Bokt.nl

secricible schreef:

Die eerste is asociaal en ik zou een vriendschap daarom kunnen verbreken. Echt, totaal geen stijl.

De tweede is nogal een ongelukkige samenloop. Als ongewenst kinderloze zou mijn dag flink verziekt zijn, maar rationeel zou ik beseffen dat het knullig is gelopen zonder echte schuld.
Ze hadden even het ongewenst kinderloze stel apart kunnen nemen na de melding en kunnen uitleggen hoe en wat en samen kunnen overleggen wat gepast was in deze maar ik kan me ook voorstellen dat je in een soort paniek schiet en daar niet meer aan denkt.

LWDaisy schreef:

Mijn broer bijvoorbeeld wilt héél graag kindjes - maar is single. Hij wordt 31 jaar dit jaar, en hij heeft het gevoel dat de tijd dringt.

secricible schreef:

Helemaal eens met de laatste 2 posts.
Maar het zijn vrijwel allemaal bewust kinderloze die zo denken, dat zegt dan weet genoeg denk ik.

secricible schreef:

Ik weet niet of er geen enkel verdriet te vergelijken is. Maar alleenstaand zijn vind ik iig heel wat anders. Infertiliteit en subfertiliteit is een medische aandoening. Alleenstaand zijn niet.

Als je het wil vergelijken voelt het denk ik nog het meest als ineens horen dat je blind wordt en nooit meer kan zien, of nooit meer kan lopen ofzo. Ik weet niet, persoonlijk vind ik het iig echt met geen enkel verdriet te vergelijken, en dan was ik nog niet eens uitbehandeld.

Het maakte me letterlijk tot een ander persoon, zuur en bitter. Het raakte me echt tot in het diepste van mijn ziel, gewoon niet uit te leggen aan iemand die het niet ervaren heeft en zelfs geen kinderwens heeft. Het rauwste verdriet wat ik ooit heb doorgemaakt.

LWDaisy schreef:

Hmm. Ik snap dat er mensen zijn die zo intens graag kinderen willen zoals jij het beschrijft, dat het echt diepgeworteld is. Zo'n mensen kén ik zelf ook, mijn broer bijvoorbeeld. En een hele hoop vrienden ook, en familieleden.
En wat dan met iemand als ik? Ik wil ze absoluut niet. Betekent dat dan automatisch maar dat ik geen andere diepgewortelde verlangens kan hebben?

Moestuin schreef:

Ik denk dat het het beste is om hier gewoon geen maat te zetten op verdriet. Het maakt niet uit waar dat verdriet of gevoel van weg komt, het is er. Of het nu komt omdat je geen kind kunt krijgen, geen huis kunt kopen, geen relatie kunt krijgen, je doodongelukkig bent in jou baan maar je door financiële redenen niet kunt veranderen, je bent mishandeld etc. Iedereen heeft zijn verdriet en dat mag er gewoon zijn. Iedereen mag ook zijn eigen maat zetten op zijn verdriet. Wat voor de 1 de dag erna vergeten is kan voor de ander een veel langer proces zijn.

Ik vind dat het velen zou sieren om te stoppen met zeggen: Maar dat kun je niet vergelijken, of: Dit verdriet is veel erger. Je weet het niet. Je loopt niet in die persoon zijn schoenen.

musiqolog schreef:

Moestuin schreef:

Ik denk dat het het beste is om hier gewoon geen maat te zetten op verdriet. Het maakt niet uit waar dat verdriet of gevoel van weg komt, het is er. Of het nu komt omdat je geen kind kunt krijgen, geen huis kunt kopen, geen relatie kunt krijgen, je doodongelukkig bent in jou baan maar je door financiële redenen niet kunt veranderen, je bent mishandeld etc. Iedereen heeft zijn verdriet en dat mag er gewoon zijn. Iedereen mag ook zijn eigen maat zetten op zijn verdriet. Wat voor de 1 de dag erna vergeten is kan voor de ander een veel langer proces zijn.

Ik vind dat het velen zou sieren om te stoppen met zeggen: Maar dat kun je niet vergelijken, of: Dit verdriet is veel erger. Je weet het niet. Je loopt niet in die persoon zijn schoenen.

