Bokt.nl

peach2001 schreef:

Ik heb zelf te maken gehad met jaloezie toen ik zwanger was; eerlijk? Ik had liever diegene niet in de buurt dan de onbedoelde snijdende opmerkingen of blikken. Dat deed meer pijn dan wanneer diegene uit de buurt bleef.

Bij mij hebben ze met contrast gekeken of de eileiders open waren alleen. Dat was al geen pretje Ze konden de rechter niet zien maar zagen de vloeistof wel vrij in de buik aan die kant. Nooit geweten hoe en wat met die eierstok tot ik zwanger was en hij ineens met de echo's wel te zien was. Ik bleek ook zwanger op rechts dus blijkbaar werkte het wel goed

Albertina71 schreef:

Eileiders doorspuiten, is dat een HSG? Dat vond ik heel goed te doen, was een eitje vergeleken met de hevige menstruatiepijn die ik elke maand had. Maar de follikelpunctie tijdens de 1e IVF-poging was voor mij ongelooflijk pijnlijk. Echt niet te doen! Zo zie je maar dat iedereen anders reageert en op andere zaken reageert.
Ik ben overigens van die 1e IVF-poging wel zwanger geworden én gebleven! Latere pogingen (met de punctie onder narcose) zijn helaas niet gelukt. Soms wel even zwanger, maar dat ging altijd al heel snel weer mis.
Achteraf was mijn schildklier toch niet goed, ondanks dat de uitslagen nog jarenlang binnen de norm bleven. Het heeft meer dan 10 jaar geduurd voordat dat bloeduitslagen TSH/FT4 eindelijk gingen afwijken. Ik bleef erop testen, omdat het flink in de familie zit én ik steeds duidelijker symptomen kreeg. Mijn huisarts wilde helaas nog steeds geen schildkliermedicijnen voorschrijven. Hij wilde het TSH eerst verder door laten stijgen. Terwijl ik het altijd steenkoud had, spierkrampen had, flinke concentratieproblemen, futloos, vocht vasthouden enz. Gelukkig wilde een natuurarts (ex-gyneacoloog), waar ik al langer liep me wel helpen. Hij heeft me de schildkliermedicijnen voorgeschreven. Wat voel ik me nu goed! Ik kan alles weer
Als je de naam van mijn Natuurarts wilt weten, dan mag je een pb sturen.

Veriye schreef:

Ik heb helaas geen ervaring met dit soort dingen maar wil je graag sterkte en doorhoudingsvermogen wensen en een knuffel jouw kant opsturen!

Balou_k schreef:

TS ontzegt niemand hun geluk! Het doet haar alleen onbeschrijflijk veel pijn dat haar eigen geluk niet ‘aan komt waaien’. Dat is haar goed recht!

Ga lekker ergens ander je gal spuwen.

Balou_k schreef:

Mijn eileiders zijn inderdaad ook doorgespoeld, tevens zijn er eicellen weg gelaserd o.i.d. Ik had vooral last van mijn buik vol gas, maar had niet veel pijn.

Of dat met olie was weet ik niet, het was met een gekleurde vloeistof.

Na de operatie sloegen de medicatie (Clomifeen) wel aan. Daarvoor reageerde mijn lichaam op geen enkele medicatie.

Duc_je schreef:

Ik heb niet in hetzelfde schuitje gezeten, maar wil je sterkte wensen. Ik hoop heel hard dat jullie in de nabije toekomst blijvend zwanger mogen zijn.
Ik ken het gevoel van een hele grote kinderwens. Als "iedereen" om je heen zwanger wordt en je zelf een miskraam hebt (gehad) dan is dat ontzettend pijnlijk (die ervaring hen ik zelf wel gehad). Natuurlijk was ik blij voor een ander, maar nog liever werd ik zelf moeder. Is dat een oneerlijke of onaardige en egoïstische gedachte? Ja waarschijnlijk wel... Maar toch voelde het zo voor mij, terwijl ik geen egocentrisch persoon ben, dat durf ik wel te zeggen.
Ik duim voor jullie en houd moed!

Omany schreef:

Lieve meid, ik volg stilletjes dit topic omdat dit mij ook zó aangrijpt.... Jammer genoeg ook ervaringsdeskundige .
Ik heb vorig jaar, op nog geen 10 maand tijd 3 miskramen gehad...
In april, september en januari. Telkens "pech" werd ons gezegd. Ik heb mij in dat jaar nog nooit zó hulpeloos gevoeld . Ik voelde mij ongelofelijk gefaald, terwijl dit absurd was natuurlijk. Ik kon geen zwangere vrouwen zien, ik werd er echt slecht van !! Waarom zij wel en ik niet....
Ik heb het vreselijkste jaar van mijn leven achter de rug van telkens hoop naar extreem verdriet en complete wanhoop ...

Maarrrrr.... mijn koppigheid en volharding heeft het gehaald,terug geprobeerd, wat vreselijk was wetende dat je een paar weken later terug in de kliniek kan belanden, maar ik was terug zwanger...
De eerste weken waren een hel, maar het is blijven plakken .
Ik ben nu 24 weken en ik blijf enorm bang om ze te verliezen.... maar alles gaat super ... Ik tel af, want van de zwangerschap kan ik niet genieten... Ik ben té bang...

