Geplaatst Gaby schreef:Kalicha,
Hoeveel ervaring heb je met verslaafden, buiten de zoon van je vriendin om? Dit is niet snerend bedoeld, ik bedoel dit objectief/feitelijk.
Uit je posts komt niet naar voren hoeveel je al met de groep 'verslaafden in herstel' te maken hebt gehad. Ben je bijvoorbeeld weleens naar een open/opengesteld groep van een twaalfstappenprogramma geweest? Let op: niet alle groepen zijn voor iedereen toegankelijk. Gesloten groepen zijn alleen toegankelijk voor hen met een verslaving. Opengestelde groepen zijn ook te bezoeken door vrienden en familie van verslaafden, en een ieder met een interesse in het twaalfstappenprogramma. Houd er rekening mee dat wat tijdens de bijeenkomst wordt gezegd ook daar blijft, en dat je dit later niet met derden mag bespreken.
Ik zou je willen aanraden om een open bijeenkomst van Narcotics Anonymous of Cocaine Anonymous bij te wonen en aandachtig te luisteren naar zowel de verhalen van verslaafden in jong herstel (minder dan 3 maanden) als zij die al zeker 5 jaar in het programma zitten.
Ik heb nog niet voldoende met de doelgroep te maken hebben gehad om alle wetenschap in pacht te hebben, al wordt er druk aan gewerkt om zoveel mogelijk info tot me te krijgen en een reel beeld te krijgen.
Ik heb ben een paar weken terug naar een meeting geweest hier in de regio, dit waren voornamelijk drugsverslaafden. Heb nu nog een meeting van AA op de planning staan en van seks/game verslaafden.
Ik heb goede contacten met 1 van de begeleiders van safehouse hier in de regio, zelf is hij ervaringsdeskundige dus heeft veel waardevolle informatie en via hem heb ik ook zowel 1 op 1 gesprekken als kleine groeps gesprekken gehad met mensen die bij hun in behandeling zijn om van hun verslaving af te komen.
Over 2 weken is er in de buur gemeente hier een interactieve info avond over middelen gebruik waar meerdere experts, begeleiders en (ex)verslaafden aan het woord zijn, uiteraard ben ik daar bij.
De opengestelde avonden m.b.t. het 12 stappen programma had ik geen weet van, ga ik me in verdiepen, al komt dit onderwerp wel veel voor in de gesprekken.
Inmiddels ook meerdere BP's ontvangen van mensen die zelf een verleden met verslaving hebben of iemand in de familie met het aanbod om in gesprek te gaan.
pateeke schreef:Kalicha, ik vind het super dat je kijkt naar de mogelijkheden van mensen die tot jouw beoogde doelgroep behoren, dat je hen de moed wil geven dag herstel en re-integratie mogelijk is en wil inzetten op hun mogelijkheden en talenten eerder dan uitgaan van wat voor hen niet haalbaar is. Tegelijkertijd krijg ik het ook wel benauwd bij je ideeën. De keerzijde van krachtgericht werken is dat cliënten overvraagd worden. Soms kan men bepaalde dingen wel maar kan men het niet aan. Een disbalans tussen kunnen en aankunnen met andere woorden. Er zijn mensen die erbij gebaar zijn uitgedaagd te worden om hun grenzen te verleggen en zo toe te werken naar reintegreren, maar voor een ander deel mensen levert die (minieme) druk net zoveel stress op dat ze teruggrijpen naar bekende, niet effectieve coping, zoals bv verslavingen. Voor een deel mensen is dagbesteding net een mogelijkheid om laagdrempelig bezig te zijn, weer tot rust te komen en aan te gaan voelen en geven waar grenzen liggen en daar eens niet over gaan…. (Dat is niet enkel zo bij mensen met een verslavingsproblematiek, maar ook bij anderen met een psychische kwetsbaarheid of mensen met een beperking). Bij mensen met een verslavingsproblematiek moet je er ook rekening mee houden dat de hersenen schade kunnen hebben opgelopen, ze anders functioneren als voorheen. Zeker in zulke gevallen zal de persoon op zoek moeten gaan naar hoe hij/zij zich aan die gewijzigde situatie kan aanpassen, wat haalbaar is en wat niet.
Er zullen absoluut mensen zijn die weer in staat gaan zijn te gaan werken en weer volledig deel uit te maken van de maatschappij, maar dat is niet voor iedereen een realistische verwachting.
In dat opzicht vraag ik me ook af hoe je je gaat onderscheiden ten opzichte van bijvoorbeeld “gewoon” vrijwilligerswerk? Doorgaans ligt de druk bij “gewoon” vrijwilligerswerk of zelfs begeleid werken hoger dan in dagbesteding. Het lijkt me wel iets om over na te denken… misschien kan je ook eens praten met ervaringsdeskundigen en/of ook ervaringsdeskundigen (met opleiding tot ervaringsdeskundige) aannemen? Voor de cliënten is dat soms ook erg steunend omdat ze kunnen zien dat herstel mogelijk is, ze met iemand kunnen praten “die weet wat het is” enz.
Ik snap even niet hoe hoe je erbij komt dat er per definitie krachtgericht gewerkt zal gaan worden?
De deelnemers/cliënten weten van te voren waarvoor ze bij mij naar de boerderij komen, in samenhang met een coach zal er een gesprek plaatsvinden waardoor voor beide partijen duidelijk wordt wat er kan, verwacht mag worden en welke (on)mogelijkheden er zijn. Van pony's knuffelen en plantjes zaaien (lage/ geen werkdruk, weinig verwachting en minimaal sociaal contact nodig) tot het meedraaien in bijvoorbeeld de receptie van de recreatie of educatie in de kinderboedrij (hoge werkdruk, veel sociaal contact en hogere verantwoordelijkheid) en alles ertussen in. Er komt voldoende personeel om alles draaiende te houden, mocht een deelnemer zich niet op zijn plek voelen kan er altijd geschakeld worden naar een werksituatie waar minder druk op de persoon ligt of hij/zij kan zich even terug trekken en gaan zitten vissen of pony's knuffelen. Even ter verduidelijking, mijn huidige pony's gaan geen onderdeel uitmaken van de kinderboerderij, die zullen hun leefruimte op een ander deel van de boerderij krijgen.
Mijn inziens is het juist de bedoeling om het laagdrempelig maar uitnodigend op te zetten. Waarbij wij de handvaten aanreiken zodat iedere deelnemers op eigen tempo, eigen besluit en eigen kunnen vanuit hun intrinsieke motivatie kansen pakken en opzoeken om te groeien, grenzen kunnen opzoeken en hun comfortzone kunnen verbreden.
