traumatische ervaringen. Als je erge dingen hebt meegemaakt en niet hebt kunnen verwerken kun je dit onderdrukken door je ergens anders op te storten. Door helemaal op te gaan in je dieet, het tellen en uitrekenen van calorieen, het sporten enz, hoef je minder aan andere dingen te denken. Bovendien werkt het verdovend om niet te eten. Je wordt duf en kunt je amper concentreren. Een manier dus om andere dingen uit te weg te gaan.

Mensen die zijn aangerand of verkracht kunnen zo'n afschuw van hun lichaam krijgen dat ze anorexia krijgen. Oke, ze zijn dan ziek, maar moeten de vingertjes dan niet eerder wijzen naar de daders van verkrachtingen? DIE zijn in mijn ogen ziek, die hebben geen idee wat ze mensen aan kunnen doen. Je kunt jezelf dan zo niks-waard voelen, en een hekel krijgen aan je eigen lichaam, dat je hier niet goed meer voor kunt zorgen. Bovendien: als je afvalt wordt je letterlijk kleiner, minder vrouwelijk, je borsten worden kleiner, je menstruatie blijft weg, je krijgt weer meer het lichaam van een meisje. Omdat je (onbewust) bang bent om een vrouw te worden.
Of de angst om volwassen te worden, denken dat je niet op eigen benen kunt staan. Door veel af te vallen blijf je klein en afhankelijk.

Controle speelt vaak ook mee. Als je door bepaalde redenen het gevoel krijgt de controle te verliezen (mensen om je heen die overlijden, een vriend die de macht over je heeft, de angst om een ernstige ziekte te krijgen enz) kun je controle proberen terug te winnen door in ieder geval controle te hebben op je eetpatroon en je gewicht. JIJ bepaalt wat je wanneer eet, en JIJ zorgt dat je afvalt.

Citaat:

Ik kan vreselijk boos worden op de ziekte, kwaad dat het mij in z'n macht heeft gehad, en soms nog steeds heeft. Het is zo sterk, zo kapotmakend, en vooral zo geniepig! Vooral de tweestrijd die het geeft kan me soms tot wanhoop drijven. Een van de vervelendste eigenschappen van anorexia is dat je het zelf prima vind. Dat je het niet kwijt wilt, dat je blijft doorgaan met afvallen en dat je dat niet wílt stoppen. Dat je je realiseerd dat je ziek bent, dat je bang bent voor de gevolgen, maar dat je ondertussen toch een afvalschema op gaat stellen. Dát is vreselijk vermoeiend, steeds heen en weer geslingerd worden tussen je gezonde verstand en die ziekte binnen in je. Dat voelt vaak hopeloos.