Groot gelijk, over de hele linie. Maar de hamvraag is hier: mag je kwaad worden omdat een ander zijn blijdschap toont?

musiqolog schreef:

Moestuin schreef:

Ik denk dat het het beste is om hier gewoon geen maat te zetten op verdriet. Het maakt niet uit waar dat verdriet of gevoel van weg komt, het is er. Of het nu komt omdat je geen kind kunt krijgen, geen huis kunt kopen, geen relatie kunt krijgen, je doodongelukkig bent in jou baan maar je door financiële redenen niet kunt veranderen, je bent mishandeld etc. Iedereen heeft zijn verdriet en dat mag er gewoon zijn. Iedereen mag ook zijn eigen maat zetten op zijn verdriet. Wat voor de 1 de dag erna vergeten is kan voor de ander een veel langer proces zijn.

Ik vind dat het velen zou sieren om te stoppen met zeggen: Maar dat kun je niet vergelijken, of: Dit verdriet is veel erger. Je weet het niet. Je loopt niet in die persoon zijn schoenen.

Groot gelijk, over de hele linie. Maar de hamvraag is hier: mag je kwaad worden omdat een ander zijn blijdschap toont?

secricible schreef:

Als persoon 1 verteld dat ze terminaal ziek is/haar moeder is verloren/gaat scheiden van haar partner/haar kind is verloren/whatever live changing event, dan is het gewoon niet meer dan fatsoen om je geluk even pas op de plaats te laten maken en óf een beter moment kiezen, of even wat ingetogen je nieuws vertellen.

VogeltjeM schreef:

LWDaisy schreef:

Hmm. Ik snap dat er mensen zijn die zo intens graag kinderen willen zoals jij het beschrijft, dat het echt diepgeworteld is. Zo'n mensen kén ik zelf ook, mijn broer bijvoorbeeld. En een hele hoop vrienden ook, en familieleden.
En wat dan met iemand als ik? Ik wil ze absoluut niet. Betekent dat dan automatisch maar dat ik geen andere diepgewortelde verlangens kan hebben?

Huh, natuurlijk kan jij diepgewortelde verlangens hebben. Dat zeg ik ook niet. Maar ik denk dat ongewenste kinderloosheid iets extreem fundamenteels is waarvan iemand niet zomaar zegt: "nou jammer voor mij, maar fijn voor jou!". Zoals je dat met een baan zou zeggen oid.

Ik ben zelf gezegend met twee gezonde kindjes, probleemloos zwanger geworden, alles ging zo goed als maar kon. Maar ik heb zowel via mijn werk als privé te maken (gehad) met ongewenste kinderloosheid en het gaat echt om de zin van iemands bestaan. Het overheerst en verandert mensen.

Shae schreef:

LWDaisy schreef:

Maar - ik kan wel uit mijn eigen schoenen stappen, en in die van een ander gaan staan. Dat denk ik toch, tenminste.

LWDaisy schreef:

Dus volgens mij beschik ik wel over de nodige empathie. En eerlijk - ik vind dat iedereen dat moet kunnen...

LWDaisy schreef:

Het gaat niet om hen op dat moment. Wees gewoon blij voor een ander, simpel.

Het is nogal duidelijk dat je zelf geen kinderwens hebt, maar met alle respect: je empatisch vermogen klinkt nogal als eenrichtingsverkeer.

Het werkt gewoon niet zo als je net huilend hebt staan vertellen dat je de zoveelste negatieve test in je handen hebt gehad en dat je nooit zelf een kleintje op de wereld zal zetten, nooit je eigen kroost thuis voor de tv met glimmende smoeltjes hebt omdat het Sinterklaasjournaal er weer is, nooit mee zal maken dat je eigen vlees en bloed diploma's haalt, afstudeert, zelf kinderen krijgt en de rest van de hele lange lijst die voor andere mensen haast vanzelfsprekend afgevinkt wordt.

Het is een leegte en als je niet weet of die ooit gevuld kan worden (of zeker weet dat die nooit gevuld kan worden) dan is dat een rouwproces waar iedereen anders mee omgaat. Het is ook empathie om te zien dat de andere kant hartverscheurend kan zijn en dat diegene op dat moment jouw goede nieuws gewoon niet kan handelen.

Als het mijn echo was, had ik die toch even snel onder de boom weg gekaapt. Het is niet zo dat je niet weet dat het ze zeer doet ofzo.