Moraal van het verhaal, hoe extreem zwaar, probeer niet op te geven....
Ik heb heel veel verhalen gelezen, positieve verhalen en dat deed mij deugd. Zo bleef ik hoop houden....
Vandaar hoop ik dat mijn verhaal jou beetje moed kan geven .

Succes !!!!

MarcoBorsato schreef:

En toch, zo'n praatgroep. Is het niet voor je emotionele gestel dan wel voor de berg kennis die alle lotgenoten meebrengen. Denk er gewoon nog even over na.

DeMolenhoek schreef:

En daarvoor kan die praatgroep van pas komen. Je bent niet alleen. Dit kan echt een serieuze steun zijn.

Eight schreef:

Een kennis heeft meerdere miskramen gehad (ik meen vijf), het laatste vruchtje is blijven zitten, ze zijn lang bezig geweest en hebben allerlei testen gehad. Ze konden niets vinden en nu is ze mama, terwijl ze dacht het nooit te worden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.. dat houdt ik mezelf ook voor, ook hier nog geen succes. Wilt niet zeggen dat het nooit kan komen, maar is wel frustrerend. Houd je sterk TS

linnie050 schreef:

Laat alles even bezinken.
Lekker janken de komende dagen en elkaar ook veel knuffelen.

Daarna een schop onder je kont (Ja ik weet waar ik over praat, ik kreeg die schop van andere mensen) en op zoek gaan naar een nieuwe weg.

Willen zij je niet helpen ga je verder op.
Misschien wel buitenland.

Kletsen met anderen is nooit slecht.
Daarin moet ik meegaan met de rest hier.

Hele dikke knuffel.

tengeltje11 schreef:

lang getwijfeld of ik zou reageren,maar doe het toch.

hier al 7 mk gehad, 1x 6w, 1x 7w, 1x 8w, 1x 13w, 2x 16w en de laatste was op 19w.

we hebben daartussen wel 3 kindjes en nu voor de 12de keer zwanger(was nu wel niet meer gepland,er stond een sterilisatie gepland en week voor de ingreep bleek ik plots zwanger,maar sinds een week terug geen goed gevoel meer over zwangerschap,dus erg onzeker en weinig goeie hoop dat deze wel nog goed komt)

ook hier is nooit iets gevonden,alle testen waren altijd goed en bij de dode kindjes die naar het lab gingen(ook placenta naar het lab),is nooit iets gevonden.
alle,toch wel,bij de 19w mk kwam enkel een beginnende ontstekingswaarde naar boven,maar gyn zei dat dit evengoed al kon doordat uren ervoor mijn water gebroken was....dus een aanwijsbare reden voor de mk was ook dat niet.

ook hier gekozen om niet verder te gaan.
onze eerste zoon was er gelukkig na mijn 2de zwangerschap en dan heb je een kind en wou ik niet mijn leven in het teken zetten van per se nog een kind willen,niet ten koste van alles(want als je verderop gaat,zit je telkens uren en uren in het zh en je leven staat uiteindelijk nog meer in net dat gene waar je met je gedachten zo min mogelijk wil aan denken)

wou je gewoon een hart onder de riem steken,niet op geven,het wil echt niet zeggen dat het onmogelijk is.

na mijn mk heb ook ik telkens minstens 6 maanden mogen wachten om terug zwanger te zijn,soms ook langer,maar ook lichamelijk kreeg mijn lijf een enorme deuk,en snapte ik ook wel dat vooral mijn lijf tijd nodig had om te recupereren en terug sterk te beginnen aan de volgende poging(behalve na het laatste mk,na 3 maand was ik plots terug zwanger,daarom dat het ook niet meer gepland was,niemand had daar nog rekening mee gehouden...)

laat je ook niet pushen om dit of dat al dan niet te doen of te laten,voel vooral wat je wil,waar je wel of niet klaar voor bent.

hier wel belgie,dus het is echt niet zo dat ze hier altijd standaard doorzoeken tot ze een reden van de miskramen vinden.

(om je moed te geven,tussen onze beide dochters zaten miskramen van 7w,8w,13w en 16w en dan plots zwanger en zonder enige complicatie een prachtige dochter....)

Duc_je schreef:

Wat fijn dat je bij je moeder terecht kon!

Wat betreft de praatgroep denk ik dat je die los moet zien van alles, los van de onderzoeken, los van het feit dat je gewoon te horen krijgt probeer het maar weer een jaar . Ik zou mij zo kunnen voorstellen dat het fijn is om daar je hart te luchten. Je kunt altijd een keer gaan en zien wat je ervan vind toch?
En wees niet te hard voor jezelf, want dit is iets waar je verdriet van mag hebben, zolang je jezelf er maar niet in verliest. Sterkte meid!!

peach2001 schreef:

En je bent nu zeker weten niet zwanger?

Of in welk moment van je cyclus zit je nu? Voor of na de eisprong?

Ik ben ook benieuwd naar de oestrogeen.